Waarschijnlijk zijn hier al heel wat topics over, maar goed.
Ik ben vorige week 30 geworden, en heb al heel wat jaren een vriend. Wij hebben een kinderwens, maar wegens redenen (vanuit mijn kant, mentaal) (nog) niks mee gedaan. Precieze reden ga ik niet posten, mag via pb.
Ik vond 30 worden al verschrikkelijk, laat staan zonder kinderen (waarschijnlijk is dat de reden) en ik ga binnenkort aan de slag met waarom we dus nog geen kinderen hebben. Maar wat als dat lang duurt en t kinderen krijgen daarna niet wil lukken? Hoe ga je daarmee om, dat gevoel veel te oud te zijn.
Ik weet dat ik er eerder aan had kunnen beginnen, maar soms is de tijd niet rijp , zeg maar.
Wie herkent dit en hoe zijn jullie daarmee omgegenaan?
Alvast bedankt.

Wat is oud. De 1 krijgt haar eerste met 22 jaar de ander met 30 en weer een ander met 38.

In mijn omgeving zijn er zat met 35 a 36 voor het eerst zwanger. Is dan oud of normaal?

Een baby heeft een stabiel gezin nodig. Beter een stabiele moeder van 38 dan een onstabiele moeder van 28 denk ik persoonlijk dan

Misschien was t niet helemaal duidelijk, het gaat vooral om dat gevoel van te oud zijn. Ik weet dat t feitelijk nog niet te oud is.
Maar dat laatste ben ik wel met je eens.

Ik werk in het centrum van a'dam en geef onder andere zwangerschapwemmen. Je merkt dat daar de gemiddelde leeftijd wat hoger ligt, en er ook zeker veel mensen zijn boven de 30. Ja het word lastiger dan wanneer je 20 bent. Maar dat hoeft niet bij iedereen zo te zijn!
Je kan er altijd voor gaan en er zijn zoveel mogelijk heden.
Je kan ook in gesprek gaan met de huisarts hier over.

Tja jouw gevoel kan ik niet voor je wegnemen maar 30 is niet oud! Niet voor kinderen en sowieso niet! Je bent nog niet eens op de helft. Als het goed is dan he?
Mijn ervaring is dat je je vaak oud voelt en als je dan 15 jaar later terugkijkt dan denk je: oh wat was ik nog jong toen.

Mijn moeder was "al" 38 toen ze mij kreeg, en ik heb nooit nadelen ervaren van een "oude" moeder, zoals zoveel mensen beweren. Ja, mijn vriendinnen in mijn kindertijd hadden allemaal iets jongere moeders, maar dat echt echt niks vreemds.

Mijn ouders hebben genoten van hun leven zonder kinderen, gedaan en gegaan wat en waar ze wilden en toen kwamen mijn zus en ik. Ik dan iets later dan gepland want het wilde ook niet zo maar uiteindelijk was ik er toch.

Dus, als je het echt graag wilt dan moet je er gewoon voor gaan, en ook al is dat pas over een paar jaar, wat maakt dat uit? Het is jouw leven en jouw lijf

Volgens mij heb je maar twee keuzes, want jonger ga je niet worden
- je eroverheen zetten en kinderen nemen (30 is echt nog niet oud. Ik ben ook 30, heb nog niet eens een vriend helaas. Iedereen in mijn omgeving heeft ook pas na 30e kinderen gekregen)
- jezelf te oud vinden en geen kinderen nemen (ook prima)

Jezelf een „oud“ complex aanpraten is voor niets nuttig. Feitelijk ben je pas op een derde van je leven.
Als je heel graag kinderen wilt zul je actie moeten ondernemen. Dan nu alvast gaan tobben over ‚wat als het lang duurt‘ valt onder het gezegde: men lijdt het meest onder het lijden wat men vreest.

Maak het gezellig en go for it

Bedankt voor de reacties!
Mijn moeder zelf was 36 en mijn vader zelfs 44, toen ik werd geboren, dus wat dat betreft ben ik t zelf wel gewend.
Maar ik ga nu eerst hulp zoeken en daarna begint t proberen.
Alleen dat uit je hoofd zetten van te oud zijn is niet zo makkelijk, maar dat kan ik dan wel aangeven inderdaad

Hoe oud ben je werkelijk als net 30 bent en de gemiddelde levensverwachting van een vrouw ruim 80 is?
Met oog op kinderen begrijp ik wel dat je de tijd voelt drukken, maar ik vind het knap dat je er zo verantwoordelijk mee om gaat. Dat je er niet aan begint, zo lang de tijd niet rijp is.

Zo herkenbaar! De gemiddelde leeftijd voor vrouwen die voor het eerst moeder worden gaat al jaren omhoog, dat is een feit. Dus het is niet zo gek om 'pas' later daar klaar voor te zijn. Ik zit in hetzelfde schuitje, maar het is wel spannend. Ik maak me vooral druk om het biologische gedeelte van ouder kinderen krijgen. Wat als het niet lukt? Wat als het mis gaat? Ik probeer er niet te veel over te piekeren, het gaat nu sowieso niet gebeuren en als de tijd rijp is gaan we het vanzelf uitvinden. Echt plannen kun je het toch niet denk ik dan maar.

Allereerst vind ik het bewonderingswaardig wat je doet.
Je voelde je nog niet goed genoeg om moeder te worden, dus hebt besloten te wachten. En daarnaast wil je aan je eigen gezondheid en die van je kind denken door er niet te laat aan beginnen.
Echt, bravo!
Te veel mensen die kinderen willen, willen het wanneer het hun uitkomt. Leeftijd mag niet uitmaken,het moet altijd maar kunnen en dat ze zelf mentaal niet stabiel zijn maakt schijnbaar niet uit.
Want ze willen een kind, en ze willen het nu.
Persoonlijk vind ik 30 nog niet oud, ik ben zelf nu 25 maar mn vriend is 43. Als wij ook ooit kinderen willen moeten we gaan opschieten.
Wel heb ik altijd een, mogelijk onrealistische, angst gehad dat ik onvruchtbaar ben of vroeg wordt.
Mijn advies, is niet echt een advies.
Blijf er goed over praten met je vriend. En ga er pas voor als je je er echt goed bij voelt.

Ik was 35 bij mijn oudste en 38 bij mijn jongste. En weet je, het was goed. Ik heb een fijne tijd gehad toen ik jonger was en nog geen kinderen had en het nu is eenmaal zo gegaan. Ik maak me er niet druk over, ik ben allang blij dat ik mijn heerlijke kinderen heb.
Ik had trouwens ook geen moeder moeten worden op mijn 20e, daar was ik toen helemaal nog niet klaar voor.

Over of het lukt is een ander verhaal. Dat weet je nooit, niet als je 20 bent en niet als je 40 bent, jezelf gek maken heeft weinig zin. Er zijn nog altijd meer vrouwen bij wie het wel gewoon lukt, dan bij wie het niet lukt.

Ik was 34. Ik had me er jarenlang bij neergelegd dat ik onvruchtbaar was (volgens het ziekenhuis) maar toen ik 30 werd ging dat klokje toch wel heel hard tikken. Zonder het te proberen en zonder relatie raakte ik ineens heel plotseling zwanger. Er zijn momenten zat geweest dat ik dacht en nog steeds denk, ik wou dat het eerder gebeurt was. Maar heel eerlijk; dit was het juiste moment. Ik was er nog te onvolwassen en niet klaar voor geweest als het eerder gebeurt was.

Herkenbaar hoor! Ik had altijd jong moeder willen worden, maar het leven liep anders.
Vorig jaar is mijn relatie stuk gelopen en over paar maanden word ik al 32.
Heb mezelf voorgenomen om over een jaar opties te bekijken voor BAM.

Wacht maar tot je 40 wordt, dat is nog erger dan 30..

Nee serieus, ik ben 44,geen kinderen, en heb tot mijn 35 gedacht dat de kinderwens nog wel zou komen, maar nee. En nu echt te oud, maar ook nogsteeds geen wens.

Ik begin steeds meer mijn oma te begrijpen, die op haar 80 het had over die meisjes van 60. Leeftijd is relatief, je houdt het niet tegen en het enige dat je kan doen is genieten van elke dag!



Succes met klussen (zo noemen ze dat toch? )

Ik was en 31 en 34 toen mijn kinderen geboren werden. Ik voelde me toen ook oud maar nadat de kinderen geboren waren is het helemaal weg gegaan.

Ik was 33 toen ik moeder werd. 36 toen de 2e kwam.

Je hebt nog wel tijd.

Het enige waar je rekening mee moet houden is dat als je echt kinderen wil je vruchtbaarheid na je 30e wel afneemt en de kans op aangeboren afwijkingen toenemen.

Maar wat hier gezegt is....een baby heeft een stabiele basis nodig van beide ouders. Heel goed dus dat je hier eerst aan werkt.

Ik ben nu overigens bijna 47 en ik voel me nog steeds niet oud. (Behalve als ik in de spiegel kijk )

Ik vind het allereerst echt super knap juist hoe je het tot nu toe hebt gedaan! Dit is het begin van goed moederschap, namelijk pas aan kinderen beginnen als je er ook echt klaar voor bent en een goede basis hebt voor ze.

Heel goed dat je eerst aan jezelf werkt voor je aan kinderen begint. Ik ken genoeg moeders die pas tussen hun 35 tot 40ste een kind kregen. Ik heb nooit gehoord dat de kinderen dat vervelend vonden oid. Ik hoop voor je dat je ooit moeder mag worden.

Ik ben op mijn 29e gescheiden, had geen kinderen. Ook niet perse een wens tot mijn kleine en überschattige neefje geboren werd Maar goed dan moet je nog een leuke partner vinden en ik had toen al vanaf mn 16e 1 partner gehad dus ik was de eerste jaren niet zo toe aan een relatie ook. En dan gaat het inderdaad door je hoofd stel dat...Mijn 30e verjaardag heb ik ook niet uitgebreid gevierd .
Maar ik heb altijd gedacht, ik ga niet op zoek naar een vent voor kinderen, maar ik zie hoe het leven loopt en wat het lot voor mij heeft. Je kunt je in mijn ogen het best vooral druk maken om zaken waar je invloed op hebt en kunt veranderen. En een stabiele en gelukkige relatie is nog niet zo makkelijk en ik weet niet wat voor jou de redenen zijn dat je het nu niet ziet zitten (hoeft ook niet, is iets voor jezelf). Maar als je er mee aan de slag gaat, dan komt er vast ook een moment dat je zegt, nu gaat het wel. Je kunt ook maar zoveel doen als je aankunt moet je maar denken, je kunt niet met je vingers knippen en hup alles is goed. Dus je gaat op weg, en je hebt in elk geval een heel mooi doel . En duurt het langer, dan is dat misschien voor een reden? Op het moment dat je al die factoren wat los kunt laten, komt er ook een stuk rust. Berusting in het feit dat je iets graag wilt, maar nu nog niet gaat. En 30 is echt nog niet oud. Je hebt nog zeker 10 jaar de tijd om je gezin te starten. En als je nu eens terug kijkt op de afgelopen 10 jaar, hoeveel er van je 20e tot je 30e veranderd is?
Waar komt het gevoel van te oud vandaan? Want 30 is een mooie leeftijd, vanaf een jaar of 36 gaat de tijd wel tellen. Maar dat duurt nog 6 hele jaren. Jouw leven verloopt volgens een weg die jij aflegt, met jouw persoonlijke ontwikkeling. En blijkbaar paste daar niet in dat je op je 24e al 3 kinderen had. Prima toch. Ik denk dat t normaal is dat na je 30e het klokje wat begint te tellen. Veel komt ook vanuit de media, waar jong en mooi veel meer gepromoot wordt dan de 30+ generatie. En je schrijft stel dat t niet lukt. Ja dat kan, maar mijn voorbeeld is dat ik dus 2 jaar geleden een hele leuke man tegenkwam.
Nu ben ik bijna 34 en 38 1/2 week zwanger. Dus zo zie je maar . En het was bij mij in 1x raak. Dat kan dus gewoon ook he .

Mijn moeder was dertig toen zij mij kreeg. Nu ben ik achttien en zij dus 48. Heel veel vrienden en vriendinnen hebben oudere ouders hoor.

Ik was 30 toen mijn eerste geboren werd en 34 nu onze tweede er is. Voor die tijd was ik er nog echt niet klaar voor.

Ik heb een beetje in hetzelfde schuitje gezeten als jou.
Eigenlijk wou ik toch echt wel kinderen voordat ik 30 werd, waar die grens weg komt geen idee.

Maar nooit een echt stabiele relatie waarbij kinderen gewenst waren.
Daarnaast was ik best wel een flutter kont en altijd weg.

Vlak voor mijn 30e leerde ik mijn man kennen, en we zijn inmiddels 4 jaar samen waarvan we alweer 2 jaar getrouwd zijn.
Inmiddels ben ik dus 34 jaar en zwanger van ons eerste kindje.
Uiteindelijk ben ik erg blij dat alles zo gelopen is, wij zijn nu echt stabiel.

Ik was 42 toen ik moeder werd.
Zielsgelukkig, want er ging veel verdriet aan vooraf. Toen ik zwanger wilde worden was ik eind dertig, maar sterk en energiek.
Ik dacht dat nog heel.lang te blijven

Mijn advies: ga niet te snel, maar wacht ook zeker niet te lang.

Ik was heel graag jonger moeder geworden, dan had ik het toch anders beleefd. Mijn dochters ook. Let wel, ze komt niets te kort! Maar het was wel anders geweest.

En als ik me intens gelukkig voel met mijn dochter, zo een intens geluksmomentje, dan, kan de realiteit me wel eens bekruipen. Ik heb statistisch gezien minder tijd (in goede doen) met haar en haar eventuele kinderen. Soms werpt dat (kort) een schaduw over het moment.

Dus ja, vroeger was leeftijd geen probleem voor me. Je voelt je jong, staat (gelukkig) niet stil bij het ouder worden). Nu ben ik ouder, en ik kijk er toch anders tegenaan. Vanuit mijn realiteit. De jaren beginnen wat te tellen. Probleem is dat je niet weet hoe jij persoonlijk ouder wordt. Ik kwam direct na de geboorte in een voor mij heftige overgang. Voor die mogelijkheid had niemand me gewaarschuwd! Niet handig als je een klein kind hebt. Biologisch ook niet zo bedoeld. Mensen kunnen lang krachtig en vitaal blijven, maar dat weet je niet op voorhand. Oud worden is een langzaam proces dat niet pas op je 60ste begint.

Je kunt ook jong tegen een boom rijden of ziek worden. Dat is zeker waar. Maar een mens wordt nu eenmaal ouder en er is een ideale tijd voor alles.

Boras, dat kun je ook omgekeerd zien.
Juist door je leeftijd heb je straks tijd voor evt kleinkinderen.
Als je vroeg kinderen heb gekregen en deze zijn ook vroeg moeder dan ben je met wat pech nog zelf 20 jaar werkzaam en heb je dus niet echt tijd om op kleinkinderen te passen en dat soort zaken (huisvrouwen uitgezonderd uiteraard).