Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli
GUSTIxBILL schreef:Van zolang ik mij herhinner heb ik al mijn depresieve momenten. Ook zo erg als jou zoon. Bij mij door een zwaar agresieve biologische vader waar mijn mama van gevlucht is. Maar ben dit nooit vergeten, nu nog heb ik de nachtmerries.
Thuis in het huishouden helpen? Vergeet het maar.
Kamer opruimen? Wat is dat?
Respect tonen naar mijn ouders ? No way (ookal heb ik nu alleen maar diep respect dat ze me nooit opgegeven hebben)
Op mijn 15e begonnen met automutilatie, wensen dat ik nooit meer wakker zou worden, ...
Op mijn 16e een gedwongen crisisopname gevolgd door een langdurige opname waar ik (met toestemming van mijn ouders) na 3 weken vertrokken was. Ik was een heel ander kind. Ik voelde me anders. Ik voelde me opgelaten. Maar in deze crisis opname had ik rust gevonden. Regelmaat, zonder dwang (ookal moesten we ons programme afwerken, er werd gecommuniceerd en gekeken naar oplossingen en alternatieven die werkten. Dus ookal moest het, de dwang voelde ik niet).
Tot na een half jaar thuis te zijn. Toen ongewild op de anti-depresiva, ook gewoon meegestopt toen ik erachter kwam wegens de bijwerkingen (ik voelde letterlijk niks meer).
Was ondertussen jaar of 18.
Heb toen 4jaar ruzie, problemen, gezeik gehad op school, thuis, maar nooit met mijn vrienden of ik moest ze weg duwen.
Tot ik 21 was en zelf na een relatiebreuk door had hoe diep ik eigenlijk zat.
Dus weer naar een crisis opname, en na 4 weken was ik weer de rust zelve. Precies alsof er niks was. Tot ik 2 weken thuis zat. En weer ging het mis.
En juist op dat moment was hier in belgie in de krant een intervieuw over asster in sint-truiden. Zij werkten zowel met de tieners als met de ouders. Niet alleen met de tieners. Dus met ik dit las op school vertrokken naar huis en met mijn ouders aan tafel gaan zitten. En gebeld voor een intake toen mijn ouders het er mee eens waren.
3 maanden heb ik daar gezeten met begleiding en testen (diagnose tekenen van borderline gekregen).
Maar in die 3 maand hebben mijn ouders ook begleiding gekregen. Begleiding en duidelijkmaking hoe het in mijn hoofd eraan toe gaat. En nu gaat het toch niet perfect. Ik doe nog steeds bijna niets thuis (niet dat ik hier trots op ben) omdat ik het mentaal nog steeds niet trek om die dingen te doen. Ik ben nog steeds de grootste chaoot die er bestaat. Op school ging het nog steeds volledig verkeerd. Maar nu op mijn werk sta ik met een lach op, werk 15+ uren per dag, 6 dagen in de week. En heb met mijn ouders de afspraak dat ik een deel van mijn loon afsta als kost en inwoon en voor een poetsvrouw omdat ik het gewoon echt niet kan.
In mijn opname hebben mijn ouders en ik zitten zoeken naar een middenweg die werkte. En voor mij is dit dat ze het 1x vragen, dan krijg ik een x-aantal uur om eraan te beginnen. Nog niet begonnen eisen ze het pas. En voor mij werkt dit. Geen ruzie en druk meer, waardoor ik het wel doe en stuk sneller doe.
Hem pushen en dwingen helpt niet. Hem loslaten en ruimte geven (maar wel laten voelen dat je er bent voor hem) werkt veel beter. Hoe moeilijk dit ook is als ouder zijnde. Praat met hem. Leg hem uit hoe jij je voelt ZONDER hem verwijten te maken. En vooral VRAAG hem om samen naar een psycholoog of psychiater te gaan om SAMEN te zoeken naar een weg die werkt voor jullie.
Mijn ouders hebben nooit mee willen denken naar oplossingen tot ik in Asster zat, hebben het altijd op mij en mijn depressie gestoken (zoals sorry dat ik dit zo hard zeg, jij nu ook doet, zoals ik in je berichten lees). En dit werkte niet.
Nu mijn ouders (mama en mijn stiefvader die ik eerder als mijn echte papa zie) doorhebben hoe het in mijn hoofd werkt en we samen naar oplossingen gezocht hebben gaat het wel redelijk tot goed. En dit voor ons allemaal
Dus nee ik zie geen verslaafde manipulatieve zoon die om aandacht schreeuwt. Ik zie/lees een kind dat zoveel meegemaakt heeft dat die er niet onderuit geraakt. Niet meer weet hoe het op te lossen en waar te beginnen. En in mijn ogen hoor je dan als ouder bij jezelf te zoeken. Hij is ziek, en al wat jij kunt doen is hem helpen ipv te dwingen.
Sorry dat ik zo hard ben hierin. Maar het is wel zo. De dag dat mijn ouders oprecht wouden luisteren en niet omdat ze moeten is de dag dat het goed is beginnen gaan. Is de dag geweest dat ik hun oon kon begrijpen. Maar dat is ook de dag geweest dat ik durfde te zeggen hoe ze konden helpen. Want waarom vragen als je het toch niet oprecht meent? Want als je hem niet begrijpt kun je hiet niet menen. Ookal denk je en ben je ervan overtuigd dat je het wel meent.
Dus praat met hem, zeg hoe jij je voelt hierin zonder te verwijten. Dat je wilt leren hem te helpen. Maar dat je hiervoor samen elkaar moet leren begrijpen. En ga samen naar een psycholoog.
cynthia5 schreef:TS, ik denk dat het niet heel erg verstandig is echt adviezen van ons aan te nemen omtrent je zoon.
Als je zoon niet bluft met die zelfmoord acties, en je probeert wel adviezen van ons op te volgen om hem bijvoorbeeld een schop onder te kont te verkopen dan kan dit nog best wel naar uitpakken.
Ik denk serieus dat jouw zoon meerdere problemen heeft en niet alleen specifiek een probleem heeft.
Een daarvan is, dat hij weet hoe hij jou moet bespelen.
Het is misschien heel erg simpel begonnen, wellicht met een schuld gevoel aan jou kant voor wat hij heeft moeten meemaken?
Verder zou ik zorgen dat je contact hebt met een instantie of zo. Ik weet niet of jeugdzorg er nog is voor jong volwassen maar dat zou wel een ingang kunnen zijn. Ik heb verschillende contacten binnen jeugdzorg als je zou willen kan ik voor je navragen wie jou nog meer kan helpen. In dat geval moet je mij maar een pb doen.
Verder wil ik je het advies geven om zelf met iemand te gaan praten. Een therapeut of zo.
(Volgens mij kan dit geregeld worden bij jouw huisarts)
Ik kan me voorstellen dat het héél zwaar moet zijn zo iedere dag.
Je kan daar je verhaal kwijt, maar hun kunnen je ook helpen hoe je op sommige dingen moet reageren.
Maar ook omdat er waarschijnlijk bij jou zelf ook iets dwars zit omdat je je zo laat behandelen.
Om maar een voorbeeld te noemen; je kan een hond wat hulp nodig heeft wel naar een specialist brengen maar jij als baas zal ook aan jezelf moeten werken wil het resultaat hebben.
Succes in ieder geval TS!
cynthia5 schreef:TS, ik denk dat het niet heel erg verstandig is echt adviezen van ons aan te nemen omtrent je zoon.
Be_positive schreef:Bizzybijtje schreef:Ik sluit me aan bij AnnaB. Jij moet zorgen dat hij hulp krijgt. Uitspraken als "het liefst een draai om zijn oren geven" vind ik echt, echt, echt niet kunnen. Alsof ie zich voor zijn lol zo op stelt? Schroom niet om direct de crisisdienst te bellen wanneer hij weer een poging doet. Er moet gewoon echt iets veranderen. Ik vermoed dat (tijdelijke) opname hier echt wel gepast is, het is ontzettend complexe problematiek en zoals het nu gaat gaat het ook niet natuurlijk. Voor hem niet, maar ook voor jou niet. Schakel dus aub de juiste hulp in en steun hem.
Ik hoop dat jullie nooit een kind krijgen die dit hebben.. Natuurlijk geef ik hem geen draai om zijn oren. Het is machteloosheid. Ik kan je verzekeren dat je je als ouder zijnde echt machteloos voelt als je in zo'n emotionele achtbaan terecht komt. De dagelijkse angst, bij ieder geluidje s'nachts wakker worden en luisteren of hij niet het huis uit glipt (wat hij al eens gedaan heeft) omdat er iets was voorgevallen. Wij wonen vlak bij het spoor, weetje hoe mijn hart te keer gaat als ik een trein hoor toeteren? Is het dan zo vreemd dat je je als ouder zijnde na een half jaar onzekerheid ook een keer verschrikkelijk machteloos voelt? En ja, ik krijg dan die gedachte! Ik ben ook maar een mens. Hij mag wel roepen dood te willen maar ik mag niet roepen dat ik hem het liefst een draai om zijn oren zou geven in de hoop dat hij wakker wordt?
Morgen gaan we naar de psych, daar gaan we bekijken wat het beste is voor hem.
Gebruikers op dit forum: AhrefsBot en 11 bezoekers