Bokt.nl

Jeetje deze kwam echt even binnen. Wat prachtig geschreven. Ik voelde me net een deelgenoot die samen met Nina en haar zussen en moeder aan tafel zat, verdriet te hebben.

Fanatiek in het te fanatiek zijn [o]

**Geplaatst door de TopicStarter:** 31-12-20 15:16

Geplaatst door de TopicStarter: 31-12-20 15:16

Wat een geweldige reacties :knuffel:

!

Kan er verder niet teveel over zeggen, anders ga ik ook weer huilen.

Nu iets van heel andere orde.

14 februari 2020

Birds fly
On misty mountains high
Noble thoughts
Fine dine and wine
Thoughts devine
Feeling fine
Be my valentine
Miss Einstein :-)

.

Met gemengde gevoelens kijk ik naar het kleine kaartje, naar de door een printer gedrukte letters op het kleine kaartje. Of eigenlijk zijn het geen gevoelens. Eigenlijk voel ik niets.

“Superleuk!” stuur ik ondanks dat toch naar Prem, “dankjewel”.
Ik weet dat hij glimlacht als hij mijn bericht leest, dat hij trots is. “Vond je het gedicht mooi? ’s Nachts geschreven” stuurt hij me direct terug.
“Heel fijn, Einstein” antwoord ik.
“Kortste gedicht ooit” lacht Prem.
“Ach, I kiss better than I rhyme”.

En het had gewoon een – voor dit moment, gezien de omstandigheden - prima Valentijnsdag kunnen zijn als het hierbij was gebleven. Maar dat bleef het niet.

Prem is een bericht aan het typen...

“Heb jij trouwens tegen Thea gezegd dat je abortus hebt gepleegd omdat je niet zeker was wie de vader was? Heel leuk om dat te horen, Nina". De boosheid klinkt door in zijn bericht.
"‘Misschien was jij niet de vader’. Mijn kinderen, Manuela en vele anderen zullen dit horen.... Heel leuk....
Sowieso had ik je slimmer ingeschat, dat je niet met Thea zou praten. Ze is niet te vertrouwen en ondanks dat vertel je je hele verhaal aan haar. Ongelofelijk”.

Even had ik hoop dat het leuk zou worden volgende week, dat we wel zouden zien. Geen verwachtingen, alleen genieten. Maar nu staar ik al een tijdje naar de woorden op mijn telefoon en weet ik niet meer wat ik moet denken. Niet over Prem, maar zeker niet over Thea. Eén van de twee liegt en ik hoop – tegen beter weten in - van harte dat het Thea is.

De tijd van ‘raden wat een ander denkt’ is voorbij, en dus besluit ik direct Thea een berichtje te sturen. Dit had ik zo niet van haar verwacht.
“Heb jij tegen Prem gezegd dat Ik abortus heb gepleegd omdat ik niet zeker wist of Prem de vader was?” stuur ik haar. “Wat is dit? Hij was 100% zeker de vader, hoor”.

Thea is een bericht aan het typen...

En ik hou mijn adem in, alsof ik een munt opgegooid hebt, alsof ik 'kop' heb gezegd, maar al weet dat het 'munt' wordt.

“Hi Nina, Goedenavond.
Dit is niet leuk. Ik had Prem van de week een bericht gestuurd, dat ik vond dat hij niet netjes naar je was geweest.
Hij appte terug dat hij niks had met jou omdat het teveel stress opleverde met Manfred.

Ik ben toen bij hem thuis gaan praten waarom hij jou gewoon in de steek heeft gelaten. “Een vrouw is geen jojo”, zei ik hem.

Hij zei: “ik neem even afstand en ga later kijken of ik haar nog leuk vind”.

“Jullie waren zo gek op elkaar” antwoordde ik. Ik zei ik ben ook een vrouw en ik zou het ook niet leuk vinden als een man me zo zou laat zitten. Toen kwam hij weer terug met het kids-verhaal.
“Je kinderen zijn je rijkdom en dat begrijp ik, maar jouw vriendin is ook jouw leven en niemand zou zich daarmee moeten bemoeien” antwoordde ik boos.

“Laat maar zitten” antwoordde hij. Hij wilde het er duidelijk niet over hebben.
Toen heb ik gezegd: “nee, Prem, ik laat het niet zitten, want je zou ook een kind met haar hebben gehad”.
“Hoe weet je dat?” vroeg hij verbaasd, argwanend, waarop ik antwoordde dat ik dat gehoord had.

“Ja, in het begin zei ze dat. Maar nu niet meer, toch? Ze heeft een miskraam gehad”. Ik ben toen heel boos geworden en heb hem gezegd dat hij zijn verstand moest gebruiken.
“Nina heeft het kind laten weghalen, en ze heeft er erg veel verdriet van. Dit is niet leuk voor haar. En dit doet mij ook pijn, omdat ik ook een vrouw ben”.

Hij bleef vragen van wie ik het had gehoord. Ik heb toen gevraagd of het misschien van een andere vriend was, dat hij je daarom niet hebt gesteund.
“Weet ik niet, misschien” antwoordde hij, waarop hij vreselijk boos werd.

Lieve Nina, Prem vindt het niet (!) goed dat je contact hebt met mij, en ik heb geen idee waarom dat is. Ik ben realistisch en spreek de waarheid, ook tegen hem. Als hij daar niet tegen kan, moet hij dat zelf weten; ik heb niets te verliezen met Prem. Hij heeft dat wel.

Jij moet je vooral rustig houden en zien wie er uiteindelijk achter je staat. En niet keihard wegdumpt zoals Prem dat doet”.

‘Nog wel leuk genoeg’. Miskraam. Andere man. Het duizelt me.

“Als je mij niet gelooft, mag je mijn bericht naar hem doorsturen” gaat Thea verder. Hij kan niet tegen zijn verlies, Nina. Hij houdt dingen achter en is niet eerlijk. Zeg dat maar tegen hem, dat mijn vertrouwen in hem weg is”.

Ik bedenk me geen moment en stuur Thea’s bericht, zonder enige toelichting, door naar Prem. Als de dood is hij, dat dit 'geheim' uitlekt.
Wat ben ik teleurgesteld. In Prem, maar vooral in mezelf. Dit speelt zich al meer dan een jaar onder mijn neus af. Waarom zie ik dit nu pas? Ben ik mijn hersens verloren?

Ik hoef niet lang te wachten op het antwoord wat ik al zo’n beetje vermoedde te krijgen.
“Je hebt dit zelf op je afgeroepen, Nina. Je moet nu je hoofd cool houden. Niet gek doen. Ga jezelf zijn. Gewoon jezelf. Dit gaat totaal uit de hand lopen. Ik ga nu ophouden met appen. Anders ga je dit ook naar Thea doorsturen”. Prem weet dat hij het niet kan ontkennen. Hij weet dat Thea dat dan keihard zal ontkrachten. Omdat Thea precies heeft verteld hoe het gegaan is. En hij weet ook dat ‘mezelf’ – of althans de versie die ik het afgelopen jaar was – niets te maken heeft met de echte Nina, de trotse, vrolijke, zelfverzekerde Nina.

Ik kijk naar de woorden van de man van wie ik zoveel hou, naar de woorden van de man die me waarschijnlijk weer helemaal het hoofd op hol gaat brengen en me vervolgens weer keihard gaat laten vallen.

Prem gooit het snel over een andere boeg. “Ik zag trouwens mooie foto’s van jou en Wouter van de laatste paar dagen. Thea stuurde zij naar me. Je bent leuk bezig met hem”.

Een vos in het nauw maakt rare sprongen.

Maar ik ben net een schildpad en ik zie de vos die me pakken wil. En ik weet ook dat als ik vlucht, ik het niet zal winnen op snelheid. En dus kruip ik in mijn schild en hoef ik alleen maar te kijken naar de vos, zonder iets te vrezen. En tot nu toe zit ik hier even goed.

Ik haal diep adem en begin te typen: “Misschien kunnen we de 20e beter annuleren. Eigenlijk vind in het ook gewoon schijnheilig als je dan opeens wel moeite voor me doet. Ik heb niet echt behoefte aan zogenaamd medelijden, sorry. Ik zal die dag wel aan je denken, maar dan met name aan de afgunst in je gezicht en stem als je zei: “ik wil nu ECHT geen kind van jou”.

“Het is niet uit medelijden, Nina. Meer uit respect voor ons kind”.

Pijn, verdriet, angst en hoop. “Er is geen ‘ons kind’” antwoord ik kortaf. Zak erin, zak.
“Er was ooit eens ons kind....” antwoordt Prem en ik ben verbaasd hoe hij me toch telkens op mijn zwakke punt weet te raken. En even ben ik geneigd me erbij neer te leggen, om die dag door te brengen die het Sterrenkindje waard is. Maar zoals altijd, is dat gevoel van korte duur.

“Ik baal echt dat jij zoveel dingen tegen Thea verteld hebt, Nina. Bijvoorbeeld dat jij 27 februari naar Amerika gaat en dat er daar iemand verliefd op je is. OMG. Drama creëren. Jij weet ook wel dat dat niet waar is”.

“Als je verder nog insinuaties en of kritieken op mij wilt ventileren jouw feestje maar doe dat niet in mijn gezicht alvast bedankt” antwoord ik resoluut. Het is mijn manier om te zeggen dat ik het hierbij laat. Het is het niet waard.

“Ik zie jou de 20ste. Het was iets van ons. Jij hebt me in de eerste fase buiten gehouden. Op 20 februari ben ik met jou. In Amrath”.

wordt vervolgd

Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com

Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

**Geplaatst:** 31-12-20 15:20

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 31-12-20 15:20

Wat een toxic situatie..

Als paardrijden makkelijk was, had het wel voetbal geheten..

**Geplaatst:** 31-12-20 15:26

Geplaatst: 31-12-20 15:26

Maar maar...wat een l*ul....doodvermoeiend zo’n persoon!

**Geplaatst:** 31-12-20 15:27

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 31-12-20 15:27

Smeerlap. Wil hem slaan. :')

You got your passion, you got your pride
But don't you know that only fools are satisfied?
Dream on, but don't imagine they'll all come true
When will you realize, Vienna waits for you?

**Geplaatst:** 31-12-20 15:39

Geplaatst: 31-12-20 15:39

Ik weet nu wel zeker dat Manuele echt wel de waarheid spreekt. Die Prem is niet wijs, kan iemand een psychiater op hem afsturen?

Zertab @ [PP] [VOLG] Pharon van jonkie naar dressuurpaard

**Geplaatst:** 31-12-20 16:08

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 31-12-20 16:08

Hij leeft in zijn eigen waarheid..

I could stay awake just to hear you breathing. Watch you smile while you are sleeping. While you're far away and dreaming

Holypope, goodbye my friend..

**Geplaatst:** 31-12-20 18:20

Geplaatst: 31-12-20 18:20

Tja en toch snap ik Prem's beleving van het hele verhaal ook wel. Geen respect voor het liegen en draaien, maar wel voor zijn gevoelens / twijfels doordat iedereen om hem heen (hij ook zelf natuurlijk) allerlei verhalen ophangt, en Nina steeds met allerlei mannen op stap gaat.

Wat ze natuurlijk alleen maar doet omdat Prem haar niet de zekerheid biedt die ze zo hard nodig heeft, maar toch, natúúrlijk voedt dat ook Prem zijn gevoel van niet op de eerste plaats komen.

Inderdaad een Toxic situatie. Elkaar in onzekerheid houden.

*
*** BAREFOOT PAARDVRIENDELIJKE ZADELS EN PAARDENSPORTARTIKELEN + slowfeeder hooinetten ONLINE SHOP ***

**Geplaatst door de TopicStarter:** 31-12-20 21:06

Geplaatst door de TopicStarter: 31-12-20 21:06

20 februari 2020

A day to forget - A day to remember
A day to cherish - A day to despise
A day to hate - A day to love
A day to let go - A day to get hold of
A day to release - A day to embrace
A day to reject - A day to cuddle
A day to curse - A day to praise
A day scream - A day to be silent
A day to fight - A day to love.

Met lood in mijn schoenen loop ik over stationsplein van Amsterdam, op weg naar het hotel ertegenover. Het is guur, grijs en het kan elk moment gaan regenen. Het geluid van de wieltjes van het oranje rolkoffertje wat ik achter me aantrek kunnen amper mijn gedachten verstoren.
Mijn leven is weer zoals het was. Het is beter door deze bijzondere ervaring en door mijn nieuwe kijk op de wereld. Het is slechter omdat ik weet dat het ooit veel beter was en had kunnen zijn.

“Hey” begroet Prem me met een kus als hij, later dan ik, het hotel binnenkomt. Ik zit inmiddels op een stoeltje bij de receptie. Ik had verwacht dat ik me droevig zou voelen, verdrietig, maar ik voel niets van dit alles. Het is een dag als alle anderen.
Ook al geeft het me een vreemd gevoel als ik even later kijk naar de rozenblaadjes op het grote, houden hemelbed, de fles Champagne in de goudkleurige koeler, waarschijnlijk geregeld door Prem ten tijden van de reservering – overblijfselen uit een ander leven.

Als de grote deur achter ons dicht is gevallen, begint Prem me te zoenen. Ik had niet anders verwacht. Het is dezelfde, gevoelloze zoen die ik nog zo herken van onze eerste keer, inmiddels net iets meer dan een jaar geleden. Een handeling. Resoluut duw ik hem weg.
“He?” antwoordt hij verbaasd, terwijl hij me van top tot teen aankijkt.

“Sorry” antwoord ik schuldbewust terwijl ik mijn hoofd schud, waarna ik op het bed ga liggen. Het bed wat ik nog herken van de vorige keer dat we hier sliepen, van toen ik nog zwanger was. Toen ik nog van niets wist en tegen beter weten in dacht dat ik misselijk was omdat ik gewoon iets teveel had gegeten. Wat in die tijd ook niet ondenkbaar was; ik wordt nu ook al misselijk bij het idee om TUC op een krentenbol te eten. Ook dat is iets uit een ander leven.

“Tja Nien, ik zei het je eerder al: hij heeft niet erg zijn best voor je gedaan” zei mijn moeder van de week, toen ik haar vluchtig bijpraatte. Ik weet dat haar hoofd niet naar mijn liefdesperikelen staat. En het mijne eigenlijk ook niet. Niet meer.
“Ik had het eerder uit moeten maken, hè?”. Ik plof naast mijn moeder neer op de mintgroene designbank.
“Weet je Nina, alleen jij kan dat bepalen. Waarschijnlijk was je er de vorige keren nog niet klaar voor. En als je het voor jezelf niet afgesloten is, heeft het toch geen zin om het uit te maken. Want dan kun je het toch niet loslaten”.
“Vind je het stom dat ik naar Californië ga?” vraag ik, een tikkeltje onzeker. Ik weet dat mijn moeder het stom vindt. Dat ze vindt dat ik in de armen van een andere man ren. Een man die ik amper ken, nota bene. Maar ze glimlacht en legt haar Ipad op de glazen salontafel.
“Waarom maak je je toch altijd zo druk over wat anderen ervan vinden? Je moet doen waar jij je het beste bij voelt. En dat moet je ook blijven doen, ook al vindt iedereen je dan maar raar. Wees jezelf en erken je authenticiteit. Je bent altijd ons zonnetje geweest. En dat ben je nog steeds”.
“En papa?” vraag ik zorgelijk.
“Dat komt wel goed” glimlacht mijn moeder en Ik hoor aan daar stem dat ze daar zelf ook niet zo zeker van is. Maar ze ziet ook hoe haar dochter dit nodig heeft. Een kans om los te breken uit het stramien. Een kans voor wat meer geluk. Een kans dat ze weer het zonnetje wordt wat ze altijd was.

Inmiddels in Prem naast me komen liggen. Mijn handen heb ik onbewust op mijn buik gelegd. “Wat jammer dat het me niet gegund is, hè?” begin ik. Ik heb geen idee waarom ik het zeg, geen idee. God, waarom heb ik deze woorden uitgesproken? Ik had me zo voorgenomen er niet over te beginnen. Niet meer.
“Babe, I told you this once, i told you this twice, I told you many times, and now for the one last time...ik gun jou dit niet een keer, niet twee keer maar vele en vele keren... Ik vroeg alleen of we even konden wachten. Dat is alles”.

“Ja, totdat het te laat is, zeker” antwoord ik laconiek. Ik ben niet eens boos meer.
“Nien: Ik heb al tijdens onze eerste date gevraagd of je kinderen wilde. Omdat ik ook kinderen wilde. Jij zei: “daarvoor heb jij twee mensen nodig”. Dat vond ik erg leuk. Dus wij zouden in overleg daarmee beginnen. Opeens was jij zwanger en opeens had jij een abortus gepleegd. Voor mij, zeg je, maar ik wist er niet eens wat vanaf”. Prem pauzeert, terwijl ik – met tranen in mijn ogen – het plafond bestudeer.

Waarom denken we over een baby als iemand die ons leven in de war schopt, in plaats van iemand die ons nieuwe kansen geeft? Waarom altijd eerst een huis en dan een kind, waarom niet andersom?

“Ooit heel lang geleden was er een goede kennis van mij zwanger van een Arubaanse jongen" gaat Prem verder. De tranen stromen inmiddels geruisloos over mijn wangen. "Ze hadden geen relatie of enige klik en ik heb haar geadviseerd om de kind weg te halen – iets wat ze gelukkig niet gedaan heeft.
Er is een mooie jongen uitgekomen en tot op de dag van vandaag als ik hem ziet voel ik me ongelofelijk schuldig. Ik weet dat je het voor mij deed, als geste, maar voor mij dus nooit meer een Dat maakt het nog erger. Ik snap en weet dat jij ongelofelijk veel verdriet gehad hebt. Ik heb geen idee hoe ik hiermee moest omgaan maar meteen nog een kind nemen was in mijn optiek geen oplossing. Misschien was - en ben - ik fout”.

Ik veeg de tranen uit mijn ogen en rol over naar Prem. Ik vind dat je voornemens en plannen moet durven bijstellen en desnoods radicaal veranderen. “Je vraagt me een grote offer te brengen door te wachten. Met Chand, mijn ex-verloofde, wilden we heel graag een kindje en hebben we 1,5 jaar geprobeerd. En als ik dan al mijn moed bijeen raapte om je te vragen hoe de vlag stond, kreeg ik alleen maar 'ooohhh gaan we weer, dit gaat zooo tussen ons in staan' etc.
Waar en deur dicht gaat, gaat een ander gelukkig open, toch Prem? Dit wordt een gebed zonder eind" ik zucht. "Houden van is loslaten, toch?”

Prem kijkt me verschrikt aan. “Ik wist niet dat jij met Chand bezig was. Dat is nieuw voor me. Dat is heel erg. Sorry. Heel erg sorry". Prem is duidelijk aangeslagen. "Jij heb waarschijnlijk plan B gaande, met die Surinaamse jongen. Ik niet, dus ik ga geen andere deuren openen. Jij bent een bijzonder mens. Ik zou altijd jou koesteren. Altijd". Ik zie dat Prem een traan uit zijn ooghoek veegt. Er volgt een stilte die ongekend is voor ons.

"Kom, we gaan drinken” zegt Prem opeens, waarna hij opstaat en zijn witte trolley openritst die hij vorig jaar van het ziekenhuis geeft gekregen, waar hij vervolgens er een fles Malbec uittovert.

Ik volg zijn voorbeeld om van het bed te stappen en haal mijn zorgvuldig ingepakte, roze stompkaarsje uit mijn koffer, die ik op het ronde, donkerhouten tafeltje zet en aansteek. Prem komt achter me staan en legt zijn handen op mijn schouders.

“Nien, ik heb steeds een gevoel van weemoed in mijn lijf. “What might have been”... Wij zijn beiden gek en hoe gek, hoe mooi, hoe creatief, hoe slim zou hij/zij geweest zijn.... ik ben er niet voldoende voor je geweest. Sorry”.

“Wat wij op dit moment nodig hebben is begrip en geen verwijt” zeg ik gedecideerd. Ik voel me anders. Heel anders. Er is iets veranderd.

“Wij raken beiden uitgeput" antwoordt Prem. Hij zucht. "Jouw weglopen kwam niet zomaar uit de lucht vallen en mijn kritiek ook niet. Jij gaat volgende week twee weken weg. Goed voor ons beiden om na te denken. Met name voor jou om tot rust te komen”. Prem masseert mijn schouders.
“Pff, ik ga niet weg om tot rust te komen, hoor. Ik heb genoeg nagedacht”. Ik klink resoluut en dit keer ben ik dat ook.
“Wat er ook gebeurd: Ik heb met niemand zo’n klik gehad als met jou. Dat zou ook nooit komen. Tot nu toe is het me niet gelukt om jou meer dan 30 minuten te negeren in mijn gedachten.

Hij geeft me een kus op mijn wang en we gaan beide zwijgend op het bed liggen.

“Mijn manager zegt dat er een reisverbod komt. Vanwege de Corona. Ik kan toch wel gewoon naar huis, he Prem?” vraag ik, terwijl ik mijn enkel op mijn knie zet en naar het plafond kijk. Als iemand dat weet, is hij het wel.
“Nee, echt niet. Natuurlijk komt er geen reisverbod. Dat hele Corona is als een storm in een glas water. Paniek om niks”.
“En mijn vader?” vraag ik onzeker.
“Die gaat het wel redden, schatje”.
Eindelijk hebben we de avond, het nachtje weg wat we verdienen. Waar we zo naar verlangden. Waar ik niet meer op had durven hopen.

Maar een ding zie ik heel duidelijk: onze relatie is als een gebroken vaas. Je kunt de stukken weer aan elkaar lijmen, maar hij wordt niet meer zo mooi zoals hij eens was.

wordt vervolgd

Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com

Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

**Geplaatst:** 31-12-20 21:52

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 31-12-20 21:52

Wat een mooi, eerlijk stuk dit ook weer. De hele tijd voel je de onzekerheid van is dat nu eindelijk het einde....? Of wacht even, gaat dit verhaal nu juist richting een soort nieuwe, betere poging tot....?

Eindelijk wordt er eens wat eerlijker gepraat, zonder allerlei aannames / verwijten over elkaar gedachtes / beweegredenen

Jammer dat het waarschijnlijk te laat is....

*
*** BAREFOOT PAARDVRIENDELIJKE ZADELS EN PAARDENSPORTARTIKELEN + slowfeeder hooinetten ONLINE SHOP ***

**Geplaatst:** 01-01-21 21:47

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 01-01-21 21:47

Heftig heftig, maar ik hoop dat ze hem loslaat!

Letterlijk in het huwelijksbootje stappen? http://www.trouwschip.nl
Bedrijfsuitje, vergaderen of teambuilding?: http://www.zeilschipbounty.nl
Sinds 23-02-2013 mama van Kira!
Sinds 14-12-2016 mama van Kian!

**Geplaatst door de TopicStarter:** 03-01-21 17:30

Geplaatst door de TopicStarter: 03-01-21 17:30

Zo moet het zijn

.

Donderdag 27 februari 2020

“Natuurlijk moet je die reis maken”, spoorde Nienke me aan toen ik haar erover vertelde. “Ik pas wel op Bubblegum”. Dat was achteraf mijn redding. Want wat ik ook probeerde, de enige andere mogelijkheid die ik had was een dierenpension, wat EUR220 zou kosten. En waarvoor nog wat entingen vereist waren. En wat dus eigenlijk geen andere optie was.

Omdat ik donderdagochtend vroeg zou vliegen, zou ik Bubbles sowieso woensdagavond al brengen. “Ik kan dan gelijk wel oppassen” bood ik aan, wetende dat Nienke druk aan het daten was. Op dat moment ging ik er nog vanuit dat ik met de trein naar Schiphol zou gaan. Nienke maakte dankbaar gebruik van deze uitnodiging en deed beroep op mijn oppas-aanbod. Blijkbaar ben ik niet de enige die de hoop om de ware liefde te vinden nog niet op heeft gegeven.

Nu Prem me weg zou brengen - en dus ook woensdag bij mij zou blijven slapen - was het wel zo gezellig als hij mee kon oppassen.
“Wat jij wil” antwoordde Nienke kortaf toen ik haar vroeg of dat oke was. “Als jij het fijn vindt om nog met hem om te gaan, zeker voordat je op reis gaat, is dat aan jou. Ik heb er geen moeite mee als hij in mijn huis komt. Ik hoop alleen dat hij je niet gaat manipuleren zodat je niet open en vrij kunt genieten in Californië. Het zou fijn zijn als je echt je hart voor die jongen kunt open stellen”. Nienke is geen fan van Prem en is dat nooit geweest.

“Wat is dat voor cadeautje?” vraag ik Prem, als ik woensdagavond bij hem in de auto stap, doelend op het pakje wat op de passagiersstoel ligt.
“Oh dat is voor jou” antwoordt hij nonchalant. Ik scheur het rode papier eraf. Aan de slordige manier waarop het ingepakt is, zie ik dat hij dat zelf gedaan heeft en even maakt mijn hart een sprongetje.
‘Duizenden kilometers tussen jou en mij’ lees ik op de kaft.
Ik bedank hem en steek het dikke boek met een glimlach in mijn handtas. Het is alsof we beide weten dat ik het boek niet mee zal nemen naar de USA.

Omdat we beide nog niet gegeten hebben, besluiten we onderweg te stoppen bij de Starbucks aan de A4, bij het Brugrestaurant. Ondanks dat we op tijd waren vertrokken, arriveerden we hierdoor alsnog te laat - maar wel met warme drankjes en cheese cake - bij Nienke – een prima avondmaal. Ondanks dat ik altijd nog de hashtags #fitgirl gebruik op Instagram, vermoed ik dat de bedenker ervan er oorspronkelijk een andere betekenis aan had gehangen.

De avond verloopt rustig. Sebastiaan slaapt en Bubbles scharrelt rond in huis. Prem en ik liggen samen op Nienke's groene, velours loungebank. Na enige inspanning hebben we de TV uitgekregen (wat is dat toch met al die afstandsbedieningen tegenwoordig?) en genieten we van onze taartjes en elkaars gezelschap. En praten we voor het eerst in lange tijd echt MET elkaar. Niet over het ziekenhuis, niet over Prem's kinderen. Maar over ons. Over onze doelen, wensen en toekomstdromen. Het is alsof we opeens twee andere mensen zijn.
“Zulke gesprekken hadden we eerder moeten hebben, he?” vraag ik Prem, net voordat Nienke met een blos op haar wangen de deur opent.

Nadat we de volgende ochtend op de heenweg Starbucks (ja, alweer) hadden gehaald, parkeerde Prem zijn auto in de ‘kort parkeren’-garage en loopt hij mee door de grote, witte vertrekhal.
“Natuurlijk breng ik jou naar Schiphol” stuurde Prem me eerder deze week. Ik bedank hem hier op de luchthaven nogmaals voor.
“Het zou toch raar zijn als ik jou in je eentje hier naartoe had laten gaan terwijl ik in het Ziekenhuis even verderop zou zijn”, antwoordt hij koeltjes. Normaal zou ik zijn aanbod niet geaccepteerd hebben, maar het voelt goed en ik ben blij dat ik het gedaan heb.

“Sh*t! Ik heb in plaats van mijn boarding pass een tekening meegenomen!” roep ik verschrikt uit als we even later bij de blauwe KLM-incheckbalie staan en naar een potloodtekening van mijn paard staar. Prem grist het paspoort uit mijn handen en haast zich naar de automatische incheckbalie. Als hij het document openslaat, valt mijn boarding pass eruit. Hij kijkt me veelbetekenend aan terwijl hij glimlachend zijn hoofd schudt en terugloopt.
Ondanks dat ik altijd veel gereisd heb, ook alleen, ben ik toch altijd nog een beetje nerveus. En pas blij als ik uiteindelijk in het grote vervoersmiddel zit.

Ik pak mijn koffer van Prem over.
“So long, Nina” zegt hij beleefd, terwijl we afscheid nemen met drie zoenen. Op de wang. Ik voel dat Prem me nog even nakijkt terwijl ik aansluit in de rij om mijn koffers in te checken.
“Is Las Vegas je eindbestemming?” vraagt de vriendelijke, blonde, tot in de puntjes verzorgde air hostess. Ik zou willen dat ik mijn haar altijd zo strak opgestoken kreeg. Ik leg haar uit dat ik doorvlieg naar San Diego en vraag of ik mijn koffer in Las Vegas op moet halen.
“Je moet hem alleen van de ene- op de andere band zetten” knikt ze, nog altijd vriendelijk lachend. Ik snap er eigenlijk niks van, maar ik ga ervan uit dat het daar zich allemaal wel vanzelf zal wijzen.

In gedachten loop in verder naar de security.
“Ik bel je straks terug” hoorde ik Prem net - vermoedelijk tegen een collega - aan de telefoon zeggen, toen we door de vertrekhal liepen, “ik zit nu in een vergadering”. Prem neemt het niet zo nauw met de waarheid. Waarom dit is, dat begrijp ik niet. Maar er zijn nog veel meer dingen die ik niet begrijp.
Ik hunkerde enorm naar zijn liefde, maar de meeste tijd werd dat door de een of andere reden niet beantwoord.

Precies drie en een half uur voor mijn vluchttijd sluit ik me aan in de rij voor de douane.
“Er zijn allemaal extra controles vanwege de Corona dus we moeten extra vroeg vertrekken” verzekerde Prem me vanmorgen. Ik ging ervan uit dat hij als medisch specialist daar wel zicht op had, dus besloot ik er geen discussie ervan te maken.
“Hij wilde je gewoon extra vroeg weg wilde brengen zodat hij nog enigszins op tijd op werk zou verschijnen” antwoordt Wouter gekscherend, als ik hem vertel dat er totaal geen extra controles zijn. Het zou me niet eens verbazen. En toch ben ik erg blij dat hij het gedaan heeft.

Ik kijk in de automatische gezichtsscanner van de douane en schrik van het beeld op de monitor. Zie ik er echt zo slecht uit? Zo moe, pafferig?
De poortjes gaan open. Blijkbaar wel, dus. De afgelopen maanden heb ik vakkundig alle spiegels vermeden, alle lichten in de toiletten uitgelaten. Als ik mijn reflectie in een winkelruit zag, wendde ik snel mijn blik af. Maar ik weet dat ik - nu ik weer opnieuw moet beginnen - spiegels tegen ga komen die ik niet kan negeren.

Het is rustig in de Internationale vertrekhal en ik koop make-up – spullen die ik absoluut niet nodig heb - en enkele magazines.
“Ga je nog meer Cosmopolitan-psychologie op me toepassen als je hier bent?”, vroeg Dev eerder, doelend op de vragen die ik hem stelde tijdens onze eerste date. Ik glimlach als ik eraan terugdenk. Ik heb werkelijk geen idee wat ik moet verwachten. Maar het voelt vreselijk goed, anders dan de vorige keren dat ik wegging, wegvluchtte, hopend op betere tijden, betere kansen.
Het volgen van "Gods plan" is tot nu toe niet erg succesvol geweest. Misschien is deze verandering van het lot het wel.
Ik ben een dromer en dat zal ik altijd wel blijven.

“Bent u de afgelopen twee weken in China geweest of in contact geweest met iemand die dat is geweest?” Een stewardess begeeft zich langs de wachtende passagiers in de gate.
“Nee, ik ook niet”, glimlach ik, nog voordat ze de vraag kan stellen. De blonde vrouw van middelbare leeftijd lacht vriendelijk en plakt een klein groen stickertje op mijn paspoort.
“Dan weten we bij het boarden wie we gecontroleerd hebben”.

Het is enorm druk in de gate en het vliegtuig lijkt vol te zitten. Omdat ik altijd een stoel achterin het vliegtuig kies - net als vroeger in de bus - zal ik nog even moeten wachten voor ik kan boarden. Ik steek nog een stukje Tony’s Chocolony’s in mijn mond. Mmm, caramel-zeezout; dat hebben ze vast niet in de Verenigde Staten.
Als ik mijn make-up snel even bij heb gewerkt met mijn nieuwe spulletjes, begeef me naar de aviobrug. Fijn, hier hebben ze ook zo’n geweldige automatische gezichtsscanner; reality-check 2.0. Hoewel anderen gelijk door kunnen lopen, geeft de gezichtsscanner bij mij in eerste instantie geen resultaat. 'Komt door mijn make-up skills', denk ik vastberaden. Maar dan volgt uiteindelijk toch een “OK” en ben ik uiteindelijk een van de laatsten die het vliegtuig betreedt.

Mijn rijgenoot, zittend aan het gangpad, staat zuchtend en geïrriteerd op als ik wijs naar mijn plaatsje bij het raam. Niet veel later maakt het vliegtuig zich gereed om te vertrekken.
“Komt er niemand naast mij zitten?”, vraag ik aan de stewardess die oordopjes uitdeelt, wijzend op de lege stoel tussen mij en mijn rijgenoot op 62H, die al demonstratief een blauwe KLM-deken over zijn hoofd heeft getrokken.
“Klopt. Je hebt geluk” antwoordt ze glimlachend.
Dat heb ik zeker, bedenk ik me. Op heel veel vlakken.

Ik stuur Wouter nog een berichtje dat ik de komende 11,5 uur opgesloten zit en de wereld rustig adem kan halen en blader door het beduimelde Holland Harald-magazine. 'Wifi on board' lees ik, en ik kan mijn verlangen niet langer weerstaan.
Helaas heb ik toch niet zo’n geluk; ik krijg het niet operationeel op mijn telefoon, wat ik ook probeer. Aan de ene kant is dit een zegen; ik kan nu zonder afleiding tekenen, films kijken en de magazines lezen welke ik voor dit doel aangeschaft heb. En nadenken.

“Ik ben bang dat mijn familie je nooit met rust gaat laten als we het weer proberen” zei Prem van de week bedenkelijk. We lagen in ons hotelbed in Amrath; we hadden elkaar net welterusten gewenst en de lichten waren al uit. Het was alsof Prem de hele dag gewacht had op een goed moment om dit te kunnen zeggen, maar dat dit moment zich niet had aangediend.
Ik staarde naar het hoge plafond, naar het kleine, oranje lichtje van de brandmelder vlak boven mij. De vraag overviel me niet eens en eerlijk gezegd ben ik blij dat Prem het onderwerp aansnijdt. Als het aan mij zou liggen, zouden de meeste, ‘moeilijke’ dingen voor altijd onbesproken blijven. Ik ben zo iemand die schuilt voor een storm in plaats van er recht in te lopen.

“Ik ben niet bang voor je familie. Maar ik ben wel bang voor opnieuw de drama, de negativiteit, de teleurstelling en het verdriet. En dan is het zo voor ons beide toch echt beter”. Ik zeg het net zo zelfverzekerd als ik me hierover voel.
“Oké. Ik snap het. Als jij dat zo vindt. Slaap lekker”. Prem draait zich om aan de frequentie van zijn ademhaling hoor ik dat hij niet lang na het uitspreken van deze zakelijke woorden in slaap is gevallen. En ondanks dat ik opgelucht ben dat het ‘uitgesproken’ is, blijf ik nog lang malen voordat ook ik mijn rust vind.

Inmiddels vliegen we al geruime tijd op cruising altitude, nog altijd zonder werkend WiFi. Af en toe komt de reisgenoot van mijn bijna-buurman tussen ons inzitten. Ze spreken een taal die ik niet versta. Zweeds? Noors?
Achterin zitten is leuk, maar ook enorm gehorig. Zelfs met de volume van mijn koptelefoon op de hoogste stand, hoor ik nog meer motorgeluiden dan de gesproken tekst van de acteurs in Penoza, de film die ik momenteel kijk.

Hoewel ik honger heb - de Chai latte van de Starbucks en de chocoladereep zijn inmiddels al ruimschoots verteerd - raak ik het hoofdgerecht, wat inmiddels in een bakje van aluminium voor me staat, nauwelijks aan. De vegetarische pasta in witte saus voor me doet me aan alles denken, maar niet aan iets wat je op kunt eten.

Ik bevind me momenteel – letterlijk en figuurlijk – tussen twee werelden, ergens tussen de hemel en de grond. Continue vroeg ik me af of ik deze sprong moest maken, of dat ik zou vallen op vliegen. Op dit moment vlieg ik en voor het eerst geloof ik dat ik dit zal blijven doen, zwevend op de aerodynamica, niemand die me naar beneden trekt. Ik hoef alleen maar op mezelf te vertrouwen en mijn eigen route uit te stippelen. Iets wat nog niet mee zal gaan vallen.

Als ik mijn tafeltje even later weer opgeklapt heb, valt mijn oog op de grote, gele enveloppe op mijn schoot. Niet dat ik vergeten was dat hij daar lag; het document dat Prem me bij ons afscheid overhandigde, brandt in mijn schoot. Ik wachtte op een goed moment om hem te openen, maar inmiddels begin ik te geloven dat er voor sommige dingen geen goed moment is. En dus maak ik zorgvuldig de plakstrip los waarna ik er een in sierletters getypte brief uithaal, gestoken in een doorzichtige insteekhoes.

What if......

What if we were alone in this world with no one around
What if there were more positivity and no negativity around
Love in abundance, no anger no frowns
Turbulent year has passed - But In my mind You will always be around

Lieve Nina,
Ik denk aan jou, voortdurend,
Ik denk aan je vader
Ik denk aan je moeder
Jouw zusjes, jouw neven en nichten
Allemaal bijzondere mensen
Eigenzinnig, creatief en empathisch

Ik denk aan ons
Denk aan ons kind
Zou zij een drama queen zijn geweest
Of een sportsman
Of een dromer
Een kunstenares
Een paardenmeisje
Of een muzikant
Een eigenwijze kerel die precies deed wat hij leuk en interessant vond
Eigenzinnig, eigenaardig en uniek
Net als de moeder

Wat een heftige paar maanden heb jij gehad
Ons kindje, Pop, jouw vader
Vader waar jij zo trots op was
Vader die zo hard gewerkt heeft
Vader die alles aan jullie heeft gegeven wat jullie nodig hadden
Een leider, een aanvoerder, een voorganger, een hoofd, een gids, een bestuurder en een liefdevolle vader.

Ik stuur je heel veel liefde en ik weet dat je me niet meer wilt zien. Maar ik ben bij je in je gedachten.

You are in my heart. Always.

Einde.

Natuurlijk ben ik erg benieuwd naar reacties en alles, maar ik ben maar een "beginner" he, dus stuur als je wilt kritieken en tips me gerust (liefst!) per PB - dan kan ik er ook vrijer op ingaan

!

Ik voel me vereerd dat er zoveel mensen mee hebben gelezen - en vooral ook mee hebben geleefd - met dit verhaal. Ik kan niet uitdrukken hoe dankbaar me dat maakt

!

Het is natuurlijk ook een beetje mijn "trots", mijn project, dus soms konden de (negatieve) woorden me ook wel echt raken - ik denk dat niemand daar een idee van had haha. En dat kan ook alleen maar als je er echt alles in stopt! Maar aan de andere kant ben ik echt blij dat mensen zoveel tijd en moeite in reacties hebben gestopt om me te helpen beter te worden.

Wat een reis ( :):)

)! Ik had me niet voor kunnen stellen dat ik dit gedaan heb en ook uiteindelijk afgerond heb (om meerdere redenen overigens :))

) en had me van te voren niet in kunnen denken hoe godvergeten moeilijk het is hahaha!

Ik deed dit voor mezelf maar vooral voor jullie - voor de trouwe meelezers die me elke dag met hun scherpe kritieken weer een ENORME glimlach op mijn gezicht toverde (echt, jullie hebben geen idee

).

Nogmaals bedankt voor alles!

Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com

Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

**Geplaatst:** 03-01-21 17:57

Geplaatst: 03-01-21 17:57

Oh, nu al klaar? Ik zat er net lekker in _O-

Nee zonder grappen TS, ik heb de ballen verstand van verhalen schrijven, maar je bent echt goed vooruit gegaan! Goed gedaan +:)+

! Ik hoop meer van je te lezen, of een vervolg hierop? O:)

]Jip, mijn Australian Shepherd vriendje

[BB] Als je het even niet meer weet..

https://www.instagram.com/jiptheaussie/

**Geplaatst:** 03-01-21 18:45

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 03-01-21 18:45

Bedankt dat je dit met ons deelde! Ik keek steeds uit naar het vervolg!

Wat jammer dat het nu over is! Dit is nu ook echt het einde van nina en Prem?

I could stay awake just to hear you breathing. Watch you smile while you are sleeping. While you're far away and dreaming

Holypope, goodbye my friend..

**Geplaatst:** 03-01-21 18:46

Geplaatst: 03-01-21 18:46

Ik vond het geweldig en heb er enorm van genoten. Het zal wel even wennen zijn dat er geen vervolg komt, ik keek elke dag wel even of er weer een update was. Bedankt voor alle tijd en moeite die je er in hebt gestoken. Als je weer wat gaat schrijven, dan ga ik zeker weer volgen.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 03-01-21 18:55

Geplaatst door de TopicStarter: 03-01-21 18:55

IMJ schreef:
Bedankt dat je dit met ons deelde! Ik keek steeds uit naar het vervolg!

Wat jammer dat het nu over is! Dit is nu ook echt het einde van nina en Prem?

Jij natuurlijk extra bedankt

! Voor je hulp!

Het einde is een heel klein beetje open he, hahah O:)

!

Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com

Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

**Geplaatst:** 03-01-21 19:05

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 03-01-21 19:05

Ah nu al klaar, jammer haha.
Zie het maar als een compliment, wil gewoon meer lezen.

En volgende deel, Nina op vakantie?

Volg Bo en haar verwachte veulentje [KS-MK] Als je dochter haar droom waar maakt, Bo x White Dream
Het is wat het is

**Geplaatst:** 03-01-21 19:15

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 03-01-21 19:15

Oh wat jammer dat het voorbij is! En dat is echt bedoeld als compliment!

Ik vind het een mooi einde, en zeker de laatste delen waren zo vreselijk goed geschreven! Echt petje af.

Het liefst zou ik nog een vervolg zien, en daarna nog een. Het voelt bijna als een serie die je wil blijven volgen die niet mag eindigen

Fanatiek in het te fanatiek zijn [o]

**Geplaatst:** 03-01-21 19:55

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 03-01-21 19:55

Mooi geschreven TS! Ik heb met veel plezier mee gelezen. Het einde heb je zo mooi gekozen, sommige boeken laten juist de lezer met vragen achter of maken er echt een einde aan, dit is precies een mooie balans.

Mocht je in de toekomst een vervolg of nieuw verhaal schrijven, dan ben ik er graag bij

**Geplaatst door de TopicStarter:** 03-01-21 20:05

Geplaatst door de TopicStarter: 03-01-21 20:05

kiki1976 schreef:
En volgende deel, Nina op vakantie?

Dan heb ik al wel een naam: genieten

!

Maar er is van de week iets gebeurd wat me echt BRILJANT is om uit te werken in een boek haha! Ik weet alleen niet of het me lukt, dus ga eerst even wat proberen, want het is wel verhalend/ vertellend/ terugblikkend. Misschien vraag ik nog wel jullie hulp.

Dus ja, ik blijf zeker schrijven, totdat er geen namen bingo’s meer voorkomen of geschommel in de tijd. Pas dan ga ik met pensioen

.

Bedankt voor de leuke reacties!

Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com

Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

Wie is er online