Bokt.nl

Citaat:

Vier paar ogen kijken me aan als ik de kamer binnenstap. Verlegen zeg ik ‘hoi’ en een mengeling van verschillende begroetingsvormen volgt daarop. Ik wordt informeel voorgesteld aan iedereen die er zit. De namen hoor ik wel, maar onthoud ze niet. Dat komt doordat mijn ogen op één van deze jongens is blijven hangen. Hij zit ontspannen onderuitgezakt op de bank, met een nonchalante uitdrukking op zijn gezicht.
Totaal niet geïnteresseerd in wat er gebeurd en dus niet geïnteresseerd in mij. Ik voel me lichtjes beledigd, maar ik wil zo snel mogelijk uit de belangstelling dus ik besluit te gaan zitten. De enige vrije plek is op de bank naast de vriendin met wie ik mee ben gekomen.

Als ik eenmaal zit en voorzien ben van wat drinken, gaat de groep weer verder met hun gesprekken en de televisie laat een of andere comedy zien. Ik kan me niet goed concentreren op wat er om mij heen gebeurd, en besluit voorzichtig de jongen te bekijken die meteen mijn aandacht trok. Hij doet niet echt mee met de gesprekken, maar lijkt wel te luisteren naar wat er wordt gezegd.
Ondertussen zapt hij tussen wat kanalen op de televisie. Hij lijkt hier erg op zijn gemak, ik besluit dat ik later nog eens aan mijn vriendin moet vragen wie hij nou precies is. Gebiologeerd blijf ik naar hem kijken, hij heeft wat langer haar, en een wat breder postuur. Hij is niet gespierd, maar ook niet dik, misschien wat babyvet. Ja daar lijkt het duidelijk het meeste op, zo heeft hij een mooie kaaklijn, maar het is toch allemaal nog wat rond. Hij heeft weinig tot geen baardvorming, ja, hij heeft nog een jong uiterlijk. Op het moment dat ik mij af vraag hoe oud hij nu zou zijn, worden mijn gedachten verstoord. ‘Marieke?’ zegt José als ze me een duwtje geeft.
Als ik om me heen kijk zie ik dat duidelijk meerdere mensen nu naar mij kijken, wachtend op een antwoord. Oeps, ik heb de hele vraag gemist. Ik voel het bloed naar mijn wangen kruipen als ik zachtjes vraag of de vraag nog een keer herhaald kan worden.

De kersverse nieuwe vriend van mijn vriendin, Vincent, vraagt wat ik in het dagelijks leven doe. ‘Ik zit nog op school, en ik heb een baantje als serveerster bij een restaurant’ antwoord ik , struikelend over de woorden die ik er zo snel mogelijk uit wil gooien. Opnieuw voel ik mijn wangen gloeien. Ik ben zo slecht in nieuwe sociale contacten leggen. Als ik opkijk merk ik dat híj nu ook kijkt, geweldig, nu ik mezelf voor schut zet wil hij ook op de eerste rij zitten om me uit te lachen. Omdat ik me geen houding weet te geven, ga ik wat verzitten zodat ik de televisie wat beter kan zien. Als ik merk dat de aandacht weer wegtrekt van mij, durf ik mijn blik weer los te maken van de televisie. De televisie staat voor een groot raam, door het raam kijk je zo de lange achtertuin in. Achterin staat een schuur met daarnaast een vijver. De tuin is mooi onderhouden en ik bedenk met dat de tuin op het zuiden ligt. Mijn gedachten worden verstoord door wat gestommel. Als ik opkijk zie ik dat drie van de jongens, waaronder híj, opstaat en hun jas aantrekt. Ik schrik even, gaat hij nu al weg? Maar dan zie ik dat ze richting de achtertuin lopen en pakjes sigaretten uit hun zak halen. ‘Heeft iemand een vuurtje voor mij?’ Vraagt een wat gezette jongen met prachtig bruin krullend haar. ‘Ja, ik heb wel vuur’ antwoord de laatste jongen, met stekeltjes haar en een shirt dat strak spant om zijn gespierde bovenlijf.
Vincent staat ook op en loopt achter de jongens aan, bij de achterdeur draait hij zich om en vraag of wij ook nog even buiten komen staan. José kijkt me aan, en zegt dan, zonder mij iets te vragen ‘nee, wij blijven wel even binnen’. Stiekem ben ik erg blij dat ze dat zegt. Dan kan ik José even uithoren over die leuke jongen.

‘José, kan je nou nog een keer die namen voor me herhalen?’ vraag ik aan haar zodra de buitendeur dicht zit. José lacht een klein lachje, en zegt: ‘Laten we dan maar beginnen met die jongen met het halflange haar?’. ‘Ojee valt het zo erg op’, vraag ik. José barst in lachen uit, en antwoordt dan ‘meid je wordt zo rood als een tomaat als hij naar je kijkt, en je zit naar hem te staren als hij niet kijkt, veel duidelijker kan het voor mij niet! Maar hij heet Martin, is van onze leeftijd en is de beste vriend van Vincent. En ik geef je gelijk, hij is erg knap maar niet heel erg spraakzaam. Wil je ook nog weten hoe de rest heet, of maakt dat je nu niet meer zoveel uit?’ Ik zucht, en zeg dan dat ze toch ook de rest nog even moet noemen. ‘Die jongen met de krullen is Bart en die slanke jongen met dat kuifje is Sander. En dit is eigenlijk een beetje het vaste clubje wat hier zit. Soms zijn er nog andere mensen, maar die leer je met de tijd nog wel kennen, al zijn ze niet allemaal de moeite waard om te kennen.’ Die laatste zin zegt José met wat wrange ondertoon.

Lang tijd om erover na te denken heb ik niet, want ik zie dat de meeste sigaretten uit zijn nu. Als mijn blik langs de jongens glijdt naar Martin, zie ik tot mijn schrik dat hij ook naar mij kijkt. Zijn prachtige reebruinen ogen staren voor enkele seconden in mijn ogen. Snel wend ik mijn hoofd weer af, om te voorkomen dat ik weer ga blozen. Dan gaat de deur open en komen de jongens, niet geheel geluidloos, binnen. Snel staat José op en gaat ze naast Vincent op de andere bank zitten. De enige die nog staat is Martin, en de enige plaats die nog over is, is naast mij. José grijnst zelfvoldaan naar mij, en ik werp haar een semi-boze blik toe. Vincent ziet mijn blik ook, en kijkt vervolgens niet begrijpend naar José, die nog steeds zo stom zit te grijnzen. Martin kijkt even snel rond, maar ploft dan zonder aarzelen naast mijn neer. Door zijn gewicht die plotseling op de kussens komt, val ik zijn kant op. Gelukkig kan ik me snel herstellen, en schuif ik een stukje van hem af. Ik adem één keer diep in om tot rust te komen, maar kom erachter dat ik dat beter niet had kunnen doen. Hij ruikt héérlijk, wat het precies is kan ik niet plaatsen. Iets zoetigs, gemengd met rooklucht, en een vervagend luchtje of aftershave. Hoewel dat laatste me niet echt voor de hand liggend lijkt gezien de minimale gezichtsbeharing. Even voel ik me duizelig van die heerlijke geur die me geheel onverwachts te pakken heeft. Ik kijk hem aan, en zie dat hij me nu aankijkt met een rare blik, is het afschuw? Nee volgens mij niet, maar of het iets positiefs is durf ik ook niet te zeggen. Ik weet niet goed wat ik hiermee moet, en sta op. Alle ogen zijn nu weer op mij gericht, en snel vraag ik Vincent waar het toilet is.

Met trillende benen probeer ik zo rustig mogelijk de kant uit te lopen die Vincent me verteld. Eenmaal de toilet bereikt laat ik me met een diepe zucht zakken op het toilet. Mijn God, wát is dit? Ik ben helemaal ondersteboven door een geheel onbekende, die me nog geen blik waardig keurt. Ik zie een spiegel hangen boven het wastafeltje, en sta op, en bekijk mijn gezicht nog eens goed. Make-up zit gelukkig nog goed, en ook mijn haar zit nog goed. Zo is er niets vreemds aan me te zien. Ik adem een paar keer goed in en uit, en besluit dan maar het toilet door te trekken, om de schijn op te houden, en trek mijn kleding nog even goed recht. Als ik de woonkamer in loop ben ik verbaasd over wat het met me doet als ik Martin daar zo zie zitten. Mijn hart begint als een razende te kloppen en ik ben blij als ik kan gaan zitten. Vanaf dat moment probeer ik me goed te concentreren op de gesprekken die er gaande zijn.

Voor ik er erg in heb, staat José op, en vraagt me of het nog geen tijd is om naar huis te gaan. Ik knik, en sta op zonder nog een keer naar Martin te kijken. Dat zou mijn evenwicht niet ten goede komen. We lopen de woonkamer uit en als ik omkijk om gedag te zeggen, zie ik dat Martin me nu helemaal aan het opnemen is, zijn ogen glijden van mijn kruin, over mijn gezicht, blijven even hangen op mijn borsten, om vervolgens verder naar beneden te glijden, en weer omhoog, waar hij stopt bij mijn ogen. Duizelig van zijn blik, zeg ik gedag, en draai me zo snel mogelijk om, en loop dan voorop naar de deur. Bij de deur nemen we afscheid van Vincent. Dan stappen we op mijn scooter, en zet ik José thuis af. ‘Heb je zin om morgen weer mee te gaan? Ze houden dan een filmavondje bij Vincent, en Martin heeft aan Vincent gevraagd of jij ook weer kwam.’ José lacht om mijn verbaasde blik. ‘Hij heeft gevraagd of IK weer kwam?’ stamel ik. ‘Je hoeft niet zo verbaasd te zijn hoor! Je bent een leuke meid, en als ik Vincent mag geloven vonden alle jongens die er vanavond waren het geen probleem om naar je te kijken!’ lacht ze. Ik trek één wenkbrauw op en antwoord dan op de eerste vraag. ‘Ja is goed, ik ga wel mee. Ik moet werken tot vijf uur, en dan rij ik wel gelijk door naar jou’. We nemen afscheid en ik rij zo snel ik kan naar huis, waar ik de avond nog een keer door kan nemen in mijn hoofd.

Citaat:

Eenmaal thuis weet ik niet goed wat ik moet doen. Ik ben ontzettend onrustig en meerdere gedachten spoken door mijn hoofd. Vind Martin mij dan misschien ook leuk? Of vraagt hij of ik ook kom omdat hij me juist helemaal niet leuk vind? Misschien vind hij me wel vervelend? Ik heb me natuurlijk niet bepaald normaal gedragen vanavond. Maar jeetje wat is hij knap! Wat ik vanavond mee heb gemaakt heb ik nog niet eerder gehad. Duizelig worden van iemands geur, trillende benen gewoon omdat hij naast me zat? Blozen? Serieus?! Ik moet echt even wat rustiger worden. Ik besluit dat ik beter nog even kan gaan douchen. Het is al wel erg laat, maar in deze toestand in bed gaan liggen doet me ook geen goed. Ik vlucht mijn kleine kamertje uit, en sluit mezelf op in de badkamer. Daar zet ik de douche aan, warmer dan normaal en kleed me vlotjes uit. Als ik mijn kleren op één hoop gooi, zie ik pas wat ik aanhad vanavond. Niet bepaald iets om een man mee te versieren. Ik besluit dat ik morgen wat meer moeite moet doen voor mijn uiterlijk. De douche is al op temperatuur als ik eronder stap, en vanaf het eerste moment dat de warme druppels mijn lichaam raken begin ik te ontspannen. De douche is de enige plek waar ik even tot rust kan komen. Met mijn favoriete zeep, sop ik mezelf snel in, en daarna was ik ook gelijk mijn haar grondig met de shampoo van mijn zus. Die ruikt zo lekker, dat ik stiekem hoop dat mijn haar morgenavond nog steeds zo lekker ruikt. Onwillekeurig begin ik te giechelen, alsof íemand aan mijn haar zou willen ruiken! Nu ik iets rustiger ben zet ik de douche uit, en trek een oud T-shirt aan met een pyjamabroek. Ik gooi mijn vieze kleding in de wasmand die alweer uitpuilt, en loop dan snel naar mijn kamertje. Ik trek mijn kledingkast open, en haal daar een shirtje uit met een ietwat laag uitgesneden decolleté, en trek mijn spijkerrokje uit een stapel kleding die ik heel leuk vind, maar nooit draag, te verlegen ervoor.
Als de kleren klaarliggen voor morgen, kruip ik in mijn bedje. Als ik heel rustig de avond nog eens doorloop, voel ik dat ik langzaamaan weg zak in een onrustige slaap, met rare dromen over deze avond.

Als ik wakker wordt gemaakt door mijn wekker, voel ik me totaal niet uitgeslapen of uitgerust. Ik druk snel de wekker uit, want van dat geluid wordt mijn ochtendhumeur niet beter. Dan volgt er een schok door de herinnering aan deze avond. Vanavond ga ik Martin weer zien! Zo slaperig als ik net nog was, zo wakker sta ik nu naast mijn bed. Snel trek ik mijn werkkleding aan, maak mijn bed op en trek de gordijnen open. Buiten is het licht bewolkt en er schijnt een zwak zonnetje door de wolken. Echt mooi weer wil het nog niet worden, terwijl het toch echt al mei is. Ik zucht en loop naar de keuken om een broodje te smeren. Op het moment dat ik het brood pak, besef ik me dat ik helemaal geen trek heb, en neem dan het besluit om het ontbijt maar over te slaan. Ik berg het brood weer op, loop naar de woonkamer, waar mijn moeder met een kop thee in haar hand de krant aan het lezen is. Als ik binnenloop kijkt ze op en zegt dan ‘jij was laat gisterenavond’. ‘Ja, ik was met José mee naar haar nieuwe vriend, was wel erg gezellig. Vanavond gaan we daar weer een filmpje kijken’ antwoord ik. Mijn moeder zat alweer met haar neus in de krant en mompelt nog iets in de trant van ‘oh leuk’. Hiermee is het gesprek dan ook alweer af, en ondanks dat het nog erg vroeg is, besluit ik toch alvast maar naar mijn werk te gaan.

Als ik aankom blijkt het erg druk te zijn. Mijn baas is erg blij dat ik een half uur te vroeg ben, en vraagt of ik meteen wil beginnen. Geen probleem, hoe eerder ik mijn gedachten even kan verzetten hoe beter. Op zaterdag werken altijd leuke collega’s en voor ik het weet was het alweer tijd om naar huis te gaan. Ik krijg op mijn weg naar buiten nog een complimentje van een collega dat ik er goed uit zie. Ik bloos en bedank haar, en loop dan snel naar buiten. Ik ren richting mijn scooter, en vlieg over de weg naar huis. Even snel omkleden en dan gelijk door naar José. Raar genoeg zat mijn buik vol genoeg, en had ik nog steeds geen behoefte aan eten. Het lijkt een beetje alsof er een knoop in mijn maag zit, en iedere keer dat ik mijn gedachten niet onder controle kan houden en ze glijden af naar Martin, wordt die knoop meer en meer aangetrokken. Het zou een onprettig gevoel zijn, ware het niet dat ik af en toe wat vreemde trekjes heb, en zo vind ik dit dus ook nog een soort van plezierig gevoel. Het omkleden was zo gebeurd, en na mezelf 5 minuten grondig te hebben bestudeerd in de spiegel, besluit ik toch wat make-up op te doen. Ik trek een lijntje boven beide ogen, en maak het af met wat mascara. Simpel maar het brengt meteen de aandacht naar mijn grote groene ogen. Hoewel ze nooit kunnen tippen aan de perfecte bruine ogen van Martin, ik voel meteen dat de knoop wat strakker trekt in mijn buik, en glimlach naar mezelf in de spiegel. Dan zeg ik snel gedag tegen mijn moeder, en spring weer op de scooter.

Het ritje van mijn huis naar José duurt normaal 20 minuten, maar alle stoplichten en oversteekplaatsen zitten me een keertje mee, en met een kwartiert sta ik bij haar voor de deur. Als ze open doet staart ze me even vol bewondering aan, laat me dan een rondje draaien en roept dan: ‘je ziet eruit als een of ander supermodel!’ ik lach breed en zeg dat zij er ook niet slecht uitziet. Samen gaan we weer naar Vincent, en daar blijkt dat we de eersten zijn. Dat komt mooi uit, want dan kan ik veilig gaan zitten. Ik heb gekozen voor een schoen met een flinke hak, waar ik normaal wel redelijk mee uit de voeten kan, maar met Martin in de buurt vertrouw ik mijn eigen benen niet zo erg meer. Als we net zitten gaat alweer de bel. Ik hou mijn adem in en blaas pas weer uit als ik zie dat Bart en Sander de kamer in lopen. Bart begroet me enthousiast, en Sander bekijkt me even vlug, en zegt dan ook gedag. Bart komt naast me zitten, en begint meteen vrolijk te kletsen. Het is onmogelijk om Bart te negeren, en hij brengt dan ook meteen een gezellig sfeertje met zich mee. Vincent stopt alvast de DVD in de speler en zegt dat het een actiefilm is. Ik hou daar totaal niet van, maar het zou me ook niet moeten verbazen, dat als je een filmavond met jongens houdt, dat ze een actiefilm gaan kijken. Ach en mij maakt het sowieso niet uit, ik wil alleen maar Martin zien. Op dat moment komt hij ook binnenlopen. Wow, hoe doet hij dat toch, zo stil binnen komen? Vincent ziet me nadenken, en beantwoordt mijn vraag ‘hij heeft een sleutel, als we op vakantie zijn dat verzorgt hij de plantjes’. Ik knik naar Vincent om aan te geven dat ik hem begrepen heb, maar ik krijg er geen woord uit. Net als dat ik er geen lucht in krijg, oliebol oliebol oliebol! Ademen! Ik hap naar lucht, en trek natuurlijk weer de volle aandacht. Rood van schaamte, mompel ik zachtjes dat ik me verslikte. Blijkbaar een gangbaar antwoord, want iedereen kijkt weer weg, behalve Bart, die even zijn hand op mijn rug legt. ‘Gaat het?’ vraagt hij terwijl hij me met bezorgde ogen aankijkt. Ik knik, en glimlach. Martin gaat naast Bart op de bank zitten en klaagt dat hij nu geen goede plaats heeft ten opzichte van de televisie. Hij heeft een lage, rustige stem die nu wat bezwaard klinkt. Weer moet ik mezelf eraan herinneren te blijven ademen. Bart staat op en vraagt of iemand wat drinken wil. Op dat zelfde moment schuift Martin een plaatsje op, en zit nu naast mij. Mijn hart begint sneller te kloppen en ik ben bang dat hij hem misschien wel zou kunnen horen nu. Ik wordt nu ook bewust dat mijn handen ijskoud zijn en dat mijn ademhaling onregelmatig is. Als Bart weer wil zitten moet Martin nog meer mijn kant opschuiven, en nu raken onze benen elkaar nog net niet. Vincent doet de gordijnen dicht, zet het licht uit en de film aan. Halverwege de film voel ik zijn hand langs de mijne glijden. Ik durf niet te kijken, maar het lijkt alsof hij opzettelijk met zijn vinger langs mijn hand gaat. Heel voorzichtig, heel zacht. Als ik naar zijn gezicht kijk, kijkt hij nog strak naar de televisie. Geen spoortje te zien van aandacht naar mij. En dan voel ik ook niets meer op mijn hand. De film wordt op pauze gezet, en de jongens staan op om te gaan roken. Ik besluit mee te gaan, want een beetje frisse lucht na wat er net gebeurd is, of niet gebeurd is? Kan geen kwaad. Martin kijkt hoe ik opsta, en mee loop naar buiten, en gaat daar recht tegenover mij staan. Zijn blik blijft op mijn gezicht rusten, en natuurlijk heeft de buitenlucht totaal geen werking meer nu.

Citaat:

Als de anderen naar binnenlopen, blijven Martin en ik alleen achter. Hij zegt een tijdje niets, en ik voel me ongemakkelijk. Ik weet niet goed of ik nu wat moet zeggen of niet. Dan uit het niets begint hij te praten ‘En vind je de film wat?’ ‘Euhm, ik hou eigenlijk niet zo van actiefilms, maar Vin Diesel vind ik geen probleem om naar te kijken’ antwoord ik. Ik merk dat mijn stem niet helemaal vast is, maar gelukkig was het een normale zin, zonder stotteren en struikelen over woorden. Hij komt wat dichter naar me toe, en ik voel de elektriciteit tussen ons. Zou ik de enige zijn, of voelt hij dit ook? Hij staat nu zo dichtbij dat ik hem kan aanraken. Maar ik durf niet. ‘Jij rookt niet’ het was geen vraag, maar toch schud ik mijn hoofd. ‘Vind je het vervelend dat we nu de film stopzetten om te roken?’ Wederom schud ik mijn hoofd, ik hoop dat mijn stem nu wat vaster klinkt ‘Ik vind het niet erg, ik wilde ook graag even wat frisse lucht’. Hij lacht een geluidloze lach en zegt dan ‘Stink ik dan zo erg?’ hij trok er een gespeeld geschrokken gezicht bij. Ik lach, hij is ook nog grappig ook. ‘Nee, je ruikt eigenlijk wel lekker’ floepte ik eruit voor ik er erg in had. oliebol! Wat zeg ik nou weer. Maar Martin lachte, tanden bloot, geen brede lach, maar een korte blijk dat hij het wel kon waarderen wat ik zei. ‘Zullen we dan maar weer naar binnen gaan?’ Ik knik en loop achter hem aan de woonkamer binnen.

Dit keer zijn niet alle ogen op mij gericht, maar op ons. Ik kreeg even kippenvel bij de gedachte aan ons, terwijl er helemaal geen sprake is van ons. José keek erg verwachtingsvol. En ik besef me nu dat hun niet hebben kunnen zien wat er zich buiten heeft afgespeeld, want Vincent heeft de gordijnen dicht gedaan voor de film. Ik lach naar haar en schud zo lichtjes mogelijk mijn hoofd, dat alleen zij dat kan zien. Martin gaat in de hoek van de bank zitten, en Bart zit in de andere hoek. Ik laat me voorzichtig tussen hen inzakken, en ik zie dat Martin zijn arm over de leuning van de bank ligt. Ik krijg de neiging om tegen hem aan te gaan zitten, en probeer mijn verlangen een beetje onder controle te houden.

Al snel nadat de film aan gaat voel ik de arm die op de leuning ligt wat verschuiven. En dan voel ik zijn hand in mijn nek. Dit keer ben ik niet gek, dit verbeeld ik me niet. Ik krijg kippenvel van zijn aanraking, en mijn hart versneld zo erg, dat ik bang ben dat hij dit niet aankan. Aan de binnenkant voel ik de knoop in mijn maag zo strak trekken dat het moeilijk wordt om normaal te blijven ademen. Ik wil mijn handen op de bank naast me zetten, om mezelf te ondersteunen, maar ik voel dat ik met mijn linkerhand niet de bank vastpak, maar zijn knie.
Het is maar goed dat het donker is want ik durf te zweren dat mijn hoofd niet roder kan worden dan wat hij nu is. De elektriciteit tussen ons is enorm, en ik weet nu ook zeker dat hij dat ook voelt. Anders zou hij toch niet zo aan me zitten. Ondanks dat hij me nauwelijks aanraakt, één vinger van hem op mijn lichaam zorgt al bijna voor spontane zelfontbranding. Ik wil hem laten weten dat ik dit lekker vind, maar hoe doe ik dat zonder de rest te laten weten wat hier tussen ons speelt? Dan bedenk ik dat mijn hand nog op zijn knie ligt. Ik twijfel wat de beste manier is, ik kan zachtjes mijn vingers langs zijn been laten glijden, wat misschien een te heftige reactie bij hem gaat opwekken, of even zachtjes in zijn knie knijpen.

Ik besluit dat de tweede optie het beste is. Even gebeurd er niets, zijn hand bevriest op de plek waar hij me zojuist nog aan het kriebelen was, maar dan, na enkele seconden, glijdt zijn hand vanuit mijn nek, naar mijn rechterschouder, en zet hij een klein beetje druk. Aangezien mijn evenwicht compleet verstoord is als ik bij hem in de buurt ben, val ik door de zachte druk zo om, tegen zijn borst aan. Zijn arm rust nu om mijn schouders. Ik zie José turen vanaf de bank aan de overkant. En daarna verspreid zich een grote lach op haar gezich, maar ze zegt niets, en vestigt haar aandacht weer op de film. Ik begin me langzaam aan wat te ontspannen, en ik luister naar de rustige ademhaling van Martin, en geniet van zijn heerlijke geur. Wederom moet ik mijn verlangens onderdrukken, want het liefste zou ik mijn hoofd iets draaien en hem in zijn warme nek kussen die zo goddelijk ruikt.

Martin merkt dat ik niet meer naar de film kijk, en knijpt even zachtjes in mijn schouder, om te laten weten dat ook hij de film niet meer volgt. Ik geniet nog een half uur van zijn lichaam tegen het mijne, en de kleine handelingen die tussen ons afspelen. Als de aftiteling begint merk ik dat Martin wat rechterop gaat zitten, en mij daardoor iets van hem afduwt. Een beetje verward ga ik weer rechtop zitten, en schuif iets van hem af. Wat is dit? Wil hij niet dat de anderen het zien? Was het alleen makkelijk voor de film om zo te zitten? Voor de ruimte op de bank zodat Bart ook een beetje lekker kon zitten? Talloze vragen komen in me op, en ik zie dat José ook even goed moet kijken als het licht aan gaat. Ze kijkt naar mij met een vragende blik, die ik alleen maar kan beantwoorden met zo’n zelfde blik.

Bart en Sander hebben nog een verjaardag, en staan op om te vertrekken. Van Bart krijg ik zelfs nog een knuffel als hij weg gaat, en ik voel een beginnende vriendschap tussen ons. Sander roept op zijn weg naar buiten nog gedag, en dan zijn we nog maar met z’n vieren. Na nog tien minuten onwennig zo zitten besluit ik voor mezelf dat ik hem moet vragen wat nou zijn bedoeling is. Maar dat kan natuurlijk niet met Vincent en José erbij. Ik pieker nog even door hoe ik dat het beste kan aanpakken, als ik merk dat Martin opstaat, en ons een fijne avond wenst. Hij kijkt me even aan met een blik van twijfel in zijn ogen, en draait zich dan om en beent de kamer uit. Wat is die jongen toch goed in mij duizelig maken! Wederom getroffen door zijn intense blik, die ik niet begreep, zit ik nu weer bij te komen. Vincent loopt achter Martin aan, waarschijnlijk om hem even netjes uit te laten. José stort zich meteen bovenop mij. ‘Wat is er buiten gebeurd? Oh, nee, wat was dat net op de bank?! Jij zat toch tegen hem aan tijdens de film? Waarom daarnet dan niet meer? Ik ben zelf nog erg overdonderd van het hele gebeuren en kan alleen maar mijn schouders ophalen. ‘Ik weet het niet José. Hij is erg leuk, en ik weet zeker dat er een vonk is tussen ons. Ik voel me zo verschrikkelijk aangetrokken tot hem, en ik dacht net even dat hij mij ook wel zag zitten, maar nu weet ik het niet zo zeker meer. Als er niemand bij is, of als niemand het ziet, is hij heel anders tegen me.

‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Vincent die zojuist de kamer weer binnen komt lopen. José verteld hem niet meer dan nodig ‘Marieke vind Martin wel leuk’. Dat is nog even de understatement van de eeuw dacht ik, ‘wel leuk’. Als dat alles was zou ik niet zo met zijn gedrag zitten. ‘Martin is een geval stille wateren, diepe gronden. Het is een leuke jongen, maar verbaal uit hij zich nooit heel erg. Hij is verder wel erg gezellig hoor, hij gaat altijd mee naar een feest, en is ook hier wel vaak te vinden’. Vincent maakt het met zijn goed bedoelde woorden ook niet veel beter. Martin is dus altijd gezellig, maar naar mij toe is hij vaag. Super, dat heb ik weer goed getroffen, dacht ik grimmig. ‘Volgende week vrijdag hebben we een feestje bij ons op de vereniging, heb je anders zin om ook te komen?’ vraagt Vincent. Met ‘de vereniging’ bedoelde hij vast hun voetbalclub. Ik overwoog even al mijn opties, waar ik heel snel klaar mee was, want ik had nog niets anders staan voor vrijdag. En als Martin dan echt zo gezellig is op feestjes ben ik wel benieuwd hoe gezellig hij dan met mij is. ‘Vrijdag kan wel, lijkt me gezellig’ is mijn antwoord. Vincent lijkt tevreden met dat antwoord. ‘Zullen wij nu dan ook maar op huis aan gaan?’ vraag ik aan José. José knikt en zoent nog één keer innig met Vincent. Auw, dat steekt. Dat wil ik ook, en vanavond leek het alsof ik daar heel dichtbij was, maar nu lijkt dat nog verder van mijn bed dan voor ik Martin leerde kennen. Als hun klaar zijn met afscheid nemen, vertrekken we naar huis. Op naar een week afzien.