[VER]100 dates

Moderators: Muiz, Firelight, Maureen95, NadjaNadja, Essie73

Antwoord op onderwerpPlaats een reactie
 
 
astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

[VER]100 dates

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 06-11-20 21:06

Okay, heel wat anders dan mijn andere project :D ! En ik heb lang getwijfeld of ik het zal delen omdat mensen ongetwijfeld 'een mening' gaan hebben (over de inhoud in dit geval). Maar ik zit er al langer over te denken dit te doen en op zich motiveert het ook wel als mensen meelezen. Dus ik doe het gewoon! En anders kan ik altijd nog opgeven.

De bedoeling is diverse (niet alleen per se eerste-)dates op een luchtige manier beschrijven. Of het er 100 worden, weet ik niet, maar je moet ergens beginnen. Het zijn dus elke keer korte (nu, ja?) stukken en sommigen zullen meerdere keren terugkomen. Zoiets :) .

Mijn doelstelling is toch zeker wel een "date" per week te beschrijven, maar we zien wel :) . We beginnen rustig. Ik hoop vooral dat het niet te negatief is, want ik vind juist iedereen leuk, lief en mooi maar dat blijkt later wel. Dus, hold your horses! De uitdaging hier is voornamelijk om niet te uitgebreid te worden, haha.

1.
27 september

“Hi, ik zit binnen om de hoek!” appt Eelco me om precies 15h – ik ben dan midden in mijn ‘ik moet nu echt gaan’-ritueel waarin in probeer al mijn spullen zo snel mogelijk te verzamelen, wat in de haast alleen maar langer duurt. “Waar zijn mijn sleutels toch” verzucht ik. Mijn hondje Cookie heeft zijn tuigje al om en kijkt me verbaasd aan, alsof hij zich afvraagt of we ooit zullen vertrekken. Gelukkig is het restaurant waar we hebben afgesproken om de hoek. Hij had netjes gereserveerd nadat ik de plek voor had gesteld.

Dat bleek achteraf niet nodig als ik het restaurant in kom; het is bijna leeg. Op het tafeltje om de hoek na. Ik herken hem direct; ik had slechts één foto van hem kunnen vinden op Internet en dat lag zeker niet aan mijn zoekcapaciteiten. Eelco houdt niet van Social media.

Toch ben ik enigszins positief verrast met mijn blind date. Van een foto – en zeker geen foto van een universiteitssite – is het altijd moeilijk inschatten wat voor energie iemand heeft. Eelco lijkt vrolijk, jong van geest, een leuke verschijning (zeker niet een wereldvreemde nerd) en is gul met zijn lach (én hij heeft als bonus ook nog eens kuiltjes in zijn wangen). Hij heeft een gemiddeld, goed figuur en ik zie aan zijn blouse dat hij zijn best heeft gedaan zich goed aan te kleden: de kreukels in zijn bruine blouse zijn van ouder aard en hij ruikt naar ‘oude kast’. Ik mag dat zeggen, want ik heb ook kledingstukken in de kast liggen die er al te lang kostbare ruimte innemen en eender ruiken. We begroeten elkaar met drie zoenen.

“Ik hoef niet aan je te vragen of je een honden- of een kattenmens bent” lacht hij, terwijl ik mijn hondje optil en op mijn schoot zet. Hij doelt op een van de vragen uit het datingexperiment van het wetenschappelijke tijdschrift Quest, wat ons uiteindelijk aan elkaar gekoppeld heeft. Op dat moment weten we beide nog niet of we zijn gematched op basis van overeenkomsten of op basis van tegenovergestelden – een van de onderzoeksvragen in het experiment. “Opposites attracts” zeggen mensen wel eens, maar of dat waar is?

We babbelen er vrolijk op los. Eelco bestelt een verse muntthee (ik heb een mening over mannen die verse muntthee bestellen op dates) en ik een latte machhiato. Uiteraard ben ik zeer benieuwd hoe lang hij reeds in Warmond woont; hij vertelde over de e-mail dat hij hier pas woont en dus nog niets kent. Hij verteld dat hij er inmiddels toch al een jaar woont. Ik verbaas me over het feit dat hij deze plek dan niet kent: zo groot is Warmond niet en het ligt midden in het centrum. “Ach, ik kom gewoon niet vaak buiten” antwoordt hij. Het verschil met mijzelf – mij doe je geen groter plezier dan met buiten de deur eten en drinken en nieuwe plekken ontdekken – kan niet groter zijn.

Eelco is inmiddels 40 (of bijna 40, ik weet het niet meer precies) en de summiere informatie die ik kon vinden leerde mij dat hij nog bezig is met zijn PhD. “Tja, studievertraging” verzucht hij. En niet zo’n beetje ook, denk ik. Ik ben iemand die altijd alles op alles stelt om zaken op tijd af te ronden, dus ik kan me er niets bij indenken. “En nu krijg ik geen salaris meer, ook, dus moet ik maar een baan zoeken”. Natuurlijk moet iedereen zelf weten hoe hij zijn of haar leven inricht, maar dit is echt een ver-van-mijn-bed show.

Natuurlijk ben ik ook erg geïnteresseerd waarom hij mee heeft gedaan aan dit experiment. Eelco vertelt dat hij nog nooit aan online dating had gedaan en hem dit wel een goede, eerste stap in de richting vond. Want beaamt hij, niets is mooier dan echte liefde. “En ik ben ook de jongste niet meer” zegt hij er achteraan. “Ik wil later ook misschien wel een gezinnetje”. Kijk, staan we toch nog ergens hetzelfde in.

Ik vind family life erg belangrijk. Ik ben zelf opgegroeid met liefdevolle ouders die niet twee, maar één waren en juist zij hebben mij geleerd hoe fijn het hebben van een goede relatie kan zijn. Ik ben dan ook erg graag bij mijn zussen en broer. En bij mijn moeder in het bijzonder. “Zie jij je ouders vaak?” vraag ik, nadat hij eerder vertelde dat zijn ouders ook nog samen zijn.
“Mwa” antwoordt hij “zo’n drie keer per jaar”. Ik ben echt shook en ik denk dat ik dat laat blijken, want Eelco voelt de noodzaak zich te moeten verdedigen. “Ik heb dan ook geen auto, dus met het openbaar vervoer is het altijd lastig”. Enschede is inderdaad ver weg. Maar wacht eens even, geen auto? Ik vind eigen vervoer wel passen bij een onafhankelijke levensstijl. Ik reageer verbaasd.
“Tja” antwoordt hij “ik heb niet eens een rijbewijs”.

Het restaurant lijkt niet erg aan ons te willen verdienen: inmiddels zitten we al even met lege glazen voor ons, maar niemand komt vragen of we nog wat willen bestellen. Het maakt niet uit; ondanks dat we geen match zijn, kletsen we vrolijk verder, maar bovenal zijn we toch op zoek naar verbindingspunten. Maar hoe meer je hoort, hoe minder je weet en dat geldt ook in dit specifieke geval.

Ondanks mijn pogingen kan ik er niet achter komen wat zijn hobby’s zijn. “Wat doe je dan zoal” vraag ik hem meerdere keren. Hij vertelde al dat hij nooit TV kijkt, nooit films kijkt en niet meer sport. Naar de bioscoop gaan heeft hij ook al jaren niet gedaan – hij heeft niet echt iemand om daarheen te gaan en eigenlijk mist hij het ook niet. Blijkbaar komt hij niet veel buiten (hoe kun je anders de Oude School niet kennen – het is letterlijk op loopafstand van zijn huis) en buiten de deur eten is ook niet erg aan hem besteed. En als hij dat al doet, kiest hij het restaurant uit wat het dichts in de buurt is.

Eelco vertelt dat hij veel computert. Maar kun je dat de hele dag doen? Ik merk dat al mijn vragen hierover hem een beetje onzeker maken dus snel verontschuldig ik me. “Sorry, het maakt niet uit. Ik vind het juist tof dat je op de manier die jij prettig vindt, je leven in hebt gericht” en dat meen ik. Hij zal ook zo zijn mening hebben over mijn levensstijl. Gelukkig is niet iedereen hetzelfde en dat maakt het juist alleen maar interessant.

“Als je nu een blanco ticket zou krijgen” probeer ik “waar wil je dan heen?”. Het is een vraag die ik graag stel als een gesprek een beetje vastloopt en de antwoorden kunnen vaak veel zeggen. En daarbij denkt je gesprekspartner nu aan vakantie, wat direct een positief effect heeft op zijn humeur. Althans, daar ga ik vanuit.
“Mmm, ik weet niet. Jij?”. Ik weet het wel. “De Verenigde Staten” antwoord ik enthousiast. “California. En trouwen in Las Vegas. Gewoon omdat het kan. En omdat ik dat eens mee wil maken”. Eelco begint te lachen. “Dat zou het laatste zijn wat ik zou willen. Nee, niets voor mij. Ik denk dat ik een wandeling zou gaan maken in Zuid Amerika".
Ik hou best van wandelen, en zeker omdat mijn ouders naar Santiago zijn gewandeld en de leukste avonturen beleefd hebben tijdens die reis, maar dat lijkt me meer iets voor later. Niet voor in de shining 30’s/40’s.

Ik denk dat we inmiddels alles wel besproken hebben – ik vond zijn onderbouwing erg goed waarom hij de Beatles boven de Rolling Stones verkiest; een andere vraag uit het experiment – en stel voor te vertrekken. Het is inmiddels bijna anderhalf uur later dus je kunt niet zeggen dat we niks te bespreken hadden. “Ik betaal wel” stel ik voor, maar Eelco maakt een wegwerpgebaar. “Nee, ik betaal. Ik kan ook wel hoffelijk zijn, hoor” knipoogt hij. Ik kan het alleen maar waarderen, zelfs voor EUR5.

Buiten nemen we afscheid; Eelco moet rechtsaf en ik links – een mooie metafoor die het verschil tussen ons beide nog eens benadrukt. Ik bedank hem voor de koffie. Normaal zeg je bij een afscheid vaak “we spreken nog eens af” of “laat nog even weten hoe zus-en-zo ging”, maar in dit geval is alles anders. “Het was leuk je te ontmoeten” begin ik. “Succes met alles”. Hij knikt.
“Ach, we hebben in ieder geval meegewerkt aan de wetenschap” zegt hij. En daar heeft hij helemaal gelijk in.
Laatst bijgewerkt door astridastrid op 06-11-20 21:37, in het totaal 1 keer bewerkt

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)


astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 08-11-20 20:21

2.
Zondagmiddag 4 oktober

Het leek allemaal zo normaal te verlopen: we matchen op Tinder, we hadden een luchtig gesprekje, je vroeg netjes mijn nummer en we stapten over op WhatsApp alwaar we een afspraak maakten, vervolgens verzette en uiteindelijk definitief maakten.
“Borreltje en lekker eten?” stelde hij voor “dan regel ik het”. Hij had al punten gescoord met het vragen van mijn nummer, maar nu was het helemaal compleet. Een man die initiatief toont krijgt bij mij een plusje achter zijn naam.

In de tussentijd hadden we leuk, luchtig en casual contact via WhatsApp. Meer van het kaliber hoe-gaat-het-en-wat-ga-je-doen om af te sluiten met een nou-veel-plezier.
"Ik vind het zo leuk dat je zo vrolijk en spontaan bent" zegt Wilbert een aantal keer "dat is tegenwoordig bijna niemand meer". Hij baseert dit op basis van mijn Tinderprofiel-foto's en ik denk dat mijn persoonlijke Inner Circle dit ook kan beamen. Dat eerste, dan.
Nieuwsgierig als ik ben, deed ik met de weinige informatie die ik had wel mijn Internet research naar Mr. Match, maar eigenlijk vond ik bijna niets; zelfs geen foto die ik niet eerder gezien had. Vreemd, ook geen LinkedIn - zeker voor een Interim-manager. Ik kon niets anders doen dan afwachten. Natuurlijk had ik zin in mijn date (wijn en eten, wie zegt daar nu nee tegen), maar ik had zeker nog geen Zwitsers gevoel.
Niks deed me op dat moment vermoeden dat ik te maken had met mijn “droomman” in levende lijve.

Wilbert had zelf voorgesteld me op te komen halen (nog meer bonuspunten) en keurig op tijd stuurde hij, zoals afgesproken, een berichtje: “ik sta voor je deur”. Dat zijn de momenten dat ik aan alles ga twijfelen; aan mijn kledingkeuze, aan mijn make-up, aan mijn leven – maar realiseer ik me ook dat ik er op dat moment niets meer aan doen kan dan toch naar buiten te lopen en het allemaal over me heen te laten komen. Wat is er eigenlijk zo leuk aan daten?

Op het moment dat ik naar buiten stap, maakt mijn hart een hele grote SPRONG. WOW! Mijn match ziet er niet alleen FANTASTISCH uit (hij draagt een ripped jeans met een witte riem, een blauwe blazer, lichtblauw overhemd en witte Hugo Boss schoenen), hij heeft vooral een geweldige ‘vibe’. Hij heeft blonde haren, lichte ogen en doet een beetje Surfer-type aan. Hij had al verteld dat hij veel fiets (op het strand) en hij heeft dan ook een sportief (maar zeker niet smal) gestel. Het is niet snel dat ik onder indruk ben van iemands voorkomen (uiterlijk is maar uiterlijk), maar op dat moment ben ik het zeker en sta ik sinds lange tijd te trillen op mijn benen.

"Wow, wat zie je er tof uit!" prijs ik hem, mijn enthousiasme niet onder stoelen of banken stekend.
"Ja, maar jij anders ook" antwoordt hij en op dat moment lijkt er nog geen vuiltje aan de lucht.
Ik loop achter hem aan naar zijn zwarte Audi en hij houdt het portier voor me open, waarna hij naar de andere kant loopt en instapt.

Dit kan niet meer mis gaan, denk ik optimistisch, maar als hij zuchtend gaat zitten en vervolgens niets zegt, slaat bij mij de twijfel toe. Hij stelt zijn navigatie in (ik zie dat we naar Leiden gaan) en start de motor, maar het enige wat ik hoor is een oorverdovende, doodse stilte.
De radio zwijgt, Wilbert zwijgt. En ik doe een poging een gesprek te beginnen. Ik vraag hem of hij lang moest rijden, waar we heen gaan – ik vraag hem eigenlijk van alles, maar ik krijg geen noemenswaardige reactie. Het is een man denk ik nog, tegen beter weten in, misschien kan hij niet zo goed multitasken. Het enige wat hij vertelt is dat hij gisteravond een feestje gehad heeft en nog een enorme kater heeft, en dat hij het daardoor niet zo erg vindt om te rijden. Wow.
Het zijn de momenten waarop je achteraf denkt, had ik het daar maar kunnen stoppen. Omkeren!

We parkeren bij de Morspoort, een garage in Leiden, en lopen naar het restaurant. Althans, ik volg mijn date, want ik weet nog niet precies waar we heen gaan. Het blijkt zo'n 10 minuten lopen. Ik vind lopen totaal niet erg – het waait wel, maar het is gelukkig droog – maar lopen in doodse stilte is niet mijn favoriete bezigheid.
“Het is dierendag” begin ik luchtig, “ik had allemaal lekkere dingen voor mijn hond gekocht, maar hij liet het allemaal links liggen”. Ik krijg geen noemenswaardige reactie en vraag of hij dieren heeft.
“Ik heb in mijn vorige relatie een kat gehad maar die heeft de hele bank vernield. Dus dat was snel klaar”. Ok. Einde gesprek.

Niet veel later staan we voor de deur van Proeflokaal 1574, een wijnbar die een vriend van hem heeft aangeraden, weet ik inmiddels. Het bewuste jaartal heeft te maken met Leidens Ontzet, wat nog altijd in Oktober gevierd wordt, vertelt hij. Ik weet best veel, maar kan hem hierbij niet aanvullen. De wijnbar is vreselijk klein; beneden staat een hoge baktafel met twee krukken en boven zijn nog enkele kleine zitjes, maar zitten vooral ook veel andere mensen. Wilbert geeft aan dat hij gereserveerd heeft (op de één of andere manier lijkt hij het personeel vriendelijker te benaderen dan mij), waarop de ober aangeeft dat we mogen kiezen.
“Zullen we de tafel hier maar nemen” zegt hij, wijzend op de kleine bartafel met twee hoge krukken. Ik wil niet te moeilijk doen en knik, waarna we plaats nemen. Ik zit vreselijk ongemakkelijk; de krukken zijn eigenlijk te hoog voor de tafel en voor een zelfbewust iemand als ik, is dat niet erg fijn. Het is alsof je tegen over elkaar zit zonder de tafel ertussen. Ik voel me vreselijk onzeker en excuseer me. Door de wandeling in de wind heb ik tranen uit mijn ogen en druppels aan mijn neus – en het wordt niet charmanter als ik continue mijn neus ophaal.

Als ik niet veel later terug ben, blijkt Wilbert niet alleen de menukaart al gehad te hebben, hij heeft ook al zijn keuze gemaakt.
“Ik had eigenlijk bedacht voor een wijnproeverij’tje te gaan (we bleken beide wijnenthousiasten), maar ik denk nu toch dat ik gewoon voor een gerecht ga” zegt hij resoluut. Ik knik. Voor mij voelt het als een ‘afwijzing’, als een snel-eten-snel-klaar. Hij lijkt zijn besluit (of oordeel) al klaar te hebben. De ober komt eerst onze drankjes opnemen – ze hebben echt een geweldig assortiment – en ik besluit een glas Californische Chardonnay te nemen.
“Zon in het glas” zeg ik lachend, als niet veel later de zon in mijn inmiddels gevulde glas lijkt te schijnen. We praten, maar het gesprek komt niet erg op gang. Ik stel vragen, toon interesse (ik zit er nu toch, wie weet kan ik nog wat van hem opsteken), maar hij antwoordt mat, lauw. Alsof ik een vervelende collega ben met wie hij verplicht een praatje aan moet knopen.

Als de over voorbij loopt, breekt er wel een glimlach door. Hij kijkt me aan.
“Zullen we bestellen, want ik heb eigenlijk wel honger” zegt hij gehaast, mijn verhaal over familie onderbrekend. Hij had net zo goed kunnen zeggen dat ik beter mijn mond kon houden zodat we sneller erdoor waren. En toch blijven we beide zitten, ook al heb ik nog steeds geen idee waarom.

We bestellen beide de truffelrisotto en ik laat mijn glas nog eens volschenken. Wilbert niet; hij benadrukt nogmaals dat hij de avond ervoor al genoeg gedronken had en straks ook nog moet werken. Eerder had hij zelf voorgesteld zondag middag af te spreken omdat hij dan alle tijd had. Ik vind het goed. Dapper waag ik nog een poging en vraag ik hem wat zijn drie favoriete dieren zijn. Hij moet lachen als ik hem uitleg wat dat betekent. Gelukkig, hopelijk heeft hij dan toch nog iets leuks om terug op te kijken.

Zwijgend eten we even later ons gerecht. Ik maak dit zelden mee; ik voel me vreselijk onzeker en dik (ik doe mijn best rechtop te zitten) en neem me voor niet meer te daten. Wat is er aan de hand? We hebben het nog ‘casual’ over liefde en daten en ik vertel hem eerlijk dat ik moeite heb met ‘daten nieuwe style’. Zoals dit, dus. Je ontmoet iemand, beslist na 5 minuten of het wat is of niet, en zo niet, swipe je weer verder, alsof de date nooit plaats heeft gevonden. Ik krijg niet de reactie die ik gehoopt had. Blijkbaar is het zelfs teveel moeite om erover te praten.

Als de over de borden op komt halen, laat hij haar niet vertrekken zonder direct het ‘nagerecht’ te bestellen; koffie in dit geval.
“Doe maar een dubbele espresso” zegt hij, “kan ik straks nog even knallen”. Ik wil een Italian coffee bestellen, maar kies toch voor de Latte Macchiato. Het is even goed, misschien ga ik straks nog wel even naar de sportschool, denk ik.
Nog voordat hij zijn koffie op heeft, heeft hij de rekening al gevraagd. Ik stel voor om te splitten, maar hij wuift het resoluut weg.
“Ik betaal natuurlijk, ik had je uitgenodigd, toch?”.
Wilbert voldoet in alle opzichten aan mijn lijstje, maar ik kom tegelijkertijd tot de conclusie dat er iets ontbreekt aan dat bewuste lijstje en dat is humor. En dat het ook wel handig is als er een klik is.

Zwijgend lopen we terug naar de auto, een alternatieve walk of shame in dit geval. Keurig houdt hij mijn portier open en wacht hij tot ik zit. Wederom in stilte (ik durf niet te vragen of de radio aan mag), rijden we terug naar mijn huis, alwaar hij voor de deur stopt. Hij buigt naar me toe en geeft me drie zoenen, maar blijft zitten. Ik bedank hem voor de lunch, waarna ik uitstap en snel naar binnen stap, naar mijn veilige huis waar ik lekker mezelf kan zijn. Ik verwacht niets meer van Wilbert te horen en eerlijk gezegd voel ik de behoefte niet om iets van me te laten horen. Ik wil dit zo snel mogelijk vergeten.

Dinsdagavond krijg ik toch opeens een teken van leven. Ik hoop niet dat hij twee dagen nodig had om tot de conclusie te komen.

“Hoi, ik vond het erg gezellig maar ik miste de echte klik. Leuk je ontmoet te hebben! Heel veel plezier en geluk. Groetjes Wilbert”.

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 10-11-20 16:20

Dispar_Vulgo schreef:
Zijn dit nou waargebeurde dates of verzin je dit ter plekken TS? :+

Ik laat dat nog even in het midden :D . Overigens zet ik er expres geen data bij (okay, hier wel); sommige verhalen zijn dus misschien al van (veel) langer geleden (olifantengeheugen - moest altijd veel walnoten eten van mijn moeder voor mijn hersens; toch nog ergens goed voor geweest :)) ).

Okay, bij de volgende speel ik een beetje vals, want die had ik al eerder op mijn site gepubliceerd, maar door hem hier te plaatsen, "dwing" ik mezelf wel om nu eindelijk het vervolg eens te typen.

Overigens komt deze Mijnheer ook voor in mijn andere (Nina's) verhaal; ik twijfel nog of ik hem zijn opwachting wel-of-niet laat maken in het verhaal zelf (of dat hij op de achtergrond blijft).

3.
Juni/ juli 2018

Brief aan Mr. A.

Het is alweer even geleden dat wij elkaar voor het eerst ontmoette. Ik gok dat het ergens in juni/ juli 2018 was. De kans is groot dat jij nog precies weet welke dag het was.

Ik had vlak ervoor gezworen nooit te gaan daten via datingApps. “Dat had ik toch niet nodig?”. Maar toen een vriendinnetje enthousiast vertelde over haar geweldige dating-avonturen zette het me toch wel aan het denken. Mijn relatie was net over en ik kon wel wat afleiding gebruiken. Daarnaast had ik net ondervonden dat “samen” toch (vaak) leuker is dan “alleen”. Dus meldde ik me aan op Happn – dat was tenslotte minder erg dan Tinder, was mijn gedachte.

Al snel ontstonden er “matches”. Ik weet het nog precies. Jij stuurde me eerst een “hello”. Ik twijfelde of ik op het hartje moest drukken. Maar de paardenfoto in je profiel haalde me over. Ik heb tenlostte ook een paard. We raakten in gesprek. Al snel schakelden we over naar WhatsApp nadat je keurig mijn nummer had gevraagd. Ik ontving elke dag wel een foto: een beker koffie op het strand, een beker koffie in de auto en een beker koffie in het bos. Ik vertelde je dat ik gek was van wijn (maar ook op kofie). Je stuurde terug “ik zou je graag eens willen zien genieten van een glas Champagne”.

Het duurde echter even voor het dan eindelijk zo ver was: je had een druk schema. We spraken uiteindelijk af op een zaterdag avond. “Ik pik je op in Warmond rond een uur of 18. Dan verzorg ik de rest van de avond, reserveer een tafeltje en een mooie zonsondergang.. Leuk vooruitzicht toch?”
Zonder te vragen deed je precies alles volgens mijn “droomman boekje”.

“Prins op z’n witte paard is gearriveerd” appte je om 18h14. Ik weet nog dat we uiteindelijk in jouw (witte) auto zaten en dat je een paar keer de verkeerde afslag nam: vanaf het moment dat we onszelf voorstelden, zaten we verwikkeld in een geanimeerd gesprek. We lachten erom – het ijs was gelijk gebroken. Ik koppelde mijn telefoon aan jouw bluetooth en luisterend en lachend bereikten we Noordwijk. Je had gereserveerd bij Beachclub O. “Die stond als beste aangeschreven op Internet” vertelde je. Je was niet bekend in Noordwijk. Je wilt niet weten hoe erg ik het waardeerde dat je zo je best had gedaan.

“Ik heb een mooi tafeltje op het terras voor jullie gereserveerd” vertelde de ober ons bij aankomst. Ik kijk zoekend rond. De tafeltjes stonden bijna tegen elkaar aan en waren bijna allemaal bezet. Op twee stoeltjes na. Je keek me aan en zag mijn zorgelijke blik. “Of kunnen we binnen zitten?” vroeg je, waarop de ober zijn wenkbrauwen ophaalde. Het was inmiddels stralend weer en iedereen zat buiten. De ober ging checken of we binnen bediend konden worden – al het personeel liep inmiddels buiten. Gelukkig bleek dit geen probleem. Hij ging ons voor en wees ons een tweepersoons tafeltje aan. We namen plaats – tegenover elkaar – en bestellen wat drinken. “Het is zo ongezellig, zo tegen over elkaar” zeg ik en je begint te lachen. “Ik dacht precies hetzelfde”! Inmiddels komt de ober onze drankjes brengen. “Mogen we misschien ergens anders gaan zitten” vraag je de ober. De ober ziet er geen probleem in “het restaurant is toch leeg, zoek maar een plekje uit”. Ik had zelf al een mooi plekje gespot en loop erheen. Je volgt me met onze glazen.

Inmiddels zitten we naast elkaar en liggen de menukaarten op tafel. Ik ben onder de indruk van je verhalen. Je hebt ook nog eens een prachtige stem en kijkt me aan als je tegen me praat. Je bent in mij geïnteresseerd en stelt de juiste vragen. Opeens voel ik me onzeker worden. Ik heb rode lipstick op en wenste dat ik dat niet gedaan had. “Volgens mij zie ik er niet uit” zeg ik, “het is gisteravond een beetje laat geworden”. Ik weet nog dat je toen vroeg of ik de avond ervoor een andere date gehad heb. Iets wat niet zo was. “Nou, als je vindt dat je er nu “niet uitziet”, ben ik benieuwd hoe je eruitziet als je niet moe bent! Je ziet er nu al geweldig uit”. Je wilt niet weten wat dit compliment met me deed.

“Hebben jullie al een keuze kunnen maken?” vraagt de ober, die inmiddels aan onze tafel is verschenen. Beschamend vertellen we dat we er nog niet aan toegekomen zijn om te kijken. De ober lacht. Je vertelt me dat je niet zo’n honger hebt – wat is dat met die mannen. Ik had me juist verheugd op de truffel risotto. Wat doen we nu? Ik weet niet meer precies wie het voorstelde, maar uiteindelijk kwam het gesprek op oesters. Ik vertel dat ik een geweldige plek weet in Noordwijk waar je oeters kunt eten en je luistert geboeid. Er is al even geen ober binnen geweest. “Zullen we anders naar die plek gaan” stelde je voor. “Dit is toch een beetje te toeristisch en druk”. Ik had hetzelfde voorgesteld kunnen hebben en vind dat geweldig. Out of the box denken en niet bang zijn om in ogen van anderen “moeilijk te doen”. Met als resultaat het beste voor elkaar te kunnen krijgen.

We stappen even later weer in de auto. Het is druk in Noordwijk – de kans lijkt klein dat we een parkeerplek kunnen vinden. Maar precies voor het restaurant, en ook precies voor onze neus, rijdt net een auto weg. Even ben ik bang dat dit restaurant ook vol zal zitten. Maar mijn “verborgen parel” blijkt nog steeds goed “verborgen” – het is er heerlijk rustig en er hangt een dromerige, romantische sfeer. Iets wat precies past bij onze date. Het beste plekje – een bankje op het terras – is nog vrij. We zitten, knuffelen, praten en lachen en ik voel mijn benen steeds weker worden – ik ben onder de indruk van je. Je lijkt een beetje op Will Smith – die prachtige lach – en je bent verder alles waar ik van droomde. De zon is inmiddels onder, maar mijn wangen gloeien. Aan alles voel ik dat het wederzijds is. Er verschijnen sterren aan de hemel en bedenk me dat ik nog nooit zoveel sterren gezien heb. Inmiddels hebben we een kleedje over onze benen liggen – langzaam koelt het af. Jij hebt je handen op mijn benen gelegd. Op het terras zit nog een ander gezelschap. Ze hebben het duidelijk naar hun zin en de wijn vloeit rijkelijk. Op een gegeven moment merken ze ons op. “Kijk daar! Die twee hebben pas geluk. De liefde straalt er vanaf”. “Ik heb zeker geluk” fluister je daarna in mijn oor.

Als we het restautant uit lopen naar de auto, hou je me op een gegeven moment tegen en draai je me naar je toe. We kijken elkaar aan en hoewel het de hele avond windstil is, voel ik opeens mijn haren in de wind dansen. Alsof de wind ermee speelt. Het is een heel bijzonder moment waar ik nog vaak aan terug denk.

Uiteindelijk lig ik rond 1h10 in bed. Net voordat ik mijn ogen dicht doe, verschijnt er een bericht op mijn telefoon. “Ik ben blij dat ik je gevonden happn”.

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 13-11-20 21:50

Vervolg op de vorige:

“Ik ben blij dat we wat zijn gaan Happn” appte ik je na ons etentje direct terug, verwijzend naar het platform Happn waar we elkaar hebben ontmoet. Ik heb vandaag wedstrijd met mijn Haflinger in het ZZ-licht. Je feliciteert me trots als ik je later vertel dat ik gewonnen heb.
“Op het EK ga je ook boven ieders verwachting presteren” zeg je, waarop ik antwoord dat ik dat nog niet helemaal voel of zie.
“Dan moeten we de luikjes aan de binnenkant ff afstellen bij je” antwoord je “Ik geef je die power-pep-talk”. Je gelooft heilig in de wet van de aantrekkingskracht en voelt veel dingen aan. Daarnaast heb je een natuurlijk coachende functie.
Ik vertel je dat het EK al over een maand is. “Laten we de kostbare tijd die nog rest dan maar goed benutten”.
Een ding is zeker; we kunnen niet wachten om elkaar weer te zien.

Het is de heetste zomer die ik me kan heugen. Op 27 juli, de vrijdagavond waarop we hebben afgesproken voor onze tweede date, is het zo’n 40 graden in mijn huis. Je stelde in eerste instantie voor bij mij thuis een kaas-wijn avondje te doen, maar ik heb dat, mede dankzij de hitte, af kunnen houden. Ik woon erg klein en “schaam” me voor mijn huis. Natuurlijk wuif je het weg, maar ik ben blij dat je voorstelt om in plaats daarvan naar Scheveningen te gaan – naar de bioscoop om precies te zijn.
“Er is airco en het is nu vast rustig” onderbouw je. Voor de zekerheid ruim ik mijn huis op – “wie weet kan ik je nog wel rondleiden” grap ik.

Het is druk in Scheveningen en ook al komen de meesten niet voor de bioscoop, het is een uitdaging een parkeerplek te vinden. We hebben al even rondgereden, als je opeens zegt: “hier om de hoek is er één. Ik voel het”. Ik weet niet hoe, maar je krijgt gelijk. Hand in hand lopen we, toch een beetje ongemakkelijk, naar de bioscoop. Je laat mij kiezen en ik ga voor een film over Sicario’s. Met een wijntje (ik), water (jij) en een grote bak nacho’s met alle soorten saus die ze verkopen, ploffen we neer op onze stoelen achterin de bioscoop, de film is inmiddels al begonnen. Niet lang nadat we zitten, laat je de hele bak nacho’s – inclusief alle sausjes – vallen. Niet alleen jij, ook het meubilair zit onder de kaassaus. Zo goed en kwaad als het gaat, ruim je alles op.

Tijdens de film gebeurt er nog iets raars. Elke keer voorspel je precies de volgende scene. Ik ben flabbergasted. En lichtelijk verveeld, en niet alleen doordat ik na 10 minuten het einde al weet. “Zullen we weggaan?” stel je voor “het is toch veel te mooi weer om in de bioscoop te zitten”. Ik lach en volg hem, totdat we uiteindelijk in een Marokkaans restaurant belanden. Galant schenk ik je thee in, waarop hij het resoluut terugkiepert in de theepot.
“Dat doe je niet goed” zeg je, passievol, waarna je me laat zien hoe het “hoort”. Ik proef geen verschil, maar geniet van de passie waarmee je het doet. En als we even later op het strand staan, voel ik het weer: de wind, die met mijn haar speelt, is terug. Er gaat een rilling door me heen.
Die avond blijf je bij me slapen en de magie van die nacht maakt dat ik me zelden zo verbonden heb gevoeld.

Een week later, op 3 augustus om precies te zijn, spreken we weer af - om 19h30 - maar om 19h40 heb ik nog altijd niets van je gehoord. Je laatste bericht is van 13h. Ik besluit te appen – ik heb me vreselijk gehaast om op tijd te zijn en zie het niet zitten om een uur te wachten voor nop - maar krijg geen reactie. Net als ik om 20h10 de deur uit stap om eten te halen (ik scheur van de honger), kom je aanrijden. We hadden afgesproken de tweede date te herhalen in iets andere vorm (bij jou afspreken 'gaat niet', zeg je), maar je geeft aan dat je moe bent en bij mij wilt “chillen”. Ik stel voor dan eerst patat te halen bij de snackbar om de hoek.
“Leuk” zeg je, en samen lopen we naar de snackbar. Het voelt anders. En zeker als je bijna niets eet, sla ik een beetje dicht.
“Trek lekker een fles Champagne open, om onze ontmoeting te vieren” zeg je als we even later weer thuis zijn, en ik vind het fantastisch - je moet alle goede momenten in het leven vieren. Ware het niet dat je blijkbaar helemaal niet drinkt. Zit ik dan, met mijn fles Champagne.
Die avond blijf je weer slapen en ik moet nog altijd blozen als ik eraan terugdenk. In de ochtend luisteren we naar Amor FM en imiteren we de stem van de presentator; we hebben vreselijk veel schik.

Vervolgens blijft het stil. Ik krijg alleen nog een foto doorgestuurd van een paard. Maar verder niets. Ik hou het vol tot 6 augustus.
“Waarom zeg je niks meer?” besluit ik te appen.
“Goedemorgen! Ik lag te slapen denk ik” antwoord je, vrijwel direct, meer dan 48 uur na ons laatste (app)contact. Er is familie over dus je bent erg druk. Blijkbaar zelfs te druk om te appen. Maar als je de volgende dag in de Ikea staat en me een foto stuurt, moet ik lachen. Ik heb een maand eerder precies dezelfde foto gemaakt. Er is “iets” met ons.
“Te eng voor woorden, we maken gewoon een foto van hetzelfde merk in dezelfde winkel” beaam ook jij.

Die avond heb ik afgesproken om met vriendinnetjes te gaan stappen; ze zullen rond 21h30 bij mij zijn. Ik ben net klaar met mijn make-up als je me belt via FaceTime. Ik neem op; je bent blijkbaar ergens in de duinen. We praten en lachen en opeens zeg je dat je langs komt. Nu. Het is ongeveer 9 uur als je bij me aan de deur staat en blijkbaar is het niet alleen om te kletsen. Als mijn vriendinnetjes aanbellen, weet je niet hoe snel je weg moet komen.
“Vreemd” zegt mijn beste vriendin terecht. Ik weet ook niet precies wat ik ermee aan moet.

In de week die volgt, vraag je een paar keer of ik 'spannende foto’s' wil sturen, een verzoek waar ik niet aan voldoe. Je stelt voor naar Elysium te gaan en ik krijg het direct Spaans benauwd, en niet door de hitte van de sauna. Dat is niets voor mij, en ik besluit hem dan te vertellen.
“Ah ok.. no problemo. Bonne chance..” stuur je terug. Ik snap er niets van.
“Met wat?” vraag ik dan ook.
“Avec le reste de la journée” antwoord je. Stik erin, denk ik en blijkbaar merk je dat, want nu app je me opeens wel frequent. Ik besluit het vuur wat terug te draaien.

Nu hoef ik niet lang te wachten tot je voorstelt om af te spreken en natuurlijk is het, als het eenmaal zover is, heel speciaal, bijzonder en lijkt het alsof er nooit iets gebeurd is. Vanaf dan is, tot mijn vreugde, ook ons app contact frequenter.
“Als een kristallen bol je de waarheid zou kunnen vertellen over jezelf, je leven, de toekomst of iets anders, wat zou je dan willen weten?” app ik hem, terwijl ik op de Oranje camping in Oostenrijk zit voor het EK. Je antwoord is waanzinnig.
“De hele dag kan ik aan niets anders denken, elke nacht vraag ik mezelf af: waar kom ik vandaan en wat moet ik doen? Ik zou het echt niet weten. Mijn ziel komt van een andere wereld, dat weet ik zeker. Even zeker als ik voel, Dat ik daar ook eindigen zal.
Wat is het toch met de mens... dat men zit met de wens over het willen weten over de toekomst?
Heb er zelf vaak over nagedacht, ben zelf ooit tot de conclusie gekomen dat nieuwsgierigheid over de toekomst niet gaat om het willen weten over de toekomst, maar over de controle erop uit te willen oefenen..”
Ik ben flabbergasted. Maar mijn mond valt pas echt open als je vervolgt: “Tijd voor iets wat wat minder filosofisch lijkt maar het eigenlijk niet is... Je vertelde mij: het ‘gevoel’ dat je krijgt als ik de trap oploop..
Turend langs de trapleuning
Zie ik je staan,
In de deuropening
Of achter de balustrade
En dat ‘gevoel’
Is ‘mutual’”.
En juist op dat moment voel ik het weer: de plotselinge wind die dartel met mijn haar speelt.
“Remember these upcoming days.. That you are not merely ‘one’
But you’re a ‘thousand’
You just have to light your lantern...
Behind my messages is the voice of my soul..
My soul has been given its own ears to hear things mind does not always understand..” zeg je, om je al krachtige woorden nog meer kracht bij te zetten.

Vanaf dat moment gaan we helemaal los; als we niet bij elkaar zijn maar vooral als we wel bij elkaar zijn. Ik ben blij dat er nog mensen zijn die me niet alleen fysiek, maar ook intellectueel kunnen boeien.

Je lijkt erg druk en van afspreken lijkt het niet te komen. Op de vraag of ik sexy foto’s wil sturen, app ik terug: “als ik iemand zo weinig zie, verlies ik mijn interesse” – het kan maar duidelijk zijn. En blijkbaar is dat het; je stelt direct voor de volgende dag langs te komen. Het is inmiddels drie weken na onze laatste ontmoeting.
Die dag hoor ik dat een oude bekende leeftijdgenoot uit het leven is gestapt en ben ik een beetje ‘shaky’. Ik stel voor naar Noordwijk te gaan om wat te eten en je stemt toe: we gaan naar Copper, een restaurant wat een vriend jou zou hebben aangeraden. Onderweg uit ik mijn teleurstelling over het feit dat we elkaar niet veel zien of zelfs maar spreken.
“Tja, we zijn beide druk” zeg je. Te druk om even te appen of interesse te tonen? Het is iets wat ik niet begrijp.
In het restaurant zeg je dat je eigenlijk geen trek hebt en ik zie er niet zoveel in om in mijn eentje te gaan eten. Je stelt voor om maar ergens anders heen te gaan. Naar Vesper om precies te zijn, iets wat inmiddels wel ‘onze plek’ geworden is. Op het moment dat we opstaan, pak je je telefoon en zie ik dat er een berichtje binnen komt. “U heeft een nieuwe match!” – het is een notificatie van de datingapp Happn. Ik voel van alles, maar wat ik precies voel, kan ik niet onder woorden brengen. Ik weet dat je gezien hebt dat ik het opmerkte.
Bij Vesper bestellen we nacho’s en nog meer lekkere dingen, maar mijn hoofd staat er niet naar. Niet alleen door alles omtrent jou, maar ook door het voorval met mijn kennis. Als ik even later terugkom van het toilet, kijk je op je telefoon. Onbewust kijk ik mee als ik achter je langs loop: er staat een app-gesprek open met iemand die behoorlijk pikante foto’s deelt – ik zie je langs een dame in sexy lingerie en dito posities scrollen.
Ik heb mijn conclusie wel getrokken, maar ik heb weinig zin in een confrontatie dus besluit de lieve vrede nog even op te houden. Ik wil het eerst even laten bezinken, hoewel ik in mijn hart al de juiste keuze gemaakt heb om je te laten gaan. Als we bij mijn huis zijn, stap je ook uit maar ik zeg je dat ik alleen wil zijn. Ik heb nog nooit iemand zo hard weg zien scheuren.

Maar nog geen 10 minuten later gaat mijn telefoon.
“Ik kom nu terug, we moeten praten”. Ik kan je niet op andere gedachten brengen. Eenmaal binnen, begint hij gelijk aan mijn kleren te trekken en – stom als ik ben – geef ik toe. Althans, totdat iets me treft als donderslag bij heldere hemel en ik je sommeer te vertrekken.
“Thanks for the good time. On my way home, a bit confused...” app je rond middernacht. Het is voor mij gedaan en je weet dit maar al te goed. Al snel laat je me met rust. We hebben elkaar losgelaten.

Totdat ik opeens op 1 juli, ongeveer een jaar na ons laatste contact, een berichtje van je krijg: “2:50 midden in de nacht. Iets maakt mij zorgen om je, alles ok?”.
Pas later zal blijken dat jij toen al wist wat ik nog niet wist, en wat ik nooit had kunnen weten maar wat uiteindelijk een van mijn grootste nachtmerries bleek te zijn.

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 18-11-20 13:05

Ook een oudere, maar nu heb ik het mooi onder elkaar.

5.
December 2019

Het is geen geheim dat ik dol ben op échte mannen. Op hoffelijke mannen. Ik vind het heerlijk om me ook een echte dame te voelen. Op de een of andere manier lijk ik gelukkig ook steeds mannen “die weten hoe het heurt” aan te trekken.

We gaan voor deze blog even terug naar 2019. Dit keer was het namelijk niet anders.

Als ik Jasper’s profiel tegen kom op Happn, een dating-App, ben ik echt onder de indruk. Hij komt over als een verzorgde man en bovendien niet bepaald dom. Ik ben onder de indruk van zijn brede interesses en zijn verzameling afgeronde opleidingen. Daarnaast is het een oud-turner. Zal het dan toch nog goedkomen met mijn wens om de handstand onder de knie te krijgen?

Jasper verzekert me dat hij een echte, ouderwetse romanticus is. En een echte man. Ik word enthousiaster en enthousiaster. Het duurt niet lang voor hij mijn telefoonnummer vraagt en we overstappen op een ander medium om verder te praten. Niet veel later vraagt hij me netjes mee uit.

We blijken beide dol op aangenaam verpozen in het algemeen en op oesters in het bijzonder. Jasper stelt voor om samen uit eten te gaan. Een aanbod wat ik niet kan weigeren en iets waar ik met zulk gezelschap zelfs enorm naar uitkijk. Ik vind het heerlijk om in inspirerend gezelschap te verkeren. En wie weet natuurlijk meer. Dat is altijd de insteek.

Jasper blijkt “een man met een plan”. Hij stelt de Harbour club in Vinkeveen voor en ik ben in “awe”. Het is een geweldig restaurant en de laatste keer dat ik er was, stond nog in mijn geheugen gegrift. Ik vraag hem hoe laat hij me komt halen en na een tijd overeen gekomen te zijn, deel ik mijn adresgegevens.

De dag van de date maak ik er een echte beauty-dag van. Ik doe er alles aan om er op mijn best uit te zien. Ik wil natuurlijk ook indruk maken. Bovendien vind ik het heerlijk om te tutten.

Op de afgesproken tijd meldt mijn date zich. Als ik de deur uitstap, is hij precies hoe ik hem verwachtte (hij lijkt een beetje op Pim Fortuyn - precies zoals zijn profielfoto) en waar ik op hoopte (galant, elegant, goed gekleed).
“At your service” zegt hij na onze begroeting, als hij de autodeur voor me open houdt. De hele weg praten we honderduit en het lijkt wel of we in een soort magische auto rijden. Ons hele gesprek is afgekaderd met een gouden randje. We praten over de wet van de aantrekkingskracht (The Secret) maar ook over Einstein’s theorieën en natuurlijk over het mooiste wat er is: de liefde. Het heeft iets mysterieus, iets bijzonders. Alsof we elkaar al jaren kennen.

Ondertussen probeer ik natuurlijk zoveel mogelijk te weten te komen over deze persoon die mijn “mind” zo weet te prikkelen.
“Waar woon je eigenlijk”, vraag ik als we zo’n 35 minuten onderweg zijn en bijna de bestemming bereiken. Het antwoord wat hij dan geeft, doet me compleet door de grond zakken.
“In Vinkeveen, hier om de hoek”.

Je zult wel begrijpen dat ik me kapot schaamde! Ik heb me 300X verontschuldigd (en echt, Jasper, mocht je dit lezen, nogmaals sorry).
“Ik vind het echt niet erg” verzekerde hij me. “Het is een feestje om naast je in de auto te zitten. En ik weet in ieder geval zeker dat je het nooit gaat vergeten”.

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

Re: [VER]100 dates

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 18-11-20 16:57

Haha eigenlijk niet!

Kan het wel doen trouwens, maar dat komt dan later. Het vervolg is eigenlijk ook wel bijzonder...

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)


astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

Re: [VER]100 dates

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 18-11-20 17:03

Haha ik ben er een beetje bang voor denk ik, want elke keer als ik over hem schrijf (waar of niet), kom ik hem “opeens” tegen hahaha...

Dat maakt het wel interessant, ook.

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 19-11-20 13:20

PoelieWoelie schreef:
Kunnen we het vervolg verwachten in dit topic of het andere? :P

Ik vind het leuk om hier wat meer 'achtergrondinformatie' van Nina te lezen!

Wat lief dat je dat zegt!

Nou, het vervolg is in Nina's verhaal natuurlijk al aan de orde geweest. Phoe, ik durf dat topic niet eens meer te openen ;( ik hou helemaal niet van ruzie en negativiteit; daar doe ik het niet voor. Dat is er al genoeg in de wereld, mijns inziens.

Ik geloof dat de meesten Nina's karakterschets al gemaakt hebben toch haha (beauty lies in the eyes of the beholder), dus wat kun je dan anders doen dan leven, om aan verwachtingen te voldoen. Daarom dit keer nog een lekker vrolijk, gek, happy-go-lucky verhaal <3 !

A. kwam ik in augustus nog tegen............ Precies de dag dat ik over zijn eerste ontmoeting had geschreven op mijn site. Heel bizar. Maar dat volgt later haha.

6.
Zaterdag 8 decemeber 2018

Ik vond hem gelijk leuk toen ik zijn datingprofiel op Happn tegenkwam: Bas heeft het uiterlijk van Antonie Kamerling (maar dan donker) en schrijft dat hij, net als ik, hedonist is. Perfecte match, dus! Hij komt ook nog eens uit Amsterdam en dan heb je bij mij direct een streepje voor.

“Welkom in mijn telefoon!” klonk zijn eerste spraakbericht, en blijkbaar had hij naast een goede, kwajongensachtige kop ook een geweldige stem: een tikkeltje bekakt, een tikkeltje Amsterdams, heel erg Antonie Kamerling. Het was bijna middernacht en ik sliep ook al bijna, maar besluit hem toch over mijn huidige staat (dat wil zeggen: horizontaal) in te lichten.

“Mooi” klinkt het even later, “dan ben je uitgeslapen als ik je straks kom halen”. Hier moet ik wel op reageren. Als hij maar niet denkt dat ik hem midden in de nacht bij me naar binnen laat! Waar zijn de echte gentlemen toch gebleven, die eerst iemand beter willen leren kennen?

“Schat, ik bied zelfs aan je te halen” antwoordt hij plagerig, en: "dan gaan we ook gelijk next level, don’t worry”. Ik vind het allemaal goed, maar vanavond kan hij het dak op, dus stel ik maar voor in plaats daarvan zaterdag af te spreken.

Hij twijfelt: “Ik weet niet zeker of ik kan… Ik ben heel slecht in plannen... Dat wil zeggen: ik heb vaak niet een heel duidelijk overzicht, diverse agenda’s die over elkaar heenlopen enzo” – hij pauzeert even, om vervolgens opgewekt te antwoorden: – “Weet je wat, zaterdag, we gaan het gewoon doen!”.
Helemaal leuk! “Drankjes en misschien ergens een bite’je?” stel ik voor. “Bij de Andaz hebben ze gratis nootjes” grap ik.

“Ik vind het nu al leuk!” reageert hij enthousiast. “En don’t worry , ik zal galant zijn. Maar het is toch ook aan de vrouw om de gentleman eruit te halen” beklemtoont hij. “De verschillen mogen best af en toe benadrukt worden, daar heb je helemaal gelijk in”.
Hij weet me nu al te boeien! Zaterdag komt inmiddels rap dichterbij, dus is het zaak het plan dicht te smeden.

“Mmm” hoor ik hem op een dag die volgt mysterieus mompelen, “wat voor scenario zullen we eens doen?”.
Ik heb geen idee wat hij bedoelt, totdat hij vervolgt “naakt verstoppertje in een openbare ruimte?”. Ik hoor zijn twijfels, waarna hij vervolgt: “Nee, ik weet wat beters. Jij mag de eerste 15 minuten van onze date niet praten, zo gaan we het doen. Je komt naar de bar, gaat naast me zitten, maar zegt niets. We gaan alleen kijken, ruiken, voelen…”.
Ik vind het geweldig! “Haha WTF, ik heb eindelijk iemand gevonden die net zo gek is als ikzelf” antwoord ik dan ook enthousiast.
“Ik ben gekker” antwoord je geheimzinnig, “eens kijken of je kunt gehoorzamen. In elke echte vrouw zit een stoute”.
“Ik ben een dame, hoor!” verweer ik.
“Ik zie je foto’s…” begint hij “...always a lady, but naughty eyes, met een licht ontvlambare, vrouwelijke energie. Wildebrasje!”

Bas heeft iets. Ik vertel hem dat ik erg naar onze ontmoeting uitkijk.
“Ik ben heel benieuwd naar je” antwoordt hij. “Ik weet nog helemaal niet wie je bent, maar ik hou nu al van je spontaniteit en alles. Create your own world, girl. I LOVE it!”. En op het moment dat ik dat hoor, krijg ik de glimlach niet meer van mijn gezicht.

Als ik zaterdagavond in de Uber zit van Amsterdam Centraal Station naar de Herengracht, voel ik me toch een beetje zenuwachtig worden. Nerveus trek ik aan mijn zwarte, strakke jurkje.
Langzaam daal ik even later de trap af naar de Vault, de bar van het Waldorf Astoria welke zich bevindt in de oude bankkuis van de MeesPierson bank, waar we elkaar zullen ontmoeten.
Bas is er al; onze ogen kruizen elkaar meteen en ik krijg direct een kleur. Hij is leuk!

Ik schrijd zijn kant op waarna we even later naast elkaar op de grote bank zitten. Op dat moment komt de ober eraan met twee glazen rood, wat Bas blijkbaar al geregeld had voordat ik er was. Ik ben flabbergasted.

Het kwartier dat volgt, is vreselijk intens. We kijken, ruiken, voelen, exact zoals Bas gezegd had. Hij is precies zoals ik hem verwachtte: wild haar, een tikkeltje yup-achtig, goed gekleed, maar niet té gepolijst, lichte “het kan me niet schelen”-gezichtsbeharing, , een tikkeltje “scruffy”. Ondeugend, creatief, intens, zelfverzekerd, diepgaand. Hij draagt een spijkerbroek met een crèmekleurige kabeltrui die vreselijk zacht voelt en hij ruikt heerlijk.

Het is zo puur om niet te praten: je kunt niets “verbloemen” met je stem. We voelen aan elkaars handen, armen, benen, spelen met elkaars haar: het is geweldig. Af en toe geef je me mijn glas wijn aan, waar ik gretig een slokje van neem. Het is een van de lekkerste wijnen welke ik ooit gedronken heb, wat alles te maken heeft met de setting van de avond.

En nog voor het kwartier is afgelopen, nog voor ik een woord heb kunnen zeggen, zoenen we elkaar. Hoewel het maar een zoen is, is het zo hevig intens dat ik niet merk dat het kwartier inmiddels allang voorbij is als onze lippen zich veel later van elkaar scheiden.

“U mag nu praten”.

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 24-11-20 13:20

Deze is verweven met mijn andere verhaal haha,
Dev kan nog wel eens een belangrijke rol gaan spelen.

7.
December 2019

Oh leuk, een architect, dacht ik, toen ik op Happn zat te swipen en tot dusver alles naar links geveegd had. Dat, in combinatie met het beeld van een lachende man op een zonovergoten foto, vraagt om nader onderzoek. In Dev’s profiel lees ik dat hij in San Diego woont. Bummers! Maar er staat toch echt maar dat hij enkele 10-tallen kilometers bij me verwijderd is op dit moment. Toen ik voor het laatst checkte, lag San Diego verder weg. Ik, met mijn speciale voorliefde voor de Verenigde Staten, twijfel geen moment en druk op de like-knop.

Match! Verschijnt er groot op mijn scherm en mijn ogen lichten op. Maar meestal maakt de opwinding al snel plaats voor een gevoel van ‘het zal wel op niets uitlopen’. Dat klinkt negatief, maar is wel gebaseerd op ervaringen uit het verleden, waar ik overigens zelf ook dikwijls debet aan ben. Maar je kunt altijd proberen, toch!

Een goed begin is het halve werk, ook al is het nog maar de helft. Ik stuur Dev een berichtje en krijg direct een antwoord. Leuk! Alhoewel, leuk? Dev blijkt inderdaad in San Diego te wonen, maar is nu even in Nederland om zijn familie te bezoeken. Althans; hij is er inmiddels al drie en een halve week en vliegt over een paar dagen weer terug.
Heb ik dat weer; is het dus toch weer een match die op niets uitloopt. Eigenlijk wil ik het er dus al bij laten zitten, maar ons gesprek verloopt soepel en als Dev voorstelt om toch af te spreken, denk ik ‘waarom ook eigenlijk niet’. We hebben nog maar een mogelijkheid in onze agenda tot Dev weer uitvliegt, dus besluiten die te blokken: vrijdag middag gaan we lunchen. Sh*t, dat is morgen al!

Het viel nog niet mee om een locatie uit te zoeken. Dev stelde voor ergens in het midden af te spreken; dus ergens tussen Kijkduin en Hillegom, waar ik werk. Hij vertelde dat hij met het openbaar vervoer moest komen en stelde dus meer specifiek Leiden voor. Leiden staat voor mij gelijk aan onmogelijk parkeren.
“Heb je geen auto?” vroeg ik hem, want ik vind het in het bezit hebben van gemotoriseerd vervoer passen bij een onafhankelijke levensstijl, en dat laatste is wel wat ik verwacht van een toekomstige levenspartner. Dev vertelt dat hij meerdere auto’s heeft, maar dat deze in opslag staan. En dat hij op dat moment niet veel heeft aan zijn ‘Muscle car’ (ik moest dit ook Googlen, blijkt een stoeremannenauto te zijn) welke voor zijn deur in San Diego stond. Oh ja!

Dit schoot niet op; Dev wilde niet verder reizen dan Leiden en ik wilde wel ergens afspreken waar ik niet te veel onnodige tijd kwijt zou zijn met het zoeken naar een parkeerplek of het lopen van een parkeerplek naar een etablissement; het is tenslotte voor mij een gewone werkdag en ik moet er vrije uren voor opnemen. En eigenlijk wilde ik het net afblazen, toen Dev (eindelijk) instemde met mijn eerste voorstel: hij zou naar Hillegom komen en ik zou hem met de auto oppikken van het station. “Maar dan moet jij het restaurant kiezen, want ik weet daar niets in die omgeving”.

Ik vind het normaal altijd heel sassy als een man die keuze maakt, moeite doet iets leuks te zoeken, dan dat ik zelf een plek kies waar ik al diverse malen geweest ben. Nieuwe match, nieuwe memories. Tot nu, dan, want ik kies voor “de Wachtkamer” in Vogelenzang, een plek waar ik reeds eerder met werk geweest ben.
Ondanks dat Dev zegt dat het niet nodig is te reserveren, doe ik het toch maar; als je weet waar je naartoe gaat, waarom zou je dan niet reserveren? Het is beter dan dat je aankomt en het blijkt vol te zitten. Dat is gelijk een ongemakkelijk begin van de date, toch?
“Het is vrijdag middag, er is vast niemand” zegt hij. “Het is goed met je”, denk ik, en ik reserveer een tafeltje voor ons tweeën om 12h30.
Ik zucht als ik het allemaal even de revue laat passeren. De aanloop was niet gemakkelijk. Maar wie weet is het het allemaal waard.

En zo zit ik hier in mijn auto te wachten bij het station op de aankomt van Dev. Net op dat moment loopt de trein het station binnen. Snel leg ik een pluchen kleed met panterprint over mijn passagiersstoel; zoals de meeste auto’s van paardenmeisjes in ook de mijne een verzamelplaats van paardenspullen, stro, snoeppapiertjes en als bonus: hondenharen. Het ontbrak niet alleen aan tijd om daar iets aan te doen, maar vooral aan zin. Dus hij zal het er mee moeten doen. Vluchtig kijk ik om me heen. Ik draag zelf een roze longsleeve met een zwarte laklegging, zittend in een roze auto met een panterprintkleedje over de stoel. Over smaak valt te twisten, maar wat je er ook van vindt; de eerste indruk zal in ieder geval van onuitwisbaar aard zijn.
Het is steenkoud buiten en omdat ik al even zit te wachten (het station was dichterbij dan ik dacht) zijn de ruiten inmiddels beslagen. Ik maak met mijn handen een doorkijkje en zie een handjevol mensen uitstappen. Ze moeten via een loopbrug het andere spoor oversteken, dus ik kan lang kijken. De meeste reizigers zijn in gesprek met een ander, maar achteraan loopt een iemand alleen. En dat zou Dev wel eens kunnen zijn.

Aangezien hij mij wellicht sneller herkennen aan mijn roze auto dan ik hem, stap ik uit en besluit ik naast de auto te wachten. Tergend langzaam komt hij op me afgelopen. Hij kijkt een beetje nors en onmiddellijk twijfel ik aan mijn kledingkeuze. Aan mijn auto. Aan mijn leven. Maar als hij bijna bij me is, breekt een prachtige glimlach door. “Moet ik daarin zitten?” grijnst hij, knikkend naar mijn auto.

Dev heeft een prachtige, volle bos haar, een lichtgetinte (en door de Californische zon gebruinde) huid, een gemiddeld postuur en hij is even lang als ik (later zal hij zeggen dat hij langer is). Hij draagt een blauwe jas, een blauwe spijkerbroek en smalle Hugo Boss (sport)schoenen. Ik gok dat hij dezelfde voetmaat heeft als ik, maar ik kan me zo voorstellen dat hij niet van schoeisel wil wisselen.

Met een veelbetekenende blik neemt Dev plaats op het kleedje.
“Je hebt speciaal voor mij opgeruimd, zeker?” vraagt hij, waarop ik begin te lachen. Het ijs is gebroken. Ik had de navigatie al ingesteld, maar hij moet even zoeken en ik heb geen zin om te wachten, dus ga ik op gevoel rechtsaf. En ach, anders komt hij toch wel met een andere route, denk ik. Dev en ik praten honderuit totdat hij me onderbreekt.
“Weet je zeker dat we goed gaan?”. Dat vermoeden had ik zelf ook niet; inmiddels zitten we midden in een woonwijk en heeft de navigatie al diverse malen verzocht om te keren. Ik wilde me niet laten kennen, maar ik besluit toch maar te keren onder toeziend oog van een handvol buurtbewoners. Zes minuten later passeren we weer het station (he verdorie, hij merkt het ook op) en kunnen we opnieuw beginnen. Blijkbaar leiden toch niet alle wegen naar Rome.

De rest van de reis verloopt gelukkig soepel en niet veel later arriveren we bij het restaurant. Mijn hemel, wat is het druk; de hele parkeerplaats staat vol. “Anders zet je hem toch daar neer” wijst Dev naar een plek achter een garage, en hoewel het geen officiële parkeerplaats is lijk ik daar niemand in de weg lijk te staan, dus volg ik zijn rebelse advies. Het blijkt overigens goed dat we (ik) gereserveerd hadden; het hele restaurant is vol. Op het kleine plekje in het midden van het restaurant voor ons, na. Overigens is dit niet direct een goed teken; als we plaatsnemen, lijken we ongevraagd bij een ander gezelschap van 8 personen te horen – we zitten bijna bij de anderen op schoot. Aan hun spreekvolume te horen zitten ze er al even, wat het voor ons wel een uitdaging maakt een gesprek aan te gaan. We beginnen met een koffie (Dev neemt net als ik Latte Machhiato) en krijgen de kaart gepresenteerd. Salade of brood, salade of brood, het blijft altijd een lastige keuze. Gelukkig krijg ik ongevraagd lang de tijd om te twijfelen; het duurt zo lang tot de over onze bestelling op komt nemen dat ik, tegen mijn principes in, zelfs de boterkoek van de koffie in mijn mond stop.

Het restautant wordt leger en de zon schijnt door het glazen dak; het is net of we in een zonovergoten tuin zitten hartje zomer. We praten inmiddels honderduit en ik ontwerp Dev aan een paar van mijn favoriete psychologische testen om wat meer over hem te weten te komen. “Je staat in een open veld en je ziet een kubus” vraag ik. “Welke kleur is die kubus”. Dev antwoordt dat hij zwart is en van carbon is; het sterkste materiaal op aarde. Zijn kubus staat in een woestijn, dus dat is handig, redeneert hij. Er bovenop is ook nog een zwembad. Dev weet het allemaal mooi te vertellen. Hij heeft in ieder geval een groot inlevingsvermogen. Of antwoordt hij wat hij denkt dat goed is?
Intussen wordt ons eten geserveerd en moeten we beide lachen om Dev’s hamburger: het is er een in miniatuurformaat, niet wat je verwacht als je een hamburger besteld. En zeker niet als je de “large” USA-porties gewend bent. Ik ben zelf toch voor de salade gegaan, maar hij wordt gererveerd met brood dus eet ik alsnog veel brood.

We praten over het leven in de Verenigde Staten; dat het toch heel anders is dan in Nederland, waar Dev’s hart toch nog altijd lijkt te liggen.
“In Amerika draait het allemaal veel meer om ‘familly life’: je trouwt je highschool sweetheart en sticht een gezinnentje waar je leven om draait – mensen gaan niet naar de kroeg”. Ik had er niet bij stilgestaan.

We praten en lachen, dagen elkaar uit en bespreken serieuze zaken: we hebben het zelfs over zijn ex-vriendin ('manisch' - het lijkt tegenwoordig een modeverschijnsel. Om te diagnostiseren, dan) en over zwarte Piet: een onderwerp waar we compleet van mening verschillen. Maar het kan ons niet schelen - telkens als we elkaar aankijken, springt er een vonk over en dat is wat telt.

Inmiddels ben ik door mijn psychologische testjes heen (“haal je die allemaal uit de Cosmopolitan?” vraagt hij me met een glimlach) en zijn onze borden leeg; toch komt er nog altijd geen ober aan onze tafel; alsof niemand ons wil storen. Het maakt ons niet uit; de lunch kan van ons part wel de hele middag duren.

Totdat we worden opgeschikt door een meneer die zijn hoofd naar binnen steekt. Hij kijkt het restauant rond en beent dan gericht op mij af.
“Ik gok zomaar dat jij bij die roze auto hoort” lacht hij, waarop ik me onmiddellijk verschuldig en zeg dat ik hem zal verplaatsen.
“Rustig aan, hoor” zegt hij met een dikke knipoog richting Dev, waarna hij vertrekt.

Toch voel ik me enigsinds opgelaten en stel ik na – okay vooruit, nog een koffie dan – voor om te vertrekken. Dev staat erop de rekening te betalen en dat geeft mij de gelegenheid om snel het toilet in te duiken. Als ik in de spiegel kijk, zie ik dat mijn wangen helemaal rood zijn gekleurd. Niet veel later stappen we in de auto en zit er niets anders op dan Dev weer af te zetten bij het station. Hoewel we even later netjes afscheid willen nemen met drie zoenen, gebeurt er iets en belanden we in een intieme kus die mijn wangen nog verder doet kleuren.

Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel terwijl ik wegrij, en ik ben nog niet aangekomen, of Dev appt me al (bonuspunten voor betrokkenheid): “Ik heb net de trein gemist, moet nog 25 minuten wachten”.
“Neeee!” antwoord ik speels. “Ik had je graag nog wat minuutjes langer gehad”.
“Ik ook :-)” reageert hij direct. “Dan moet je nu maar gaan sparen voor je trip naar San Diego”.

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 04-12-20 22:08

Aaahhh, mijn uitdaging is nu om het wat bondiger te gaan houden. Ik schrik van de lengte!

8.
Juli 2018

“Ik geef vanavond een groot verjaardagsdiner voor meer dan 20 personen. Kom je ook? Er wordt een vast menu geserveerd”. Ik ben aan het appen met Akeem. We zijn zojuist gematched op een datingApp en hij heeft verteld dat hij vandaag jarig is. Akeem is een prins en wel de kroonprins van Benin. Ik moest even opzoeken waar dat lag, maar het schijnt een land in Afrika te zijn. Ik hou wel van spontane acties en Akeem vertelt dat het diner plaats zal vinden in Duchess - het sterrenrestaurant in het Amsterdamse hotel W – wie slaat dat nu af?

“De dress code is elegant en sexy” zegt Akeem met een knipoog “het is tenslotte een exclusief restaurant” – alsof ik dat nog niet wist. Ik twijfel; het is 16h, ik zit nog op mijn werk en ik moet eigenlijk vanavond naar mijn paard. Het diner begint om 20h dus dat betekent dat ik geen andere keuze heb dan met de auto naar Amsterdam af te reizen – hotel W bevindt zich midden in de stad dus ik ben daarnaast aangewezen op de benenwagen, er vanuit gaande dat ik bij de Bijenkorf kan parkeren. Het is donderdagavond dus dat is nog geen vanzelfsprekendheid. Daarnaast ken ik verder niemand. Nou ja, verder? Ik ken de jarige job ook niet eens!

Ik deel mijn overwegingen met de prins, tezamen met mijn zorgen over een eventueel (ontbrekend) verjaardagscadeau. Wat geef je een jarige prins die je uitnodigt voor en 5-gangen diner bij een exclusief restaurant?
“Maak je geen zorgen” zegt hij “jij bent mijn cadeau. Kom gewoon. Ik ken ook niet iedereen. Het wordt beslist leuk; je ontmoet nieuwe mensen en je kunt gelijk een beetje netwerken”.

Daar heeft hij wel een punt.
“Ik ben een spontane man. Ik doe dingen op instinct en intuïtie”. Ik ga gewoon, besluit ik. Nu nog die kleding.
“Doe maar iets aan wat al je pluspunten laat uitkomen”. Nee, daar kan ik echt iets mee, denk ik met enige ironie.

Daarnaast is er nog iets. Als iets te goed lijkt om waar te zijn, is dat het vaak ook. Straks sta ik daar, helemaal opgedirkt en blijkt het een grap te zijn.
“Hoe weet ik zeker dat het geen grap is?” vraag ik dan ook.
“Bel maar naar het restaurant en vraag naar Prins Akeem’s tafel" antwoordt hij. "Ik ben echt een prins”.

Het is denk dubio donderdag, want ik twijfel nog steeds. Straks zijn er allemaal andere 'dates'!
Ook die zorgen neemt hij weg. “Nee, je bent de enige. Het zijn allemaal vrienden of directe vrienden van vrienden”.
Nu weet ik het zeker. ik ga! Maar ik besluit wel even te bellen met het restaurant. Better safe than sorry!

De meneer aan de andere kant van de telefoon reageert verbaasd op mijn verzoek om een reservering te bevestigen.
“Een Prins? Nee, die reservering staat er niet in”. Ik probeer zijn voornaam, maar ook dat geeft geen resultaat.
“Een groep van 20 personen? Mevrouw, er staat geen reservering in het systeem welke voldoet aan uw gegevens. Ik kan u niet verder helpen”.
De twijfel slaat toe, maar de Prins blijft me Appen. Weet je wat, het is 'doe maar duidelijk-donderdag', dus ik besluit de resultaten van mijn rechercheonderzoek met hem te delen. Okay, niet het hele verhaal, dat klinkt te wantrouwend, maar ik vertel hem dat een vriend, werkende in het W-hotel zijn reservering niet vinden kan.

“Astrid, ik heb een tafel geboekt bij Vincent van de Duchess. Mijn voornaam is Akeem. Het is een tafel voor 30 personen. Als je niet wilt komen of als je denkt dat ik een leugenaar ben, hoef je niet te komen”.
Het schaamrood staat me op de kaken – hij heeft gelijk. Maar hij zei zelf dat ik het kon checken, dus dan moet hij nu ook niet gaan zeuren. Misschien moet ik wat meer vertrouwen hebben in mijn medemens. Ik besluit daar op juist dat moment mee te beginnen.

Het is een uur fietsen van mijn werk naar huis (en in dit geval 70 minuten – tegenwind - hoera) en ik besteed die tijd nuttig: in gedachten blader ik door mijn kledingkast - en dan met name het exclusieve deel – en selecteer ik drie jurken die voor vanavond in aanmerking komen.
Een tijd terug had dit geen uitdaging geweest, drie keer per week in een sterrenrestaurant etende, maar inmiddels is dat al jaren geleden en zijn de jurken die ik toen droeg allang uit de mode. Als ik thuis ben en mijn hele kast overhoop gehaald heb (waarom ligt alles wat je nodig hebt toch altijd achterin?), valt de eerste jurk al af: die zit onder de vlekken. De tweede jurk was in gedachten leuker en de derde jurk, een lange, turquoise – lijkt me veel te exclusief. Dus wat doe je dan aan? Juist; een lederen shortje met een simpel, zwart truitje. Alleen een paar goede hakken maakt het verschil tussen casual en iets minder casual. Erg exquisiete, Coco. Maar ik weet niet wat ik kan verwachten en het is in ieder geval niet te pretentieus vergoelijk ik mijn keuze.

“Ik ben er om 20h45” appt de Prins rond 20h10 - ik ben mezelf op datzelfde ogenblik nog over de keien van de dam aan het worstelen, wat niet meevalt op hoge hakken.
“ZO, wat een mooie benen heb jij, meisje” roept een stoere jongen me tegelijkertijd toe, voorovergebogen op het stuur van zijn fiets hangend, omringd door vrienden die blijkbaar de passanten op de Dam keurt. Het doet me goed, maar ik weet dat ik er alles behalve glamoreus uitzie.

Ik kom er al snel achter dat het restaurant zich op de eerste etage bevindt, en met elke stap die ik op de marmeren trap zet, daalt mijn zelfvertrouwen. Snel duik ik het toilet in, links voor de ingang van het restaurant, waar juist op dat moment een meisje naar buiten komt. Het lijkt net of ze naar de avondkleding ronde van een Missverkiezing gaat. Tegen beter weten in hoop ik nog dat ze niet bij ons gezelschap hoort. Afkeurend bekijk ik mezelf in de loden spiegel. Ik had op z’n minst misschien wat blush op kunnen doen - het geheel ziet er wat kleurloos uit. Top.

Als ik even later de deuren naar het restaurant open, ben ik verstomd. WOW! De ruimte doet me nog het meeste denken aan een zaal in een Koninklijk paleis; het groene marker, de enorme vazen met bloemen die voor mij gevoel tot aan het hoge plafond rijken, welke opgesierd is door de meest prachtige sierlijsten en kristallen kroonluchters. Het kan niet missen; er is maar één lange tafel in het restaurant. Aan de tafel zitten allemaal schitterende dames met prachtige jurken. Gelukkig zijn ze meer bezig met zichzelf dan met de omgeving, dus niemand ziet mij steeds kleiner worden terwijl ik richting de tafel loop. De enige die mij op lijkt te merken is de enige man in het gezelschap. Ik richt me tot hem.
“Ben je hier wel goed?” vraagt hij.
“Prins Akeem’s verjaardag, toch?” vraag ik. De man knikt instemmend, “wat is je naam” vraagt hij ook nog. Alsof ik me nog niet ongemakkelijk genoeg voelde. Ik denk dat hij mijn verbazing opmerkt.
“Ja sorry” zegt hij “het is wel een Prins hè, dus we moeten goed opletten dat we geen mensen aan de tafel hebben die niet uitgenodigd zijn”.
Okay, thanks!

Ik strijk neer op een lege stoel en vrijwel direct komt er een ober aangesneld om één van de vele lege glazen die voor me staat te vullen. Ik kijk om me heen; ik geloof dat ik de enige dame ben zonder fillers in de lippen. Een aantal dames lijkt elkaar te kennen en lacht overdreven. Maar de meeste dames vormen een eendenbek met hun lippen terwijl ze naar hun telefoons kijken. Ik kan me zo indenken dat ze vandaag de hele dag bij de kapper, schoonheidsspecialist , zonenstudio en nagelstylist hebben doorgebracht. Niemand lijkt echt geïnteresseerd in het meisje wat zo van straat getrokken lijkt te zijn, dus ook ik pak mijn telefoon.
“Sorry, ik ben nog verder verlaat” lees ik “wacht maar voor me bij de bar” schrijft de Prins. De bar is beneden. Ach, ik kan altijd even kijken.

Ook in de bar staan 3 dames waarvan ik vermoed dat die bij ons gezelschap horen, dus ik sluit me erbij aan.
“Spannend he” zeggen ze opgewonden, terwijl ze hun jurk van voren iets naar beneden trekken waardoor hun decolleté nog beter uitkomt: “een echte Prins”.
“Kennen jullie hem?” vraag ik, want dat is iets wat me al die tijd dwars zit.
“Welnee” reageert haar vriendin met een wegwerpgebaar – volle appelwangetjes, een grote bos rode krullen, een lange rode jurk (mét diep uitgesneden decolleté) en niet te vergeten een air van heb-je-me-jou-hier, “maar een gratis diner in de Duchess sla je niet af, toch?”.
Okay, hier word ik niet wijzer uit. Inmiddels gaat het gesprek over siliconen en andere implantaten. Uit beleefdheid blijf ik even staan, maar besluit dan toch terug te gaan naar het restaurant. Daar is in ieder geval iemand die de Prins kent. Althans; ik ga er vanuit dat de man waarbij ik me aan moest melden hem toch wel kent.

Als ik hem dat vraag, bevestigd hij – inmiddels met armen wijd gespreid over de leuning van de bank met twee vrouwen dicht tegen hem aan – dat.
“Hij is alleen een beetje verlaat”, verzucht hij. Ik neem een slok van mijn wijn – oeh, exclusief sapje – en kijk op mijn horloge. 21h alweer.

Morgen wordt ik wel geacht fris op werk te verschijnen. Zelfs als ik nu wegga, reken ik snel uit, ben ik pas om 22h30 thuis. Ik kijk nog één keer om me heen.
“Zie ik er niet uit als een zeemeermin” kirt een van mijn disgenoten die inmiddels opgestaan is en met haar lange jurk zwaait. Ik heb me nog nooit zo underdressed gevoeld. Ik wil me excuseren om naar het toilet te gaan, maar niemand lijkt het op te merken. Dus pak ik mijn tas en loop in een keer de trap af, het hotel uit.

“Have fun tonight, baby! Ik ben weggegaan. Dit is niet mijn ‘cup of tea’. Ik hoef niet per sé te nerwerken met hooggeblondeerde trophy girls over opgespoten lippen en borstvergrotingen” app ik de Prins precies om 21h13 – wel zo aardig om me even af te melden. Als ik het teruglees, zie ik dat het wellicht wat kattig klinkt. Maar terugtrekken kan niet meer; de prins heeft het al gelezen en is inmiddels een bericht terug aan het typen.

“Oh wow. Dit zijn vrienden van mijn vrienden. En het is mijn verjaardag”. Hij heeft gelijk; mijn bericht is veroordelend. Ik heb het verpest. Maar ik heb wellicht een blamage voorkomen – voor mezelf. Op de terugweg sta ik vreselijk in de file en denk ik aan de Prins die ik bijna heb ontmoet, maar wellicht nooit zal ontmoeten.

wordt vervolgd

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 05-12-20 10:01

Rocamor schreef:
Prins Akeem. Klinkt als Coming to America

Haha die naam heb ik inderdaad niet bij toeval gekozen :D . “The royal peni is clean your highness” :D .

Mijn zijn echte naam is te herkenbaar.

Dit verhaal heeft zeker een (iconisch) vervolg :D .

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 13-12-20 18:34

9.
Midzomernacht 2018

Help! Ik heb letterlijk niets om aan te trekken! Ik kijk naar de berg kleding die voor me op de grond ligt, welke langzaam de vorm aan begint te nemen van de Mount Everest. Zo veel kleren en nog altijd niets om aan te trekken, verzucht ik.

Ik ben me klaar aan het maken om naar de showavond van het Concours Hippique Haarlemmermeer te gaan. En ik heb een missie: ik heb gehoord dat mijn crush ook voornemens is te komen.
Mijn god, wat had ik het de vorige keer verprutst met Ed. Eindelijk gingen we dan op date. Maar Ed bleek niet zo spraakzaam - behalve als het om zichzelf ging - en al helemaal niet geïnteresseerd in mij als persoon. Ik kan niet zo goed tegen stiltes, dus bleef ik maar praten. Ik heb nog steeds geen idee waar al die onzin vandaan kwam die toen over mijn lippen stroomde.
“Je bent wel erg vol van jezelf, he” onderbrak hij me op een gegeven moment. Ik kon me wel voor mijn kop slaan. Wist hij maar hoe onzeker ik was.
En toch vind ik hem nog steeds leuk en heb ik nog altijd stille hoop op een happy end. In gedachten lopen we nog altijd naar het altaar. Je weet het tenslotte maar nooit.

Pip, mijn wildkleurige, langharige Chihuahua, loopt langzaam maar doelbewust naar de berg kleding, waar ze een comfortabel bed in ziet.
“Maak een beslissing” roep ik mezelf tot de orde, "ik kom nog te laat". Alweer. Ik besluit mijn lederen shortje aan te trekken (daar zitten tenminste geen hondenharen op) met een panty eronder om mijn witte, lichtgevende benen te camoufleren.
“Doei Pipi” zeg ik met een kinderachtige stem als ik mijn sleutels pak, terwijl ik zie hoe ze inmiddels op mijn kleding ligt en deze van wat extra beharing aan het voorzien is, “tot later, meisje”.

Ik probeer nog enkele minuten te winnen door de maximale snelheid te rijden. Het bij-effect is dat mijn auto zoveel herrie maakt dat ik amper de muziek nog kan horen. Irritant! Met het geld wat ik neergelegd heb voor deze auto – een speciale, roze editie – had ik mezelf gemakkelijk een beter exemplaar kunnen veroorloven. Goed, misschien had een beetje onderhoud ook geen verkeerd idee geweest maar ik moet toegeven dat dat niet mijn favoriete uitgavepost is.
Enigszins verbaasd dat ik niet verkeerd gereden ben (mijn interne GPS is nooit echt goed ontwikkeld geweest), bereik ik de parkeerplaats. Help, het is superdruk! Ik blijk geluk te hebben; net voor me vertrekt een auto en snel draai ik mijn kleine auto’tje in het plekje, het boze gezicht van de BMW-bestuurder die van de andere kant komt negerend.

Vlug been ik door het Hoofddorpse bos naar het evenemententerrein waar ik mijn paardenvriendin Wendy al bij de ingang zie wachten. Ze heeft haar haar in een steile, blonde haar in een staart en ze draagt een spijkerbroek met een paar jodhpurs die ze overduidelijk gebruikt voor stalwerkzaamheden. Ik had gehoopt haar goed nieuws te kunnen brengen over de wedstrijd die ik de dag ervoor zelf op het concours gereden heb, maar het ging totaal niet en nu hoop ik maar van harte dat Wendy er niet naar vraagt.
Ondanks dat het al 20h is, schijnt de zon nog genereus: het is zo’n heerlijke, lome zomeravond en er hangt een ontspannen sfeer.

Na onze begroeting vertel ik Wendy dat Bob waarschijnlijk ook komt. Bob is een soort ex-vriend van mij – we hebben nooit wat gehad, maar we hebben het ook nooit officieel uitgemaakt: we zijn beide meester in het spelen van “hard to get” en we zullen beide nooit toegeven dat we elkaar leuk vinden. Hij wist nog niet zeker of hij zou komen, maar Bob houdt van feestjes, drank, muziek, paarden en vooral paardenmeisjes dus de kans is groot dat hij wel zijn opwachting zal maken.

Vrolijk kletsend lopen we samen naar de grote tribune bij de arena, waar de showavond al in volle gang is. Het is met diverse arena's, bars, tribunes en podia een stuk groter en ook drukker dan ik dacht. Ik had verwacht dat ik comfortabel met een glas wijn op de tribune zou zitten, maar er is geen leeg plekje meer te vinden dus zit er niets anders op dan tegen de omheining aan te leunen. Langzaam maar zeker voel ik mijn hakken wegzakken in het grasveld. Heel classy, Jacky O.!

“Hey, collega!” hoor ik van een afstandje en als ik opkijk, zie ik Dieneke mijn kant op schreiden, met in het kielzog haar man Piet. Dieneke rijdt zelf ook, dus ik ben niet verbaasd haar hier tegen het lijf te lopen.
“Lekker broekie heb je aan, wijffie” zegt Piet knipogend, als hij naast me staat. Ik ken Piet al jaren: Dieneke en ik zijn al 17 jaar collega’s en ook dorpsgenoten. Dat schept een band.
“Is dat geen leuke cowboy voor je , daar” knikt Dieneke richting de arena, waar zich momenteel een shownummer afspeelt met stuntende mannen die zich het uiterlijk van een cowboy hebben aangemeten, inclusief grote cowboyhoeden. Ik draai me om in de richting van Dieneke’s geknik en maak een wegwerpgebaar.
We hebben elkaar niet echt wat te vertellen, dus Dieneke en Piet lopen verder en ik ben vooral opgelucht dat ze niet naar mijn wedstrijdresultaten van de dag ervoor vroegen.

“Ik heb wijn nodig” zeg ik even later tegen Wendy. We hebben nu enkele shows gezien en ik voel dat ik verveeld begin te raken. Daarnaast hoop ik, door wat rond te lopen, de kans te vergroten om Ed “zomaar” tegen het lijf te lopen. Door het grasveld ploeterend op mijn hakken kom ik veel bekenden tegen, maar geen spoor van Ed. Ik kan hem onmogelijk over het hoofd hebben gezien: met zijn lengte – en vooral zijn ego – kan hij een hele ruimte vullen. Het is een bijzondere man en ondanks dat hij niet het uiterlijk heeft van een fotomodel, vind ik hem met zijn lengte, kale hoofd en vooral zijn zelfverzekerde houding woest aantrekkelijk.

Als ik net mijn bestelling aan de gelegenheidsbarman door heb gegeven, gaat mijn telefoon. Het is Bob.
“Waar ben je?’ vraagt hij. Dat wordt nog en hele uitdaging elkaar te vinden, denk ik als ik om me heen kijk maar de drommen mensen. Maar opeens zie ik zijn open, vrolijk lachende gezicht.
“Het is voorbestemd” fluistert hij in mijn oor als hij even later naast me staat en me met drie zoenen begroet heeft.

Bob, altijd zoekend naar manieren om te besparen op zijn geldverslindende hobby – bier drinken – tovert een blikje bier uit zijn grote, blauwe jas en juist op dat moment begint de band te spelen op het podium aan de rand van het terrein, waar we ons inmiddels bevinden.

Er is nog altijd geen spoor van Ed, maar ik voel dat hij hier ergens is. Hij laat normaal geen mogelijkheid onbenut om met zijn veren te pronken op een evenement als dit – hij is, als springruiter zijnde, een bekende in deze wereld.
Na een paar liedjes en evenzoveel drankjes begin ik het wat fris te krijgen. Bob merkt dit op en biedt mij zijn jas aan. Het wordt nu drukker en drukker bij het podium omdat de paardenshows in de grote arena inmiddels afgelopen zijn. Het publiek gaat los en de band, aangemoedigd door het enthousiasme, draait het volume nog wat verder omhoog.
“OMG As, een van die stuntrijders van net komt jouw kant op” wijst Wendy en ze heeft gelijk. Ik had liever gehad dat het Ed was geweest, maar toegegeven; Cowboy ziet er leuk uit – hij lijkt met zijn lange, blonde haren op Brad Pitt uit Legends of the Fall. En hij draagt een baby Chihuahua op zijn arm.

“Ah, wat lief” zeg ik, als hij naast me staat.
“Thanks” antwoordt hij met een geheimzinnige glimlach op zijn gezicht. “He’s for sale”. Hij vertelt dat hij in Frankrijk woont.
Zoals altijd na een paar drankjes, vertel ik hem dat ik ook Frans spreek. Hij knikt goedkeurend en antwoordt vervolgens dan ook in zijn moederstaal. Ik heb geen idee wat hij bedoelt, dus zeg ik maar dat ik hem niet goed kan verstaan door de luide muziek.
“Voeg me toe op Facebook” zegt hij, “daar staan nog meer foto’s van mijn pups”. Slimme zet, Cowboy, je hebt zojuist mijn naam gescoord. En mijn Facebook, denk ik, als ik hem het vriendschapsverzoek verstuur.
Hij overhandigt me de Pup, die ik hoogstens een week of 6 schat, en loopt weg. “Nu heb ik tenminste een reden om terug te komen” knipoogt hij als hij zich nog even naar me omdraait.

Wild trekt Wendy me aan mijn jas. Of eigenlijk Bob’s jas.
“As, as, wat was DAT?!” vraagt ze, waarop ik luchtig antwoordt dat hij gewoon een Pup aan me probeerde te verkopen. Ik kijk naar het bruine diertje op mijn arm. Toegegeven; het is een leuk beestje, maar ik denk niet dat Pip zit te wachten op gezinsuitbreiding. Ik doe een klein schietgebedje dat die kleine humpje niet naar het toilet hoeft.

Voor ik het weet, zie ik Cowboy alweer mijn kant op komen. Weer die mysterieuze glimlach. Hij heeft een biertje in zijn hand en als ik even later in zijn helblauwe ogen kijk, ben ik sprakeloos. En dat gebeurt me niet snel. Hij kijkt me diep in mijn ogen en buigt zich naar me toe.
“You are very beautiful” fluistert hij in mijn oor opeens voel ik me dronken. Hier sta ik dan, in Bob’s jas, starend in de meest blauwe ogen die ik ooit gezien heb van een Franse cowboy die ik nog maar net ontmoet heb.
“Ik moet gaan” zegt hij even later verontschuldigend, als hij zijn hondje weer van mijn armen geplukt heeft. En dan, opeens, kust hij me. Voor even staat de wereld stil. Het is de beste kus die ik ooit gehad heb en ik sta te tollen op mijn benen. We kijken elkaar nog een keer diep in de ogen, maar dan draait hij zich om en loopt hij weg, mij compleet verbouwereerd achterlatend.

Ik kijk om me heen en zie Bob die me overduidelijk in de gaten heeft gehouden. Als onze ogen elkaar kruizen, draait hij zich om naar het meisje naast hem, net iets harder lachend dan noodzakelijk.

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)

astridastrid

Berichten: 5792
Geregistreerd: 08-04-02
Woonplaats: Warmond

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-02-21 15:06

Ik ga het weer oppakken, het schrijven :D . Ik begin even met een kort verhaal en merk nu alweer hoe veel lastiger het is om er weer in te komen.

Ik heb wat heftige weken achter de rug (o.a. overlijden van iemand die ook in mijn boek/ verhalen voorkomt, ik ben van paard gevallen etc.).
En vooral natuurlijk die liefde die me compleet afleidt :D . Verliefde mensen zijn echt de meest onproductieve! Maargoed, je moet ergens beginnen, dus hier gaan we.

10.
Augustus 2018

Al was ik de ware dan nog niet via de datingApp tegengekomen; ik had nog altijd goede hoop en dus swipete ik vrolijk verder. En ja, dat verveelt soms, dus besloot ik eens ‘Crush time’ te proberen: een soort spelletje binnen Happn waar je 4 foto’s te zien krijg van het tegenovergestelde geslacht en je moet raden welke van de vier jou eerder geliked heeft. Kies je de juiste, heb je een match en kun je de eerste formaliteiten uit gaan wisselen. Ik vind het nog steeds een beetje oppervlakkig om je mogelijke levenspartner te kiezen op basis van alleen één foto, maar goed, het is maar een spelletje.

Tussen de vier lachende gezichten zie ik een manspersoon die een beetje op mijn broer lijkt – skater, nonchalant, lachebekje – en ach, denk ik, wat kan mij het schelen, ik like hem gewoon. En ja hoor, we hebben een match! Help!

Snel scrol ik door zijn complete profiel, welke je na de match te zien krijgt. Mmm, toch niet echt mijn kopje thee: Raymond is een kunstenaar, een surfer (dus, in mijn ogen, altijd omringd door knappe surfbabes) en hij houdt van wellness/ spa. En ik HAAT het om in mijn verjaardagskleren en plein public rond te huppelen.
Maar als hij niet veel later contact met me opneemt, ben ik gelijk geboeid en vergeet ik alle eerdere mitsen en maren spontaan.

“België of Frankrijk?” vraagt hij even later, vliegtuig of trein?”. Ho, stop, wacht!
“Voor een date?” vraag ik, waarop ik, na zijn bevestiging antwoord: “dan met de auto”. Ik ben tenslotte gek op roadtrips.
“Ok mooi” zegt hij vervolgens, “ik kom je met de auto halen voor onze date en dan gaan we een nachtje naar Brussel. Ik regel het hotel en het diner”. Ik kan er niet meer onderuit - en ik vind dat helemaal niet erg - maar ik kan het niet laten direct een disclaimer te plaatsen.
“Maar ik ga niet gelijk met je naar bed, hoor! Ik ben geen escort!”. Zo, als hij nu annuleert, weet ik gelijk wat ik eraan heb. Maar dat doet hij niet.

Als Raymond me een week later, zoals afgesproken, om 16h appt dat hij voor mijn deur staat, slaat mijn hart over en de paniek toe. Nu is het “echt”.
Sommige dingen vond ik totaal niet leuk in onze eerdere conversaties – hij vroeg me bijvoorbeeld naar mijn gewicht – dus ik heb echt geen idee wat ik moet verwachten.

Zenuwachtig sleep ik mijn oranje koffer naar beneden en als ik de voordeur open, ben ik even sprakeloos: mijn date ziet er niet alleen SUPER cool uit; het is ECHT helemaal mijn type – ik heb absoluut een zwak voor skate/ surf types en het Amsterdamse accent waarmee hij me begroet, doet me nog verder smelten.
Hij draagt een paarse Ralph Lauren polo met korte mouwen en zijn halflange, blonde haar wappert nonchalant heen en weer als hij naar mijn portier loopt om het voor me te openen. Galant! Hij glimlacht breed als ik instap. Op zijn neus staat een grote pilotenzonnebril met een wit frame.

Natuurlijk zegt uiterlijk helemaal niets: het is ook meer zijn uitstraling, zijn houding en zijn glimlach die me doen smelten. Het is liefde op het eerste gezicht en dat is voor mij voor het eerst in lange tijd. Dit kan nog wel eens leuk worden!
Als Raymond ook zit, pakt hij een folder van de achterbank.
“Hier staat mijn werk in. Dan weet je een beetje wat ik maak”. Hij glimlacht trots. Ik sla het boekje open en doe net of ik de afgebeelde kunst voor het eerst zie. Niets is minder waar; ik heb de man naast me al aan een grondig Google-onderzoek onderworpen. “Ik ken die kunst wel” had mijn beste vriendin Nienke instemmend geknikt toen ik het haar eerder liet zien. Nee, naast me zit momenteel geen onbekende in de kunstscene.

Onder toeziend oog van mijn senioren onderbuurvrouw, die nieuwsgierig – en vanachter de gordijnen zelfs onbedoeld een tikkeltje opvallend - door het raam staart, rijden we niet veel later weg. Ik ben niet vaak zenuwachtig tijdens een date, maar nu gierden ze door mijn lijf. Op een goede manier trouwens, want ik kan nog wel enigszins het gesprek aangaan, al is het hier en daar wat lacherig.
“Truffels, wat moeten mensen toch met truffels?” vraagt hij, nadat ik hem vertel dat ik er gek op ben, “schaaf je dat dan en leg je er plakjes van op brood?”. Het is helemaal niet grappig, maar ik moet er vreselijk om lachen. Raymond geeft een eigen draai aan het leven en zijn brede, aanstekelijke glimlach, maakt het helemaal af.
De heerlijke, tropische housemuziek die uit de speakers komt, paste compleet bij hem en bij de sfeer. De lange files die op de wegen staan - lang leve vrijdagmiddag - kunnen ons niet deren en als we dan eindelijk België inrijden, is al het verkeer opeens verdwenen en begint de zon te schijnen. We stoppen bij een benzinestation en kopen twee Corona’s – “voor het vakantiegevoel” – en even later rijden we weg met ‘de kroon in onze hand’.
Onbevangen wijst hij naar twee kernreactoren. “Daar wordt Viagra gemaakt, toch?” vraagt hij grijnzend. Ik heb geen idee of hij het serieus meent.

Het hotel wat hij geboekt heeft - The Hotel - is geweldig. Ik kijk mijn ogen uit als we naar de zwart met gouden gedecoreerde receptie lopen.
“Jullie hebben een kamer geboekt met twee aparte bedden?” vraagt de receptioniste, terwijl ze vragend van Raymond naar mij kijkt en weer terug, waarop Raymond en ik elkaar aankijken en vervolgens beginnen te lachen.
“Doe toch maar met één bed” antwoordt hij, “dat is wel gezellig, toch?”. De receptioniste kijkt ons veelbetekenend aan en maakt haar administratie in orde, waarna ze ons de sleutel geeft.
“Kamer 1313” zegt ze, waarna ze ons een fijn verblijf wenst. Of het een voorteken is, weet ik niet, maar toevallig is het onheilspellende kamernummer wel.

Als we, al is het wat onwennig, onze koffers op de kamer gebracht hebben, stelt Raymond voor om weer naar beneden te gaan en een drankje te doen in de lobby.
“Zullen we het in de sauna van het hotel opdrinken?” stelt hij even later voor, terwijl hij zijn glas met het zwarte vloeistof grijnzend omhoog houdt. Het is mijn eerste kennismaking met Espresso Martini en er zullen er nog velen volgen. Ik knik lachend. Het lijkt erop dat we beide graag de grenzen verkennen.

Ik vind hem leuk en opeens word ik overvallen door onzekerheid.
“Ik ben op date met één of andere superhipster uit Amsterdam. Een kunstenaar” app ik snel naar mijn zus, terwijl hij zich nog even excuseert. “Maar hij is echt veeeellllll te goed voor mij :-(. Droomman qua uiterlijk en innerlijk maar ik ben echt een maatje te min voor zo iemand” vervolg ik onzeker.
“Schat, je bent helemaal voor niemand, maar dan ook echt niemand! Te min!!!!” appt ze resoluut – en direct - terug. Ik ben blij met haar antwoord, maar het kan me niet volledig geruststellen.

Er is een ander stel in de sauna, welke snel vertrekt als wij binnenkomen. Niet veel later, met het uitzicht op Brussel, kussen we elkaar voor het eerst en wordt het nog heter dan het al was.
Raymond blijkt ‘een man met een plan’, en heeft dus ook keurig een tafeltje bij het restaurant Belgaqueen gereserveerd, en dus besluiten we niet veel later – met enige tegenzin - terug te gaan naar de kamer. Terwijl we de sauna uitstappen, duwt hij me tegen de muur aan, waarna we beginnen de zoenen totdat we opgeschrikt worden door een medewerker.
“It is a joke” verweert Raymond in steenkolengels, terwijl we ons fatsoeneren en daarna beschamend vertrekken. De spanning tussen ons is te snijden.

Veel tijd om ons te fatsoeneren is er niet en dus plof ik even later met een droge huid en nat, klittend haar in één van de grote, bruin lederen fauteuils van Belgaqueen: een luxe restaurant in een gigantische ruimte die met al haar marmer, hoge plaflonds en klassieke muziek één en al klasse uitstraalt.
We drinken Espresso Martini’s, eten oesters, risotto en truffels en de sfeer is geweldig. We lachen, praten, flirten, maar ik merk dat Raymond moeilijke onderwerpen negeert. Zo wil hij bijvoorbeeld niet vertellen of hij kinderen heeft. Vreemd.

Na het diner dalen we af naar de kelder van het restaurant, naar de hippe sigarenlounge, waar we dan ook een sigaar delen. Het is onze eerste sigaar ooit en we lachen om onze rebelse actie.
Als we letterlijk uit Belgaqueen werden geveegd, besluiten we nog naar Brussel’s beroemde club te gaan: Spirito, een dansgelegenheid in een oude kerk. Ik ben helemaal in mijn element en we hebben het geweldig samen – we stralen en onze energie blijft niet onopgemerkt. Ik heb geen idee hoe laat we weer in de taxi terug zitten, maar ik weet nog wel dat we op de kamer nog een fles wijn via roomservice bestellen. Even vatten we het plan om nog te gaan longboarden – een idee wat beter lijkt dan het is en achteraf ben ik dan ook blij dat we beide geen zin hadden om onze planken uit de auto te pakken.

De volgende morgen voelde ik me iets minder ‘fun and games’: mijn hoofd bonkt, mijn keel is schraal en ik heb enorme dorst. En terwijl ik de kamer rondkijk, kan ik maar een ding concluderen: Raymond is net zo rommelig als ik. De kamer is een complete chaos en mijn kleren hangen – toegegeven, kunstig – gedrapeerd in de lampen. Mijn schoenen hebben, als onderdeel van een nieuw kunstwerk, een andere bestemming gekregen. Samen met de bananenschil van de banaan die we eerder bij het benzinestation kochten.

Als ik me omdraai, kijkt Raymond me grijnzend aan. Mijn hart maakt een sprong als ik hem zie. Hij lijkt nog knapper dan gisteren.
“Je noemde me God gisteren” zegt hij glunderend. Ik kijk vragend aan.
“Ja” zegt hij resoluut, “je zei: oh God”.

:* Astrid Alida - fashion & beautyblog: astridalida.com
/3 Haflingersdressuur (Subtop): Happy Haflingers (Instagram)


Antwoord op onderwerpPlaats een reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: OmgiliBot en 7 bezoekers