Geplaatst 
Dit topic gaat over mijn favoriete manegepony: Skippy. Misschien kennen jullie hem wel, want hij stond (staat?) op bokt markt aangeboden. Skippy is een 18 jarige C-pony. Toen ik net begon met paardrijden was ik erg bang voor hem, aangezien hij soms een beetje chagerijnig was. Maar op een gegeven moment verwisselde ik van les en kreeg ik een andere leraar. Hij liet me heel veel op Skippy rijden. In het begin vond ik dat heel vervelend, maar we kregen steeds een betere "band", voor zover je een band kan hebben met een manegepony. Ik paste wel heel goed bij Skippy. Ik reed in die tijd, ongeveer 4 jaar geleden, elke week op Skippy. Hij luisterde altijd heel goed, en ik zal nooit vergeten hoe hij tijdens het poetsen een keer tegen me aan in slaap viel... Skippy was echt mijn maatje! We konden heel veel samen, voor een manegeruiter dan. Ik vertrouwde, en vertrouw hem nog steeds, door en door. Mijn eerste springles was ook met Skippy. Ik vond het best wel spannend, maar Skippy heeft me erdoorheen geloodst. Ik ben hem daar nog steeds erg dankbaar voor. Maar na twee jaar lang week na week op hem gereden te hebben, werd ik toch echt te groot voor hem. Niet te zwaar, gewoon te lang. Ik heb vorig jaar nog één keer op hem gereden, omdat hij beweging nodig had, en ik nog steeds verschrikkelijk licht was, ik ben ongeveer 1.60(?) meter lang, en ik weeg 43 kilo. Maar vorige week stortte mijn wereld een beetje in, want het bericht dat Skippy weg zou gaan bereikte me. Ik las dat hij eerst naar de slacht zou gaan, maar dat hij was gered en als gezelschapspony aangeboden werd. Ik natuurlijk meteen aan mijn ouders vragen of ik hem mocht hebben, mijn maatje, maar nee
. Gelukkig hoorde ik zaterdag dat ze een plekje voor hem hadden gevonden, dus hij blijft in elk geval leven 
. Zaterdag en zondag heb ik afscheid genomen van hem, en ik denk dat ik Skippy nooit meer terug zal zien. Ik heb heel veel foto's gemaakt afgelopen weekend, van daarvoor heb ik niet zoveel foto's van deze schat, maar ze zijn me wel heel dierbaar. Ook ben ik bezig een portret van hem te maken, om op te hangen in mijn kamer. Als dat mislukt vergroot ik gewoon een foto. Respect als je het hele verhaal hebt gelezen, hier komen nog een paar foto's:
Hier kon ik nog op hem rijden, altijd met een lach!
Samen met zijn stalmaatje, Nala. Ze zal hem wel gaan missen denk ik.
Z'n oren zijn zoooo schattig
Ik heb heel wat uren lopen poetsen
Waar ik nu ben met zijn portret!
Sterkte! 