Haha, ik ben écht een ijdel modepopje geworden inderdaad.
Aangezien alle social media er uit liggen, ik een deadline heb en ook nog een andere schoolopdracht af moet maken, is het natuurlijk tijd voor een update die ik al een paar dagen geleden wilde maken.
Vorige week woensdag had ik wederom een afspraak bij het UMCG met mijn chirurg om te kijken naar de borstkasje. Het kon ook online, maar aangezien ik toch al in de trein zat kon ik net zo goed maar gewoon van Amsterdam tot aan Groningen door. Uiteindelijk was ik een uur te vroeg ( ), maar gelukkig konden ze met wat schuiven zorgen dat ik nog wat sneller aan de beurt kwam. Enfin, dat is eigenlijk allemaal bijzaak. Laten we even tot het punt komen.
Er zijn weinig situaties dat je een soort pavlovreactie hebt om je shirt uit te trekken, maar intussen geeft het welbekende interieur van de dokterskamertjes mij dus precies die prikkel. Ik krijg er alleen geen eten voor terug. Na wat uitvoerig bestudeer (en ik die ondertussen probeerde warme chocolademelk te drinken met m'n mondkapje nog op) kwam de volgende conclusie: het zag er 'wel aardig' uit. Als ze zichzelf een cijfer mocht geven op haar werk, zou ze een 7,5 geven. Na een kleine chirurgische ingreep en dus wat correcties zou het opgekrikt konden worden tot een 9. Ik heb op dit moment nog een paar stukken die niet uit zichzelf helemaal recht zullen trekken. Eigenlijk ben ik super trots en zou ik maar al te graag nu al buiten gaan zonnebaden, maar ik zie ook dat het inderdaad nog net iets mooier kan worden. Nu scheelt het dat de hersteltijd voor deze operatie maar op een weekje of twee zit. Het stelt eigenlijk niet heel veel voor.
Máár, dan komt het... de operatie wordt namelijk vaak samengedaan met een andere operatie. Eén waarvan ik al jaren zei dat het wel prima was. En nu, tja. Weet ik het niet meer. Het gaat namelijk om een procedure waarbij je baarmoeder wordt verwijderd, want je bent dan toch al onder narcose. Ik weet van mezelf vrijwel 100% zeker dat ik nooit van plan ben mijn baarmoeder te gebruiken, maar toch voelt het niet helemaal comfortabel om er nu definitief afscheid van te nemen. Het helpt ook niet dat we nu vrouwenrechten in Scandinavië bespreken en er zojuist aan bod kwam dat 60.000 vrouwen geforceerd gesteriliseerd zijn in Zweden. Want eigenlijk, hoe je het ook wendt of keert: het is wel sterilisatie. En dat voelt een stuk zwaarder dan 'even' een ongewenst object verwijderen.
Gelukkig is er geen druk van de chirurg en heb ik tijd om nog even zelf rond te struinen op het internet en om nog een gesprek te plannen met mijn begeleidend arts om het hier even goed over te hebben. Ik deel dit vooral dus om even aan te geven wat voor een primaire reactie het nu teweeg brengt. Het helpt denk ik ook niet dat de hersteltijd van een baarmoeder verwijderen weer op 6 weken ligt en ik daar écht geen zin in heb.
Om het 'hoe en waarom' rondom het verwijderen van de baarmoeder heb ik het volgende citaat gevonden:
Citaat:
Een studie van 134 transgender mannen rapporteerde een diversiteit aan indicaties voor hysterectomie, hoewel de meeste procedures werden uitgevoerd voor bevestiging van het geslacht. In die studie onderging 58% een hysterectomie omdat organen niet in overeenstemming waren met de huidige genderidentiteit, 47% voor verdere fysieke vermannelijking, 43% om een wijziging in juridische documenten te vergemakkelijken en 37% om toekomstige gynaecologische afspraken te vermijden. Deze zelfde studie merkte echter ook op dat voor velen deze procedure werd gezien als "preventief" in 59%, werd uitgevoerd vanwege reeds bestaande medische problemen bij 26%, specifiek voor "tumoren, cysten, vleesbomen of endometriose" in 22% of om extreme bloedingen en krampen te stoppen bij 22%. Aangezien wijdverbreide expliciete verzekeringsdekking voor hysterectomie met het oog op geslachtsbevestiging zowel recent als in ontwikkeling is, is het mogelijk dat sommige van de beslissingen om hysterectomie uit te voeren in het kader van pathologische aandoeningen zijn bespoedigd door naast elkaar bestaande genderdysforie.
En dan nog een ander puntje wat naar voren komt nu... ik erger me soms een beetje dat ik nu dus volwaardig word gezien als een doodnormale man. We hebben het nu dus over de ontwikkeling van vrouwenrechten in Scandinavië van halverwege de 19e eeuw tot in de latere 20e eeuw en mijn docent heeft al meerdere keren mij met een schuin oog aangekeken van: "Tja, sorry mannen, dit moet ook even besproken worden." Dan wil ik bijna met een super reflecterende stift op m'n voorhoofd zetten dat ik ook ruim een decennia lang heb gemenstrueerd en dat ik als vrouw gesocialiseerd ben. Ik heb nog steeds niet de knop in mijn hoofd omgezet dat ik nu niet twee keer over m'n schouders hoef te kijken als ik 's avonds over straat loop. Ik merk ook dat, zodra iemand een stereotype zegt over mannen, er ook vaak een 'oh, maar jij bent niet zo, hoor!' achteraan komt van mensen die weten dat ik trans ben. Reken me dan óf mee, óf niet. Zo leer ik het nooit.
Eigenlijk moet ik op sociaal vlak dus nog leren om alle nuances van mannelijkheid een plekje te geven en mijn intieme kennis over het vrouwelijke geslacht ten goede te gebruiken. Het is eigenlijk dus net als het hele gewend raken aan de mannenwc ding, maar dan op grotere schaal.
Nu ik het trouwens zo opschrijf voel ik me echt een miepert, dat ik zó word gezien als een man dat ik op het mannenhoopje wordt gebezemd van 'je snapt het niet!!'. Ik wil alleen heel duidelijk een veilige plek zijn voor mensen en niet het type man waar je 's nachts voor harder gaat lopen, zeg maar.
--
Nouja, dat was mijn warboel van woorden weer. Ga ik nu toch maar even mijn Deens huiswerk afmaken.
Oh en Karin, wil je iets minder met mijn broer afspreken en iets meer met mij?