Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-13 21:05

[VER] Jade

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-13 21:05

Hallo bokkers,

na een paar goede verhalen hier op bokt te lezen begon er bij mij ook wat te kriebelen deze zomer vakantie. Ik ben gaan schrijven, maar heb het daarna een tijdje stil laten liggen (lees: een paar maanden

) Een paar weken terug ben ik verder gegaan.

De titel is niet zo orgineel, maar ik heb nog niet echt een idee waar het verhaal precies naartoe gaat. Er kan nog van alles gebeuren en veranderen in het verhaal, dus daarom als titel de naam van de hoofdpersoon. :')

Commentaar geven mag natuurlijk, als het maar onderbouwend en aardig is.
Als jullie ergens foutjes zien hoor ik het graag.

Veel leesplezier!

Laatst bijgewerkt door EvelijnS op 13-11-13 14:19, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: [TAG] toegevoegd.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-13 21:05

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-13 21:05

Verveeld kijk ik naar de klok. Het is tien voor half 5, nog 10 minuten naar mevrouw van de Wouw luisteren en dan is het weekend. Je kunt haar beter mevrouw van de Mauw noemen, ze zit altijd overal over te zeuren. Welk mens heeft dit trouwens verzonnen, op een mooie zonnige vrijdag tot half 5 naar school. En dan ook nog eens het saaiste vak en de stomste lerares ooit. Bah, wat heb ik toch een hekel aan school. Ik kijk nogmaals op de klok, hopend dat die 10 minuten ondertussen al voorbij zijn. Verdorie, er zijn nog maar 2 minuten voorbij. Gapend ga ik onderuitgezakt op mijn stoel zitten, m’n kont doet er gewoon pijn van, heel de dag op die houten stoeltjes zitten. En natuurlijk hebben de leraren weer van die fijne, zachte bureaustoelen waar je rondjes op kunt draaien. Het is gewoon niet eerlijk. Ik kijk het lokaal eens rond. Aan de muur hangen allemaal poster met saaie oude gedichten erop. Helemaal achter in de klas staat een grote boekenkast met stoffige boeken erin. ‘‘Is het interessant Jade?’’ klinkt de scherpe stem van mevrouw van de Wouw. ‘’Ehmmm… ik eh…’’ stamel ik. ‘’Kun jij me eens vertellen wat heb ik net heb uitgelegd?’’ ‘‘U heeft uitgelegd hoe je het onderwerp kunt vinden in een zin?’’ zeg ik vragend. ‘’Heel goed Jade, dat was een half uur geleden ja!’’ werpt ze me met een boze blik toe. Iedereen kijkt me aan en ik voel dat ik rood wordt. Op zo’n moment zou ik het liefste door de grond zakken. Mevrouw van de Wouw heeft ook echt een pesthekel aan mij, ik merk het aan alles. Ik krijg regelmatig rot opmerkingen van haar naar mijn hoofd geslingerd en mijn cijfers bij Nederlands zijn ook niet zo best, terwijl ik vorig jaar alleen maar hoge cijfers had bij mijn andere leraar. Rechts achter in het lokaal hoor ik een paar meisjes giechelen, het zou me niets verbazen als het Kiki en haar beste vriendinnen waren. Gelukkig gaat mevrouw van de Wouw weer door met de les en niemand kijkt meer naar me. Pfieew.

Na een eeuwigheid gaat eindelijk de bel. Snel pak ik al mijn spullen in mijn tas en ik verlaat het lokaal. Ik draai aan het cijferslot van mijn kluisje en trek het deurtje open. Nog voordat ik het doorheb wordt hij met een klap weer dicht gegooid. Ik schrik duidelijk wat een lach bui veroorzaakt bij Kiki en haar vriendinnen. Ik werp ze een vernietigende blik toe en maak opnieuw mijn kluisje open en houd het deurtje goed vast. Haastig verwissel ik mijn boeken en pak mijn jas. ‘’Wat heb jij een haast Jade, ga je weer naar die stinkbeesten van je?’’ hoort ze Kiki zeggen. Boos draai ik me om. ‘’Houd jij je nou maar bezig met die poederneus van je!’’ Zonder nog een antwoord af te wachten loop ik de hoek om. Ik vang nog net op dat een Sabine wat rottigs over me zegt. Ik mag dan wel de kleinste van de klas zijn, ik laat echt niet zomaar over me heen lopen hoor. Ik verlaat de school en loop haastig naar de bushalte.

Om thuis te komen moet ik eerst een halfuur met de bus reizen. Daarna fiets ik het laatste stukje naar huis. Vandaag had de bus ongeveer een kwartier vertraging, ook dat nog, nu ben ik nog later thuis. Ik fiets de oprijlaan van onze boerderij op. In de verte zie ik naast het huis in de wei de paarden staan. Als ze de knarsende steentjes onder mijn banden horen kijk er een paar op. Alano, mijn pony, hinnikt zachtjes. Duidelijk blij dat ik er weer ben. Alano kan mij altijd opvrolijken, ook nu ik nog steeds boos ben over Kiki. We hebben een erg sterke band met elkaar. Hij zal me nooit expres van zijn rug afwerpen, wegschieten, bokken, steigeren of wat dan ook. Dat was vroeger trouwens wel anders. We waren opzoek naar een leuke D pony, dus we zochten op internet en vonden daar Alano. Alles was positief over hem, hij kon alleen een beetje eigenwijs zijn. Dat dat zo erg uit de hand kon lopen hadden we dan ook nooit verwacht. Tijdens het proefritje was Alano heel rustig en braaf. De eigenaren waren harstikke aardig dus daar zochten we ook niets achter. We waren meteen verliefd op Alano en namen hem diezelfde dag nog mee naar huis. De eerste paar dagen ging het super met hem, maar daarna was er geen weg meer mee te bezeilen. Hij probeerde me in de stal te bijten en te schoppen. In de wei kreeg ik hem pas na een uur te pakken. Tijdens het rijden bokte en steigerde hij zodat ik er af zou vallen. Dat gebeurde ook, vaak zat. Mijn zelfvertrouwen verdween al snel, ik durfde er eigenlijk niet meer op. Toen ik het bijna had opgegeven viel me ineens iets op. Ik zag angst in zijn ogen, maar ook woede. Veel vragen borrelde op in mijn hoofd. Wat is er met hem gebeurd? Is hij mishandeld door zijn vorige eigenaren? Hebben ze hem daarom verkocht? Maar waarom was hij tijdens het proefritje dan zo braaf? Allemaal vragen waar ik nooit een antwoord op heb kregen. De vorige eigenaren waren ineens niet meer te bereiken. Ik ben een tijdje gestopt met het rijden op Alano en ben aan zijn vertrouwen in mij gaan werken. Het was niet gemakkelijk, het heeft lang geduurd maar toen hij me eindelijk vertrouwde ben ik weer gaan rijden. Hij was nog wel wat onzeker, maar het ging al best goed. Langzaam aan ging het steeds beter en nu is hij super braaf, je kunt er zelfs de allerkleinste opzetten. Hij vind alles best en vind alles wat we doen leuk. Poetsen, knuffelen, wandelen, rijden. Ik ben zo blij dat ik niet heb opgegeven.

Ik steek de sleutel in het slot en ga naar binnen. Ik gooi mijn jas, tas en schoenen op een stoel. Als ik een glas drinken wil pakken valt mijn oog op een klein briefje aan de koelkast, hardop lees ik voor:
Jade,
Ik en je vader zijn naar het verjaardagsfeest van een vriendin van mij. We zijn dus best laat thuis vanavond. Er ligt in de keukenla een portemonnee met wat geld om eten van te kopen. Liefs,
Mama
Hmm, wat zal ik dan eens gaan halen? Zal ik iets gezonds klaarmaken? Nee, daar heb ik geen zin in. Ik vind dat ik wel een lekkere pizza heb verdiend na zo’n lange dag. Ik kijk op de klok, het is 5 voor 6, de supermarkt sluit dus zo. Dan laat ik het maar thuis bezorgen, dat kost toch niets extra’s omdat er een pizzeria hier in het dorpje zit. Ik pak onze huistelefoon en toets het nummer in. ‘’Een pizza Hawaï alstublieft, op de Zandstraat 33 hier in het dorp’’.

Dingdong! Dingdong! Ik open m’n ogen en kijk slaperig om me heen. Wat is dat nou weer voor geluid. Dingdong! Ohja, m’n pizza. Stommerik, denk ik bij mezelf terwijl ik naar de deur loop. Ik open de deur en zie een super knappe jongen staan. ‘’Hoi’’, probeer ik op een coole manier te zeggen. De jongen grinnikt en antwoord terug: ‘’Een pizza Hawaï?’’ ‘’Ja klopt, ik zal even wat geld pakken’’, zeg ik terwijl ik de pizza aanpak. ‘’Nee hoeft niet, je krijgt hem van mij’’, zegt de jongen en hij draait zich om. Nog voordat ik iets terug kan zeggen stapt hij de auto in en rijdt weg. Verbijsterd blijf ik staan, hoezo krijg ik een pizza van die knappe gozer? Ik neem mijn pizza mee naar binnen en in het voorbij lopen kijk in de spiegel. ‘’Oh mijn god! Daarom moest die jongen lachen toen ik open deed, ik zie er niet uit.’’ In de spiegel zie ik een meisje waarvan het haar alle kanten uit piekt, mijn ogen staan zo duf als wat. Je ziet meteen dat ik net geslapen heb. ‘’Oooh, waarom moest ik ook in slaap vallen op de bank?’’ Ik pak een bord en schuif de pizza erop. Met het bord in mijn hand loop ik naar de woonkamer, waar ik op de bank ga zitten. Snel de tv aan, zo meteen begint er een leuk programma.
Het scherm van m’n mobieltje licht op, ik heb een nieuwe vriendschapsverzoek op Facebook. Eerst ruim ik even gauw mijn bord en glas op, waarna ik weer op de bank plof. Ik ontgrendel mijn telefoon en nieuwsgierig als ik ben bekijk ik meteen wie er ‘vrienden wil worden’ met mij. ‘Lucas van Hamelen’, hmm… ken ik niet. Ik klik zijn profielfoto aan en ik herken meteen de jongen die hier vandaag aan de deur stond. Een momentje aarzel ik of ik hem zal toevoegen, maar door zijn lieve foto kan ik niet weigeren. De rest van zijn berichten worden zichtbaar en ik snuffel in zijn profiel. Dan verschijnt er een melding in beeld, Lucas praat tegen me. Mijn hart maakt een sprongetje.