Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 01-11-21 07:15

Wanneer is het genoeg?

Geplaatst door de TopicStarter: 01-11-21 07:15

Hi allemaal,

Afgelopen 1,5 jaar heb ik een aantal flinke live events gehad waaronder
Zwangerschap, bij start van mijn zwangerschapsverlof bleek mijn man kanker te hebben, mijn gehele zwangerschapsverlof heeft in het teken gestaan van chemo en meerdere operaties voor hem. Ik ben ingeleid omdat hij anders de bevalling ging missen omdst zijn chemo echt moedt beginnen en 2 dagen na mijn bevalling zat ik alweer met hem in het ziekenhuis ivm complicaties. Wel ben ik direct weer begonnen met werken toen mijn verlof voorbij was, kort na elkaar twee keer van werkgever gewisseld, van mijn twee paarden afscheid genomen waarvan een ingeslapen, een flinke verbouwing van een aantal maanden in ons huis, een nieuw paard gekocht en was dusdanig verwond na twee weken dat hij een operatie nodig had inclusief 6 weken tweemaal daags verzorging en herstel met complicaties en de mooiste... sinds mijn bevalling heb ik 24/7 een soort van zenuwpijn.
Zowel het alternatieve als medische circuit bijna geheel doorlopen en omdat niks help slik ik tramadol omdat ik anders niet slaap van de pijn.

Ik loop inmiddels tegen meerdere dingen aan, dat ik vergeetachtig ben, moeit heb met concentreren op het werk, snel afgeleid, weinig geduld en ben erg wisselvallig qua humeur. Daarnaast veel hoofdpijn, erg moe, wazig zien, trillen en benauwdheid. Verder slaap ik slecht, ook door de pijn.

Vorige week had ik een moment dat ik er geheel doorheen zat en ben naar de huisarts gegaan. Ik wist serieus niet meer hoe ik verder moest en heb de hele dag gehuild. Gek genoeg gaat het een dag later dan weer wel.
Ik werk nog fulltime en heb een baan bij een bedrijf dat nog niet heel erg lang bestaat en er een bepaalde verwachting ligt dat ik bepaalde processen en systemen opzet. Het is een nieuwe functie en er ligt veel werk te doen.

Ik heb een psycholoog waar ik gesprekken mee voer, maar zij heeft al eerder aangegeven dat ik me ziek zou moeten melden en een traject zou moeten volgen voor leven met chronische pijn.

Onze kleine is bijna 1,5 jaar en vaak heb ik het gevoel niet voor haar te kunnen zorgen door alles en dat het bij mijn man terecht komt. Ziekmelden is voor mij echt een mega stap. Ook omdat ik weet dat mijn contract in april afloopt en als ik me ziekmeld ik voorlopig niet terug verwacht te zijn.

Wat is wijsheid? Zie ik de dingen verkeerd en valt het allemaal wel mee? Is het geen kwestie van doorpakken en doorzetten? Ik weet gewoon niet zo goed waar ik behoefte aan heb, behalve weer van de pijn af zijn en weer uitgerust zijn.

Heb zelf nog gedacht om onze arbodienst een keer te benaderen, maar ik weet dat er dan een factuur komt waar mijn naam op staat en dan weet iedereen 'dat er wat is. Is dat dan erg? Tja, geen idee.

Nadat mijn man ziek is geweest had ik me voorgenomen dat niks boven gezondheid ging. Maar ik ben inmiddels al zo lang wisselend onderweg dat ik het allemaal gewoon niet meer goed zie. Ik ben namelijk ook ambitieus en perfectionistisch, zeker op mijn werk maar ik krijg hier niet veel uit mijn handen.

Iemand wellicht tips?

Laatst bijgewerkt door Romeo2007 op 01-11-21 07:26, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst:** 01-11-21 07:24

Geplaatst: 01-11-21 07:24

Jeetje zeg, wat heb je veel meegemaakt. Ik denk dat je prioriteiten moet gaan stellen en je in moet gaan zien dat je werk niet op 1 staat. Het is ook niet belangrijk wat andere mensen denken, nou en dat er een factuur komt met jouw naam erop. Je hebt ook nogal wat meegemaakt afgelopen tijd.
Dus loslaten wat anderen denken en jezelf en je gezin op 1 gaan zetten. En dat begint met een poosje rust zodat je weer ruimte in je hoofd krijgt om vervolgstappen te gaan zetten. Maar wat die zijn, daar moet je je nu nog niet druk over gaan maken. Luister naar je lichaam, die schreeuwt 'stop'.
Sterkte!

Is het al lente?

**Geplaatst:** 01-11-21 07:27

Geplaatst: 01-11-21 07:27

Mijn tip
Meld je wel ziek

Qua gedachte zat/zit ik in een zelfde situatie.
De ene dag gaat het de andere dag echt niet.

Tot aan mijn vakantie doorgewerkt en net aan volgehouden, 3 weken op bed gelegen en geslapen.

Einde vakantie toch ziekgemeld.
De bedrijfsarts werd na 1 week al ingeschakeld en ik voelde de druk om weer te beginnen en dus afgesproken 2 uur te gaan werken.
Bedrijfsarts na 5 min had al besloten dat ik helemaal nog niet op ga bouwen maar heeft me na een psycholoog gewezen (advies)
Ik liep naar buiten en kwam tot rust

Wat ik al wist heeft de bedrijfsarts bevestigd en dat voelt heel goed.

Ik ga ook altijd maar door en haat ziekmelden maar dit moest.

Ik wil je heel veel sterkte wensen met alles maar kies even voor jezelf

Instagram fjordotis

**Geplaatst:** 01-11-21 07:40

Re: Wanneer is het genoeg?

Geplaatst: 01-11-21 07:40

Wat zou je een vriendin adviseren als die in jouw situatie zou zitten?

Endurance

K1 + 11
Te koop: goldfinch endurancebroek

**Geplaatst door de TopicStarter:** 01-11-21 08:00

Geplaatst door de TopicStarter: 01-11-21 08:00

Corelli schreef:
Wat zou je een vriendin adviseren als die in jouw situatie zou zitten?

Dat zou ik wel weten

Ik ben gewoon alleen heel erg streng voor mezelf en hou me vast aan elk momentje wanneer het wat beter gaat zodat ik het gevoel heb dat het niet slecht gaat.

Ik had ook een geweldige baan gevonden, echt een stap omhoog in mijn carrière maar wel spannend en een uitdaging. Ik was zo onzeker, dat ik in mijn proeftijd ben gestopt. En toen dacht ik zoek een andere, makkelijkere baan, maar mijn huidige baan blijkt daarin dus ook veel verwachtingen te hebben.

Ik onderhoud zelf vanuit de werkgever de contacten met de arbodienst dus ik ga hun straks even bellen om te spiegelen. Mijn man verklaard mij voor gek, omdat ik weer die bevestiging zoek dat je je ziek mag melden.

**Geplaatst:** 01-11-21 08:01

Geplaatst: 01-11-21 08:01

Jeetje wat een toestand. Allereerst veel sterkte, het is allemaal niet niks. En wat sneu van die zenuwpijn. Ik neem aan dat dit al uitgebreid onderzocht is waar het vandaan komt? Want pijn sloopt je ook. Nog naast de stress natuurlijk. Dat er iets moet gebeuren is duidelijk. Maar hoe staan jullie er financieel voor? Als jouw contract niet wordt verlengd en je bent ziek, kunnen jullie dan af met het salaris van je man? Of is hij ook nog ziek? Ben jij nu eenverdiener? Normaal zou ik zeggen Meld je ziek en ga voor jezelf zorgen en aandacht geven aan je gezin. Maar helaas zijn financiën ook een kant waar je rekening moet houden. Misschien een plan maken voordat je echt ingestort thuis zit. Kan je minder werken? Of ergens anders waar je minder werkdruk ervaart? Heb je nog paarden of inmiddels niet meer?

"Through dangers untold and hardships unnumbered, I have fought my way here to the castle beyond the Goblin City to take back the child that you have stolen. For my will is as strong as yours, and my kingdom is as great - You have no power over me"

**Geplaatst:** 01-11-21 08:03

Geplaatst: 01-11-21 08:03

Als jij zelf de afspraak maakt bij de arbo, dan wordt het een zogenaamd preventief spreekuur. Dan komt er geen naam op de factuur. Dat is alleen als de werkgever de afspraak maakt. Dus als jou dat helpt, gewoon die afspraak maken.

Mijn advies zou zijn ook nu ziek melden en actief met jouw psycholoog gaan bespreken welke delen in jouw leven anders ingericht kunnen worden zodat voor jou de balans weer terug komt in jouw leven.

Als jouw contract niet wordt verlengd in april dan heb jij gewoon recht op een uitkering. Wel maar 70 procent van je laatstverdiende loon, maar niet helemaal niks.

Sterkte

OIk ben soms een beetje raar...Maar wel lekker!O

**Geplaatst:** 01-11-21 08:17

Geplaatst: 01-11-21 08:17

Wat heb jij veel meegemaakt. Vergeet niet dat dit echt niet niks is dat dit allemaal op jouw bordje komt.

Ik kan ook wel zeggen: ziek melden, maar als je het geld nodig hebt is dat nu makkelijk te zeggen. Je werkt fulltime zeg je, is het een optie om tijdelijk even parttime te gaan werken? Zo heb je in ieder geval al wat rust, behoud je hopelijk gewoon je contract

En kan je aankijken of dat wel gaat?

Hoe gaat het met je man? Is hij nog ziek? Heftig hoor, dat zal ook de nodige nasleep hebben. Ga je hier ook nog in gesprek over met de psycholoog of gaat het enkel over je chronische pijn? Dat is ook niet fijn natuurlijk als je er ook veel pijn bij hebt, al heb ik het idee dat dat een stuk verergerd (of zelfs veroorzaakt) wordt omdat je continu aan staat. Je hele lichaam staat onder stress gok ik, waardoor je lichamelijke klachten krijgt. Dus ook terug naar de oorzaak gaan, hoe komt het, waar komt het vandaan, hoe zit het in je hoofd met alles wat je meegemaakt hebt. En vanuit daar gaan kijken of je meer rust kan opbouwen in je leven. Je kan alleen kijken naar je chronische pijn, maar zonder oorzaak kom je daar helaas niet heel ver mee dan accepteren dat je daarmee moet leven.

Sterkte TS! En wees een keer streng voor jezelf alleen dan op het feit dat je nu echt moet gaan minderen in dingen en voor jezelf moet kiezen. :(:)

Niet perfect is ook goed

**Geplaatst:** 01-11-21 08:19

Geplaatst: 01-11-21 08:19

Ik heb je hele post gelezen en volgens mij weet je zelf ook wel heel goed wat je moet doen, maar wil je verstand er alleen nog niet aan

Ik heb voor hetzelfde probleem gestaan en uiteindelijk MOEST ik me wel ziek melden omdat ik er echt aan onderdoor ging. Ik kon alleen nog maar huilen, huilen en nog eens huilen. Pure paniekaanvallen omdat ik niet meer wist hoe ik het allemaal moest rondbreien zonder slaap. Zoveel stress en daar kreeg ik nog meer stress van. Een sneeuwbal effect dat een flinke lawine heeft veroorzaakt.
Ik wilde me ECHT niet ziek melden, maar achteraf had ik het zoveel eerder moeten doen. Dan was het herstel ook veel makkelijker geweest! Ik heb er echt spijt van dat ik niet veel eerder aan de bel getrokken heb en pluk daar helaas nog steeds de vruchten van.
Dus echt: Kies voor jezelf en je gezin, meldt je ziek en begin een traject om alles weer op de rit te krijgen, zowel fysiek als mentaal! Je hebt maar één lichaam!

"Alles van waarde is weerloos" ~Lucebert

**Geplaatst:** 01-11-21 08:19

Geplaatst: 01-11-21 08:19

Romeo2007 schreef:
Corelli schreef:
Wat zou je een vriendin adviseren als die in jouw situatie zou zitten?

Dat zou ik wel weten
Ik ben gewoon alleen heel erg streng voor mezelf en hou me vast aan elk momentje wanneer het wat beter gaat zodat ik het gevoel heb dat het niet slecht gaat.

Ik had ook een geweldige baan gevonden, echt een stap omhoog in mijn carrière maar wel spannend en een uitdaging. Ik was zo onzeker, dat ik in mijn proeftijd ben gestopt. En toen dacht ik zoek een andere, makkelijkere baan, maar mijn huidige baan blijkt daarin dus ook veel verwachtingen te hebben.

Ik onderhoud zelf vanuit de werkgever de contacten met de arbodienst dus ik ga hun straks even bellen om te spiegelen. Mijn man verklaard mij voor gek, omdat ik weer die bevestiging zoek dat je je ziek mag melden.

Ik vind het altijd een mooie vraag om erachter te komen of iemand weet wat het beste zou zijn om te doen en wat er in de weg staat om deze zelfzorg toe te passen. Je schrijft dat je wel zou weten wat je die vriendin zou adviseren, ik denk dat dat je startpunt mag zijn om dat ook voor jezelf te wensen/te gaan realiseren. En natuurlijk staat er een heleboel in de weg, zoals je schrijft, en dat is bere ingewikkeld.

Nog een vraag: je vraagt wat wij zouden doen. Wat doet het als 20 mensen schrijven “dit is gekkenwerk, meld je ziek”? (Oprechte vraag hoor, geen sarcasme ofzo

) Of als 20 mensen schrijven “je stelt je aan, doorbikkelen!”, wat doet dat?

Endurance

K1 + 11
Te koop: goldfinch endurancebroek

**Geplaatst:** 01-11-21 08:24

Geplaatst: 01-11-21 08:24

Wat heb jij veel meegemaakt zeg :(:)

Niet gek dat je hoofd en lichaam nu denken: 'tot hier en niet verder'.

Weet de psycholoog waarom je door wilt werken? Wat voor jou de motivatie is om maar door te gaan? Wie weet kan hij/zij daar bij helpen door even een spiegel voor te houden en mee te denken.

De kookaburra (Dacelo novaeguineae), ook bekend als lachvogel, is een ijsvogelsoort.
Never ever underestimate the importance of having fun

**Geplaatst:** 01-11-21 08:31

Geplaatst: 01-11-21 08:31

Als ik je verhaal lees lijk je prima te weten wat je moet doen

De impact van dit allemaal is enorm op je lichaam. Je bent mentaal (en lichamelijk!) enorm belast en dit uit zich zelf in chronische pijn, hoofdpijn, wazigheid, duizeligheid, slecht slapen.
Je lichaam schreeuwt naar je, je pleegt roofbouw op je lichaam.

De vraag is; wil je zo nog een paar jaar door op dezelfde voet? Of ga je in op de schreeuw van je lichaam en ga je iets veranderen.
Als je doet wat je altijd al deed, krijg je wat je altijd al kreeg. Alleen jij bent in charge om iets te kunnen veranderen.

In je hoofd heb je misschien nog het lichaam van voor 1,5 jaar geleden. Maar je lichaam is veranderd, minder belastbaar geworden en het is zaak dat je je daar aan aanpast anders krijg je problemen. Met een fiat panda kan je ook niet zo rijden als met een Ferrari, die gaat stuk als je het gaspedaal constant blijft intrappen.

**Geplaatst:** 01-11-21 08:53

Re: Wanneer is het genoeg?

Geplaatst: 01-11-21 08:53

Stoppen met zoveel mogelijk wat je doet en op jezelf gaan focussen. Dit gaat anders ban kwaad tot erger.
JIJ bent het belangrijkst!

**Geplaatst:** 01-11-21 09:02

Geplaatst: 01-11-21 09:02

Jeetje wat een hoop ellende op ellende heb jij gehad! :(:)

Ik herken heel veel van je verhaal, ik ging ook maar door en door. Mijn werk was mijn copingsmechanisme, het enige waar ik nog wat voldoening en waardering uit haalde. Vol erin knallen zodat ik niet hoefte te dealen met verdriet en rouw. Tot ik een nieuwe manager kreeg die dat doorhad. Zij stuurde mij ziek naar huis en heeft een psychologisch traject opgestart voor mij. Ik ben twee weken zo boos op haar geweest. :')

En nu ben ik haar zo dankbaar!

Ts, jij hebt zolang alle ballen hoog moeten houden en klappen moeten incasseren, gun jezelf de tijd om dit allemaal een plekje te geven. Tenzij je zo nog jaren door wil gaan tot je echt breekt: als je doet wat je deed krijg je wat je kreeg. Wil je dat?

When nothing goes right,

go left.

**Geplaatst:** 01-11-21 09:16

Geplaatst: 01-11-21 09:16

Romeo2007 schreef:
Corelli schreef:
Wat zou je een vriendin adviseren als die in jouw situatie zou zitten?

Dat zou ik wel weten
Ik ben gewoon alleen heel erg streng voor mezelf en hou me vast aan elk momentje wanneer het wat beter gaat zodat ik het gevoel heb dat het niet slecht gaat.

Ik had ook een geweldige baan gevonden, echt een stap omhoog in mijn carrière maar wel spannend en een uitdaging. Ik was zo onzeker, dat ik in mijn proeftijd ben gestopt. En toen dacht ik zoek een andere, makkelijkere baan, maar mijn huidige baan blijkt daarin dus ook veel verwachtingen te hebben.

Ik onderhoud zelf vanuit de werkgever de contacten met de arbodienst dus ik ga hun straks even bellen om te spiegelen. Mijn man verklaard mij voor gek, omdat ik weer die bevestiging zoek dat je je ziek mag melden.

Heel herkenbaar, maar echt, meld je ziek en focus je even helemaal op jezelf. Wat Humpiedumpie zegt, dit gaat alleen van kwaad tot erger. Je kunt beter nu aan de rem trekken nu je die keuze nog zelf kunt maken, dan dat je straks echt op rock bottom zit en die keuze voor je gemaakt wordt. Dan wordt het herstel ook veel moeilijker.

Sterkte! :knuffel:

**Geplaatst:** 01-11-21 09:17

Geplaatst: 01-11-21 09:17

Je "moet" je echt ziek gaan melden en andere/meer hulp gaan zoeken.
Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten als jij (andere dingen voor mn kiezen gehad maar uiteindelijk stond ik waar jij nu staat) en ik ben door gegaan, pakte ook elke opleving en elk positief moment om mezelf te overtuigen dat het niet zo slecht ging en ik nog wel door kon.

Uiteindelijk, na heel lang doorgaan, stopte mijn lijf er mee, de handrem werd keihard aangetrokken en ik had er geen controle over.
Ik kon niet meer functioneren, naar de wc gaan was al grootste moeite en ik had non stop paniek aanvallen. Toen kon ik niet anders meer dan ziekmelden en al het andere moest ook opgevangen worden want ik kon absoluut niet meer voor mezelf zorgen (laat staan voor een paard of kind!)
Herstel heeft 2 jaar geduurd en er zijn dingen waar ik nooit meer vanaf kom.

Geloof me, nu ziek melden en herstellen gaat veeeeeel minder "schade" opleveren dan wachten tot je volledige kortsluiting krijgt, dan kan je zomaar ineens maanden of jaren niet kunnen werken (en niet voor je gezin zorgen) terwijl nu misschien een aantal weken genoeg is.

You can't poor from an empty cup.
Je kan nooit liefde en zorg geven als je zelf leeg bent!

Kies voor jezelf, alsjeblieft. Je bent het meer dan waard en verdient het om je goed te voelen.
Kan je voor stellen dat je kleine ooit zichzelf zou behandelen zoals jij nu jezelf behandeld?

Ik ga je missen vriendje... 04-10-10

**Geplaatst:** 01-11-21 09:35

Geplaatst: 01-11-21 09:35

Dat iedereen hier unaniem is zegt ook genoeg. Stop nu met werken, alsjeblieft!! Voordat je inderdaad niks meer kan. Ik weet dat je ziekmelden een hele grote stap is, en misschien ben je er nog niet aan toe maar luister aub naar iedereen en doe het wel. Neem rust, huilen de hele dag zegt genoeg. Dat je, je daarna een dag goed voelt is mooi meegenomen, geniet daar dan van en ga wat leuks voor jezelf doen. Verspil je kostbare positieve energie op dit moment niet aan je werk. Je kunt dit! Er is geen arbo arts die na het lezen of horen van dit verhaal tegen je zegt dat je moet werken, sterker nog ze zouden tegen je zeggen blijf thuis, dan hebben ze op termijn meer aan je dan als je nu doorgaat.

Zou die zenuwpijn niet verergert worden doordat je, ondanks alles gewoon door gaat? Geen idee hoor maar toen ik mij ziek moest melden met een burn out verbaasde ik mij ook hoeveel tekenen van mijn lichaam ik heb genegeerd (gigantische hoofdpijn, stijf, geen zin meer in eten, misselijk). Totdat ik niet meer kon stoppen met huilen, toen was het pas duidelijk en durfde ik de keuze te maken

.

Succes met het maken van de enige juiste keuze. Verwerk het allemaal en denk even alleen maar aan jezelf en je gezin. Dat is meer dan genoeg voor nu.

**Geplaatst:** 01-11-21 09:43

Geplaatst: 01-11-21 09:43

Ik denk niet dat ik er iets aan moet toevoegen. Zet jezelf lekker voor en rust als eerste eens een periode goed uit. Je hebt even in een korte tijd 3 van de 5 meest levensveranderende geneurtenissen meegemaakt: ziekte, niet 1 maar 2 geliefden weg moeten geven en daar dan ook nog een kindje bovenop. Dat vraagt echt heel veel van je lichaam en geest. Dus geef het nu de kans om ervan bij te komen.

Misschien helpt het om te weten dat ik dat ook Doe. 3 jaar geleden kreeg ik een enorme mentale breakdown waardoor ik een paar maanden nier kon functioneren. Zelfs eten ging gewoon niet. Ik zat nog op school (ik ben nu 20), dus na die paar maanden had ik besloten om mijn alles te geven om het 3e schooljaar evengoed te halen. Ik moest daardoor wel veel van mezelf inleveren want ik was gewoon nog niet beter. Daardoor belandde ik in een burnout waardoor ik weer een paar maanden thuis zat. Dat was een jaar later. Ik had ook geen keuze. Net zoals hierboven genoemd werd was naar de wc gaan al vermoeiend. Je wilt echt niet zo ver in je burnout zitten. Dat is echt vreselijk. Toen hebben we met school, mij en mijn ouders besloten dat ik school een niveau lager zou afronden. Dus dat betekende nog examens doen die makkelijk waren en klaar. Zo kon ik op mezelf gaan focussen. Wist ik veel dat ik kort daarna bij mijn vriend zou intrekken

we zijn begin dit jaar ook nog eens verhuisd, wat ook een van die 5 levensveranderende dingen is. En dat was mijn eerste keer op mezelf. En nu een paar diagnoses later hebben we besloten dat ik tijdelijk dagbesteding doe. Zo zit er ritme in de dag, maar is er geen werkdruk en kan ik me focussen op mezelf. Er zit veel meer in me dan wat er tot nu toe is uit gekomen. Maar mijn gezondheid gaat eenmaal voor. Mij boeit het dan ook niet echt wat andere mensen daarvan denken. Ik ben altijd de vreemde eend geweest en tegenwoordig maakt dat me niet meer uit. Het maakt me uiteindelijk een speciaal persoon. Ik ben iig niet standaard

En dit komt van iemand af die 20 is.

Ik hoop dat het je heeft geinspireerd om zelf ook aan jezelf te gaan werken. Het is niks om je voor te schamen. Iedereen heeft zo zijn rugzakje. En deze maatschappij is gewoon eenmaal hard. Er wordt gewoon vaak van je verwacht op de werkvloer dat je dat allemaal meemaakt en daarna gewoon kan werken terwijl dat enorm onrealistisch is.

Dus, neem lekker een pauze. Luister naar wat je lichaam te zeggen heeft. Het wilt dat je stopt voor een reden. Als je een gebroken been hebt doet je been ook pijn voor een reden. Dit is niet anders. Ookal is het niet fysiek te zien. Dat maakt niet uit.

Ik ben een beetje anders gebouwd dan anderen

**Geplaatst door de TopicStarter:** 01-11-21 19:41

Geplaatst door de TopicStarter: 01-11-21 19:41

Bedankt allemaal voor de reacties.
Heb vanochtend met de procesregisseur van de arbodienst gebeld. Ondanks dat ze geen medisch advies mag geven (wat ze ook zei) was haar boodschap duidelijk. Ziekmelden, ook jij mag ziek zijn.

Toen ik had opgehangen voelde ik me ineens wat beter omdat ik mijn verhaal heb kunnen doen wellicht? Het ging toen weer wat beter, maar nu keert het wazige en wattenbolletjes gevoel weer terug in mijn hoofd.

Soms denk ik dat het weer allemaal gaat en dan ineens weer niet. Lost een ziekmelding het op? Waar heb ik behoefte aan?

**Geplaatst:** 01-11-21 20:04

Geplaatst: 01-11-21 20:04

Romeo2007 schreef:
Bedankt allemaal voor de reacties.
Heb vanochtend met de procesregisseur van de arbodienst gebeld. Ondanks dat ze geen medisch advies mag geven (wat ze ook zei) was haar boodschap duidelijk. Ziekmelden, ook jij mag ziek zijn.

Toen ik had opgehangen voelde ik me ineens wat beter omdat ik mijn verhaal heb kunnen doen wellicht? Het ging toen weer wat beter, maar nu keert het wazige en wattenbolletjes gevoel weer terug in mijn hoofd.

Soms denk ik dat het weer allemaal gaat en dan ineens weer niet. Lost een ziekmelding het op? Waar heb ik behoefte aan?

Mijn kijk erop is dat je lichaam heel hard zijn best doet om te functioneren maar niet meer kan. Als je lichaam moe is ga je uiteindelijk op adrenaline werken als overlevingsmechanisme. Daardoor kan je lichaam verder gaan dan zonder. Eigenlijk gaat je lichaam over de grens. Dat is ideaal als je in een situatie zit die over leven en dood gaat. Maar het gebeurd ook veel in werksituaties. En wij functioneren vaak echt langdurig op die adrenaline, vaak zonder dat we het door hebben. Maar ook met die adrenaline heb je een grens. Wat ik gok is dat je lang genoeg op die adrenaline hebt gezeten dat je lichaam het niet meer aan kan. Maar het probeert alsnog heel hard probeert. Als je zou gaan sprinten voor een lange tijd zou je uiteindelijk steeds langzamer gaan of pauzes nemen en tussendoor alsnog proberen door te rennen. Dat is wat je lichaam denk ik nu ook doet. Proberen door te gaan maar te moe zijn waardoor je er slechte dagen tussen hebt en her contrast tussen de goede en slechte dagen best groot is. Dus je lichaam is gewoon heel hard aan het schreeuwen dat je rust nodig hebt.

Daarbij gaat alles met ups en downs. Niks gaat in een rechte stijgende of dalende lijn. Het ene moment gaat beter dan het andere.

Ik geef je wel vast een waarschuwing: Als je nu lekker je tijd gaat nemen en vrij hebt, zal je lichaam ook gaan ontspannen omdat je het eindelijk de kans geeft. Er is een kans dat je daardoor ineens een grotere dip krijgt en je ineens er veel slechter aan bent. Dat is normaal. Met adrenaline voel je dat niet. Nu gaat die weg en zul je het dus wel voelen. Dus die kans op een dip is er.

Ik ben een beetje anders gebouwd dan anderen

**Geplaatst door de TopicStarter:** 01-11-21 21:08

Re: Wanneer is het genoeg?

Geplaatst door de TopicStarter: 01-11-21 21:08

Toevallig, dat gaf de arbo vanochtend ook aan. Dat ik nu gewend ben om op adrenaline te draaien en continue in vluchtmodus te zitten waardoor ik wanneer ik in een wat rustiger vaarwater kom opzoek ga naar adrenaline. En dat herken ik heel erg. Steeds weer wat anders zoeken om mijn zinnen te verzetten en afleiding te hebben. En als ik dat niet heb dan voel ik me niet goed.

**Geplaatst:** 01-11-21 21:10

Geplaatst: 01-11-21 21:10

Romeo2007 schreef:
Toevallig, dat gaf de arbo vanochtend ook aan. Dat ik nu gewend ben om op adrenaline te draaien en continue in vluchtmodus te zitten waardoor ik wanneer ik in een wat rustiger vaarwater kom opzoek ga naar adrenaline. En dat herken ik heel erg. Steeds weer wat anders zoeken om mijn zinnen te verzetten en afleiding te hebben. En als ik dat niet heb dan voel ik me niet goed.

precies. Daarom moet je gaan ontspannen. Laat die adrenaline lekker van je af zakken. Ik weet echt precies hoe het voelt.

Ik ben een beetje anders gebouwd dan anderen

**Geplaatst door de TopicStarter:** 01-11-21 21:47

Re: Wanneer is het genoeg?

Geplaatst door de TopicStarter: 01-11-21 21:47

Ter aanvulling nog. Mijn man werk weer volledig en dit gaat goed. Wanneer mijn contract niet wordt verlengd is dat financieel niet een probleem icm ziektewet of ww. Ik heb inderdaad nog een paard, mijn nieuwe sinds augustus dit jaar. Die dus vrij direct geopereerd moest worden vanwege een ongeluk met botsplinters.

**Geplaatst:** 01-11-21 21:59

Geplaatst: 01-11-21 21:59

Romeo2007 schreef:
Toevallig, dat gaf de arbo vanochtend ook aan. Dat ik nu gewend ben om op adrenaline te draaien en continue in vluchtmodus te zitten waardoor ik wanneer ik in een wat rustiger vaarwater kom opzoek ga naar adrenaline. En dat herken ik heel erg. Steeds weer wat anders zoeken om mijn zinnen te verzetten en afleiding te hebben. En als ik dat niet heb dan voel ik me niet goed.

Bij mij is dat ook zo. Normaal kiezen je hersenen voor het juiste hormoon bij prikkels, omdat alles overprikkeld is gaat dat nu meteen over in stresshormonen (adrenaline en cortisonen). Die afleiding zoeken klinkt dus heel herkenbaar maar op de lange termijn helpt dat niet. Als ik je reacties zo lees ben jij, net als ik, een rationele doordouwer

Zoek eens filmpjes op van Eric scherder, hij kan heel goed uitleggen wat er precies gebeurd in jou hersenen. Dat heeft mij geholpen, misschien helpt het jou ook om even een pas op de plaats te doen.

When nothing goes right,

go left.

**Geplaatst:** 02-11-21 12:08

Geplaatst: 02-11-21 12:08

Romeo2007 schreef:
Bedankt allemaal voor de reacties.
Heb vanochtend met de procesregisseur van de arbodienst gebeld. Ondanks dat ze geen medisch advies mag geven (wat ze ook zei) was haar boodschap duidelijk. Ziekmelden, ook jij mag ziek zijn.

Toen ik had opgehangen voelde ik me ineens wat beter omdat ik mijn verhaal heb kunnen doen wellicht? Het ging toen weer wat beter, maar nu keert het wazige en wattenbolletjes gevoel weer terug in mijn hoofd.

Soms denk ik dat het weer allemaal gaat en dan ineens weer niet. Lost een ziekmelding het op? Waar heb ik behoefte aan?

Ik lees toch nog twijfel in je berichtje... please, niet twijfelen, je bent jezelf de afgrond in aan het werken. Dat je nog oplevingen hebt is logisch, dat is inderdaad adrenaline, overlevingsdrang en misschien nog wel het meeste, je angst om je ziek te melden, je klampt te veel vast aan de kleine en korte momenten dat je je iets beter voelt om maar niet die enge stap te nemen.
Meld je alsjeblieft zsm ziek, die stap is veel minder eng dan straks compleet uitgeschakeld te zijn.

Je vraagt of een ziekmelding het op gaat lossen.... Nee, maar het is zeker een goede een eerste stap naar de oplossing. Door te blijven werken gaat het zeer zeker niet oplossen, dat is een antwoord waar ik 100% zeker van ben.

Ik ga je missen vriendje... 04-10-10

Wie is er online