Afgelopen vrijdag had ik dan een goede dag. Helaas door feestje van de buren tot kwart over 4 wakker gelegen. 's Ochtends wakker geworden met bizar veel pijn tot aan misselijkheid aan toe. Overgegeven aan de pijn en veel gelegen in een fijne houding. Vandaag weer met veel minder pijn opgestaan. Pijn is nooit weg maar wel met momenten behapbaarder.
Janneke2 schreef:Hoi meis,
jammer dat de revalidatie relatief weinig heeft opgeleverd. Je bent iets actiever/ belastbaarder, maar niet pijnvrij.
Wat mij mbt emdr verbaasd heeft, is dat vrijwel 'alleen' de klap zelf aan de orde is geweest.
Nu kan dat in jouw geval een valide keuze mbt de eerste en 2e sessie zijn geweest, maar noodzakelijk of 'bij iedereen het beste' is het niet. En om een of andere reden is er geen fallow up geweest.
Het pijn protocol van emdr gaat niet alleen over de klap, maar ook over eventuele voorgaande ellende. (Niet alles hoeft op bokt, maar ik las hints dat dat er was.)
En nadat de eerdere ellende plus het ongeluk ge-emdr-d zijn, richt je je op de pijn zelf (die steken in je nek, het wazig zijn, misselijkheid etcetc), en de sessies daarna op 'wat betekent deze pijn' (ik baal dat ik 1x per week kan rijden, dat ik meer moet rusten dan leeftijdsgenoten, gezeur 'dat je het zelf zou veroorzaken', etc etc etc.)
Daarna is de pijn vaak minder.
(Zij het dat bij scheve wervels extra spierspanning een beschermende functie heeft, tot het is recht gezet.
Dat primitieve reflexen soms terugkomen bij een klap en bepaalde bewegingen gigantisch hinderen. Dat kan je weer kwijt'speelen', maar dan moet je wel weten hoe en wat.
Dat de vloeistof rond je brein soms niet goed doorstroomt en dat je zonder craniosacraal werk gewoon een lagere functionaliteit hebt.
En wellicht heb je een prisma in je bril nodig, al dan niet tijdelijk, en draaien je hersenen overuren omdat 'het beeld anders niet klopt'.)
De EMDR is inderdaad in eerste instantie voor het auto-ongeluk an sich gebruikt omdat ik daar het meeste last van ervaarde. Toen kwam Corona.. Helaas is dat dus niet voort gezet, een stukje uit mijn verleden zou ook meegepakt worden. Dat pijnklachten gebruikt kunnen worden had ik niet gedacht. Wellicht dat mijn toekomstige psycholoog daar iets mee verder kan? Geen idee, sta op de wachtlijst.
Ik heb wel een idiote hoeveelheid spierknopen. De triggerpoint therapie is altijd een half uurtje 'vrijwillig pijn lijden'. Ze heeft een duidelijke rapportage kunnen maken. Allemaal termen waar ik overigens niets van begrijp maar de beperking van de bewegingen die ik maak zoals:
Schouder abductie en antiflexi pijnlijk (vanaf 90graden) tot eindstand.
Triggerpoints positief in hypertone spieren links, trapezius, levator scapulae, erector trunci, infraspinatus, supraspinatus, suscapularis - en dit was dan bij de intake.
Een bril heb ik niet, laat mijn ogen met regelmaat controleren en heb ik ook tot op heden nooit gehad. Mocht ik ooit een bril moeten dan zal ik direct aangewezen zijn op lenzen, ik kan geen bril op mijn neus dragen.
MyWishMax schreef:Ik heb het hele topic gelezen en ik herken wel heel wat punten. Hier een aantal jaar geleden een half jaar gerevalideerd en eerlijk gezegd was dat ook niet wat ik verwacht had of wat zij gezegd hadden. Ook het verslag klopte niet helemaal, omdat dat opgesteld werd door revalidatie arts die ik maar 1 keer gezien heb in het hele traject.
Ik ben dus al aantal jaar zelf bezig, zelf therapeuten gezocht enzovoorts. Maar het blijft moeilijk, ja je hebt geleerd hoe je ergens mee om moet gaan, maar dat echt doen? De theorie is logisch en leuk, maar voor mij soms echt te moeilijk om te volgen. Helemaal als de omgeving het niet snapt er apart reageert.
Hopelijk gaan de komende afspraken goed, ook die met de letselschade en verzekering! Succes en sterkte!
Wat vervelend om te lezen dat jij er ook niet zo'n fijn gevoel achteraf bij hebt gehad Je hebt op een begeven moment toch wel veel hoop op zoiets gevestigd. Ik begrijp precies wat jij bedoeld! Je weet het wel, op papier staat het leuk, maar zelf toepassen??
Nu ook natuurlijk werk gerelateerd, ik heb geen flauw idee wat ik kan verwachten en dat maakt me ook een beetje bang eigenlijk. Bang dat ik iets verkeerds zeg, iets verkeerd accepteer, of dergelijke. Bang om al mijn glazen in te gooien (alsof ik er nog zoveel heb )
Hoe gaat het nu met jou?