Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Thijsje38 schreef:Lieve lieve mensen in dit topic het doet mij zoveel om jullie berichten te lezen en toch het gevoel te hebben dat er ergens waar dan ook iemand aan mij denkt.
Momenteel merk ik dat het niet goed gaat ik ben mij volledig in van alles aan het storten om maar niet te hoeven voelen. Het schrijven in dit topic is dus voelen en erkennen dat het gevoel er nog degelijk zit. Ik merk nu dat de emoties ook vast zitten ik huil niet ik ben niet boos ik voel mij verdoofd. Ik probeer steeds te denken na de feestdagen zal het beter gaan terwijl ik ergens voor mijn gevoel er een soort van deadline aan plak.
Als het dan nog niet verbetert is dan …. Dus vandaar dat ik het gevoel probeer te onderdrukken.
Ik spreek mijn PO helaas niet meer die zou trots zijn op de stappen die ik heb genomen maar ik kan er voor mijn gevoel niks uithalen. Ik denk maar je hebt dit gedaan… ja en? Dat kan een klein kind nog dus zo bijzonder is het niet. En ik ga mij meer frustreren over wat niet lukt. Ik weet niet zo goed hoe ik nu verder moet …
Thijsje38 schreef:Ik ben er even stil van de berichten doen mij echt goed ik lees ze op mindere momenten extra terug.
Echt op bed blijven liggen kan en doenlijk niet ik vind mijn slaapkamer geen fijne plek dus ik ga beneden op de bank zitten. Dat is mijn veilige plek als ik alleen ben. Soms lijkt het echter wel of er een ketting aan zit die mij soms vast houd als ik op wil staan wordt ik mentaal tegen gehouden. Er is eigenlijk geen dag dat ik alleen maar binnen blijf ik moet wel maar de energie dat het gevecht mij kost is onbeschrijfelijk. Ik kan het ook niet beschrijven het gevoel is zo sterk alsof iemand een mes op mijn keel houd tot een gevoel van ademnood. Als ik uiteindelijk dan toch die stap zet ben ik zo ontzettend moe dat ik instort letterlijk en figuurlijk. Zo kom ik dus in een cirkel terecht. De vermoeidheid is bij mij ook echt een trigger.
Thijsje38 schreef:Soms weet ik niet eens hoe ik moet beginnen maar vandaag is weer z’n dag dat alles overloopt. Ik ben mijzelf 5x voorbijgelopen en de enorme vermoeidheid roept zoveel op. Ik wil 19 dingen tegelijk opschrijven maar waar begin in. Vandaag heb ik gehuild, gehuild vanwege het enorme gevoel van het niet geaccepteerd worden. Altijd het buitenbeentje zijn, altijd het kindje in de klas die toekijkt hoe de andere spelen zo voelt het keer op keer. Een plek waar ik af en toe mezelf kan zijn waar ik trots kan zijn op mezelf wordt ik afgewezen. Letterlijk te horen krijgen voor jou is er geen plek begint “the story of my life” te worden. Ondanks dat het soms lastig voor mij is ga ik er graag heen en nu wordt ook dit mij ontnomen.
Ik heb mij de afgelopen dagen weer groot gehouden om andere te helpen en het heeft mij zoveel energie gekost dat nu alles weer lijkt te bloeden. Ik ben enorm boos, boos op de hele wereld en boos op mijzelf. Ik kan ook geen rust pakken momenteel zelfs even op de bank een serie kijken lukt niet. Zelfs nu in bed voel ik mij opgejaagd ik moet opstaan, ik moet. Vandaar dat ik maar ben gaan typen in de hoop het gevoel af te laten vloeien. Ik weet het anders niet.
Thijsje38 schreef:Soms weet ik niet eens hoe ik moet beginnen maar vandaag is weer z’n dag dat alles overloopt. Ik ben mijzelf 5x voorbijgelopen en de enorme vermoeidheid roept zoveel op. Ik wil 19 dingen tegelijk opschrijven maar waar begin in. Vandaag heb ik gehuild, gehuild vanwege het enorme gevoel van het niet geaccepteerd worden. Altijd het buitenbeentje zijn, altijd het kindje in de klas die toekijkt hoe de andere spelen zo voelt het keer op keer. Een plek waar ik af en toe mezelf kan zijn waar ik trots kan zijn op mezelf wordt ik afgewezen. Letterlijk te horen krijgen voor jou is er geen plek begint “the story of my life” te worden. Ondanks dat het soms lastig voor mij is ga ik er graag heen en nu wordt ook dit mij ontnomen.
Ik heb mij de afgelopen dagen weer groot gehouden om andere te helpen en het heeft mij zoveel energie gekost dat nu alles weer lijkt te bloeden. Ik ben enorm boos, boos op de hele wereld en boos op mijzelf. Ik kan ook geen rust pakken momenteel zelfs even op de bank een serie kijken lukt niet. Zelfs nu in bed voel ik mij opgejaagd ik moet opstaan, ik moet. Vandaar dat ik maar ben gaan typen in de hoop het gevoel af te laten vloeien. Ik weet het anders niet.
karuna schreef:
Maar is er een reden waarom je je zo graag wil groothouden? Schaam je je voor hoe je je voelt, voel je je te kwetsbaar anders of een heel andere reden?
En is er ergens waar dan ook een plek waar je nu heen zou kunnen? Even weg uit je normale routine? Waar je niks hoeft te doen. Ik weet dat er huizen zijn waar je soort van op adem kunt komen voor de thuissituatie om welke reden dan ook. Vanwege schieding, relatieproblemen, burn out, depressie. Waar je gewoon welkom bent als ze een plekje hebben. Desnoods lig je dan bijna continue op bed, of zit je op de bank voor je uit te staren. Het is ok dan
https://www.gld.nl/nieuws/7805292/wordt ... adem-komen
Zo zijn of komen er meer van door Nederland.
Thijsje38 schreef:begrip en soms die schouder of helpende hand.
Ik zou idd graag even een weekje weg willen maar dan ook echt alleen. Helaas heb ik zoveel verplichtingen dat ik weinig tijd voor mijzelf heb. Soms ben ik ook bang om tijd voor mezelf te maken omdat ik niet weet hoe ik ga reageren wat doet mijn hoofd als ik de rust toe laat.
Heel af en toe kan ik genieten maar ik heb altijd het gevoel dat er een donker randje omheen zit een soort “maar” ik vind altijd wel iets wat er mis aan is of mis kan gaan.
Vandaag ook tegen veel mensen ja gezegd terwijl ik eigenlijk denk laat mij even met rust laat mij nu even… maar ja dan stel ik mensen weer teleur
Thijsje38 schreef:Ik schrijf nu even van mij af omdat het nog vers is. De PO belde net hoe het ging met mij toen even volledig ingestort. Alles wat ik opgekropt had kwam er uit want ja verder heb ik weinig mensen behalve hier waar ik het kan uiten dus ik loop er alleen mee rond. De dagen worden steeds moeilijker. Ik voel me gewoon een mislukkeling. Dat maakt het gevoel van vechten ook steeds onzinniger want waarom zou ik vechten om toch maar te mislukken in deze wereld? Als ik naar mijzelf in de spiegel kijk wordt ik alleen verdrietiger. Vorig jaar zag ik er beter uit toen dacht ik ook nog met rijden we maken stappen vooruit ik durf mezelf te laten zien! Nu denk ik als ik ooit weer opstap gaan mensen mij uitlachen dus dan denk ik bij voorbaat al ik rij maar niet meer.
Dan krijg ik opmerkingen tja dan kan je hem beter verkopen als je het niet meer leuk vind… maar ik vind het wel leuk alleen ben bang voor wat een ander vind. Maar dan denk ik misschien hebben ze gelijk en moet ik mijn paard maar te koop zetten (met als gedachte kan maar vast geregeld zijn als ik er niet meer ben) dit heb ik ook zo tegen de PO gezegd en ik schrok er zelf niet eens meer van. Ik denk steeds ik wil mijn oude ik weer terug maar tegelijk denk ik is dit misschien wel de echte ik en was de vrolijke een bedrieger?
Thijsje38 schreef:Ik schrijf nu even van mij af omdat het nog vers is. De PO belde net hoe het ging met mij toen even volledig ingestort.
Citaat:Alles wat ik opgekropt had kwam er uit want ja verder heb ik weinig mensen behalve hier waar ik het kan uiten dus ik loop er alleen mee rond.
Citaat:De dagen worden steeds moeilijker. Ik voel me gewoon een mislukkeling. Dat maakt het gevoel van vechten ook steeds onzinniger want waarom zou ik vechten om toch maar te mislukken in deze wereld?
Citaat:Als ik naar mijzelf in de spiegel kijk wordt ik alleen verdrietiger. Vorig jaar zag ik er beter uit toen dacht ik ook nog met rijden we maken stappen vooruit ik durf mezelf te laten zien! Nu denk ik als ik ooit weer opstap gaan mensen mij uitlachen dus dan denk ik bij voorbaat al ik rij maar niet meer.
Citaat:Dan krijg ik opmerkingen tja dan kan je hem beter verkopen als je het niet meer leuk vind… maar ik vind het wel leuk alleen ben bang voor wat een ander vind. Maar dan denk ik misschien hebben ze gelijk en moet ik mijn paard maar te koop zetten
Citaat:(met als gedachte kan maar vast geregeld zijn als ik er niet meer ben) dit heb ik ook zo tegen de PO gezegd en ik schrok er zelf niet eens meer van.
Citaat:Ik denk steeds ik wil mijn oude ik weer terug maar tegelijk denk ik is dit misschien wel de echte ik en was de vrolijke een bedrieger?
Gebruikers op dit forum: amandananana, Amazonbot, AndreaB, chazzie, dvink, ogidni, redbutton, Yellowbird en 173 bezoekers