Bokt.nl

Citaat:

Haar benen werden voelden steeds zwaarder. Ze wist niet meer hoe lang ze al aan het lopen was, ze wist alleen dat ze niet kon stoppen. Elke stap werd zwaarder, elke stap deed pijn. Ze had dorst, hoofdpijn en voelde zich niet goed. Toch bleef er een stemmetje in haar hoofd zeggen “Kom op Lily, niet opgeven”. Als ze nu in zou storten, zou ze dood gaan. Ze liep in de middle of nowhere. Zelf wist ze ook niet waar ze was. Maar ze wist wel dat ze inmiddels ver verwijderd was van haar leven. Alles wat haar vertrouwd was, maar waar ze zo nodig van weg moest.
Ze kon ook niet meer terug. Wat haar te wachten stond als ze zou terugkeren, daar kon ze niet eens over nadenken. Dus moest ze doorlopen. Tot ze iets tegenkwam. Een huis. Een school. Een kerk. Iets waar ze kon schuilen. Waar ze warm kon worden en misschien zelfs wat kon eten.
Ze voelde in haar zakken nog een paar dollar zitten. Daar kon ze misschien net een flesje water en wat beef jerky van halen. Maar ze wist niet hoe lang ze dit nog vol kon houden. Ze struikelde over haar eigen benen. “Kom op Lil, overeind komen” zei ze tegen zichzelf.
In de verte hoorde ze het geronk van een auto. Een oudere auto. Die nieuwere modellen die geven bijna geen geluid meer, maar de motoren in de oudere auto’s die klonken zo mooi vond ze. Ze stond weer op en probeerde verder te lopen. De auto kwam dichterbij en haalde haar in. Een zwarte auto, het leek op een Chevrolet. Weer struikelde ze. Daar lag ze weer. Dit keer kon ze niet meer opstaan. Voor zich zag ze de auto tot stilstand komen en in zijn achteruit kwam de auto op haar af. Haar ogen waren vermoeid maar ze kon nog net focussen op de auto. Een Chevrolet Impala herkende ze. De auto kwam tot stilstand en 2 mannen stapten uit.
Een hele lange met lang haar en een wat kortere, met O-benen. “Hé, gaat het wel?” vroeg de een. Lily kon weinig zeggen. Ze zat op haar knieën en probeerde overeind te komen, maar haar benen waren te zwaar. “Wat doe je hier, aan deze verlaten weg?” vroeg de ander. “Lopen” zei Lily. “Wil je een lift?” vroeg hij. Hij was erg bezorgd om haar, dat merkte ze in haar stem. Maar waarom? Hij kende haar niet eens.
Ze probeerde nog eens op te staan maar viel gelijk op de grond. De mannen keken elkaar aan. “We nemen haar mee naar de bunker” zei de een weer. Bunker? Waar zou ze terecht komen? Maar Lily kon niet meer. Ze kon niet meer wakker blijven. Haar ogen vielen dicht. “He, wakker blijven” hoorde ze nog, maar ze kon niet meer. Alles werd zwart.


Langzaam opende Lily haar ogen. Ze lag in een bed, in een kamer. “Goedemorgen” zei een stem. Ze schrok en zat ineens rechtop “Rustig maar, je hoeft niet te schrikken. Je bent veilig hier” zei de man. Het was 1 van de mannen die haar gisteren langs de weg gevonden had. “Mijn naam is Dean. Hoe heet jij?” vroeg hij. “Lily” antwoordde ze. “Ik zal wat te eten halen voor je.” Zei Dean en hij liep de kamer uit.
Ze keek eens goed om zich heen. De kamer was erg kaal. Er stond een bureautje en aan beide kanten van het bed een nachtkastje. Er waren geen ramen, wel lampen. Het leek allemaal wel rechtstreeks uit de jaren ’60 te komen.
Het duurde niet lang voordat Dean terug was. De andere man die Lily gisteren had gezien was er ook bij. “Dit is mijn broer, Sam” zei Dean. “Hoi” zei Sam. “Hoe voel je je?” vroeg hij. “Goed” loog Lily. Ze had hoofdpijn en was ontzettend moe. “Hier is wat te eten en wat aspirines” zei Dean en hij reikte haar een dienblad aan. Er lag een goed belegde boterham op, een glas melk en 2 aspirines. Pas toen ze een hap van het broodje nam, merkte ze hoe hongerig ze was.
“Luister, je bent in een bunker. Dit is een erfstuk van onze opa, Henry. Er zijn veel kamers en je mag overal kijken. Laat je niet afschrikken door boeken of wapens die je tegenkomt,” zei Dean. “Als je ons nodig hebt zijn we in de bibliotheek.” Dean en Sam verlieten haar kamer. Lily at haar broodje op en nam de pillen. Ze was ontzettend moe. Hoewel ze enorm nieuwsgierig was naar de bunker, ging ze eerst nog even slapen.
Ze voelde zich erg gelukkig om een of andere reden. Bij Sam en Dean voelde ze zich veilig en ze had voor het eerst sinds de dood van haar vader het idee dat haar niets kon overkomen.

Citaat:

Voor haar gevoel had ze wel dagen geslapen. Ze stond op uit haar bed en ging op onderzoek uit. Ze was erg nieuwsgierig naar de bunker waar ze beland was. Ze liep een lange gang door. Ze vroeg zich af welke boeken en wapens Dean bedoelde. Ze kwam in een hal aan, wat leek op een commandostation van een oud marineschip. Ze kon het niet helemaal plaatsen. “He kijk eens wie we daar hebben,” zei Dean. Ze keek naar rechts en zag Sam en Dean daar aan een tafel zitten. De tafel lag vol met boeken, het leek wel of ze ergens naar op zoek waren. “Goed geslapen?” vroeg Sam. “Ja” antwoordde Lily kort. “Wat is dit allemaal?” vroeg ze. Sam antwoordde; “Dit is een oude bunker van de Men of Letters genootschap”. “Men of Letters?” vroeg Lily. “De Men of Letters waren een genootschap die informatie verzamelden over monsters. Geesten, vampieren, weerwolven,” zei Dean. “Ze deden vooral veel onderzoek om alles te begrijpen en om manieren te vinden om ze te doden” vervolgde Sam. Lily begreep er maar weinig van. “Monsters? Monsters bestaan helemaal niet,” zei ze, maar ergens geloofde ze zichzelf niet meer. De manier waarop Sam en Dean erover praatte was zo overtuigend. “Helaas zijn ze zeer echt. En wij zijn degene die ze doden,” zei Dean, met iets te veel trots in zijn stem. Lily lachte “Wauw. Denk je weg te zijn uit de hel, kom je in een wereld vol monsters terecht.” Dean en Sam keken elkaar aan. “Hoe ben je eigenlijk op die weg terecht gekomen?” vroeg Sam. “Het is een afgelegen, doodlopende weg, niet echt een plek waar we iemand zouden aantreffen.” Lily wist het niet meer. “Ik weet het niet. Het voelde alsof dit de juiste weg was…” antwoordde ze. “Wat is er gebeurd?” vroeg Dean. Ze wist niet of ze die vraag wel kon beantwoorden. Ze keek naar de grond. “Hé, je hoeft het niet te vertellen als je niet wilt. Dat komt wel. Of niet,” zei Dean. Dat gaf haar wat rust. Ze vond het eng om te vertellen waar ze vandaan kwam. Straks zagen ze haar ineens als een heel raar persoon en moest ze weg. “Kun je wel vertellen wie je bent?” vroeg Sam. “Lily Winters, geboren in Chicago, 28 jaar oud.. Wat wil je weten?” vroeg ze aarzelend. “Ik ben weggelopen van mijn oude leven.. Heb een bus genomen naar Lincoln, en had geen geld meer om verder te gaan dus ben ik gaan lopen. Ik geloof dat ik 3 dagen heb gelopen, ik weet het niet zo goed meer,” voegde ze er aan toe. “Waar zit de badkamer? Ik zou graag even een douche nemen,” vroeg ze. Dean stond op “Ik loop wel even met je mee.” Samen liepen ze zonder een woord te zeggen door de gangen van de bunker. In de badkamer zocht Dean wat spulletjes op “Eens even zien.. Volgens mij staat hier nog wel wat doucheschuim en shampoo voor vrouwen.” Dean trok een paar kastjes open. “Ah hier. Oh en hier heb je handdoeken.” Hij legde de spullen klaar. “Mocht je nog iets nodig hebben dan roep je maar.” “Bedankt,” zei Lily. Ze glimlachte naar hem. Hij lachte terug en verliet de kamer.

Lily keek eens om haar heen en begon zich langzaam uit te kleden. Ze was stijf en het kostte haar wat moeite om haar shirt uit te trekken. In de spiegel zag ze haar bont en blauwe ribben. Ze stapte de douche in en draaide de kraan open. Hij was nog koud, maar dat maakte haar niet uit. Ze stond eronder met haar gezicht naar de muur en deed haar ogen dicht. Het water werd warmer en ze voelde hoe het zich een weg naar beneden waande langs haar lichaam. Ze voelde zichzelf tot rust komen en keek eens omhoog. De douche was hetzelfde als de rest van de bunker. Oud, maar stevig. Simpel ingericht, geen bijzondere decoratie maar gewoon een grijze muur en zwart witte tegels. Lily voelde een stevige hoofdpijn voorbij komen en kreeg ineens flashbacks. Haar handen zaten ineens onder het bloed en ze schrok. Ze knipperde met haar ogen en haar handen waren weer schoon. Ze snapte er niets van. Het water stroomde door over haar hoofd, langs haar lichaam naar beneden. Ze sloot haar ogen, haar hoofd deed pijn. Toen ze haar ogen opende zag ze ineens een jongen voor zich. Smekend om zijn leven. Haar hoofdpijn werd erger en ze merkte dat haar ademhaling versnelde. Ze keek naar haar handen en zag een pistool. Met trillende handen zag ze zichzelf het pistool op de jongen richten. Ze sloot haar ogen en… Een harde knal. Ze opende haar ogen en was weer terug in de badkamer. De douche stroomde door. Ze wist niet wat haar zojuist was overkomen. Ze leunde met haar rug tegen de muur en liet zich langzaam naar beneden glijden. Haar ogen overspoelde met tranen en ze begroef haar hoofd tussen haar armen. Zachtjes zat ze daar te huilen. De douche stroomde door, het gaf iets kalmerends. Het leek alsof ze in een roes kwam. Haar hoofd deed nog steeds pijn en de tranen stopten niet.

Er werd op de deur geklopt, maar Lily reageerde niet. “Lily, gaat alles goed daar?” ze hoorde Dean. Ze zat er al zo lang dat hij zich zorgen was gaan maken. Ze zei niets maar dacht ‘nee, het gaat helemaal niet goed’. Ze kon geen woord uitbrengen. “Mag ik binnenkomen?” vroeg Dean. ‘Nee’ dacht ze. Maar wederom kon ze geen woord uitbrengen. Zachtjes deed Dean de deur van de badkamer open. Ze keek op, en op het moment dat ze oogcontact maakte, schrok Dean. Hij bedacht zich geen moment, schopte zijn schoenen uit en ging naast haar zitten. Onder de stromende douche. Hij hield haar stevig vast en werd doordrenkt van het water. Lily vocht tegen de tranen maar dit verloor ze. Ze barstte in huilen uit. Dean hield haar nog altijd stevig vast en legde een hand langs haar hoofd. “Ssst, stil maar,” zei hij “Het komt wel goed.” Lily voelde zich vertrouwd. Ze liet alles gaan, huilde tot ze geen tranen meer had. En zo zaten ze nog voor wat het leek uren. Onder de douche, allebei doordrenkt van het water. Maar het gaf niets, het voelde goed voor Lily. Zo heeft ze zich in lange tijd niet gevoeld. Eindelijk kon ze haar emoties uiten. Ze was niet bang meer.

Ierpier schreef:

Ooh fanfiction! Been there, done that. Post je m op fanfiction.net/AO3, of is daar niet zo'n "markt" voor Nederlandse?

Ik heb m (nog) niet gelezen. Kijk geen SN, maar vroeg t mee af .

Citaat:

“Hé, gaat het weer een beetje?” vroeg Dean. Ze tilde haar hoofd op en keek hem aan. Ze knikte ja. Ze was tot rust gekomen, ze hadden daar wel uren zo gezeten en Lily had geen tranen meer over maar ze had rust gevonden. Haar hoofdpijn was weg, haar gedachtes waren leeg. “Kom” zei Dean en hij stond op. Hij draaide de kraan dicht en hielp Lily overeind. “Je bent helemaal nat” zei ze, “je kleren..” “Dat geeft niet, die worden wel weer droog” antwoordde Dean. Hij pakte haar hand en begeleidde haar uit de douche. Ze pakte de handdoek aan die hij haar aanreikte en droogde zichzelf af. “Gaat het? Zal ik even op zoek gaan naar wat kleding?” vroeg Dean. Weer knikte ze. Dean liep de badkamer uit en Lily droogde zich af. In de spiegel zag ze haar gehavende lichaam weer. Iets waar Dean nog geen woord over had gezegd. Dean. Een kleine glimlach ontstond op haar gezicht. Ze hoorde een klopje op de deur en daar was hij weer. “Het is niet veel, maar ik denk dat dit wel past. Anders gaan we morgen wel even winkelen voor wat fatsoenlijke kleding,” zei hij. Hij legde een stapel kleren neer. “Dank je” zei Lily zachtjes. Dean glimlachte “Ik zal je nu alleen laten zodat je kan aankleden. Als je me zoekt ben ik in de keuken, ik zal wat te eten klaarmaken voor je”. Lily glimlachte naar hem en hij glimlachte terug. Ze slaakte een diepe zucht en bekeek de kleding eens. Een simpel tshirt en een vest, die vast van Dean was. De broek was oud en rook een beetje muf maar dat gaf niet. Ze kleedde zich aan en verliet de kamer. “Ja ik weet het niet Cas, sinds dat Lily hier is lijkt Dean wel een stuk rustiger,” hoorde ze Sam aan de telefoon zeggen. “Het lijkt wel alsof zij een tegenpool is aan het teken ofzo”. Ze keek om de hoek en zag Sam staan. Hij zag haar ook “Ik moet gaan Cas” zei hij en hij hing op. “He, gaat alles goed?” vroeg hij aan haar. “Hmhm,” antwoordde ze bevestigend. “Welk teken?” vroeg ze. “Dat is een heel lang verhaal, iets waar ik je nu niet mee zal lastigvallen,” Zei Sam. “Zullen we naar de keuken gaan? Ik geloof dat Dean weer aan het koken is” Lily knikte instemmend en samen liepen ze verder. Ze vroeg zich af welk teken Sam het over had maar besloot er maar niet over door te vragen. Zonder nog een woord tegen elkaar te zeggen liepen ze naar de keuken.

“Het ruikt goed hier,” zei Sam toen ze de keuken inliepen. Lily trok aan de mouwen van het vest dat ze aan had. Ze keek om zich heen en zag wat ze eigenlijk al verwacht had; een typische jaren ’60 keuken. Het rook wat Italiaans. “Spaghetti Bolognese” zei Dean enthousiast. Met een enorme lach op zijn gezicht was duidelijk te zien dat hij erg trots was op zijn eigen kookkunsten. Lily moest er om lachen. “Ik ben benieuwd,” zei ze. “Nog even geduld, de spaghetti is nog niet helemaal gaar,” zei Dean en hij draaide zich weer om naar het fornuis. Ze ging aan de tafel zitten. “Wil je wat te drinken?” vroeg Sam. “Water graag” antwoordde ze. Sam zette het glas neer en ze dronk het in één teug op. “Ik hoop dat je het niet erg vind, maar ik heb je even opgezocht op internet,” zei Sam. Dean draaide zich om en wierp Sam een vernietigende blik toe. “Wát heb je gedaan?” vroeg hij boos. “Ze wordt vermist! Mensen zijn naar haar op zoek, Dean” antwoordde Sam. Lily antwoordde niet. Ze probeerde zich te verstoppen in het vest. Ze wilde hier niet over nadenken. “Lily, weet je dat er mensen zijn die je missen?” vroeg Sam. “Niet antwoorden als je niet wilt hoor, je kan hier zo lang blijven als je wilt,” gooide Dean er gelijk overheen. Ze keek hem Sam aan en zag dat hij eigenlijk alleen maar bezorgd was. “Ja dat weet ik” zei ze zachtjes “Maar ik wil daar nooit meer naar terug. Er is een reden dat ik ben weggelopen.” Aan zijn gezicht kon Lily zien dat dit genoeg was. “Ik wil niet vertellen waarom,” zei ze toch nog. “Dat hoeft ook niet” zei Dean. Hij was duidelijk boos op Sam dat hij haar dit vroeg. “Het is niet erg dat je dat vroeg Sam,” zei Lily, ook al was ze er niet blij mee dat hij haar had opgezocht. “Dank je” zei hij. Sam leek tevreden met het antwoord. “Etenstijd!” riep Dean. Hij schepte voor iedereen een bord vol spaghetti op en had weer een zeer trots gezicht. Lily nam een hap “Oh dit is echt heel erg lekker” zei ze. “Nou zeg dat!” antwoordde Sam. Dean zijn trotse lach werd nog groter en voordat ze het wisten waren alle 3 de borden leeg. “Ik wil eigenlijk even een stukje wandelen” zei Lily nadat iedereen uitgegeten was. “Zal ik meegaan?” vroeg Dean. “Nee, ik ga liever even alleen” antwoordde ze. Ze stond op en wilde weglopen. “Ehm, waar zit de voordeur?” vroeg ze terwijl ze weer omdraaide. Dean moest lachen “Ik loop wel even met je mee”. Hij begeleidde haar naar de voordeur en gaf haar een sleutel. “Hier, dan kun je altijd weer naar binnen.” Zei hij. “Dank je wel” antwoordde Lily en ze keken elkaar diep in de ogen. Dean glimlachte nog en Lily draaide zich om. Ze voelde zich ineens heel opgelaten en voelde haar wangen kleuren. Ze kreeg een positieve boost van energie en haar mond vormde weer een glimlach. Zo heeft ze zich nog nooit gevoeld. Ze keek nog een keer om en zag bij Dean ook een glimlach. “Blijf niet te lang weg” zei hij nog. Ze draaide weer om en liep weg. Eenmaal buiten haalde ze eens diep adem. Ze hoorde vogels fluiten en een fris briesje blies door haar haren. Ze voelde zich goed en positief.

Ze was een tijdje onderweg toen een golf van hoofdpijn en misselijkheid haar weer overviel. Net als in de douche vanmorgen. Ze knipperde met haar ogen en ineens zag ze die jongen weer voor zich. Zijn gezicht werd steeds een beetje duidelijker en weer had ze een pistool in haar handen. Ze hoorde de jongen smeken, maar ze zag zichzelf weer de trekker overhalen. Ze deed een stap naar achteren en verzwikte haar enkel waardoor ze viel. Ze knipperde nog eens goed met haar ogen en weg was de jongen. Haar handen waren leeg en ze keek om zich heen. Niets. Ze stond weer op en besloot maar terug te lopen. Haar enkel deed pijn, maar ze kon wel lopen. Zo snel mogelijk liep ze terug naar de bunker. Ze was gelukkig niet ver weg gelopen. Eenmaal bij de bunker zag ze een man in een hele lange, beige regenjas staan. Hij zag haar ook “Jij bent zeker Lily.” Zei de man in een diepe, eentonige stem. Ze keek hem vragend aan. “Ik ben Castiel” antwoordde hij. De man met wie Sam stond te telefoneren. “Ja, ik ben Lily” zei ze. Ze stak haar hand uit, maar Castiel keek daar vragend naar. Gauw stak ze haar hand in haar zak. Ze volgde Castiel de bunker in.

Citaat:

“Waar haal je het lef vandaan om haar zomaar op te zoeken?!” Hoorde ze Dean schreeuwen toen ze binnenkwamen. “Dean, vindt jij het dan niet een beetje raar dat we haar zomaar aan de kant van de weg vinden waar NOOIT iemand komt?” riep Sam terug. Het was duidelijk dat ze het niet met elkaar eens waren over wat er tijdens het eten gebeurd was. “Sorry, stoor ik?” zei Castiel. Verschrikt draaide ze zich om. “Dit is nog niet voorbij” zei Dean met een wijzende vinger tegen Sam. Lily volgde Castiel de trap af de bunker in. “Cas, wat brengt jou hier?” vroeg Dean. “Sam belde mij vanmorgen over jullie nieuwe… huisgenoot” zei Castiel “Serieus Sam?” sneerde Dean naar Sam. “Wat? Sinds zij bij ons woont, lijkt dat teken van je een stuk minder invloed te hebben, ik vroeg Cas daar gewoon naar” antwoordde Sam geagiteerd. Een diepe zucht volgde.

“Ik ga denk ik even op bed liggen,” zei Lily. Ze liep naar haar kamer. Ze hoorde iemand achter haar aan komen. “He” zei Dean terwijl hij haar arm pakte. “Je hoeft niet bang te zijn dat je weg moet ofzo, daar zorg ik wel voor,” verzekerde hij haar. Er rolde een traan over haar wang. Ze was bang dat ze weg moest, dat Sam degene zou bellen waar ze van weggerend was, of erger; de politie. Dean veegde de traan van haar wang en gaf haar een knuffel “Er kan je niets gebeuren, echt niet” zei hij. Hij keek haar nog even in haar ogen “Ik praat wel met Sam. Zal ik zo nog even langskomen?” Lily knikte. Ze perste er nog een kleine glimlach uit, draaide zich om en ging naar haar kamer. Op bed barstte ze in huilen uit. Wat had Sam tegen haar? Wilde hij haar echt weg hebben? De gedachte dat ze weg moest van Dean vond ze angstaanjagend. Ze voelde zich veilig en vertrouwd met hem in de buurt. Dat gevoel had ze in geen jaren meer gevoeld.

Langzaam opende Lily haar ogen. Ze keek om zich heen en was thuis. Haar slaapkamer waar ze in opgroeide. Verbaasd stond ze op uit bed, haar hand gleed langs het nachtkastje waar foto’s opstaan van haar pony, Gunner. “Lily?! Ben je wakker?” hoorde ze een stem zeggen in de gang. Een stem die haar heel bekend voor kwam. Was het… haar vader? Ze duwde de deur open en daar stond hij. Ze rende in zijn armen en gaf een dikke knuffel. “Wooow rustig aan bloempje,” zei hij lachend. “Kleed je snel aan, we moeten zo gaan,” zei hij en hij draaide weer om naar beneden. Ze realiseerde zich al heel snel welke dag het was. Ze liep door de deur naar haar slaapkamer maar belandde in het museum, waar ze die dag met haar vader geweest was. “Hé Lily, kijk dit eens,” hoorde ze haar vader zeggen. Hij wees naar een schilderij maar dat was niet het schilderij wat zij zich herinnerde. Het was de jongen die ze steeds bleef zien. En nu kon ze eindelijk zijn gezicht zien. “Jason,” zei ze. Haar handen voelden zwaar en toen ze omlaag keek zag ze weer dat pistool. Haar armen bewogen zonder dat zij dit wilde, het pistool werd op het schilderij gericht. Ze hoorde weer het gesmeek van de jongen. “Asjeblieft, Lily, nee” zei hij. Haar vingers haalde de trekker over en ze zag overal bloed. Haar handen en armen zaten onder. “Lily?” vroeg haar vader. Ze draaide zich om. “Nee,” zei ze. Zijn hoofd zat onder het bloed. Aan de rechterkant van zijn hoofd zat een gapend gat. Zijn arm was weg en bloed stroomde naar buiten. “Nee,” zei ze weer. “Lily,” zei haar vader. De kamer begon te draaien en ze ging op de grond zitten met haar armen om haar knieën. Ze begon te huilen. “NEE,” zei ze weer. “NEE NEE NEE,” schreeuwde ze uit.

Ze voelde een hand op haar schouder. Ze opende haar ogen en was weer in de bunker. Ze was kletsnat van het zweet. Ze keek Dean aan en vloog in zijn armen. “Hee rustig maar, het was maar een droom,” zei hij terwijl hij haar troostte. Ze huilde weer. “Nee het was geen droom,” zei ze tussen de tranen door. “Ik heb iemand vermoord,” zei ze. “Sshh rustig maar,” zei Dean terwijl hij haar nog steeds stevig vasthield. “Het is oké, het komt allemaal goed,” zei hij. “Dean, ik heb iemand vermoord,” zei ze terwijl ze zich uit Dean’s greep worstelde. Hij keek haar recht in haar ogen aan. “Oké, wil je mij vertellen wat er gebeurd is?” vroeg hij. Ze wist het niet. “Ja… en nee,” antwoordde ze. “Je kent me nog maar net, hoe kun je zo...” ze kon haar zin niet afmaken. “Weet ik niet, maar je maakt iets in mij los,” zei hij. “Je hoeft niets te vertellen, je moet alleen weten dat ik je niet zomaar laat gaan.” Lily slaakte een diepe zucht. Hier gaan we dan, dacht ze. “Toen ik 12 was, is mijn vader doodgegaan in een ongeluk,” begon ze. “Ik moest voor school een museum bezoeken en mijn vader had me meegenomen naar een kunstmuseum. Er hing een prachtig schilderij van een Apache indiaan te paard. Het was zo’n mooi vredig beeld dat ik daar de hele middag naar heb gekeken. Toen we naar huis gingen was het druk op de weg. We stonden te wachten voor het stoplicht, en toen het groen werd en mijn vader weg wilde rijden reed er een truck op ons in,” ze ratelde in 1 stuk door omdat ze anders wist dat ze het verhaal niet af kon maken. Dean hield haar hand stevig vast. “Rustig aan,” zei hij en hij haalde een pluk haar uit haar gezicht. Met haar mouw veegde ze door haar ogen. “Mijn vader was op slag dood en ik werd door ambulancebroeders uit de auto geknipt. Ik was zo bang, ze vertelde me niet wat er gebeurde of hoe het met papa was. Ze legde me op zo’n plank en ik lag helemaal vast, ik kon niet bewegen en raakte in paniek. Ik denk dat ze me toen een injectie hebben gegeven want ik het werd allemaal zwart.” Ze besefte dat dit de eerste keer was dat ze er echt over praatte. Snikkend vervolgde ze “Toen ik wakker werd in het ziekenhuis, was ik helemaal alleen. Mijn moeder was er niet, er was alleen een verpleegster die langsliep. Ik was zo bang,” zei ze. Ze begon weer te huilen. “Ssshh, rustig maar,” zei Dean. Hij wilde haar weer in een knuffel pakken maar dat hield ze tegen. “Nee ik moet dit vertellen,” zei ze. Ze veegde de tranen uit haar ogen en vervolgde haar verhaal. “Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld. Maar ik ben een week weggeweest. Toen ik wakker werd, was er een hele lieve verpleegster die bij me bleef. Ik had heel erge hoofdpijn en ik had een paar ribben gebroken. Ik had heel veel pijn maar ik wilde weten waar mijn vader was,” ze nam diep adem en begon weer te vechten tegen haar tranen. “Ik vroeg haar waar mijn vader was, maar ze vertelde mij dat hij dood was. Toen ik vroeg waar mijn moeder was, zei ze dat ze die zou opbellen.” Dean keek bezorgd en kneep in haar handen. “Maar mama zat thuis. Toen ze naar het ziekenhuis kwam, keek ze me niet aan. Ze praatte niet tegen me. Ik kon voelen dat het mijn schuld was dat papa dood was. Ik had niet zo lang bij dat schilderij moeten blijven hangen,” zei ze terwijl ze het gevecht tegen haar tranen verloor. “Mama raakte depressief en begon te drinken. Toen kwam Bill in ons leven.” Daar staakte haar verhaal. Kon ze hem dit wel vertellen? “He, als je niet verder wilt vertellen is dat goed hoor, kom,” zei Dean en hij gaf haar nog een knuffel. Ze was nog niet klaar om hem over Bill en Jason te vertellen. Ze maakte zich los uit de knuffel. “Wil je bij me blijven vannacht?” vroeg ze. “Wow, we hebben nog geen date gehad en je wilt al met me naar bed?” vroeg hij lacherig. “Natuurlijk blijf ik bij je,” zei hij. Ze moest lachen. Hij haalde haar weer naar zich toe en kuste haar voorhoofd. Een gevoel van opluchting ging door haar heen. Het voelde goed dat ze dit had verteld. Ze kleedden zich om en kropen onder de dekens. Lily kroop dicht tegen Deans warme lichaam aan en voelde zich veilig. Dean stopte haar haren achter haar oren en gaf haar nog een kus. “Welterusten,” zei hij. Niet veel later vielen ze allebei in slaap.