Bokt.nl

**Geplaatst**: 24-09-21 07:48

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 24-09-21 07:48

Goedemorgen Kaat, ik hoop dat je vandaag een betere dag hebt. Knuffel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-09-21 13:12

Geplaatst door de TopicStarter : 24-09-21 13:12

Ik heb een leefloon. Hiervoor heb ik uiteraard een contract waarin staat dat ik moet initiatief nemen op zoek naar werk oid, maar wel vanaf wanneer dat voor mij lukt. Ik dien mijn maatschappelijke assistente regelmatig op de hoogte te houden. Ik heb haar vrij recent nog gesproken en van haar moest ik echt mijn tijd nemen. Van hun uit is er dus niet echt druk. Het is meer ikzelf die me bepaalde dingen oplegt eigenlijk. Graag 'normaal' willen zijn, verder kunnen gaan met mijn leven. Dat soort dingen. Maar dat blijkt allemaal zo simpel nog niet helaas.

Ik heb na de vergadering het er wel nog kort over gehad met diegene die toeziet op de Villa. Ze zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken gezien ik duidelijk bezig ben met dingen. Dat ik echt nog geen plan hoef te hebben. Maar ik schaam me er wel voor. Ik wil gewoon heel graag dat het wel zou lukken.. Mijn moeder wilt ook heel graag dat haar dochter vooruit kan. Ze heeft het zelf moeilijk met het onmacht. Mijn vader wellicht nog meer, maar hij toont dat minder.

Met mij gaat het wel redelijk. Niet super goed. Wel beter maar gewoon vrij droog. Geen idee hoe ik het anders kan beschrijven. Ik ga straks naar de kine en dan komt er nog een goede vriend langs om wat bij te praten. Als dat gedaan is zal ik mij gereed moeten maken om naar mijn vriend te gaan. Hij heeft dingen te doen morgen dus daarna vertrek ik naar mijn ouders. Ik denk dat ik voldoende tijd ga nemen daar om even alles te laten bezinken en bij de dieren te zijn, dus de kans is groot dat ik er gewoon tot maandag blijf.

In de tussentijd heb ik me bezig gehouden met projectje voor de dochter van die vriendin die equicoaching doet en mij onlangs gecoacht heeft. Als vergoeding voor een volgende sessie.

Afbeelding

Dit is nog maar een schets. Volgende stap is aquarelle achtergrond, dan fineliner erover en als laatste het paard zelf. De schets moet her en der nog wat aangepast worden swso, zelf nog niet blij met het ene achterbeen.

**Geplaatst**: 24-09-21 13:49

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 24-09-21 13:49

Wat fijn dat je je daar in ieder geval geen zorgen over hoeft te maken!
En meid, wat kun je prachtig tekenen

Haal je daar ook rust uit?

**Geplaatst**: 25-09-21 07:21

Geplaatst: 25-09-21 07:21

Schamen hoef je niet te doen. Is niet nodig. En als je je zelf nog niet 100%voelt. Is het idd best dat je er nog niet aan begint, want je kan u niet zomaar neer zetten of zeggen ik kom niet opt werk.. Dus alles op zijn tijd. Eerst aan jezelf werken. Je hebt al vooruitgang geboekt hoor! En we leven niet om te werken. We werken om te leven!!

En jaaaa haal je kunsten maar weer eens naar boven kaat !!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-09-21 17:26

Geplaatst door de TopicStarter : 27-09-21 17:26

Voorlopig hoef ik mij daar idd geen zorgen om te maken. Maar het contract is er wel. Dus het is wel iets om in mijn achterhoofd te houden. Bedankt voor het compliment trouwens. Ik kan zeker wel genieten van het tekenen en schilderen, maar moet daar voor wel echt in de juiste mindset zijn. Daar zit mijn perfectionisme (en wellicht ergens ook faalangst) vast voor tussen.

Klopt Candy. Daar ben ik vooral bang voor. Dat ik een crisis krijg op het werk. Dat wil ik echt niet meemaken. Ik kan door dat ik niet helemaal stabiel ben, ook niet echt betrouwbaar zijn. Nuja, in de meeste gevallen lukt dat gewoon wel. Maar er is het afgelopen jaar zo veel verandert dat ik het allemaal erg moeilijk in te schatten vind.

Mijn ouders zijn mij zaterdag met hun tweeën komen ophalen. Dat vond ik vrij frappant, gezien dat niet echt van de gewoonte is. Ik vreesde dat ik een preek oid op mijn dak ging krijgen, maar dat gebeurde niet. Langs de andere kant weer niet zo vreemd gezien dat soort gesprekken eigenlijk niet echt gevoerd worden. Althans, niet in mijn bijzijn. Mijn moeder heeft er aan de ontbijt tafel wel eens naar gevraagd, wat er precies gebeurd is die woensdag en waarom ik donderdag niet gewoon kon gaan solliciteren. Het is voor mij moeilijk om daarover met haar te praten maar heb mijn best gedaan om het uit te leggen. Ding is, zij weten het ook niet meer. Mijn mama heeft mij die bewuste dag een emotionele sms gestuurd, die ik pas een paar dagen later heb gezien. Het is triest eigenlijk dat zij ook gewoon wanhopig zijn. Ik kan ze echter geen enkele vorm van zekerheid bieden.

Ik heb zondag avond wel nog een ritje kunnen maken. Wel niet alleen, mijn ouders wilden graag mee. Maar wel lekker gas kunnen geven in het veld en ze was heel lief. Ik heb die avond ook nog even gespeeld en grondwerk gedaan met mijn Tinker tuin, Boris. Het was al erg lang geleden maar hij was ontzettend braaf en had er echt lol in.
Afbeelding

De specifieke geur van een herfst avond/nacht hangt weer in de lucht en daar heb ik het een beetje moeilijk mee. Ik geniet van die geur. Maar er hangen veel slechte herinneringen aan. De nachten dat ik door mijn dakvenster glipte om in de duisternis op het dak naar de sterren te staren en me ineens heel klein en betekenisloos voelde in dit universum. Die bewuste avond dat ik naar buiten glipte om tussen de velden, die veldweg op de foto, te gaan zitten. Ik zat toen bomvol angst, alleen. Binnen iets meer dan een maand is dit topic een jaar oud. Is het jaar officieel rond en dat is voor mij wel heftig. Ik heb het gevoel dat ik, sinds mijn afstuderen in 2020 (en eigenlijk daarvoor al rond mijn stageperiode) leef in een waas. Alsof ik gewoon sindsdien alles gedaan heb op automatische piloot. Ik heb het overleefd, maar ik heb niet echt geleefd. Ik weet ook niet of ik nu echt leef. Soms wel. Kleine momentjes.

Ik ben nu onderweg naar Gent weer. Ik zit vol stress. Vol vragen. Vol mogelijkheden wat ik kan doen maar ik weet niet wat de juiste optie is nu. Ik weet niet of iemand me daar überhaupt nog mee kan helpen. Ik moet het zelf doen, maar het komt maar niet van de grond. Ik denk dat ik nog eens naar de huisarts ga deze week. Al betwijfel ik of dat veel gaat uithalen.

**Geplaatst**: 27-09-21 20:00

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 27-09-21 20:00

Je ziet mogelijkheden. Je bent dit jaar doorgekomen.
Je hebt momenten dat je voelt dat je echt leeft.
Dat is al best wat, Kaat.

**Geplaatst**: 27-09-21 21:24

Geplaatst: 27-09-21 21:24

Kaatastrof schreef:
De specifieke geur van een herfst avond/nacht hangt weer in de lucht en daar heb ik het een beetje moeilijk mee. Ik geniet van die geur. Maar er hangen veel slechte herinneringen aan. De nachten dat ik door mijn dakvenster glipte om in de duisternis op het dak naar de sterren te staren en me ineens heel klein en betekenisloos voelde in dit universum. Die bewuste avond dat ik naar buiten glipte om tussen de velden, die veldweg op de foto, te gaan zitten. Ik zat toen bomvol angst, alleen. Binnen iets meer dan een maand is dit topic een jaar oud. Is het jaar officieel rond en dat is voor mij wel heftig. Ik heb het gevoel dat ik, sinds mijn afstuderen in 2020 (en eigenlijk daarvoor al rond mijn stageperiode) leef in een waas. Alsof ik gewoon sindsdien alles gedaan heb op automatische piloot. Ik heb het overleefd, maar ik heb niet echt geleefd. Ik weet ook niet of ik nu echt leef. Soms wel. Kleine momentjes.

Je bent nu een jaar verder. Dan kun je nu weer mooie herinneringen maken. Ik zoek ook vaak de stilte van de nacht op, ik vind het heerlijk.

En ja, als je je gaat meten met de omvang van het heelal zijn we allemaal betekenisloos. Maar de sterren kunnen niet terugkijken en denken: "goh, wat is dat mensje daar toch nietig in vergelijking met ons!" Dat kunnen wij alleen. En dat is ook wat waard.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-09-21 12:25

Geplaatst door de TopicStarter : 29-09-21 12:25

Het ziet er niet goed uit. Ik kan me niet motiveren. Ik vrees dat ik hier weg moet. Dat dit mijn plek niet meer is. Ik kan geen DGT meer doen. Ik heb geen zin in de vaardigheden consistent toe te passen. Het lukt mij niet. Het voelt verkeerd. Alles voelt verkeerd. Ik vind mijn plaats niet. Ik weet niet waar ik heen moet, ik weet niet wat ik moet doen. Het enige wat ik weet is dat ik mij niet goed voel.

Ik vrees dat alles wat ik opgebouwd heb richting zelfstandigheid zal moeten loslaten. Dat ik gewoon terug bij mijn ouders moet gaan wonen voorlopig. Ik hoop dat ik van zodra ik kan starten met mijn opleiding midden januari terug wat motivatie vind. Ik maar op zoek moet gaan naar hulpverlening daar in de buurt. Maar ik heb dan wel weer meer vrije keuze en hopelijk kan ik daar dan misschien wel ergens een goede psychiater vinden oid. Mijn grootste angst is echter dat de cyclus zich weer zou herhalen..

Ik heb deze namiddag nog een gesprek met een coach hier. Ik ga in de tussentijd even een pro- en con lijstje maken. Maar ik denk dat dit hoofdstuk afsluiten misschien toch wel de beste beslissing is.

**Geplaatst**: 29-09-21 12:37

Geplaatst: 29-09-21 12:37

Kaat ik kan je niet helpen helaas. Weet dat ik aan je denk, je een tof mens vindt en je een dikke knuffel geef.

**Geplaatst**: 29-09-21 14:23

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-09-21 14:23

Hoi meis,
ook van mij even een knuffel.
Hopelijk zo meteen een goed gesprek - 'dat kan nooit kwaad'.
Succes!

**Geplaatst**: 29-09-21 14:25

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-09-21 14:25

Heel veel succes met het gesprek vanmiddag!
Krijg je nog iets van medicatie?

**Geplaatst**: 29-09-21 14:41

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-09-21 14:41

Succes met je gesprek :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-09-21 15:42

Geplaatst door de TopicStarter : 29-09-21 15:42

Bedankt voor de knuffels. :knuffel:

Gesprek verliep wel oké. Moeite met oogcontact, veel afwezig/dissociatief voelen, maar inhoudelijk wel nuttig op zich. Hij raadde sterk aan dat ik zsm contact moest opnemen met mijn therapeut/externe coach. Ik had nog geen afspraak gemaakt, dus dat moest er sowieso van komen. Het was wel het zetje dat ik nodig had om te bellen zodat ik met haar kan gaan bespreken wat mijn opties nog zijn. Zij probeerde me nog duidelijk te maken dat ik iets moet vinden dat mij nu even helemaal ontspant gezien ik nu in overdrive zit en dan toch niets meer echt doordringt, maar ik weet op recht niet wat. Ja, bij de paarden zijn oid, maar dan verlies ik 4 uur aan heen en weer gereis waar ik nu echt niet de energie voor heb. En om random even naar een manege gaan voel ik mij ook niet echt goed bij. Ik heb daar straks al wat getracht muziek te spelen maar het doet me helemaal niets. Ik zat maar wat dissociatief op de toetsen te tokkelen van mijn kalimba. Ik denk dat ik onder mijn dekens kruip en nog wat naar een audiobook ga luisteren in de hoop dat ik er wat rustiger van word. Enfin, mijn therapeut kende wel iemand van de zorgboerderij die ik gecontacteerd heb voor dagbesteding en zij was er heel enthousiast over, dus hopelijk is dat iets. Maar voorlopig is het weer wachten op een antwoord. Men zou denken dat ik na dit jaar een engelengeduld gekregen heb want in de zorg mag je heeeel veel wachten, maar jammer genoeg is dat niet zo.

Ik ben vandaag ook weer niet zo lief geweest voor mezelf helaas. Ik had gehoopt dat er nog eens aan toe geven me wat zou kalmeren, maar zelf dat is me niet meer gegund. Het was sowieso een domme gedachtengang waar ik beter niet naar had geluisterd.

Morgenvroeg naar de psychiater hier weer voor mijn arbeidsongeschiktheid (geen zin in om haar te zien). Ik moet ook mijn evaluatie nog voorbereiden voor vrijdag, die ik dus had uitgesteld tot 2 weken erna. Het heeft effectief niets uitgemaakt, ik voel me even belabberd.

Ik neem geen medicatie meer. Dat is ooit opgestart in de PAAZ in nov 2020. Eerst heftige bijwerkingen gehad, dan overgestapt naar iets anders. Maar gezien ik in dec 2020 al op intake in Karus ben gegaan en ze daar niet echt voorstanders zijn van medicatie voor BPD-patiënten, hebben ze het snel weer afgebouwd. Ik heb AD dus nooit lang genoeg genomen om effect te hebben. Ik kreeg in Grimbergen wel eens een Temesta oid als ik in overspoeling/crisis ging om mij te kalmeren. Maar dat doen ze hier ook werkelijk nooit.

**Geplaatst**: 29-09-21 16:30

Geplaatst: 29-09-21 16:30

Kaatastrof schreef:
Bedankt voor de knuffels.
Morgenvroeg naar de psychiater hier weer voor mijn arbeidsongeschiktheid (geen zin in om haar te zien). Ik moet ook mijn evaluatie nog voorbereiden voor vrijdag, die ik dus had uitgesteld tot 2 weken erna. Het heeft effectief niets uitgemaakt, ik voel me even belabberd.

Dit heb ik zelf ook gemerkt...ik doe zo'n dingen ook allemaal niet graag, maar uitstellen helpt helemaal niets aan dat gevoel. Integendeel...je hebt nu 2 weken extra met die spanning gezeten.

Probeer eens gewoon zo'n dingen niet uit te stellen en gewoon hoofd vooruit rammen en het doen. Mijn ervaring is dat ik nog steeds een hekel blijf hebben aan deze situaties (die spanning en angst blijft dus) maar ik wel steeds opgelucht ben als het achter de rug is en ik 2 weken minder met die spanning moet rondlopen. En vaak heb ik dan ook dat ik me trots op mezelf voel dat ik dat dan toch weer gedurfd/gedaan heb.

Ook weet ik rationeel dan ook wel dat het allemaal wel meevalt en het helemaal zo erg niet is als mijn gevoel me probeert wijs te maken...alleen blijft ik zelf ook steeds weer die spanning en angst opbouwen. Maar in het leven kan je nu eenmaal deze situaties niet blijven ontwijken en moet je er eens door...ik prefereer dan de korte pijn. Soms zeg ik gewoon ook tegen mezelf van verdorie, doe het nu gewoon, vorige keer ging het ook best wel ok. Is een dom gezicht als ik mezelf een schop onder mijn kont aan het geven ben, maar als het helpt, dan helpt het.

Ik hoop dat je stilaan uit je put kan klauteren...met ups en downs...da's nu eenmaal het leven. Spijtig genoeg tonen vele mensen enkel hun ups...maar iedereen heeft met de downs te maken. Je bent niet alleen...en het is helemaal ok om hulp te vragen!

**Geplaatst**: 30-09-21 19:47

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 30-09-21 19:47

Hoi Kaat, heb je de psychiater weten te doorstaan...?

En dan 'op naar morgen'...!

**Geplaatst**: 30-09-21 21:31

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 30-09-21 21:31

Hoe was het bij de psychiater?

Ik denk aan je !

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-10-21 09:02

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 01-10-21 09:02

Niet bijzonder, ik ging gewoon voor een papiertje dus het gesprek was kort. Weer bepaalde opmerkingen waarvan ik dacht, tja. Zij vindt het grappig, maar ik niet, maar ik ken haar ondertussen al.

Ik kom net terug van mijn evaluatie. Noem het eerder maar 'op het matje geroepen door de teleurgestelde juffen en meesters' want zo voelde het wel. Ik met mijn kop flap er dan nog domme dingen uit die geïnterpreteerd kunnen worden als 'ik heb eigenlijk geen zin om op te staan', die dan meteen tegen mij gebruikt worden natuurlijk. Blijkbaar kwam alles nonchalant over, waarschijnlijk klopt dat wel, al was dat niet mijn intentie. Of wel? Zo dat ik ze op afstand kan houden? Een copingmechanisme dat ik al jaren toepas. Lach het weg. Doe alsof het je weinig doet. Dat is de safe route. Dat heb ik mijzelf wijs gemaakt tenminste.

Zoals reeds gezegd, dreig ik het dak boven mijn hoofd hier te verliezen. Tenzij ik me terug toewijd aan de therapie en het team weer toelaat. Ik weet niet of ik dat kan. En ik weet niet of dat mij werkelijk gelukkiger gaat maken. Gisteren had ik zo'n moment van 'Ja! Geef je gewoon over! Het leger is al lang je kampement binnengedrongen, al je strijdmakkers zijn neergeknald en jij staat er nog alleen te verdedigen. Ga nu toch appelflap op je knieëen en laat je omvormen tot de andere kant'. Maar grotendeels zijn het momenten van 'Nee! Ik hou voet bij stuk. Dit is van mij. Ik wil mij niet overgeven.'

Ik heb mij de hele tijd 'flink' gehouden maar op het einde, als ik het woord moest nemen kon ik enkel zeggen dat ik zo veel paden voor mij zie, maar niet weet welke ik moet nemen. Terwijl ik in tranen uitbarste.

Om dan naar buiten te moeten druipen, geen woord meer kunnen zeggen buiten een stille 'dank u' uit beleefdheid. Om de deur te openen en dan pal in de eetzaal te staan waar al patiënten zitten te wachten voor de ochtendvergadering. Het komt bij mij haast overeen met de scène uit Games of Thrones waarbij Cersei naakt het plein over moest wandelen en er constant 'Shame!' gezegd werd. Een vriend was mijn naam aan het roepen, maar ik deed gewoon een hand omhoog en zei 'Nu even geen commentaar' en wandelde vlug door.

Mijn verdriet maakt dan vliegensvlug plaats voor kwaadheid. Ik kom buiten en ik denk meteen aan destructieve dingen. Iedereen is een boeman. Ik zie doorns van een braamstruik buiten en ik wil er mijn huid mee open rijten. Ik wil mijn hoofd tegen een muur bonken. Ik wil mijn fiets pakken en heel hard roekeloos rijden tot ik er bij neer val.

En gelukkig zit er dan nog ergens wel een rem.

**Geplaatst**: 01-10-21 09:22

Geplaatst: 01-10-21 09:22

Citaat:
En gelukkig zit er dan nog ergens wel een rem.

Daar ben ik ook heel gelukkig mee, want niemand mag je pijn doen! Dus dat doe je goed.
Kaat je hebt gewoon heftige emoties, herkenbaar, maar daar leer je echt mee omgaan

**Geplaatst**: 01-10-21 09:22

Geplaatst: 01-10-21 09:22

Zou het zinvol zijn om dit topic te laten lezen aan iemand die gaat over jouw plaatsing?
Je hebt blijkbaar een 'optische harde schil', maar er is zoveel wat wel in verandering is.
Ik gun het je zo dat je iemand echt toelaat in je leven. Want je bent het zó waard.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-10-21 11:07

Geplaatst door de TopicStarter : 01-10-21 11:07

Mijn coach destijds had weet van dit topic en heeft het ook deels gelezen. Maar ik weet niet of dat nog gebeurd. Ik gok van niet.

Ik heb wel nog een goed gesprek gehad met de begeleidster van de Villa hier. Ik heb naar haar toe wel open kunnen spreken over wat er gaande is en het ook kunnen tonen. Ik denk dat ik er nu wel uit ben dat DGT stopt voor mij, misschien niet definitief, maar alleszins wel voorlopig. Dat betekent dat ik hier weg moet. Ik heb twee weken de tijd om mijn beslissing te maken, dan moet ik terug op team. Ik krijg echter wel voldoende tijd om te verhuizen, maar het mag geen maanden duren. Alleen denk ik niet dat ik in de tussentijd een eigen stekje kan vinden.

Dus de opties zijn een ander ziekenhuis zoeken, andere therapievorm. Maar ik heb het idee dat het overal wel een beetje hetzelfde is. Ik denk dat er maar weinig plaatsen zijn waar mensen werkelijk geholpen buiten komen. Voor sommige mensen is dat effectief hier, dat geloof ik werkelijk. Al is het wel zuur als je daar zit te wachten voor je evaluatie en je de psychiater vol lof hoort praten hoe goed iemand het nu wel niet doet tegen haar collega's. Alsof ze nog wat extra zout willen strooien in de wonde. Dat is uiteraard niet zo, en ik ben blij voor die persoon, maar het voelde wel heel k*t zo.

Dusja, wat zijn mijn opties?
- Ik ga naar huis, bij mijn ouders en de dieren. Ik zoek een nieuwe therapeut, die ik daar misschien best wel terug wekelijks zie. Eventueel een psychiater voor verdere opvolging. Ik spreek duidelijk af met mijn ouders dat ik rust nodig heb en dat ze rekening met me kunnen houden. Dat er besef is dat hun stress en frustraties door mij opgezogen worden als een spons.

Ik moet dan wel een bezigheid zoeken. Daarin heb ik eventueel de optie om aan de slag te gaan met mijn ruin, maar dan moet hij ergens gestald worden gezien ik hier niet de faciliteiten heb om hem goed te trainen + goede instructie zoeken en dat kost bakken geld.

Ik kan starten met mijn rijbewijs en voorlopig kijken voor een brommertje, zodat ik al dan niet toch van thuis uit makkelijker overal geraak.

- Ik zoek een ander ziekenhuis. Ga terug in opname. Ik ben dan wellicht wel ver verwijderd van alles en moet veel van mijn huidige vrijheid opofferen. Kost veel geld ook, met mogelijks geen resultaat weer. Terug een 'negatieve' zkh omgeving. Het kan ook een levensveranderende beslissing zijn als het echt klikt.. Weer reïntegratie in het 'normale' leven, groter gat in mijn CV, ..

Maar nu ben ik moe. En ik heb het even helemaal gehad met alles. Met keuzes maken, administratie, communicatie. Echt alles. Ik ga proberen de knop in mijn hoofd om te draaien en even te doen alsof er niets aan de hand is dit weekend want ik heb echt een pauze nodig. Mijn vriend treedt op met zijn band vanavond voor het eerst en ik wil er op een positieve manier zijn voor hem. Dus ik denk dat ik nog wat ga proberen te slapen, even tot rust probeer te komen.

Het is heel moeilijk want het is een grote boze wolk dreigend boven mijn hoofd en ik zou zo graag de verlossing willen voelen van een duidelijke beslissing. Een mooi afgelijnd iets. Daar zou ik nu zo veel voor willen doen.

**Geplaatst**: 01-10-21 12:18

Geplaatst: 01-10-21 12:18

Kaat het is jouw leven en jouw keuzes en ik zal altijd achter je staan!!!!!!

Alleen vraag ik me af of stoppen het goede is. Ik denk niet. Je kunt het nl ook omdraaien en jezelf afvragen wat kan hwt me opleveren om gewoon eens te blijven zitten waar ik zit. Om het eens uit te houden te zijn waar ik niet wil zijn.
Ik ben 63 jaar en ik heb zo vaak in situaties gezeten waar ik niet in Wilde zitten en dan stelde ik me de vraag "wat kan ik leren om hier te blijven, welke uitdagingen kan ik zoeken etc". Want als eenouder van 3 kinderen, in een tijd met grote werkeloosheid , was het natuurlijk waanzin om die tuk baan op te zeggen. We leefden immers van mijn geld. Dus hetzelfde jaren gedaan maar wel iets anders.

Je hebt geen plan, tenminste je ouders vind ik geen plan want die zijn wie ze zijn en je kunt niet van ze verwachten dat zij zich gaan aanpassen opdat jij niet in de stress schiet.
Dat betekent nl dat als het fout gaat met jou, die mensen een enorm faal gevoel zullen hebben.
Omdat je geen plan hebt denk ik "hou de situatie eens gewoon uit en blijf in therapie". Je hoeft dan een hoop moeilijke dingen niet zoals huisvesting zoeken, en anderen dingen moeten weer wel gedaan worden.

Ga genieten vh 1ste optreden van je vriend en probeer eens los te laten en gewoon te zijn (moeilijk hé, voor ons allemaal hoor).

Maar nogmaals het is jouw leven. Maar ik ben een manager en bij geen plan is mijn advies, verander niets want dat kan altijd nog. Ga hetzelfde doen wat je doen en zoek daarin of je iets kunt veranderen. Dan hou je het klein en eenvoudig en doe je wellicht ook aan "damage control ".

Knuffel en als je het tuk vindt wat ik schrijf dan leg je het gewoon naast je neer. Afgesproken?
Heb ik totaal geen last van, want het is jouw leven.

**Geplaatst**: 01-10-21 13:31

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 01-10-21 13:31

Lieve lieve Kaat,

Wat heb jij het moeilijk. En wat een moeilijke keuzes voor je. Dikke knuffel wederom!

Ik denk dat je goed moet kijken wat het beste voor je zou zijn, niet wat je zou willen. Je kan kiezen voor een optie (bv om te stoppen) maar val je dan niet alsnog na een poos in een gat? Je bent zo keihard aan het vechten en je weet dat je de hulp heel hard nodig hebt. En al die mensen die (naar jouw weten) om je lachen en wat vinden van je, zijn daar echt om jou te helpen. Niet om je tegen te zitten. Natuurlijk heb je niet met iedereen een klik en is een klik ook enorm belangrijk voor je proces.

Ik zeg niet hiermee dat je maar moet kiezen voor een andere opname, maar kijk wel wat het beste is, niet wat jouw veilige weg is en waar je uiteindelijk niet echt mee verder kan komen.

Je bent sterk!

**Geplaatst**: 01-10-21 15:20

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 01-10-21 15:20

DGT kan een effectieve therapievorm zijn, maar inderdaad niet voor iedereen. Misschien heb je gewoon een andere vorm van therapie nodig ?
Als ik me niet vergis heb je in een van je vorige opnames schematherapie gehad.misschien sluit dat beter aan? Er zijn plaatsen waar ze schematherapeutisch werken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-10-21 16:12

Geplaatst door de TopicStarter : 01-10-21 16:12

Ik heb even geen tijd om heel uitgebreid te reageren op iedereen. Maar ik heb jullie berichtjes wel gelezen. Ik heb toevallig op facebook een bepaald initiatief gevonden voor jongeren en adolescenten, niet ver van hier, waar ik 2 weken op een meer creatieve wijze therapeutisch ondersteund kan worden. Ik kan er toevallig maandag al starten en het komt perfect uit voor mijn evaluatie die binnen 2 weken gepland is waarbij ik een antwoord moet op tafel kunnen leggen.

Ik heb alleszins een heel fijn telefoongesprek en videogesprek gehad als eerste kennismaking en dit voelt gewoon als de juiste beslissing.

**Geplaatst**: 01-10-21 17:10

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 01-10-21 17:10

Dat klinkt als een strak plan dat bij je past als een fijne jas. Zo fijn voor je. Heel blij mee!