Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-04-21 17:48

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 03-04-21 17:48

Ik ook!

**Geplaatst**: 03-04-21 20:25

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 03-04-21 20:25

Ik wacht ongeduldig! :p

**Geplaatst**: 03-04-21 21:19

Geplaatst: 03-04-21 21:19

pimaude schreef:
Ik wacht ongeduldig! :p

Same!
Kwam nog iets met een knal of zo?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-04-21 11:43

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 04-04-21 11:43

Ik ben heel druk met schrijven

Maar het volgende stuk moet wel geloofwaardig zijn natuurlijk, duurt deze keer wel erg lang, hebben jullie helemaal gelijk in, maar is het zeker waard!

**Geplaatst**: 04-04-21 12:53

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 04-04-21 12:53

Gefeliciteerd ts, krijgen wij een mooi verjaardagscadeautje van je?

**Geplaatst**: 04-04-21 12:58

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 04-04-21 12:58

Gefeliciteerd ts Y)(^)

**Geplaatst**: 04-04-21 13:01

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 04-04-21 13:01

Gefeliciteerd!!

**Geplaatst**: 04-04-21 18:22

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 04-04-21 18:22

Krijg ik die vanavond te lezen van je TS?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-04-21 01:32

Geplaatst door de TopicStarter : 05-04-21 01:32

Dankjewel voor de felicitaties!

Helaas (nog) geen cadeautje vanuit mijn kant O:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-04-21 14:16

Geplaatst door de TopicStarter : 07-04-21 14:16

Hier is dan het stuk dat zo lang op zich heeft laten wachten!
Een kleine aanpassing in de berichtenwisseling aan het einde van het vorige stuk.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“Hoe bedoel je?”
“Zoals het er staat. Niemand mag dit weten.”
“Geen zorgen.”
“Slaap lekker.”
“Jij ook.”

Al zal slapen er voorlopig voor mij nog niet inzitten. Ik weet niet precies wat dit is of waar het naartoe gaat, maar de totale sfeer van het moment tussen ons twee is totaal anders geweest dan de keren daarvoor. Het leek of we dichter bij elkaar waren dan ooit en dat ik niet de enige was die niet los wilde laten. Dat zij deze keer ook degene is geweest die bij mij wilde zijn in plaats van terug te rennen naar Niels en zich daarna schuldig te voelen.
Het feit dat ze wegliep en nog een blik over haar schouder heeft geworpen, zonder daarbij een greintje van alle emoties die ze voorafgaand heeft geuit, geeft me weer een overdonderend gevoel. Die lach, alleen voor mij, ik heb hem niet hoeven delen, ik heb hem niet stiekem hoeven ontvangen en daarbij tevens te proberen om mijn gezicht niets te laten verraden. Vanuit mijn buik ontspringt weer een warmte die door heel mijn lichaam trekt en ik zucht diep. Die zucht lijkt even verlichting te bieden aan de gierende gevoelens die geen van allen een vaste plek in mijn lijf lijken te vinden. Wie had ooit gedacht dat dit de uitkomst zou zijn, dat na alle “sorry’s” en “dit was niet mijn bedoeling”, de situatie zo zou uitkomen? Het is wel iets waar ik al die tijd op gehoopt heb, iets in mij heeft altijd de gedachte gekoesterd dat ik niet gek ben en dat er al die tijd meer onder de oppervlakte borrelde dan dat ze heeft laten zien of heeft uitgesproken.

De gedachte dat ik morgen weer naar mijn opleiding moet komt via een zijingang mijn hoofd binnen. Dat ik een hele dag door moet brengen zonder dat ik haar kan zien, maakt me vanbinnen wat onrustig. Het liefst zou ik alsnog naar stage gaan, met de smoes dat ik Eric toch nog even wil spreken over Quin en wat nu precies de verwachting is die hij van mij heeft. Misschien loop ik haar dan alsnog wel tegen het lijf, misschien mag ik dan nog heel even genieten van haar aanzicht. Ik bedenk me dat dit vrij intens is, maar ik kan mezelf niet helpen. De drang om haar te zien, al is het maar heel even, wint het van mijn gezond verstand. Ik pak mijn telefoon en typ een berichtje aan Eric:

“Hey Eric, sorry voor het late bericht! Ik wilde alleen nog even vragen of jij morgen op school bent? Ik heb namelijk nog wat vragen omtrent de situatie met Quin.”

Niet veel later ontvang ik van Eric bericht terug:

“Hoi Syl, geen probleem, ik ben nog wat aan het nakijken. Morgen ben ik tot +/- 15.30 op school, maar moet wel echt rond die tijd gaan. Als het je voor die tijd lukt langs te komen, kunnen we daar nog even over babbelen.”

“Top, dan zie je me morgen waarschijnlijk rond 13.00 ergens binnenwandelen. Heb tot 12.30 college.”

De kou is deze ochtend nog net zo heftig aanwezig als gisterenavond, maar dat kan me niet zo deren. Het lijkt of ik door niets geraakt kan worden en ondanks mijn weinige slaap van afgelopen nacht, voel ik me bruisen van de energie. Ik stap de collegezaal binnen en de docent zit nog aan een dampende kop koffie, hij ziet eruit of hij net uit bed is gestapt. Ik neem weer plaats in het midden van de zaal en open mijn laptop, na een paar minuten sluit de docent de deuren van de collegezaal en neemt plaats achter de microfoon in het midden voor het enorme krijtbord.
Ik probeer het me er niet gemakkelijk vanaf te brengen door toe te geven aan de verleiding om weg te zakken in de fijne dagdromen die zich aandienen en het college staatsvorming volledig aan me voorbij te laten gaan. Maar mijn aantekeningen bestaan momenteel uit niet veel meer dan wat losse zinnen die ik toevallig opgevangen heb. De docent doet ontzettend zijn best om het onderwerp boeiend te brengen, heeft in zijn dia’s ook verschillende vergelijkingen verwerkt met voorgaande samenlevingen en probeert zelfs een beetje af te stappen van enkel de docerende les vorm, maar naar mijn idee zit ik enkel wat glazig in zijn richting te staren.

In mijn gedachten ben ik alsnog alleen maar bezig met of ik haar straks weer ga zien en dat de kans wel groot is omdat ik tijdens de pauze binnenloop. Het enige dat me tegenstaat is dat ik dan waarschijnlijk Niels ook tegenkom. Ik meen nog steeds wat ik tegen hem heb gezegd, maar de manier waarop ik tegen hem geschreeuwd heb, is niet heel netjes en tactisch geweest van mij. Ik kan me dan ook levendig voorstellen dat hij er totaal niet op zit te wachten dat ik op een “niet stagedag” toch ineens op school verschijn. Zeker omdat er nog niet zoveel tijd verstreken is nadat hij volledig uit zijn slof schoot en Daniëlle hem tegen heeft moeten houden om zijn woede niet fysiek naar mij te uiten.

Als er ineens een vraag naar mij gelanceerd wordt, schrik ik wakker uit mijn dagdroomwereld. Heel de collegezaal zit me aan te staren en ik hoor her en der wat gelach.
‘Sorry, ik heb de vraag niet helemaal meegekregen.’
‘Nee, die indruk had ik al, gezien de vraag betrof of je hier alleen fysiek bent of dat je ook even de moeite wilt nemen om je gedachten hier aanwezig te houden.’
‘Sorry, ik heb weinig geslapen. Veel werk voor stage.’

De docent richt zich weer tot de hele groep studenten:
‘Aan eenieder die denkt hier alleen vegetatief in college te komen zitten, blijf de volgende keer alsjeblieft thuis. Dan kan ik in ieder geval vooruit met de mensen die zich wel daadwerkelijk in willen zetten voor dit vak.’

Hij vervolgt zijn college en ik probeer gepast actief mee te doen met zijn college, aangezien ik me behoorlijk in de kijker gezet voel.
Wanneer hij ongeveer 1.5 uur later de pauze inluidt, staat iedereen op om zich naar de kantine te bewegen.

‘Nog steeds zo druk met “stage”?’ – ik hoor een bekende stem, maar kan die niet helemaal plaatsen in combinatie met de sarcastische ondertoon. Ik kijk om en twee rijen achter mij kijk ik recht in het gezicht van Marit. Wat doet zij hier? Zij is toch gestopt met de studie en zou vertrekken?
Ik blijf geschrokken in haar richting kijken als ze naar me toe komt lopen.

‘Je kijkt echt of je een geest ziet. Geen zorgen, ik kom geen ruzie zoeken met je.’
‘Ja, het verbaast me dat ik je hier zo ineens uit het niets zie.’
‘Ik heb me opnieuw ingeschreven.’
‘Dus je blijft hier studeren?’
‘Als ik mijn herkansingen haal wel.’
‘Oké, ik hoop het voor je.’ – dit is zo ontzettend ongemakkelijk, al lijkt Marit daar totaal geen last van te hebben.
‘Geef jezelf niet te veel credit, ik ben hier niet teruggekomen voor jou. Mocht je dat soms denken.’
‘Nee, die illusie heb ik niet. Maar dat je me zo casual aanspreekt, is wel een verrassing voor me.’ – Ze gaat op het klapstoeltje naast me zitten en gebaart me om ook te gaan zitten.
‘Ik heb veel aan mezelf gewerkt, Syl. Nadat ik de hele situatie met jou heb meegemaakt, ben ik teruggegaan naar mijn ouders. Ik heb daar gemerkt dat ik op een donkere plek was in mijn hoofd en ondanks dat jij echt niet netjes naar mij bent geweest, heb ik dat wel voor een groot deel op jou afgereageerd. Dus voor mijn extreme gedrag ben ik je wel een excuus schuldig.’
‘Ik denk niet dat je mij een excuus schuldig bent Marit, ik heb me echt als een trut gedragen.’
‘Ik maak ook geen excuus voor mijn gekwetste gevoelens, wel voor het feit dat ik je overal gevolgd ben en me als een stalker heb gedragen om je maar bij me te houden.’
‘Me overal gevolgd bent?’
‘Bijna overal… Ik heb toen niet alleen mijn nummer uit je telefoon gehaald… Toen ik doorkreeg dat je liever op “stage” was, had ik een tracking-app op je telefoon geïnstalleerd omdat ik je voor geen meter vertrouwde.’
‘Je hebt wat?!’
‘In mijn verdediging, je bent wel heel erg dubieus bezig geweest… Maar dat maakt het niet oké dat ik me zo gedragen heb. Daar bied ik dan ook mijn excuses voor aan.’
‘Ik geloof bijna niet wat ik hoor… Dus je bent me letterlijk gevolgd? Is dat hoe je wist dat ik in de auto zat en wat daar gebeurde?’
‘Ja, ik heb alles gezien. Ook dat je naderhand met haar mee bent gegaan en daar best lang bent gebleven. En dat is voor mij de druppel geweest om je compleet uit mijn leven te bannen en te vertrekken. Ik ben toen echt kapot geweest, maar dat is voorbij. Ik ben verdergegaan, heb aan mezelf gewerkt en ben nu een stuk meer in balans. En nu ben ik hier.’ – Ze lacht naar me en ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik weet ook niet of ik het fijn vind dat ze me nu aanspreekt en opbiecht dat ze me letterlijk gestalkt heeft.
‘En als ik je nu hoor over weinig slaap en “druk op stage”, is ze het wel waard geweest denk ik zo. Al snap ik die aantrekkingskracht die je haar toekent écht niet, maar hé, zoveel mensen, zoveel wensen!’ – Ze geeft me een por met haar ellenboog en lacht om haar eigen grap. Ik zit nog steeds verbouwereerd in haar richting te kijken.
‘Ik weet niet of ik me er helemaal fijn bij voel om dat met jou te bespreken na wat je me net allemaal verteld hebt.’ – ik kan me levendig voorstellen dat mijn gezicht nu een kakofonie aan verschillende uitdrukkingen tegelijkertijd is.
‘Nee, hoeft ook niet. Ik wilde het een beetje uit de serieuze sfeer halen en ik snap het helemaal hoor als je me niet meer wilt spreken. Ik wilde dit echter wel even tegen je gezegd hebben en de kans hebben gehad om mijn excuses naar je te maken. Wat je er verder mee wilt of doet, laat ik helemaal bij jou.’ – Ik probeer te glimlachen, maar aan haar gezicht te zien komt dat niet helemaal goed uit de verf.
‘Goed, Kuijper komt weer binnen, ik ga weer terug naar mijn plek, voordat ik straks ook thuis moet blijven van hem.’ – Ze staat op en loopt grinnikend weer terug naar haar tafel, ik draai me weer in de richting van de docent en schud het gesprek van net voor nu even van me af. Terug naar Staatsvorming voordat ik weer een sneer krijg en het volgende college niet meer welkom ben.

Tien minuten nadat het college eigenlijk had moeten eindigen, sluit Meneer Kuijper zijn laptop af en mogen we vertrekken. Ik moet nog haasten om enigszins op tijd bij Eric te kunnen verschijnen, dus ik pak alles zo snel mogelijk in mijn tas. Ik draai me om en steek uit beleefdheid nog een hand op naar Marit voordat ik de collegezaal bijna uit ren.

Na een fietstocht met bijna-ongeluk omdat ik als een razende door het rode licht heb gefietst, kom ik enigszins verwaaid aan bij de school. Ik heb nog een paar minuten voordat de pauze begint, dus ik haast me naar het toilet om me een beetje te fatsoeneren. Als ik in de spiegel kijk, zie ik dat mijn mascara besloten heeft om ook onder mijn ogen te verschijnen. Mijn wangen zijn vuurrood van de kou buiten en mijn haar zit alle kanten in. Het enige positieve is, dat ik nu wel volume in mijn haar heb, maar of ik daar in deze mate blij mee ben, is aan andere kwestie.
Ik haal er snel een borstel doorheen en wanneer ik de laatste restjes make up onder mijn ogen vandaan heb geveegd, zie ik iemand vanuit mijn ooghoek de wc-ruimte binnenstappen en ik voel me een beetje betrapt.
Als ik achteruit stap van de spiegel en mijn hoofd draai om te zien wie er binnen is komen lopen, staat Daniëlle me wat verbaasd aan te kijken.
‘Hey!’ – Misschien is dit iets te enthousiast, maar wat voelt het ontzettend goed om haar te zien.
‘Hey, wat doe je hier vandaag, het is toch geen stagedag?’
‘Nog wat doornemen met Eric over Quin. Dan kan ik er wat meer mee aan de slag.’ – Ik moet me enorm inhouden om haar niet aan te raken. Ze kijkt even of wij de enige twee zijn die dit kunnen horen.
‘Ik zou de docentenkamer even vermijden als ik jou was, ik denk dat hij nog niet helemaal klaar is om jou weer te zien. Zeker als het zo onverwacht is.’ – Het liefst zou ik zeggen dat Niels me helemaal niets boeit, dat ik al ontzettend blij ben dat ik haar weer zie, maar ik houd verstandig mijn mond.
‘Ik snap dat ik niet de persoon ben die hij vandaag wil zien, maar ik ben er niet lang.’ – Ik krijg die stomme glimlach niet van mijn gezicht als ik naar haar kijk en ze merkt het ook op. Ze heeft een kleine brutale glimlach op haar gezicht als ze zegt:
‘Niet hier.’ – Ze kijkt me nog een keer met een bepaalde blik aan als ze het wc-hokje in verdwijnt en de deur op slot draait.

Ik lijk ineens 5 centimeter boven de grond te lopen, maar de seconde dat ik de docentenkamer inloop om Eric te vinden, word ik meteen weer met beide voeten op de grond gesmeten. Ik kijk tegen de rug van Niels aan die op de kopse kant van de tafel zit. Ik zie de spullen van Daniëlle rechts naast hem staan en ik weet dat het stom is, maar dat steekt me even. Eric komt me al bellend tegemoet lopen en gebaard dat ik even moet wachten. Gelukkig heeft Niels niet opgekeken van waar hij mee bezig was en maakt hij de indruk ook niet dat hij dat gaat doen.
Ik sta net uit de loop met mijn rug naar de ingang van de docentenkamer te wachten tot Eric klaar is met bellen als ik een paar vingers langs de rug van mijn hand voel strelen. Die aanraking wordt gevolgd door de aanblik van haar rug en haar vingers die die een voor anderen onopvallende zwaaibeweging maken. Ze kijkt niet om of geeft me op een andere manier aandacht, maar ik weet dat dit niet “per ongeluk” is. Ik krijg mijn blik niet losgeweekt van haar, ik zie hoe ze gaat zitten en zich weer naar Niels richt. Ik observeer hen nog even vanaf mijn veilige plek uit het zicht van Niels. Ze lijken een gewoon gesprek te hebben, waarbij ik zie dat Niels geregeld even zijn knie tegen die van Daniëlle aanduwt en met een ietwat schuin hoofd lijkt te luisteren naar wat ze hem vertelt. In mij ontspringt zich een enorme vlaag aan jaloezie, waar ikzelf best van schrik. Ik weet dit, ik heb dit vanaf het begin al geweten, waarom maakt dit me zo ontzettend groen van jaloezie?

**Geplaatst**: 07-04-21 18:37

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 07-04-21 18:37

Meer meer meer $*\o/*$

**Geplaatst**: 07-04-21 18:47

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 07-04-21 18:47

Echt leuk om te lezen

**Geplaatst**: 08-04-21 14:01

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 08-04-21 14:01

ooh goed stuk weer TS!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-04-21 09:52

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 09-04-21 09:52

Dankjewel!

**Geplaatst**: 15-04-21 23:36

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 15-04-21 23:36

Ik ben er een beetje uit.. dat is wel heel jammer

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-04-21 23:50

Geplaatst door de TopicStarter : 15-04-21 23:50

pimaude schreef:
Ik ben er een beetje uit.. dat is wel heel jammer

Hoe komt dat Pimaude?

**Geplaatst**: 16-04-21 07:20

Geplaatst: 16-04-21 07:20

soeboenoe schreef:
pimaude schreef:
Ik ben er een beetje uit.. dat is wel heel jammer

Hoe komt dat Pimaude?

Heb ik ook, er zit veel tijd tussen de stukken .

**Geplaatst**: 16-04-21 08:04

Geplaatst: 16-04-21 08:04

Ik herken dat wel. Ik zoek dan helemaal terug waar we gebleven waren.

Misschien kun je een keer alle stukken vanaf het begin achter elkaar in een post zetten?
Dan kunnen we het in één keer lezen vanaf het begin. Dan krijgen we ook een beter beeld van het geheel.

Iedereen die hier de draad kwijt is kan het dan nog een keer doorlezen om er weer in te komen

**Geplaatst**: 16-04-21 08:13

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 16-04-21 08:13

Je kunt ook op het oranje zinnetje 'door ts' onder de naam van ts klikken, dan krijg je alleen de posts van ts te zien. Is iets makkelijker terug zoeken

**Geplaatst**: 16-04-21 08:37

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 16-04-21 08:37

Ik snap wel dat je ook nog andere dingen te doen hebt hoor, heeft voor mij geen haast. Lees af en toe een stukje en zit dan al snel weer in het verhaal.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-04-21 09:56

Geplaatst door de TopicStarter : 16-04-21 09:56

Bedankt allemaal dat jullie de moeite nemen om te reageren!

Ik snap jullie opmerkingen over dat er veel tijd tussen de stukken zit helemaal, ik zou hetzelfde hebben! Maar ik ben momenteel mijn grootste criticus (daar bovenop wordt er heel wat afgeklust in het nieuwe huis). Ik zou graag meer en sneller posten, maar ik wil het verhaal ook niet afraffelen om iets te kunnen plaatsen. Dus ik ga mijn best doen om er minder tijd tussen te laten zitten en toch goede stukken te plaatsen, ik hoop dat jullie het verhaal blijven volgen en me willen blijven voorzien van feedback!

En ik vind het zelf ook jammer dat we richting einde gaan, ik ben gesteld geraakt op de personages

**Geplaatst**: 16-04-21 15:10

Geplaatst: 16-04-21 15:10

beestenfreak schreef:
Je kunt ook op het oranje zinnetje 'door ts' onder de naam van ts klikken, dan krijg je alleen de posts van ts te zien. Is iets makkelijker terug zoeken

Precies, zo doe ik het ook meestal hier

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-04-21 16:28

Geplaatst door de TopicStarter : 16-04-21 16:28

Ik krijg de kans niet te handelen aan de hand van mijn jaloerse gevoelens, want Eric is klaar met zijn telefoongesprek en komt naar me toegelopen.
‘Syl, sorry, ik ben je helemaal vergeten een bericht te sturen… Ik kan helaas zo meteen niet met je gaan zitten. Ik heb vanmorgen een reminder gehad dat ik vanmiddag verwacht word bij een bijeenkomst voor schoolopleiders, ben ik ook helemaal vergeten in mijn agenda te zetten…’
‘Ik ben er morgen ook, als dat beter uitkomt?’
‘Morgen ben ik er niet, ook dan weer verplichtingen buiten de school om. Je kunt anders ook wel even terecht bij Daniël, kan ik zo even vragen als je wilt?’ – Ik twijfel even… Het zou namelijk wel betekenen dat ik weer wat tijd met haar door kan brengen, maar misschien is het verstandig om Niels nu niet uit de tent te lokken.
‘Dankjewel, maar dat hoeft niet. Ik heb Daniël de vorige keer al gesproken en werd door haar doorgestuurd naar jou voor eventuele andere vragen.’
‘Nou, dan geloof ik dat je aardig op de hoogte bent, met wat voor vragen zit je dan? Kom, ga even zitten, dan kan het nu wel even als je het niet erg vindt als ik even iets eet?’ – Dit was niet de bedoeling… Zit ik zo meteen alsnog aan dezelfde tafel als Niels, maar ik kan Eric moeilijk afpoeieren nu. Met een wat bedrukt gezicht zeg ik toe en loop achter hem aan naar de tafel. Bewust kijk ik niet in de richting van Niels en Daniëlle en ga zo goed en kwaad als kan met mijn rug naar hen toe zitten. Ik voel de ogen in mijn rug branden, maar probeer mijn volledige aandacht op Eric te houden als hij mijn vragen beantwoord.
Alles wat hij me vertelt, weet ik al van het gesprek dat ik met Daniëlle heb gehad, dus dat ik her en der een detail mis, is in deze context niet zo erg.

‘Maar ik heb van Daniël begrepen dat je er nog even over na wil denken?’
‘Klopt, ik zie niet zo goed in wat mijn toegevoegde waarde is. Zeker omdat ik ook uitgelegd heb gekregen hoe klem jullie als school zitten.’
‘Heeft Daniël ook gezegd dat het meer gaat om haar te kunnen ondersteunen, dan om haar alsnog in het zorgteam te kunnen krijgen?’
‘Ja, maar ik weet niet welke informatie ik jullie nog zou kunnen geven…’
‘Een kijkje in haar gedachtegang… Kijk, ze gedraagt zich naar “ons” op een manier waarvan ze ontdekt heeft dat dat de minste vragen oplevert. We komen dus op geen enkele manier bij haar binnen, iedere keer botsen we op een opgetrokken muur.’
‘Maar we kunnen daar toch verder niets mee?’
‘Syl, ik waardeer je kritische houding enorm als het gaat over lesgeven en lesstof, maar in dit geval heb ik het idee dat je op zoek bent naar een reden om het niet te doen. Als je het niet wilt doen, is dat geen enkel probleem, maar geef dat aan en blijf niet in de afwerende vragen hangen.’
‘Dat is het niet Eric, ik wil gewoon weten wat de meerwaarde is. Ik wil namelijk ook niet dat ik straks iets verpest, waardoor Quin alleen maar meer gesloten wordt.’ – Ondertussen voel ik de tafel wat bewegen en in een reflex kijk ik op waar de beweging vandaan komt.
Acuut heb ik daar spijt van, gezien het Niels is die de tafel heeft doen bewegen door op te staan van zijn stoel. Zijn gezicht spreekt boekdelen en hij is duidelijk niet blij om mij te zien. Ik maak aanstalten om te glimlachen, maar hij heeft zich al omgedraaid en loopt de docentenkamer uit.
Daniëlle kijkt ook mijn richting in en haar blik is ook niet anders te interpreteren dan “ik heb het je gezegd”.
Zonder er te lang bij stil te staan, richt ik me weer naar Eric die een blik op zijn horloge werpt.

‘Hee, maar Syl, ik moet er zo echt vandoor. Ik wil dit gesprek graag nog eens voortzetten, maar dat moeten we dan even plannen als we beiden weer op school zijn, goed?’
‘Is goed, dan ga ik me nog even bedenken of ik mezelf eraan ga wagen of niet.’

Eric staat op, groet me vriendelijk en verontschuldigt zich nog een keer dat ik “voor niets” ben gekomen. Hij gooit zijn broodje waar hij een paar happen uit heeft genomen in de prullenbak naast de keuken van de docentenkamer en loopt met zijn jas plus tas onder zijn arm de docentenkamer uit. Ik twijfel even of ik moet blijven zitten, ik zit namelijk alleen aan het uiteinde van de tafel. Aan de andere kant zit Daniëlle te kletsen met een andere collega, Cas is aangesloten bij een andere tafel en er is geen spoor te bekennen van Mick en Bibi. Bovendien weet ik niet hoe lang Niels wegblijft en ik wil voorkomen dat er een ongemakkelijke sfeer ontstaat die voor de rest van de mensen duidelijk voelbaar gaat zijn.
Ik sta toch maar op om te vertrekken, ik kan ook geen goede verklaring geven waarom ik nog op school zou blijven hangen als ik geen lessen of gesprekken heb de rest van de dag. Als ik langs Daniëlle loop, houdt ze me tegen:
‘Kan ik jou zo nog even lenen?’
‘Uh, ja natuurlijk.’ – Ze richt zich weer tot haar tafelgenote.
‘Nien, we moeten binnenkort echt even koffie gaan drinken. Even zonder de mannen op pad, we trekken straks wel even de agenda’s, goed?’ – De collega die ik eigenlijk nog niet eerder echt gezien heb, stemt vrolijk in. Daniëlle draait zich vervolgens om naar mij:
‘Loop even mee.’ – Ze klinkt heel zakelijk en ik krijg er een naar onderbuikgevoel van.
Ze loopt naar haar lokaal toe en als we binnen zijn sluit ze de deur achter ons en haar zakelijke houding verdwijnt als sneeuw voor de zon.
‘Je bent wel echt aan het provoceren, madam.’
‘Provoceren?’
‘Niet zo onschuldig doen, Niels loopt niet zomaar tijdens de pauze weg. En ergens kan ik hem ook geen ongelijk geven. Het is nog een beetje rauw, we zijn nog geen 24 uur verder.’ – Het klinkt gelukkig niet boos, meer alsof ze me op de hoogte wil stellen.
‘Sorry, het was niet mijn bedoeling om hem boos te maken. Al denkt hij dat misschien wel… Neemt niet weg dat ik het wel heel fijn vind om je nog even te zien.’ – Ik moest het gewoon gezegd hebben.
‘Dit kan niet hier Syl, dit is mijn werk. Bovendien, Niels en ik hebben al zoveel ogen op ons gericht. Ik verwacht eigenlijk van jou ook wel dat je je hier gewoon professioneel gedraagt, ik wil namelijk geen misverstanden de wereld in helpen.’
‘Misverstanden?’ – Ze werpt een vluchtige blik op de klok in haar lokaal.
‘Kun je straks? De pauze is bijna om en als Niels doorheeft dat ik hier met jou sta te praten, heb ik weer een discussie thuis.’
‘Ik heb de rest van de dag niks staan, dus ja.’
‘Mooi, ik heb nog 1 uur na de pauze en ben dan klaar. Kan ik dan naar jou komen?’ – Oeh, dit is vreemd… Ik heb er eigenlijk nog niet bij stilgestaan dat ze ook naar mij kan komen.
‘Ja, is goed.’- Het komt er wat weifelend uit.
‘App me je adres zo maar, ik weet het ongeveer nog, maar niet meer precies.’ – Ze pakt nog een stapeltje papieren van haar bureau en loopt haar lokaal uit, ik wandel achter haar aan en knik nog voordat ze een andere route neemt dan ik.

Als een bezetene fiets ik naar huis om nog iets of wat op te kunnen ruimen. De tijd voorafgaand aan dit bezoek heb ik niet gespendeerd aan het opruimen of schoonhouden van mijn studio.
Als ik buiten adem binnenkom, begin ik meteen voor de voet weg de kleding van de bank te ruimen om het als een hoopje in mijn kledingkast te gooien. Vervolgens maak ik mijn salontafel leeg, gezien er nog wat rondslingerende onherkenbare papiertjes, pennen, lege glazen en behoorlijk wat stof zich hier verzameld heeft.
Zou ik mijn beddengoed ook moeten verschonen? Of is het vreemd om hierover na te denken? Ik ga er in de eerste instantie niet vanuit dat we de slaapkamer in gaan… Jezus, waar maak ik me druk om? Het stemmetje in mijn hoofd laat weer eens van zich horen; Bij hen thuis is het netjes, opgeruimd en schoon. Hier is het een grote chaos, dus haal er eerst maar eens een stofzuiger doorheen voordat ze hier nooit meer wil komen.
Nadat ik voor mijn gevoel in een uur de grootste schoonmaak van het afgelopen half jaar heb volbracht, hoor ik het app geluid van mijn telefoon.

“Adres??”

Vlug typ ik mijn adres en verstuur het appje, ik weet dat ik nu nog ongeveer 10 minuten de tijd heb om het aan kant te krijgen. Ik zet de ramen wagenwijd open en spray nog een of andere ruimte-verfrisser in het rond om de geur van wanhoop uit mijn studio te verjagen. In plaats van mijn beddengoed te verschonen, probeer ik nog iets van mijn bed te maken. Ik trek het dekbed zo strak mogelijk over mijn matras en klop de kussens op zo goed en kwaad als kan.
Ik besluit vast naar beneden te lopen, gezien de bel niet helemaal meer werkt en ik niet wil dat ze te lang voor de deur moet wachten, zeker niet omdat ik verwacht dat ze nu niet gezien wil worden hier. Niet veel later gaat mijn telefoon, ze zal voor de deur staan, ik open de deur en ze ziet er behoorlijk nerveus uit.
‘Waarom woon je dan ook aan een van de drukste straten van de stad?’ – Ik lach haar een beetje uit, waarop ze iets of wat kan ontspannen. Ik weet niet zo goed wat nu wel of niet gepast is, het liefst zou ik haar een kus geven, maar ik weet niet of ze daarop zit te wachten. Dus maak ik maar aanstalten om langs haar heen naar de tussendeur te lopen die leidt naar de trappen. Ik hoop vurig dat we Emma en Paul niet tegenkomen, want die willen er straks dan natuurlijk het fijne van weten.
Als we bovenaan de twee trappen voor mijn deur staan, word ik ontzettend nerveus. Ik hoop maar dat ik niets vreemds heb laten liggen en dat ze niet afgeschrikt wordt door mijn woonruimte.
Ik open de deur en laat haar voor me binnen.

‘Nou, hier woon ik dan.’ – Ik zie haar blik even rondgaan en haar gezicht blijft neutraal.
‘Knus! Het is lang geleden dat ik in een studio ben geweest.’ – Ik zie wat radertjes draaien in haar hoofd en vind dat geen fijne aanblik.
‘Ga zitten, wil je wat drinken?’
‘Heb je thee?’
‘Ja hoor!’ – Ik pak mijn kleine theedoosje en zet deze op mijn salontafel nadat ik de waterkoker aan heb gezet en twee theemokken heb gepakt.
Ik laat me naast haar op de bank zakken en krabbel wat aan mijn hoofd.
‘Je hoeft je niet ongemakkelijk te voelen hoor, je woont hier echt heel leuk. Ik had als student zijnde niet meer dan een kamer waar net een bed en een bureautje in paste.’
‘Dat is het niet…’
‘Wat dan wel?’ – Ik voel mijn hartslag weer sneller gaan en heb het idee dat mijn jukbenen weer beginnen te kleuren nadat ze dit gevraagd heeft.
‘Ik weet niet zo goed wat je gepast vindt, na vanmiddag.’ – ik kan haar niet goed aankijken, want eigenlijk baal ik ervan dat ik dit zo uit moet spreken en het niet gewoon doe.
‘Schattig.’ – Ik hoor haar grinniken. Gelukkig hoor ik de waterkoker uitgaan, want ik heb het idee dat ik ontzettend rood aan het worden ben. Ik schenk twee mokken heet water in en loop weer terug naar de bank. Ik geef haar een van de twee mokken, maar die zet ze meteen op de salontafel. Ze gebaart me hetzelfde te doen, dus ik zet mijn mok ook op de salontafel.
‘Kom nou eens echt naast me zitten, in plaats van helemaal in de hoek gedrukt. Ik bijt niet.’
Ik schuif haar richting in en ze pakt mijn gezicht tussen haar handen, ze drukt een kus op mijn mond en zegt daarna lachend:
‘Zo, ga je nu weer normaal doen?’
‘Sorry, ik dacht echt dat ik je vanmiddag had geïrriteerd met mijn eruit geflapte uitspraak.’
‘Een beetje, maar dat is al lang weer over.’
‘Gelukkig. Verder geen problemen meer gehad gisteren?’

Ze zucht diep en laat haar hoofd op mijn schouder rusten, ik sla mijn arm achter haar langs en kriebel wat in haar nek.

‘Hij heeft gezegd dat ik lang weg ben gebleven. Ik kan ook niet ontkennen dat ik langer weg ben gebleven dan dat we hebben afgesproken, maar het is gelukkig niet zo’n groot probleem geweest. Weet je wat het is Syl, het is in essentie echt wel een hele lieve man. Jij ziet hem misschien als een boeman, die alleen maar kwaad kan worden en lelijke dingen kan zeggen, maar je kent hem niet. Net zomin als hij jou kent. Dat maakt deze hele situatie zo ontzettend klote. Ik zeg dit niet om je te kwetsen, maar ik hou echt van die man, ik wil hem niet kwijt. Tegelijkertijd voel ik als ik bij jou ben dat ik leef, alsof ik de hele wereld aankan. Dan voel ik de kriebels en die spanning, die ik al een hele lange tijd niet meer gevoeld heb. En nu ook; dan vertel ik je dat ik van Niels houd en je wordt niet boos of ineens afstandelijk. Ik vind dat zó ontzettend fijn.’ – Ik weet niet zo goed wat ik met dit compliment moet. Want “houden van” gaat zoveel dieper dan “ik voel de kriebels en spanning weer”.
‘Je mag altijd je hart luchten, zelfs als het over Niels gaat.’ – Ik kriebel inmiddels haar nek niet meer, maar masseer zachtjes met mijn hand haar schouder. Ze gaat rechtop zitten en draait haar rug naar me toe.
‘Andere ook.’ – Ze wijst met haar duim naar haar linkerschouder en kijkt lachend achterom.

Ik doe braaf en zonder tegensputteren wat me “opgedragen” wordt en begin met twee handen haar schouders te masseren.

**Geplaatst**: 16-04-21 22:55

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 16-04-21 22:55

Spannend!

**Geplaatst**: 17-04-21 01:41

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 17-04-21 01:41

Goed stuk