Guinevere wat erg . Ik heb geen ervaring met het verlies van een paard. Wel met een kindje dat ik verloren heb en dat ik als zeer zwaar heb ervaren. De tijd heelt zeer zeker niet alle wonden, maar bij mij heeft het wel een verdrietig plekje gekregen en vaak denk ik nog met een glimlach aan haar terug.
Soms is loslaten van het ergste verdriet heel erg moeilijk. Heb je er echt om gerouwd? En dan bedoel ik echt rouw erom gehuild, dat de brul en huil uit je tenen komt en je niet meer kunt stoppen en denkt dat je hart breekt van verdriet? En dan niet eventjes een klein beleefd snikje maar echt je er helemaal in verliezen en laten gaan. Ik heb dat wel gedaan en uren aan een stuk, zelfs zo erg dat ik onmogelijk nog mijn plas kon ophouden en weet je, het kon me niets schelen. Ik wilde alleen nog maar huilen , huilen en nog eens huilen omdat het dierbaarste dat ik ooit bij me mocht hebben toen verloren is gegaan(schrijf dit met tranen op). Want en dat weet jij ook, dat zo dierbare komt ook nooit meer terug. En dat maakt het zo enorm pijnlijk.
Heb je dat ooit wel eens gedaan, zo gehuild, vanuit je tenen? Zo nee, waar ben je bang voor? Wij mensen storten niet zomaar in. We gaan niet zomaar dood van verdriet. Kan het zijn dat je misschien langzaam maar zeker in een depressie bent beland doordat je jouw verdriet teveel vast hebt gehouden? Wellicht daar eens met je huisarts over praten?
Meiske, ik wens je alle sterkte toe. Ik hoop dat je ooit een prachtig topic voor hem kunt maken. Misschien kost het je zoveel moeite omdat je alleen maar moet huilen. Laat maar gebeuren. Huilen is goed, want huilen staat voor loslaten van verdriet. Verlies van iets dierbaars is echt verdriet.