Bokt.nl

**Geplaatst:** 26-12-21 17:16

Geplaatst: 26-12-21 17:16

Dat klinkt toch wel goed hoor Kaat. Wat bij mij op kwam was, dat toen je boven was , alleen en in rust, wellicht even alle spanning eruit kwam. Ik herken dat bij mij nl. Ik ben aardig goed in crisis situaties en als dan alles maleise voorbij is en iedereen een gezellig kopje koffie gaat drinken krijg ik pas de echte reactie. Terwijl heel veel mensen het gelijk op dat moment hebben en dus niet kunnen handelen.
Of anders gezegd, ik vind dat het niet zo slecht is gegaan. Want Keulen en Aken zijn ook niet op een dag gebouwd. En heel fijn dat je vriendje even kon sms en die ook gelijk kwam. Dat is top van jullie beiden!

**Geplaatst:** 26-12-21 21:28

Geplaatst: 26-12-21 21:28

Doe jezelf niet tekort meis! Even een feestje met 37 mensen zou ik niet eens aan beginnen. Veel te druk en te veel prikkels, dan ga ik er voor het gemak van uit dat je een groot deel van deze mensen niet kende. Dat kost een flinke bak energie en het is dan niet gek dat je toen je even alleen was bent ingestort. Feitelijk ben je hiermee vol over je eigen grenzen gegaan waarbij je lichaam je terug fluit.
Al met al heb je het dan eigenlijk nog heel goed gedaan. Hopelijk verliep vandaag wat rustiger.

♥10 april 2014 is ons kleine wondertje Lotte geboren.♥

**Geplaatst door de TopicStarter:** 26-12-21 22:41

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter: 26-12-21 22:41

Ja, ik denk dat ik gewoon heel erg veel maskeer/onderdruk. Ik heb het mezelf jaren lang zo goed aangeleerd dat ik het zelf niet meer merk of voel, waardoor ik uiteindelijk overspoeld geraak als ik uit de situatie wordt gehaald. Dat is eigenlijk ook meermaals gebeurd gedurende mijn opnames. Mijn crisissen waren bijna altijd op zijn piek als ik alleen was, in mijn kamer waar het stil was. Ik ben blij wel op te lezen dat ik daar gelukkig niet alleen in ben.

Tijdens het DGT programma hebben we heel veel stilgestaan bij het proberen doorprikken van dat maskeren, maar het heeft bij mij nooit echt zijn vruchten afgeworpen. Doordat het verwacht werd plakte ik er maar een labeltje op - als ik huil, zal ik vast verdrietig of angstig zijn. Maar of dat het dan werkelijk was, bleef ik in vraag stellen. Maar niemand kan het weten buiten ikzelf natuurlijk.

Ik heb het goed gedaan als in, ik heb redelijk goed kunnen blijven functioneren. Maar eigenlijk had ik het misschien pas écht goed gedaan door gewoon niet te gaan. Dat ligt echter sociaal moeilijker. Dit was de eerste keer dat ik de familie van mijn vriend heb ontmoet en omgekeerd. Ik kende er dus idd haast niemand. En diegene die ik kende (buiten zijn moeder en stiefvader) had ik misschien één keer gezien. Blijkbaar heeft mijn vriend bij een avondje drinken wel vermeld dat ik in de psychiatrie heb gezeten aan zijn moeder en stiefvader, een paar dagen voor het feestje. Daar had ikzelf nog niets over gezegd namelijk. Hij heeft geen redenen gegeven oid, maar ik denk dat het dan wel eens verstandig is om wat dingen op termijn uit te klaren. Maar ik zie wel wanneer de tijd daarvoor rijp is.

Vandaag was fijn! Gewoon gezellig thuis, kan ik gelukkig mijzelf zijn

"A man was standing in a huge field. He spots a woman on horseback galloping wildly towards him. As the horse and rider are passing him he yells out: 'Where are you going?'. The rider responds: 'I don't know. Ask the horse'. We are the rider, the horse is our emotions."
‧͙⁺˚*･༓☾ Check zeker eens mijn kunstwerkjes ☽༓･*˚⁺‧͙

**Geplaatst:** 26-12-21 23:01

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 26-12-21 23:01

Wel goed dat je ziet dat niet gaat eigenlijk het beste was geweest, maar zoals je zegt, dat ligt soms moeilijk. Een masker op zetten kost veel energie, gedwongen gezellig doen met mensen die je niet kent. Elke keer vertellen wie je bent en wat je doet, proberen een beetje bij te houden wie wie is en dan niet een stuk of 6 maar echt een flinke groep.

Erkennen dat wat jij ziet als 'normaal' niet werkt voor jou is vaak een grote stap. Ik weet inmiddels heel goed onder welke voorwaarden ik goed kan blijven functioneren. Dat heeft lang geduurd en is niet heel erg sociaal, maar ik trek dat maar met mate. Pas toen ik dat kon accepteren ging het pas echt beter met mij. Wat dat betreft komt Corona mij wel goed uit, je kan makkelijker nee zeggen.

Fijn dat vandaag een goeie dag was. Leg de lat niet te hoog, niemand bepaald wat jouw normaal is, alleen jij kan dat doen.

♥10 april 2014 is ons kleine wondertje Lotte geboren.♥

**Geplaatst:** 27-12-21 12:45

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 27-12-21 12:45

Dat heb je goed opgelost, Kaat.

En over moeilijke vragen op feestjes, ik vind dat ook lastig. Ik heb (vreemd genoeg) veel gehad aan een interview met Soundos El Ahmadi uit de Libelle. Die zei dat je niet verplicht bent tot uitleg geven, en niemand verantwoording verschuldigd bent.

1 hp ought to be enough for anybody
[o]

**Geplaatst:** 01-01-22 14:39

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 01-01-22 14:39

Gelukkig Nieuwjaar Kaat! Dat 2022 een nog beter jaar mag zijn. Ik wens jou alles wat je zelf wilt.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 05-01-22 14:34

Geplaatst door de TopicStarter: 05-01-22 14:34

Thanks voor de Nieuwjaarswens Candy, lief dat je aan me gedacht hebt.

Ik ga eerlijk zijn dat ik zelf helemaal niets (meer) om Nieuwjaar geef. Voor mij is het een dag zoals een ander (en jammer genoeg ook een reminder van hoe ellendig mijn jaar is geweest). Ik heb Oud en Nieuw bij mijn vriend gespendeerd. We hadden plannen om naar buiten te gaan, maar door de drukte uiteindelijk besloten gewoon binnen te blijven. Hij was echter bezig met zijn hobby vooral, en dat is oké want hij werkt en heeft er niet veel tijd voor anders, maar ik had in de tussentijd niet echt veel te doen. Ik voelde me eigenlijk wat verwaarloosd. We zijn vroeg gaan slapen en hebben niets gevierd, want we delen mijn standpunt rond Nieuwjaar wel. Hij lag al te slapen toen het vuurwerk begon. Ik slaap al enkele weken jammer genoeg terug niet goed meer. Ik was enorm angstig door de knallen. Normaliter ben ik thuis bij de paarden, buiten. De knallen waren een reminder dat het jaar werkelijk 'voorbij' was. In werkelijkheid wou ik in een holletje kruipen en er niet meer uit komen. Ik heb mijn kussen over mijn oren geduwd om de knallen te dempen, maar ik heb pas kunnen slapen ruim nadat het voorbij was.

Ondanks het feit dat ik binnenkort dingen te doen heb waarvoor ik het huis uit moet en dus enig vooruitzicht heb, is dat niet echt het geval op vlak van mijn levenslust. Want alle dagen voorafgaande die paar gebeurtenissen zijn werkelijk betekenisloos voor me. Ik zit weer in die sleur waar praktisch elke dag hetzelfde is. Grotendeels van de tijd alleen en mijn gedachten vreten me vanbinnen uit weer op. De laatste paar dagen zijn het weer extremere, opdringerige gedachten. Gewoon, om geen enkele reden, begint mijn hoofd mij uit te maken. En dan heb ik zin om alle bruggen te verbranden.

Ik heb zin om mijn relatie te beëindigen, te wachten met te beginnen werken en thuis te blijven wonen tot het extreme dat ik ultiem eigenlijk nog altijd niet wil leven. Ik doe maar gewoon. Omdat de uitweg eigenlijk niet zo simpel is. Omdat ik tegelijkertijd niet wens te bestaan maar enorm angstig ben op de manier waarop het bestaan eindigt. Dus ik heb mezelf maar op die trein gezet. Ik zit er op. En dat is het ook. De reden waarom ik door ga is eigenlijk pure berusting. Ik heb geen keuze.

Ik was gisteren in zo'n vreemde bui, een soort van 'high' maar niet op expressief vlak. Expressief was ik nog altijd droog, sec. Aan het bestaan. Maar intern voelde ik de onrust al ruim op voorhand. En toch kan ik er helemaal niets aan doen. Uiteindelijk sta ik er toch werkelijk alleen voor en is het weer een kwestie van zo'n episode te overleven. Ik kan nooit inschatten hoe extreem het gaat zijn. Ik probeer vroeger te gaan slapen, maar als mijn hersenen overuren draaien lig ik toch uren wakker. Uiteindelijk heb ik een uur weer in een soort paniek waas gezeten, waarbij ik me plots weer begon te slaan (bizar hoe dat werkt, ik dénk er niet eens aan om mezelf te slaan, mijn lichaam doet het automatisch). En ultiem toegegeven heb aan mijn drang tot

Spoiler:
zelfverwonding

. Triest. Dat is het enige wat ik erover kan zeggen. En ik hoop dat het niet weer een gewoonte word.

Dan val ik uiteindelijk in slaap, word ik wakker en begint de ontkenningsfase. Tot ik er uiteraard mee geconfronteerd word en besef dat alles wellicht echt was. En zo gaat de cyclus weer verder. Ik hoop gewoon dat van zodra ik begin met mijn cursussen en kan studeren het weer beter wordt. Ik ben zo bang geworden voor die 'hoop', want in realiteit stelt het toch echt teleur. Hoe vaak dat ik wel niet gedacht heb dat ik er door was. Oprecht, deze ziekte is een vloek en het ontneemt me van zo veel dingen. Ik wou dat ik een normale gedachtengang had.

"A man was standing in a huge field. He spots a woman on horseback galloping wildly towards him. As the horse and rider are passing him he yells out: 'Where are you going?'. The rider responds: 'I don't know. Ask the horse'. We are the rider, the horse is our emotions."
‧͙⁺˚*･༓☾ Check zeker eens mijn kunstwerkjes ☽༓･*˚⁺‧͙

**Geplaatst:** 05-01-22 21:08

Geplaatst: 05-01-22 21:08

Ik lees hier al vanaf het begin mee, reageer niet vaak..
Wat een worsteling maak je door.. Het is al moeilijk om het te lezen.
Geen impulsieve beslissingen nemen he? Je was toch blij met je vriend?

En er is wel licht aan de horizon.. Ik heb gegrepen dat je over bordeline heen groeit. Een goede, lieve vriendin van mij heeft het. Moeilijke jaren gehad en nu gaat het heel goed met haar. We zijn al bijna 25 jaar bevriend!

Blijf volhouden en ga van positief punt naar positief punt.

FNRS dressuurjury t/m F20, FNRS Springen, KNHS B-L jury, Examinator Ruiterbewijs en ORUN gediplomeerd instructrice
Xada B+7

**Geplaatst:** 05-01-22 21:14

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 05-01-22 21:14

Kaat ik geef je een knuffel. Moeilijk meid allemaal.

**Geplaatst:** 05-01-22 21:24

Geplaatst: 05-01-22 21:24

Tilmar schreef:
Ik lees hier al vanaf het begin mee, reageer niet vaak..
Wat een worsteling maak je door.. Het is al moeilijk om het te lezen.
Geen impulsieve beslissingen nemen he? Je was toch blij met je vriend?

En er is wel licht aan de horizon.. Ik heb gegrepen dat je over bordeline heen groeit. Een goede, lieve vriendin van mij heeft het. Moeilijke jaren gehad en nu gaat het heel goed met haar. We zijn al bijna 25 jaar bevriend!

Blijf volhouden en ga van positief punt naar positief punt.

Nee, dit klopt helaas niet…

**Geplaatst:** 05-01-22 21:51

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 05-01-22 21:51

Hoi Kaat,

Naar om dit te lezen, maar goed dat je het schrijft. We hebben er niets aan als je mooi weer speelt.

Ik ken het gevoel dat feestdagen nergens over gaan. Dat heb ik in het verleden zo vaak geroepen: "De aarde heeft vanaf een volkomen willekeurig punt een baan om de zon voltooid, nou en?" Maar ik weet dat ik zulke dingen alleen roep in depressieve buien. Als kind keek ik zó uit naar zowel kerst als oud en nieuw: alle tradities, alle warmte van het samenzijn, alles anders - mooier - dan anders... En als het goed gaat, voel ik dat kinderlijke sentiment nog steeds. Dan blijkt al dat "nou en" niets anders dan plat cynisme.

Misschien - ik weet het niet - voel jij dat ook zo. In dat geval had je wellicht iets anders moeten doen: wél opblijven, wél vieren (op een bescheiden manier). Dat had misschien ook gescheeld met je angst bij de knallen. En als je bang was voor de paarden en hun reactie op het vuurwerk: misschien met zijn tweeën naar stal. De champagne smaakt vast beter als je weet dat je iets voor je bange paarden kunt doen. Nogmaals: ik raad er maar naar. Jij bent mij niet. Maar zo muurvast als je zit wil ik graag helpen.

Ik lees ook:

Citaat:
Ik heb zin om mijn relatie te beëindigen, te wachten met te beginnen werken en thuis te blijven wonen tot het extreme dat ik ultiem eigenlijk nog altijd niet wil leven.

Waarschijnlijk bedoel je dat je nergens meer zin in hebt, omdat alles je energie kost. Zelfs je relatie. In dat geval zal ik je nog maar eens zeggen wat je allang weet: daar krijg je spijt van. Drastische beslissingen zijn net coke: je krijgt er een korte kick van en daarna zit je met een megakater. En net als bij coke krijg je dan de keus tussen volharden en afkicken - onder de streep altijd verloren.
Maar als je iets anders bedoelt, namelijk dat jullie relatie niets meer toevoegt: dan mag je rustig nadenken of je bij je vriend weg wilt gaan. Let wel: wij kennen hem niet en jou kennen we alleen van het internet. Verwacht van ons geen zinvol advies over wel of niet met hem doorgaan. Behalve dit dan: denk er goed en zonder taboes over na.

Tot slot: we zijn allemaal chagrijnig dezer dagen. COVID hè. En die winter... Dat betekent dat je van andere mensen ook weinig positiviteit kunt verwachten. Maar aan de andere kant: gedeelde smart is halve smart. Als we straks uit het dal kruipen - al is het maar half, want ik durf nog nergens op te hopen - kruip ook jij mee.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 05-01-22 23:20

Geplaatst door de TopicStarter: 05-01-22 23:20

Ik ga eerlijk zijn, ik heb zelf moeite om mijn schrijfsels terug te lezen soms. Eens ik begin te schrijven geraak ik zo in die wirwar van mijn hoofd terecht, daarom echt chapeau dat jullie er toch maar telkens weer door proberen te worstelen

Ik ben zeker blij met mijn vriend. Het zijn soms van die kleine frustraties die ophopen. Het gevoel van niet geliefd te zijn, te weinig aandacht te krijgen (ik haat het om dat zo te moeten zeggen). Dat hoort er jammer genoeg gewoon bij. In het Engels noemen ze dat 'splitten'. Op het ene moment vind ik iemand ongelofelijk geweldig fantastisch leuk. Doet die persoon iets wat bij mij in minder goede aard valt, dan wil ik er afstand van nemen. Ik word stil en kan de persoon niet meer onder ogen zien uit een soort van schaamte gok ik. Want ik schaam me voor het feit dat ik me zo voel. Dat ik überhaupt de gedachte heb om voor zoiets er gewoon compleet mee te stoppen. Hoe absurd wil je het? Maar toch voel ik het. Daarom vervloek ik deze ziekte. Het is NIET logisch. Niets eraan is logisch. Ik heb deze zeer rationele, droge kant in mij die zo'n dingen complete onzin vind. En dan heb ik dus de emotioneel verstoorde kant die mij domme dingen laat doen omdat ik er simpelweg niet mee om kan. Die twee zitten dus constant te knokken met elkaar.

Ik heb ook gehoord dat BPD naarmate leeftijd zou minderen, ik geloof zelf dat het wetenschappelijk beschreven is. Maar ik heb genoeg mensen gezien van middelbare leeftijd op de afdeling. Dus of het werkelijk beter wordt is volgens mij ook heel erg persoonsgebonden. Ik hoop het uiteraard wel.. Mijn brein is inprincipe nog niet 'volwassen' gezien ik nog geen 25 ben. Het is pas op je 25ste:
One key part of that trajectory is the development of the prefrontal cortex, a significant part of the brain, in terms of social interactions, that affects how we regulate emotions, control impulsive behavior, assess risk and make long-term plans. Also important are the brain’s reward systems, which are especially excitable during adolescence. But these parts of the brain don’t stop growing at age 18. In fact, research shows that it can take more than 25 years for them to reach maturity. https://bigthink.com/neuropsych/adult-brain/ En laat dat nou net allemaal symptomen zijn van BPD. Ik ben pas binnen een paar weken 24.

Klopt Musiqolog, ik heb er zo ook al over nagedacht. Misschien moet ik gewoon stoppen met zo cynisch te zijn en er van proberen te genieten? Met Kerst ging dat nog wel. Met Nieuwjaar minder. Maar het is dan ook voor mij simpelweg geen fantastisch jaar geweest. Het jaar daarop ook niet. Het is eigenlijk sinds dan dat ik de betekenis ervan ben verloren. Ik ben gewoon niet gelukkig. Dat het plots een nieuw jaar is verandert daar niets aan.

En idd, die winter helpt niet. Ik merk dat als de zon nog maar een sprankeltje schijnt ik wel zin heb om even naar buiten te gaan. Maar al die regen, modder en ellende mag echt gaan stoppen. Ik hoop idd dat ik mee mag gaan kruipen uit dat dal want ik heb het flink gehad hier beneden.

Bedankt voor de knuffel Pien :knuffel:

Ik ging dit weekend normaal naar een familie bijeenkomst van de familie van mijn vriend maar heb hem gezegd dat het beter is als ik toch niet ga (zeker na hoe het vorige keer gelopen is). Ik was vandaag even in de stad met mijn vader en ik krijg momenteel even de kriebels van mensen. Ik kan ze niet eens aankijken; laat staan interactie met ze hebben

Als ik meega kan ik ook niet echt vroegtijdig weg ofzo als het me toch te veel werd, het is niet bij de deur.

"A man was standing in a huge field. He spots a woman on horseback galloping wildly towards him. As the horse and rider are passing him he yells out: 'Where are you going?'. The rider responds: 'I don't know. Ask the horse'. We are the rider, the horse is our emotions."
‧͙⁺˚*･༓☾ Check zeker eens mijn kunstwerkjes ☽༓･*˚⁺‧͙

**Geplaatst:** 06-01-22 07:49

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 06-01-22 07:49

Borderline kan inderdaad stabiliseren met de leeftijd. Minder hormonen, maar ook er beter mee (leren) omgaan etc spelen hier een grote rol in. Helaas is dit geen vast staat feit en er over groeien al helemaal niet. Alhoewel ik het iedereen met borderline zou wensen dat ze er zo snel mogelijk vanaf zijn :(:)

**Geplaatst:** 06-01-22 16:26

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 06-01-22 16:26

Voor mij blijft de vraag of het borderline is of toch niet iets meer in het autisme spectrum. Niet dat ik er allemaal verstand van heb hoor.

**Geplaatst:** 14-01-22 22:23

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-01-22 22:23

Hé Kaat! Hoe gaat het met je?

Niet perfect is ook goed

**Geplaatst door de TopicStarter:** 15-01-22 14:28

Geplaatst door de TopicStarter: 15-01-22 14:28

Hey Amado! Wat lief dat je aan me denkt.

Goh ja, niet veel anders dan mijn laatste post. Over het algemeen niet slecht, momenteel eigenlijk vrij goed zelf. Maar mijn gemoedstoestand kan zo snel de andere kant op, dat mij bv. overdag gewoon goed voelen geen garantie is dat dat 's avonds ook zo gaat zijn. Ik had de laatste tijd vooral last van slaapproblemen. Door piekergedrag geraakte ik soms na uren tobben in bed nog altijd niet in slaap. Ik heb nu een paar dagen de goede oude 'geen schermtijd meer direct voor het slapengaan en boek erbij'-methode geprobeerd en dat lijkt wel goed te werken.

Ik wacht momenteel nog altijd op nieuws ivm een job waarin ik geïnteresseerd ben en hoop dat ik ergens volgende week misschien op gesprek kan gaan. Verder heb ik 20 januari officieel de eerste webinar van mijn cursus Natuurmanagement, dus volgende week begin ik ook terug met studeren. De dingen beginnen nu eindelijk wat vaart te nemen en ik hoop dat de extra bezigheden mijn algemene gemoedstoestand wat meer gaan ondersteunen in de positieve zin. Ik kijk ook uit naar mooier weer, potentieel samen wonen etc.

Ik ben ook wel aan het opteren van zodra ik echt meer gevestigd ben op één plek terug een vaste therapeut te zoeken waar ik maandelijks oid naar toe zou gaan. Nu is dat moeilijk omdat ik nog altijd in die limbo zit en ik geen zin heb om een relatie met een therapeut op te bouwen als ik die toch weer moet afbreken binnenkort. Mijn laatste therapeut is me momenteel te duur geworden. Ik weet ook niet of therapie momenteel heel veel zin zou hebben gezien mijn algemene situatie ongewijzigd is en de problemen die er zijn nu vooral van tijdelijke aard zijn zeg maar.

Er is in de tussentijd wel nog iets spannends gebeurd en dat is dat ik een nieuwe tattoo heb laten zetten die de littekens op mijn arm grotendeels bedekken. Die afspraak stond al lange tijd vast en was voor mij een grote reden om daar niet meer te

Spoiler:
automutileren

. Ik heb heel vaak op het punt gestaan om het te doen, maar het idee dat de afspraak dan niet kon doorgaan hield me altijd tegen. Ik heb het ook bewust nooit op mijn andere arm gedaan, gezien ik daar reeds een tattoo heb. Niet al mijn littekens zijn bedekt, maar de meeste wel en juist doordat er zo'n groot werk staat nu is je oog daar veel meer op gefocusd.

Afbeelding

Het is een vrij luguber ontwerp geworden, maar dit is wat ik wou. Het is gebaseerd op een manga serie genaamd The Girl from the other side: Siúil, a Rún, geschreven en geïllustreerd door Nagabe. Ik ben verliefd geworden op deze serie. Het contrast tussen het onschuldige, kleine meisje en het demoon-achtige wezen. Licht en donker. Het verhaal bespreekt verscheidene onderwerpen zoals verraad, de dood en het verlies van onschuld. Maar ook eenzaamheid komt uitgebreid aan bod. Mijn artiest heeft haar eigen draai gegeven aan het ontwerp waardoor het uiteindelijk echt een uniek werk geworden is. Voor mij weerspiegeld het ook acceptatie. Iets waar ik al in het begin van mijn traject enorm mee worstel. En de haat-liefde relatie met mijn innerlijke demonen.

Afbeelding

"A man was standing in a huge field. He spots a woman on horseback galloping wildly towards him. As the horse and rider are passing him he yells out: 'Where are you going?'. The rider responds: 'I don't know. Ask the horse'. We are the rider, the horse is our emotions."
‧͙⁺˚*･༓☾ Check zeker eens mijn kunstwerkjes ☽༓･*˚⁺‧͙

**Geplaatst:** 15-01-22 14:34

Geplaatst: 15-01-22 14:34

Jeetje Kaat. Als ik je tekening zie dan denk ik gelijk "hebben we niet allemaal dat lieve onschuldige meisje (jongetje) in ons dat voortdurend door demon achtige wezens in de verleiding gebracht wordt om van ons pad af te dwalen? Of ben ik nu te zweverig en praat ik teveel in beeldspraak?

Je tattoo is erg mooi gemaakt nav dit thema.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 15-01-22 14:58

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter: 15-01-22 14:58

Nee Pien, dat is zeker geen zweverige beeldspraak. Uiteindelijk zijn we allemaal onschuldig geboren. Maar naarmate we bepaalde ervaringen opdoen in het leven verliezen we die onschuldigheid.

Bedankt voor het compliment! Ik besef overigens dat niet iedereen het zal appreciëren. Het is een donkere, lugubere tattoo. Maar ik vind juist het contrast erin wel mooi. Overigens pittig ding om te laten zetten hoor. Is niet mijn eerste, maar ruim wel de meest vervelende door de armplooi.

"A man was standing in a huge field. He spots a woman on horseback galloping wildly towards him. As the horse and rider are passing him he yells out: 'Where are you going?'. The rider responds: 'I don't know. Ask the horse'. We are the rider, the horse is our emotions."
‧͙⁺˚*･༓☾ Check zeker eens mijn kunstwerkjes ☽༓･*˚⁺‧͙

**Geplaatst:** 15-01-22 15:07

Geplaatst: 15-01-22 15:07

Kaatastrof schreef:
Nee Pien, dat is zeker geen zweverige beeldspraak. Uiteindelijk zijn we allemaal onschuldig geboren. Maar naarmate we bepaalde ervaringen opdoen in het leven verliezen we die onschuldigheid.

Nee dat hoeft niet. We zijn misschien als ouderen wat meer door de wol geverfd en weten bv dat er slechte mensen zijn en je kijkt er wat minder van op. Maar ik zie dat ook in mijn omgeving. De meeste mensen deugen gewoon heel erg en er is weinig of niets mis met ze. Misschien ben ik daar naïef in, maar daar geloof ik nog steeds in.

Kaat jij hebt ook nog steeds dat onschuldige meisje in je. Echt wel. Dat geldt ook voor mij en dat maakt het leven soms ook zo lastig en zo voelbaar schurend en dat doet pijn.

**Geplaatst:** 15-01-22 20:09

Geplaatst: 15-01-22 20:09

Wat stoer ook dat je dat gedaan hebt!

Heel knap! Vet hoor!

Niet perfect is ook goed

**Geplaatst:** 15-01-22 20:59

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-01-22 20:59

Mooi ze! Uw tattoo

**Geplaatst:** 15-01-22 21:32

Geplaatst: 15-01-22 21:32

Hoi Kaat,
persoonlijk ben ik niet zo van de tatoeages, maar ik vind het idee wel heel mooi.

Je neemt je littekens 'mee' in een soort van tekening.

En die tekening/ tatoeage heeft ook een symbolische waarde voor jou.
Want het zijn nog al thema's. Onschuld, verlies van onschuld, innerlijke demonen, eenzaamheid - geen kleine dingen...!

En "dus" goed om dat op één of andere manier vorm te geven.

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

**Geplaatst:** 21-01-22 18:19

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-01-22 18:19

Heel mooi die tatoeage. Ik begrijp en voel hem.

**Geplaatst:** 27-01-22 11:10

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 27-01-22 11:10

Hoi meis, hoe-s-t nu met je...?

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

**Geplaatst door de TopicStarter:** 27-01-22 15:18

Geplaatst door de TopicStarter: 27-01-22 15:18

Wisselvallig.

Heel erg afhankelijk van externe gebeurtenissen en of ik die positief of negatief ervaar. Ik ben niet bepaald stabiel dus. Zwart of wit, grijs is er niet. Dat is lastig, want ik heb het gevoel constant in een rollercoaster te zitten. De momenten dat het mis is, is het namelijk nog altijd erg mis. Ik heb veel stress gehad de laatste tijd ivm jobzoektocht (en alle onzekere gedachten wat de toekomst betreft die constant radicaal veranderen) en mijn relatie die momenteel niet op en top is.

Hij biedt mij niet echt de stabiliteit die ik nodig heb en het is moeilijk voor me om dat uit te spreken. Ik loop weg van de confrontatie en besef dat dat echt niet oké is. Ik word afstandelijk en praat niet meer met hem. Als hij dan afstandelijk naar mij toe wordt, krijg ik daar erg negatieve gevoelens over en neem ik nog meer afstand. Het typische aantrekken en afstoten dus van een Borderliner. Dat is erg zwaar voor mij, maar ik ben er zeker van dat dat ook zo voor hem is. Ik weet alleen niet hoe hij er werkelijk over denkt, want daar praat hij dus ook niet over. Enfin, problematisch dus. Zeker gezien het plan was dat we dus gingen samenwonen met een vriend van hem. Daar heb ik dus ook second guesses over. Ik ben aan het bedenken hoe we meer consistentie zouden kunnen creëeren in onze relatie. Waar ik nu vooral over struikel is het feit dat ik lang reis om bij hem te zijn en dat we uiteindelijk bijna niets samen doen. Ieder doet zijn ding. Ik verveel me er vaak stikdood en dat frustreert, want dan denk ik aan alle dingen die ik thuis had kunnen doen. Ik kruip dan uiteraard ook erg in mijn hoofd. Ik heb al geprobeerd aan te halen dat ik graag meer dingen samen wil doen, maar heb het idee dat het vooral langs mijn kant komt. En op den duur heb ik ook gewoon geen zin meer om het te vragen. Daarom dacht ik dat het misschien nuttig was om te kijken of hij het zou zien zitten om een vaste dag te hebben waarop we iets samen doen ofzo. Dan heb ik enige garantie/voorspelbaarheid.

Recent heb ik nog gesolliciteerd voor een job bij de Vlaamse overheid. Daarvoor moet je tests doen. In het begin van mijn depressie heb ik voor een andere functie bij de overheid gesolliciteerd. Daar geraakte ik ook vlot door de CV selectie. Ik ben een vlotte schrijver. Maar toen ik hoorde dat ik een persoonlijkheidstest ging moeten doen, flipte ik en heb ik alles afgezegd. Ik kàn niet liegen. Ik ging die test dus doodeerlijk doen en wist hoe erg ik mentaal was op dat moment. Ik dacht dat ik me belachelijk ging maken en dat het toch geen nut was om het te doen, want het ging geen goede representatie zijn.. Dit keer is het me dus wel gelukt om het te doen. Het scheelde wel dat het online was via een programma, tegenover een persoon is dat voor mij echt veel moeilijker. Ik ben ook wel gewoon eerlijk geweest. Bij 'levenslustig' heb ik dan ook niet getwijfeld om toe te geven dat dat niet bepaald het geval is

Het interview ging wel redelijk ook. Het was online, achter de computer vind ik het wederom minder eng. Ik had wel medicatie (bisoprolol) genomen omdat ik erg gestressd was voor de case studie op tijd die daarvoor plaats vond. Ik heb het idee dat die medicatie me wel helpt om het scherpe randje eraf te halen. Uiteindelijk denk ik wel niet dat ik deze job zal nemen, inhoudelijk snapte ik er stiekem niet zo heel veel van en heb ik gewoon op basis van logische redenatie wat uit mijn nek geluld. :')

Er was echter nog een job als administratief medewerker in een vzw dat assistentiehonden opleidt waarvoor ik gesolliciteerd heb. Die job had mijn voorkeur. Het is 20u, wel verder (ik moet sowieso verhuizen) en minder voordelen (minder loon ook) maar inhoudelijk wel iets dat ik ga kunnen en ook wel leuk vind om te doen. Daarvoor ga ik dinsdag op gesprek.

Ik schrijf hier niet zo vaak meer omdat ik het idee heb dat ik in herhaling val. En dat boeit gewoon niet. Mijn moodswings zijn er gewoon àltijd. Ik moet wel eerlijk toegeven dat het een eeuwigheid lijkt sinds ik écht écht gelukkig ben geweest. Ik heb wel highs uiteraard, maar meestal gewoon voor heel korte duur en de rest is 'normaal' of depressief/down. Ik heb wel gekeken om schematherapie te proberen. Maar ik wil een intenser programma dan gewoon een therapeut. Liefst dagtherapie. Vaak komt dat financieel toch net iets beter uit. Maar het is erg moeilijk om iets te vinden dat ook nog een praktisch te doen is én ook geen DGT bevat. Ik heb reeds een test gedaan dus ik ken mijn schema's/modi. Maar nooit tot toepassing gegaan ervan om verwarring met DGT te voorkomen. Ik ben wel enkele boeken tegengekomen maar ik heb liever ook wat externe feedback.

Wbt die stomme papieren voor de VDAB - schiet niet op, laatst belde ik de psychiater nog en hij zei dat hij me niet vergeten was maar het gewoon druk had. De maand is inmiddels al weer bijna om dus denk dat ik nog eens aan zijn mouw ga moeten trekken en duidelijk maken dat als het echt niet lukt, hij het gewoon moet zeggen en dan probeer ik het alsnog eens bij mijn huisarts..

"A man was standing in a huge field. He spots a woman on horseback galloping wildly towards him. As the horse and rider are passing him he yells out: 'Where are you going?'. The rider responds: 'I don't know. Ask the horse'. We are the rider, the horse is our emotions."
‧͙⁺˚*･༓☾ Check zeker eens mijn kunstwerkjes ☽༓･*˚⁺‧͙

Wie is er online