Geplaatst Citaat:Het is weer zover. Voor mij nu 'officieel' ondanks dat het altijd bleef sluimeren.
In de controlekamer in mijn hoofd zette de zwartheid een teen tussen de deur. Ik probeerde hem dicht te houden, maar na jaren was ik moe. De donkere massa glipte langzaamaan de kamer in. Één klauw op het dashboard, mijn vinger vervangend. Toen twee. drie.
Tot alles is overgenomen. De zwartheid kijkt me ineens verontwaardigd aan, 'waar ben jij mee bezig? ik hoor hier te besturen!' en duwt me de hoek in. Hij wordt groter en groter. Hij is nu de enige die mij beheerst. Soms krijg ik nog een vingertje op een knop, maar als mijn kracht afzwakt duwt het beest me weer weg. Ondertussen word ik kleiner en kleiner. Ik ben er nog, maar het is uitzichtloos.
Mijn reis wordt weer te groeien. Maar wil ik dit wel? Meerdere keren vocht ik tegen de zwarte gedaante, maar altijd hield hij de deur open. Twee verschillende psychologen, de sessie was fijn maar de volgende dag verdwenen. Toen ik stopte geen verschil. Alles kost energie, met school kan ik niet verder, mijn dromen spatten uit elkaar. Het idee om een nieuwe therapeut te vinden schrikt me af en vermoeit me. Weer iemand waar ik allemaal vragen van krijg, me voor open moet leggen zonder resultaat. Het kost meer energie dan dat ik produceer.
Ik begin pas net en het is weer enorm zwaar. Alles gaat door en niemand weet van mijn situatie; immers ik ook niet. Opleiding voelt onbelangrijk en heel zwaar. Ik heb geen begrip van tijd en na een paar dagen zonder structuur voel ik me doelloos. Ik moet meer slapen, maar er is geen tijd voor. Paard. Werk voor paard. Lichaam behandelen.
En ik ben het zwarte beest. Die denkt: yes, een nieuwe ziel om te ruïneren. Kwetsbaar als wat.
Mijn paard is waarom ik leef. Maar zelfs hij kost energie. Het is een te grote stap om hem te verkopen om zo de verantwoordelijkheid weg te halen zodat ik de ruimte heb om mezelf te laten verdwijnen. Ik wil ook niet verdwijnen, ik wil dat ik nooit had bestaan. EN ik wil opgeven. Me overgeven, dagen in bed ellendig voelen. Maar er is geen tijd.
Ik heb even mijn post uit een ander topic gekopieerd. Omdat ik hem daar zomaar neer had gegooid
Want zo voel ik me. En het gaat niet weg. Na een zware gevaarlijk dicht bij de dood-e nacht woensdag ben ik naar de huisarts geweest en moet ik toch echt naar de psycholoog. Evt medicatie. Ik wil het gevecht niet verder aangaan. Maar ik moet wel, er is geen pauze. Hoe sleep ik me erdoorheen? En dan alle hectiek in mijn leven bij blijven benen, ik krijg er spontaan hoofdpijn van. Het gaat me niet lukken. Nooit.
Ik voel me schuldig tegenover de mensen om mij heen, voel me een aansteller op de momenten dat ik lach en het oprecht even fijn heb. Ik hoor toch alleen in mijn bed te liggen en huilen? Een depressie geeft toch aan dat ik alleen maar negativiteit heb? Maar toch is dat gevoel er. Het gevoel dat je 's nachts besluipt en je dwingt te denken aan de dood en alle voordelen. Er liggen messen genoeg...
Je kan uit het raam springen...
Maar ik durf het niet. Althans, nog niet.
Al zou het een stuk makkelijker zijn; ik weet het straks toch niet meer.
