Bokt.nl

**Geplaatst:** 28-10-16 23:40

Re: [VER] Animis

Geplaatst: 28-10-16 23:40

Je OP gelezen en ik ben geboeid. Interessant, ga zeker verder lezen. Fijne afwisseling van woord gebruik en niet te dramatisch geschreven. Genoeg informatie over de omgeving op zich al ben ik benieuwd hoe de wereld er daar verder uit ziet. (Dragen ze uniformen? Wat is het doel van de lessen, met andere woorden, wat gebeurd er als een animi klaar is bij het complex?) Maar ik vermoed dat dat nog komt haha. Complimenten tot nu toe!

**Geplaatst:** 29-10-16 02:06

Re: [VER] Animis

Geplaatst: 29-10-16 02:06

Blijft goed! Ik kan niet wachten op het volgende stuk!

Never give up, if you want to succeed. Life has no limitations, except the ones you make.

**Geplaatst:** 29-10-16 09:53

Re: [VER] Animis

Geplaatst: 29-10-16 09:53

Ik volg! Ontzettend goed geschreven

[ITP]Op reis met Pepper de husky
[ITP] Husky Pepper op de foto
[ITP] Native american & husky fotomeeting

**Geplaatst:** 30-10-16 14:48

Re: [VER] Animis

Geplaatst: 30-10-16 14:48

Goed geschreven hoor!
Hier en daar wat taal/spel-foutjes maar goed, je kunt het nooit helemaal perfect doen natuurlijk.

Het verhaal pakt me, boeit me, ik ben zeer benieuwd hoe het verder gaat!

met L' ego kun je niet bouwen.

**Geplaatst:** 10-11-16 22:39

Re: [VER] Animis

Geplaatst: 10-11-16 22:39

Ik ben benieuwd naar het volgende hoofdstuk

Winterbuitenrit in de sneeuw. Daarna warme chocolademelk met slagroom.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 10-11-16 22:40

Geplaatst door de TopicStarter: 10-11-16 22:40

leestmee schreef:
Ik ben benieuwd naar het volgende hoofdstuk

Het is in de maak

opleiding is even druk

Bedankt voor de reacties

{இ}ڿڰۣ-ڰۣ~—
Doe altijd wat je niet durft

**Geplaatst:** 11-11-16 09:46

Re: [VER] Animis

Geplaatst: 11-11-16 09:46

Jammer ik was ook al aan het wachten, maar je opleiding gaat uiteraard voor!

Never give up, if you want to succeed. Life has no limitations, except the ones you make.

**Geplaatst:** 29-11-16 21:16

Geplaatst: 29-11-16 21:16

Hoe gaat het op school?
Ik ben stiekem ook wel benieuwd naar een vervolg.

Jaro ♥

**Geplaatst door de TopicStarter:** 30-11-16 02:24

Re: [VER] Animis

Geplaatst door de TopicStarter: 30-11-16 02:24

Het hoofdstuk is bijna af, maar ik zit waanzinnig in de stress dus ik kom er niet aan toe om het af te maken. Binnenkort ga ik weer verder

.

{இ}ڿڰۣ-ڰۣ~—
Doe altijd wat je niet durft

**Geplaatst:** 30-11-16 11:31

Re: [VER] Animis

Geplaatst: 30-11-16 11:31

Dan wacht ik gewoon rustig af. Sterkte met de stress.

Jaro ♥

**Geplaatst:** 12-12-16 20:15

Geplaatst: 12-12-16 20:15

Ik heb een klein stukje van een random hoofdstuk gelezen, maar dat las eigenlijk best lekker. Wil binnenkort als ik tijd heb je hele verhaal gaan lezen, dus hoop dat het je binnenkort weer lukt wat op papier te zetten.

**Geplaatst:** 20-12-16 13:15

Geplaatst: 20-12-16 13:15

Ik ben benieuwd naar het vervolg

met L' ego kun je niet bouwen.

**Geplaatst:** 19-01-17 21:41

Geplaatst: 19-01-17 21:41

Zoekend naar wat anders kwam ik in je topic terecht. Geboeid door het verhaal, super spannend einde. Inmiddels heb je vast een mega-nieuw hoofdstuk af hoop ik? :')

Voor positiviteit.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 19-01-17 21:54

Geplaatst door de TopicStarter: 19-01-17 21:54

Nu je het zegt :')

ik zal t er morgen opzetten :p

{இ}ڿڰۣ-ڰۣ~—
Doe altijd wat je niet durft

**Geplaatst:** 20-01-17 14:48

Geplaatst: 20-01-17 14:48

Jaaa nieuw hoofdstuk

Spoiler:
Bijna

Jaro ♥

**Geplaatst door de TopicStarter:** 20-01-17 17:36

Geplaatst door de TopicStarter: 20-01-17 17:36

V: De grote ontsnapping
________________________

“Oke, in tegenstelling tot wat jullie blijkbaar denken is het niet makkelijk om iemand uit deze plek weg te krijgen. Twee mensen wordt alleen maar moeilijker, dus ik verwacht medewerking van jullie beiden.” De bewaakster wierp een scherpe blik op Ves. “Dat betekent dat jullie me zullen moeten vertrouwen.”
“Vertrouwen gaat twee kanten op.” Ves had inmiddels haar stem hervonden en keek met een blik van wantrouwen naar de bewaakster. “Je bent niet goed begonnen door tegen ons te liegen, en je weet wie Leah is. Wie ben je?”
De bewaakster rolde haar ogen. “Een gegeven paard…”
Ves reageerde niet.
De bewaakster slaakte een zucht. “Goed dan. Ik ben Alice en ik hoor bij een groep met als doel het ontmantelen van het Complex en de krachten die het in stand houden. We geloven dat Leah ons hierbij kan helpen.” Ze viste een naald uit haar zak en vulde de naald met de kleurloze vloeistof uit het flesje. “Dat is alles wat ik nu wil vertellen.” Ze liep met grote passen richting Leah en pakte haar arm. Leah ademde nerveus bij het zien van de vloeistof, maar wist dat het zou voorkomen dat het vergif haar zou verlammen, of erger. Een rilling liep over haar rug bij het idee dat Ves de halve dosis zou ontvangen, de beelden van Ves hulpeloos op de grond terwijl het vergif op haar lichaam inwerken speelden zich af voor haar ogen. En de bewaakster, Alice, wat zou ze doen? Ves was onbelangrijk. Ze voelde de naald tegen haar huid prikken en een seconde later, voordat ze erover kon nadenken, had ze haar hand weggetrokken.
“Geef het aan Ves.” Het was impulsief, stom wellicht, maar het was de enige beslissing om te verzekeren dat hun redder, die ze niet vertrouwde, haar kamergenote niet achter zou laten. “Ik ben lichter dan Ves, ik ben makkelijker te dragen…” Ze zweeg een moment. “En ik weet dat je mij niet achter zult laten.”
“Nee.” Antwoordde Ves kort.
“Ja.” Leah draaide zich om naar Ves. “Dit is de meest logische beslissing, Ves, en je weet het.”
Ves sloeg haar armen over elkaar. “Sinds wanneer ben jij zo oplettend?” Vroeg ze, bijna mokkend, alsof ze was verslagen in haar eigen spel. Leah glimlachte flauwtjes en knikte. Ves ging akkoord, op haar eigen wijze. Ze richtte zich tot Alice, die met het moment geïrriteerder leek te worden.
“Ik de halve dosis. Ves de hele. Begin met Ves.”

Alice zuchtte en pakte de arm van Ves. Zonder te aarzelen vond de naald zijn weg in de bovenarm van Ves en werd het tegengif geïnjecteerd. Ze besteedde geen enkele verdere aandacht aan Ves en toonde de lege naald aan Leah, die goedkeurend knikte. Het duurde niet lang voor Alice de naald had vervuld, en de dosis in Leah’s bovenarm werd geïnjecteerd. Leah kneep haar ogen dicht tegen de prik, maar voelde het nauwelijks. Misschien was het de adrenaline, misschien waren het de angsten in haar hoofd voor wat er zou kunnen gebeuren.
“Klaar.” Antwoorde Alice kortaf. “Er was een plan om jullie hieruit te krijgen, maar aangezien niks volgens plan lijkt te kunnen lopen, zal dat plan ook wel in het water vallen. Houd vooral je mond en probeer alsjeblieft niet slim te zijn.” Ze viste een polsband uit haar Ves en deed hem om Ves haar pols. “Voor jou hetzelfde als voor Leah, doe alsof. Ik zet ze niet aan voor als er iets mis gaat, maar niet onnodig met je armen zwaaien, niet als ze slapen, niet als je je verveelt, niet als je daar nou toevallig zin in hebt. Gewoon niet.”

Leah knikte en voelde haar handen trillen terwijl ze Alice naar de open deur zag lopen. Een moment stond ze stil in de deuropening, voordat ze zich omdraaide en naar buiten stapte. “Niemand te zien. Niet treuzelen, ik weet niet hoe lang de situatie gunstig blijft.”
Alles voelde tegelijkertijd te snel en te langzaam terwijl Leah voetje voor voetje naar de deuropening liep. Ze voelde haar hartslag in haar keel rammen, voelde haar handen trillen terwijl ze de deuropening dichtbij zag komen. Met één laatste grote stap stapte ze de onzichtbare drempel over en stond ze in de gang.
Pijn, een scherpe pijn in haar pols alsof ze was gestoken door een wesp. Ze was als kind eens gestoken door een wesp. Toen waren haar vader en het kindermeisje er geweest met warme melk en troostende woorden. Nu was er slechts de ongeduldige aansporing van Alice om door te lopen. Leah beet op haar lip en probeerde de pijn te negeren. Probeerde de gedachte te negeren dat er zonet een lading vergif in haar bloed was gespoten waarvan ze geen idee had wat het zou doen met haar lichaam. Ze keek achterom en zag hoe Ves een bemoedigende glimlach gaf. Alles komt goed, vertelde ze zichzelf. Ze kon het bijna geloven.

“Tempo.” Instrueerde Alice, en Leah kon haar nauwelijks bijhouden toen ze in een rap tempo de lange, witte hal doorliep. De hal was onveranderd, leek totaal onaangetast door de gaande gebeurtenissen in het complex. De geur van rook waarmee hun ontsnapping was ingeleid was vrijwel weggetrokken. Leah vroeg zich af of het allemaal slechts waanbeelden waren geweest.
“Waar zijn de Animi?” Het was Ves die de vraag stelde die Leah eerder onsuccesvol had gesteld. Haar toon was de toon die ze gebruikte wanneer ze wist dat er iets niet klopte, maar ze haar vinger er niet op kon leggen wat het was. “Waar zijn alle Animi? Waarom roken we vuur?”
“Als ik jou was zou ik gewoon blij zijn dat ik uit dit complex werd gehaald.” Antwoordde Alice kortaf, terwijl ze uit haar zak iets viste wat nog het meest leek op de kinder walkie-talkie’s waar Leah vroeger mee had gespeeld. “Cesar. Wat is de situatie?” Blafte Alice in het apparaat. Ze zweeg, ongetwijfeld luisterend naar de man, Cesar, waarmee ze aan het praten was. “oliebol. Oké… Nee blijf daar… We gaan nu. Oké…” Alice leek haar stap nog meer te versnellen terwijl ze het apparaat terughing aan haar riem. Leah voelde de pijn in haar benen, de trilling in haar armen en haar afstand van Alice leek gestaag groter te worden.
“Alice.” Leah voelde haar benen beginnen te trillen. “Alice kan het wat langzamer?”
De blondine schudde haar hoofd. “Nee, Leah, de gangen zijn nu leeg maar dat blijft niet lang zo, en dan hebben we de poppen aan het dansen.”
“Waar is iedereen?” Leah negeerde de pijn in haar benen en zag de afstand tot Alice langzaam kleiner worden. Ze zag de behoedzame blik van Ves die naast haar liep en haar scherp in de gaten hield.
“Wat is er aan de hand?” Alice leek haar vraag te negeren en Leah balde haar vuist in irritatie. “Als ik het niet weet, weet ik ook niet wat je wilt dat ik doe! Straks zeg ik iets doms.”

Alice zweeg even, maar slaakte toen een geïrriteerde zucht. “Daar zie ik je wel voor aan ja. Goed dan, maar alleen zolang je binnen een meter afstand blijft.” Ze wierp een scherpe blik achterom en stampte daarna vastbesloten verder. “Of het je opgevallen is of niet, het is momenteel etenstijd. De Animi zijn in de eetzaal en dat is waar ze hun verzetsstrijd zijn begonnen. Dat is ook waar de bewakers nu zijn. Het is ook waar ik eigenlijk zou moeten zijn.”
Leah fronste. “Waarom zouden de bewakers er moeten zijn? Kunnen ze niet gewoon meteen de Animi platspuiten met deze rotzooi?” De rotzooi die door haar eigen aderen stroomde en haar benen langzaam gevoelloos deed worden, zei de verontruste stem in haar hoofd.
Alice schudde haar hoofd. “Vroeger was dat wel het geval: bij een crisissituatie werden alle polsbanden automatisch geactiveerd. Het was effectief, maar bijzonder duur en riep de nodige kritiek op van de politiek.” Ze kuchte schamper. “Jullie hebben wel wát rechten.” Ze haalde haar schouders op. “Lang verhaal kort: er wordt nu bij een alarm centraal beoordeeld of de armbanden worden geactiveerd. In de tussentijd moeten bewakers de situatie maar bedwingen, daar worden ze tenslotte voor betaald. De gangen worden altijd geactiveerd, dus daar hoeven geen bewakers bij te komen. In de tijd tussen het moment dat het alarm gaat en de armbanden worden geactiveerd zijn de dus gangen leeg. Het is normaal gesproken te kort om iets gedaan te krijgen, maar we hebben een manier gevonden om het te verlengen.” Ze draaide zich opnieuw om. “De man met wie ik net sprak was Cesar. De communicatie is doorgekomen en de armbanden zijn geactiveerd in de eetzaal. We verwachten ieder moment dat de bewakers de gangen weer bemannen en daarom moeten we opschieten. Blij?”

De Animi in de eetzaal. Leah dacht aan de sprankelende ogen van de veel te jonge Elisa, aan de scheve grijns van Mason en vroeg zich af of ze beide ooit weer terug zou zien. Ze voelde de kracht uit haar handen weglopen terwijl ze probeerde haar vuisten te ballen in een poging zichzelf te kalmeren. “Geactiveerd… Is dat de hele dosis?”
“Ik heb geen idee. Als ik zou moeten gokken zou ik zeggen van niet, maar ik had eigenlijk ook een ontruimingsorder verwacht. In ieder geval voor…” Alice schudde haar hoofd. “Ik hoop dat ik gelijk heb Leah, maar we roeien met de riemen die we hebben. Doorlopen nu.”

Doorlopen was makkelijker gezegd dan gedaan. Leah voelde haar benen zwaarder worden met iedere stap, voelde hoe moeilijk het werd om haar handen achter haar rug te houden zoals Alice had geïnstrueerd. Ze voelde haar gedachtes rondtollen in haar hoofd, de gezichten van haar vrienden die hulpeloos stonden tegen het gif dat ook door haar aderen stroomde. De loden gewichten die aan haar ledematen waren gehangen, drukten op haar hart en ze voelde de tranen prikken in haar ogen terwijl ze de ene stap voor de andere forceerde. Twee eindeloos lange witte gangen liep ze door, voordat haar linkerbeen geen reactie meer gaf en ze met een klap op de grond smakte. De grond was dof, de impact van de vloer tegen haar verdoofde lichaam weinig meer dan het gevoel van haar voeten op de vloer. Ze probeerde haar armen op te tillen om op te staan, maar haar logge ledematen kwamen niet van de grond. Ze probeerde te spreken, maar de woorden kwamen niet uit haar mond en slechts een jammerend geluid kon ze produceren.

“Leah!” De gil van Ves was schril en haar kamergenote knielde naast haar, een paniek in haar gewoonlijk zo afstandige ogen. Fijne vingers vonden zich een weg richting haar armen en pakte met een ferme grip de bovenarm van haar kamergenote vast. Leah kon de aanraking nauwelijks voelen, voelde alleen een vreemde pijn in haar armen alsof ze te lang in de kou had gestaan en haar stijve ledematen niet meer tot bewegen kon aanzetten. Ze zag hoe Ves haar ogen een moment sloot en zichzelf leek te kalmeren. Toen ze haar ogen weer openden waren ze kalmer en vastbesloten. “Oké geen zorgen Leah, we wisten dat dit zou gebeuren.” Ze klonk alsof ze het meer tegen zichzelf zei dan tegen haar kamergenote terwijl ze haar kamergenote aan haar bovenarmen omhoog hees en haar arm over haar eigen schouders legde. Leah voelde haar hart slaan in haar keel, een schril contrast met de onbeweeglijkheid van de rest van haar lichaam.

“Leah kun je…” Ves stapte naar voren in een poging haar kamergenote te ondersteunen, maar Leah zag haar eigen benen onder haar wegzakken het moment dat haar voeten de grond raakten. Ze voelde de paniek die ze in de ogen van Ves zag, maar voelde ook iets anders: een onverklaarbaar vertrouwen in de wereld die ze niet eerder had gevoeld. Ves zou haar niet laten vallen. In haar ijlende gedachtes besloot ze voor het eerst dat de paniek, de angsten in haar ziel misschien hadden geleid tot dit moment, dat de angst het enige was wat de vooruitgang kon brengen. Haar ogen vonden die van Ves en ze forceerde haar verkrampte spieren tot een bemoedigende glimlach terwijl ze in de wilde ogen van haar kamergenote staarde. De absurde situatie leek weg te vallen terwijl ze de waarheid vond in de ogen van de wolf, de ongeduldige opmerkingen van Alice en het vage geschreeuw dat opnieuw was opgeweld in de verte. Ze zag het begrip in de ogen van de wolvin, begreep waarom Ves de muren om zichzelf had gebouwd, waarom ze had gesnauwd en gevochten tegen iedere connectie met de wereld om haar heen. Als je nergens om geeft, heb je niets te verliezen.

Ves glimlachte en streek voorzichtig de haren weg die in de klap voor Leah’s ogen waren gevallen. Ze sprak geen woorden, maar haar ogen spraken boekdelen terwijl ze haar armen achter Leah’s knieholtes haakte en haar kamergenote optilde met een kracht die Leah niet van haar kamergenote had verwacht. Ze vroeg zich af of het haar wolvenbloed of pure vastberadenheid was die haar kamergenote de kracht gaf, maar Ves wierp een vastbesloten blik op Alice en begon te lopen.

Leah vocht tegen de verleiding om haar ogen te sluiten, tegen de stem van slaap die fluisterde dat alles goed zou komen, dat ze haar ogen kon sluiten en de wereld zoals zij die kende slechts een droom was geweest. Ze voelde de ademhaling van Ves tegen wang, telde iedere ademhaling. Vroeger telde ze schaapjes om in slaap te vallen, nu telde ze de zwoegende ademteugen van Ves om wakker te blijven. Het werkte en ze zag gang na gang voorbij vliegen. Soms leken er figuren te lopen, schaduwen van mensen, maar niemand hield hen tegen, niemand riep ze terug, niemand leek enige aandacht te besteden aan de ontsnapping recht voor hun ogen.

De ingang van het complex was iets uit verhalen. Iets wat iedere Animi zich met fotografische precisie kon herinneren en waarvan iedereen tegelijkertijd zich af vroeg of wat zij hadden gezien wel de werkelijkheid was. De ingang die zich nu voor hen uitstrekte was geen hemelse poort der verlossing of een ijzeren hek naar de hel. De ingang van het complex was een glazen draaideur. De deur was nauwelijks anders dan de deur die Leah zich herinnerde van haar school in tijden lang voorbij. Leah vroeg zich af hoeveel Animi door de deur naar binnen waren gekomen. Vroeg zich af hoeveel van hen weer naar buiten waren gegaan. Haar ogen vielen op de snackmachine in de hal en het leek onwerkelijk dat zoiets onzinnigs kon bestaan in de wereld waarin kinderen werden opgesloten uit angst.

Ze zag hoe Alice met strakke passen richting de scanner liep die zich naast de draaideur bevond. Haar handen trilden, observeerde Leah, terwijl ze haar arm ophief en haar handpalm tegen de scanner hield. Een moment was het stil, maar toen klonk een vrouwenstem.
“Vanwege de huidige situatie is een verlatingsverbod afgegeven. Werknemers worden geacht zich te begeven naar de plek aangegeven op uw PA. U kunt contact opnemen met-“
“oliebol.” Vloekte Alice en ze drukte de knop in boven de scanner. Het bleef kort stil, maar toen klonk een andere stem. Een minder vriendelijke, geïrriteerde vrouwenstem.
“Wat?”
“Open de deur.” Siste Alice in de intercom.
“Ben je doof? Er is een verlatingsverbod afgegeven.” Klonk het door de intercom. “Indien je PA kapot is zal ik het herhalen: bewakers worden geacht hun leerlingen te controleren en zich daarna naar de eetzaal te begeven. Indien-“
“Ik ben met mijn ‘leerlingen’ en ik zal je wat over ze vertellen.” Antwoorde Alice, haar stem trillend van irritatie of spanning. Leah wist niet welke van de twee. “Dit is Leah Ridgeford. Aangezien je niet het type bent om je bezig te houden met de actualiteit zal ik het even voor je uitspellen: dit is de dochter van president Ridgeford en ze is het belangrijkste asset dat we hier in het hele complex hebben.” Ze boog zich voorover, alsof ze degene met wie ze praatte over de intercom probeerde te intimideren. “Nou weet ik dat jij het type bent dat de hele dag aan de intercom zit omdat je te stom bent om het regelement uit je hoofd te leren, maar volgens de regelementen staat de veiligheid van assets ten alle tijden op de eerste plaats. Volgens de regelementen moeten assets in crisissituaties in veiligheid worden gebracht, en momenteel is veiligheid de plek met een kogelvrij glazen deur tussen haar en de rest van de gestoorde zielen in dit complex.”
Het bleef stil aan de andere kant van de intercom en Alice boog zich nog verder naar voren, bijna wanhopig in haar pleidooi om hun reddingspoging te doen slagen. “Kijk naar haar! Haal je ogen appelflap één moment van dat scherm af en zie hoe ze eraan toe is! De Animi ruiken bloed, ze weten hoe ze hun vrijheid kunnen krijgen en de dochter van de president vermoorden is de eerste stap.”
“Ik… ik moet dit checken bij het hoofdkantoor.” Klonk de trillende stem aan de andere kant van de intercom.
“Dit is protocol, domme trut!” Snauwde Alice. “Ze ademt toch nog? Als het kantoor wilde dat ze op haar kamer bleef net als alle onbelangrijke Animi in deze complex, waarom is ze dan nog niet dood? Is dat geen bewijs genoeg? Weet je wie dit is naast haar? Ik zou je haar naam kunnen vertellen maar ik verwacht niet dat het je iets zegt. Waarom is zij nog niet dood? Is het echt zo moeilijk te geloven dat niet alles om jou draait? Dat jij niet de zeggenschap hebt? OPEN. DE. DEUR.”

Een stilte klonk aan de andere kant van de intercom en Alice leek klaar om de nietsvermoedende persoon achter de intercom ter plekke aan te vallen. Leah kon zich door de angstige gedachtes in haar hoofd nauwelijks concentreren op de woorden die Alice had gesproken, over haar vader en de andere Animi die op haar uit waren. Hoeveel had Alice gelogen en hoeveel was de waarheid? De stilte aan de andere kant van de intercom leek een eeuwigheid te duren. Toen een stem eindelijk de stilte doorbrak, was het echter geen vrouwenstem, maar een mannenstem gepaard met haastige voetstappen.

“Bianca!” Leah zag hoe Alice zich rap omdraaide bij het horen van de stem, maar Ves verstijfde. Zelfs haar ritmische ademhaling stokte een moment.
“Wat?” Alice klonk niet bang, eerder geïrriteerd, en het was ergens een geruststelling voor Leah.
“Bianca, godzijdank het gaat goed met je! De communicatiesystemen liggen eruit, ik dacht...” De man negeerde het gestrande drietal totaal en Leah zag nu hoe de man naar de intercom liep. Hij haalde een hand door zij halflange bruine haren en zette de andere tegen de muur waartegen de intercom was bevestigd. “God Bianca, het is een chaos daar.” Zijn stem trilde, en nu pas leek hij Alice en de twee Animi op te merken. “Wie zijn dit?”
“Kevin, oh god ik ben zo blij dat het goed met je gaat, ik hoorde maar niks…” De stem achter de intercom was niet langer kil en robotisch, maar was nu geëmotioneerd en herinnerde Leah eraan dat er echt persoon tegen hen had gepraat. De vrouw, Bianca, schraapte haar keel en leek zich te vraag te herinneren. “Dit is Alice met … eh.” Bianca’s stem klonk aarzelend aan de andere kant van de intercom. “Belangrijke Animi.” Constateerde ze uiteindelijk. “Ze beweert dat er een protocol is om deze Animi in veiligheid te brengen, maar ik heb niets gehoord.”
De bewaker, Kevin, herinnerde Leah zich, schudde zijn hoofd. “Communicatiesystemen liggen plat. De rebellen hebben ze neergehaald. Het order is gegeven, ik was hier op weg met één van de mijne maar ze…” Hij zweeg en zijn stem brak. “Ze heeft het niet gered.”
“Oh god…” Bianca’s stem klonk werkelijk medelevend, wat een vreemde gewaarwording was voor Leah. Medeleven was niet iets waar je snel aan gewend raakt in het Complex.
Kevin knikte. “Ja, het was heftig… Kan… kan ik je zien?”
Even was het stil. “Ja, eerst even…” Een zachte piep klonk en het volgende moment stapte Alice naar voren en sjorde Ves met zich mee de draaideur in. Leah kon de erratische hartslag van haar eigen hart in haar oren horen terwijl Ves voetje voor voetje naar de vrijheid schuifelde.

Achter hen klonk het geluid van een deur die open schoof, en zacht gemurmel tussen de bewaker en de receptioniste. Leah voelde de koele lucht van de ontvangsthal in haar gezicht toen Ves de draaideur uitstapte. Het was niet buiten, maar tussen hen en de buitenlucht was nog enkel één glazen deur. Lang om te reflecteren op de eerste stappen buiten het gevangen deel van het complex had Leah niet, want het volgende moment klonk een klap achter hen alsof er iets zwaars op de grond was neergeploft.
“Sorry lieverd.” Klonk de stem van de bewaker en hij leek het daadwerkelijk te menen, terwijl hij in de draaideur stapte.
“Laat me raden, jullie kennen elkaar.” Vroeg Ves, haar stem lichtelijk geïrriteerd.
“Helaas wel.” Antwoordde de bewaker met een grijns en een knipoog richting Alice. Met grote passen liep hij richting Leah en boog zich lichtelijk over haar. Zijn diepbruine ogen werden omgeven door het begin van lachrimpeltjes: hij was ergens tussen oud en jong in, een grijns op zijn lippen maar een verleden in zijn ogen.
“Dus dit is haar. Ik moet zeggen Leah, je bent geen dag ouder geworden.” Ze voelde Ves verstijven en achteruit stappen bij de woorden van de man.
“Hoe ken je haar?” Snauwde Ves.
De man deisde achteruit. “Wooh rustig rustig.” Alleen van foto’s en verhalen.”

“Niemand vertelt ons iets. Jullie willen duidelijk Leah bevrijden, de rest-“
“Kunnen we het hier later over hebben?” Onderbrak Alice. “We staan nog steeds middenin een bijzonder gevaarlijke ontsnappingspoging en je vriendin heeft zo snel mogelijk het tegengif nodig, anders-”
Alice had haar zin niet afgemaakt, of Ves stapte resoluut richting de deur. De schuifdeur opende zonder te morren, zonder een geluid te maken, zo doodeenvoudig dat het een wrang contrast bood tot de moeite die hun ontsnapping tot dusver had moeten kosten. Een paar passen verder en Leah voelde buitenlicht tegen haar huid, voelde voor het eerst de zachte stralen van de zon haar huid verwarmen. Ze voelde Ves onmiddellijk ontspannen, voelde haar passen lichter worden, hoewel haar armen inmiddels log en pijnlijk zouden moeten zijn.

“Volg mij” beval Alice. Terwijl Ves achter hun bevrijdster aanliep bekeek Leah het landschap om hen heen. Het complex lag afgelegen, omringd door keien en rotsen in donkere aarde. In de verte doemde een bos op. Hoe het complex er zelf uit zag kon Leah niet zien, en ze zou niet terugkijken als ze het kon. Het zand onder hun voeten was verhard tot een breed pad waarin hun voetstappen niet zichtbaar bleven.
“Kom.” Beval Alice. “Het zou hier veilig moeten zijn. Het complex houdt er niet van om hulp van buitenaf in de roepen.” Ze rolde met haar ogen. “Om overduidelijke redenen. Zolang er geen ontsnapping bekend is zouden we ongestoord moeten kunnen vluchten.”

________________________

De rest van de tocht was lang en traag en veilig, waarvoor Leah een god bedankte waar ze niet in geloofde. Alice stond erop hem te voet af te leggen en buiten de grote wegen die Leah in de verte hoorde te blijven. Leah voelde zich alsof ze zweefde, al het gevoel weggelopen uit haar lichaam terwijl Ves haar vastberaden door het veranderende landschap om hen heen droeg. De wereld was haar vreemd, een herinnering aan een leven van vóór het complex, van zachte jurkjes en kinderliedjes. Ze hield zichzelf wakker met de herinneringen terwijl ze haar blik gericht hield op de paden achter zich.

Ze was bijna door de herinneringen heen toen Ves plotseling stopte. Haar blik was naar achteren gericht en ze wist niet waar Ves voor was gestopt. Of het vriend of vijand was die het dreunende ritme van hun tocht had gestopt.
“Leah.” Ze hoorde haar eigen naam in een vreemde stem, een warme stem. “Leah, wat ben ik blij je te zien. Welkom. Alles komt goed. Alles komt goed.”

Leah sloot haar ogen en stond zichzelf toe in een diepe slaap te vallen. Ze hadden het gered.

{இ}ڿڰۣ-ڰۣ~—
Doe altijd wat je niet durft

**Geplaatst:** 22-01-17 16:36

Re: [VER] Animis

Geplaatst: 22-01-17 16:36

Ja geweldig! Weer in 1 ruk uitgelezen, maar het wachten duurt dan weer zo lang...

**Geplaatst:** 22-01-17 17:18

Re: [VER] Animis

Geplaatst: 22-01-17 17:18

Super leuk om te lezen! Schrijf vooral verder!

~ Huyana Nuka Joy ~

**Geplaatst:** 22-01-17 18:41

Geplaatst: 22-01-17 18:41

Love_Record schreef:
Super leuk om te lezen! Schrijf vooral verder!

+1

Het blijft boeien en ik leg mijn foon dan ook niet weg tot ik het uit heb. Het leest heerlijk weg is spannend.

Winterbuitenrit in de sneeuw. Daarna warme chocolademelk met slagroom.

**Geplaatst:** 22-01-17 18:51

Geplaatst: 22-01-17 18:51

Waanzinnig spannend en mooi geschreven stuk. Hoe verder je komt hoe sterker je schrijfstijl wordt

Voor positiviteit.

**Geplaatst:** 22-01-17 19:16

Re: [VER] Animis

Geplaatst: 22-01-17 19:16

Top gedaan weer! Ik zag geloof ik een keer Ves staan waar ik denk vest bedoeld werd, maar daar stoor ik me niet aan. Is misschien voor jezelf handig om dat er uit te halen.

Jaro ♥

**Geplaatst:** 19-03-17 04:29

Geplaatst: 19-03-17 04:29

Hoi ts, ik ben wel benieuwd naar het volgende hoofdstuk.

Never give up, if you want to succeed. Life has no limitations, except the ones you make.

**Geplaatst:** 03-09-17 17:38

Geplaatst: 03-09-17 17:38

Zit eigenlijk nog altijd net smart te wachten op een vervolg?

**Geplaatst:** 05-09-17 17:23

Re: [VER] Animis

Geplaatst: 05-09-17 17:23

Ja, ik ben ook benieuwd!

~ Huyana Nuka Joy ~

Wie is er online