Als je kind niet meer wil leven

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

 
 
GUSTIxBILL

Berichten: 1979
Geregistreerd: 22-09-12
Woonplaats: Limburg

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 14:41

Van zolang ik mij herhinner heb ik al mijn depresieve momenten. Ook zo erg als jou zoon. Bij mij door een zwaar agresieve biologische vader waar mijn mama van gevlucht is. Maar ben dit nooit vergeten, nu nog heb ik de nachtmerries.

Thuis in het huishouden helpen? Vergeet het maar.
Kamer opruimen? Wat is dat?
Respect tonen naar mijn ouders ? No way (ookal heb ik nu alleen maar diep respect dat ze me nooit opgegeven hebben)

Op mijn 15e begonnen met automutilatie, wensen dat ik nooit meer wakker zou worden, ...

Op mijn 16e een gedwongen crisisopname gevolgd door een langdurige opname waar ik (met toestemming van mijn ouders) na 3 weken vertrokken was. Ik was een heel ander kind. Ik voelde me anders. Ik voelde me opgelaten. Maar in deze crisis opname had ik rust gevonden. Regelmaat, zonder dwang (ookal moesten we ons programme afwerken, er werd gecommuniceerd en gekeken naar oplossingen en alternatieven die werkten. Dus ookal moest het, de dwang voelde ik niet).
Tot na een half jaar thuis te zijn. Toen ongewild op de anti-depresiva, ook gewoon meegestopt toen ik erachter kwam wegens de bijwerkingen (ik voelde letterlijk niks meer).

Was ondertussen jaar of 18.
Heb toen 4jaar ruzie, problemen, gezeik gehad op school, thuis, maar nooit met mijn vrienden of ik moest ze weg duwen.

Tot ik 21 was en zelf na een relatiebreuk door had hoe diep ik eigenlijk zat.
Dus weer naar een crisis opname, en na 4 weken was ik weer de rust zelve. Precies alsof er niks was. Tot ik 2 weken thuis zat. En weer ging het mis.

En juist op dat moment was hier in belgie in de krant een intervieuw over asster in sint-truiden. Zij werkten zowel met de tieners als met de ouders. Niet alleen met de tieners. Dus met ik dit las op school vertrokken naar huis en met mijn ouders aan tafel gaan zitten. En gebeld voor een intake toen mijn ouders het er mee eens waren.
3 maanden heb ik daar gezeten met begleiding en testen (diagnose tekenen van borderline gekregen).

Maar in die 3 maand hebben mijn ouders ook begleiding gekregen. Begleiding en duidelijkmaking hoe het in mijn hoofd eraan toe gaat. En nu gaat het toch niet perfect. Ik doe nog steeds bijna niets thuis (niet dat ik hier trots op ben) omdat ik het mentaal nog steeds niet trek om die dingen te doen. Ik ben nog steeds de grootste chaoot die er bestaat. Op school ging het nog steeds volledig verkeerd. Maar nu op mijn werk sta ik met een lach op, werk 15+ uren per dag, 6 dagen in de week. En heb met mijn ouders de afspraak dat ik een deel van mijn loon afsta als kost en inwoon en voor een poetsvrouw omdat ik het gewoon echt niet kan.

In mijn opname hebben mijn ouders en ik zitten zoeken naar een middenweg die werkte. En voor mij is dit dat ze het 1x vragen, dan krijg ik een x-aantal uur om eraan te beginnen. Nog niet begonnen eisen ze het pas. En voor mij werkt dit. Geen ruzie en druk meer, waardoor ik het wel doe en stuk sneller doe.

Hem pushen en dwingen helpt niet. Hem loslaten en ruimte geven (maar wel laten voelen dat je er bent voor hem) werkt veel beter. Hoe moeilijk dit ook is als ouder zijnde. Praat met hem. Leg hem uit hoe jij je voelt ZONDER hem verwijten te maken. En vooral VRAAG hem om samen naar een psycholoog of psychiater te gaan om SAMEN te zoeken naar een weg die werkt voor jullie.

Mijn ouders hebben nooit mee willen denken naar oplossingen tot ik in Asster zat, hebben het altijd op mij en mijn depressie gestoken (zoals sorry dat ik dit zo hard zeg, jij nu ook doet, zoals ik in je berichten lees). En dit werkte niet.
Nu mijn ouders (mama en mijn stiefvader die ik eerder als mijn echte papa zie) doorhebben hoe het in mijn hoofd werkt en we samen naar oplossingen gezocht hebben gaat het wel redelijk tot goed. En dit voor ons allemaal

Dus nee ik zie geen verslaafde manipulatieve zoon die om aandacht schreeuwt. Ik zie/lees een kind dat zoveel meegemaakt heeft dat die er niet onderuit geraakt. Niet meer weet hoe het op te lossen en waar te beginnen. En in mijn ogen hoor je dan als ouder bij jezelf te zoeken. Hij is ziek, en al wat jij kunt doen is hem helpen ipv te dwingen.

Sorry dat ik zo hard ben hierin. Maar het is wel zo. De dag dat mijn ouders oprecht wouden luisteren en niet omdat ze moeten is de dag dat het goed is beginnen gaan. Is de dag geweest dat ik hun oon kon begrijpen. Maar dat is ook de dag geweest dat ik durfde te zeggen hoe ze konden helpen. Want waarom vragen als je het toch niet oprecht meent? Want als je hem niet begrijpt kun je hiet niet menen. Ookal denk je en ben je ervan overtuigd dat je het wel meent.

Dus praat met hem, zeg hoe jij je voelt hierin zonder te verwijten. Dat je wilt leren hem te helpen. Maar dat je hiervoor samen elkaar moet leren begrijpen. En ga samen naar een psycholoog.
Laatst bijgewerkt door GUSTIxBILL op 01-05-17 14:53, in het totaal 1 keer bewerkt


CP5
Berichten: 329
Geregistreerd: 08-08-10

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 14:48

TS, ik denk dat het niet heel erg verstandig is echt adviezen van ons aan te nemen omtrent je zoon.
Als je zoon niet bluft met die zelfmoord acties, en je probeert wel adviezen van ons op te volgen om hem bijvoorbeeld een schop onder te kont te verkopen dan kan dit nog best wel naar uitpakken.

Ik denk serieus dat jouw zoon meerdere problemen heeft en niet alleen specifiek een probleem heeft.
Een daarvan is, dat hij weet hoe hij jou moet bespelen.
Het is misschien heel erg simpel begonnen, wellicht met een schuld gevoel aan jou kant voor wat hij heeft moeten meemaken?

Verder zou ik zorgen dat je contact hebt met een instantie of zo. Ik weet niet of jeugdzorg er nog is voor jong volwassen maar dat zou wel een ingang kunnen zijn. Ik heb verschillende contacten binnen jeugdzorg als je zou willen kan ik voor je navragen wie jou nog meer kan helpen. In dat geval moet je mij maar een pb doen.

Verder wil ik je het advies geven om zelf met iemand te gaan praten. Een therapeut of zo.
(Volgens mij kan dit geregeld worden bij jouw huisarts)
Ik kan me voorstellen dat het héél zwaar moet zijn zo iedere dag.
Je kan daar je verhaal kwijt, maar hun kunnen je ook helpen hoe je op sommige dingen moet reageren.
Maar ook omdat er waarschijnlijk bij jou zelf ook iets dwars zit omdat je je zo laat behandelen.

Om maar een voorbeeld te noemen; je kan een hond wat hulp nodig heeft wel naar een specialist brengen maar jij als baas zal ook aan jezelf moeten werken wil het resultaat hebben.

Succes in ieder geval TS!

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 14:58

GUSTIxBILL schreef:
Van zolang ik mij herhinner heb ik al mijn depresieve momenten. Ook zo erg als jou zoon. Bij mij door een zwaar agresieve biologische vader waar mijn mama van gevlucht is. Maar ben dit nooit vergeten, nu nog heb ik de nachtmerries.

Thuis in het huishouden helpen? Vergeet het maar.
Kamer opruimen? Wat is dat?
Respect tonen naar mijn ouders ? No way (ookal heb ik nu alleen maar diep respect dat ze me nooit opgegeven hebben)

Op mijn 15e begonnen met automutilatie, wensen dat ik nooit meer wakker zou worden, ...

Op mijn 16e een gedwongen crisisopname gevolgd door een langdurige opname waar ik (met toestemming van mijn ouders) na 3 weken vertrokken was. Ik was een heel ander kind. Ik voelde me anders. Ik voelde me opgelaten. Maar in deze crisis opname had ik rust gevonden. Regelmaat, zonder dwang (ookal moesten we ons programme afwerken, er werd gecommuniceerd en gekeken naar oplossingen en alternatieven die werkten. Dus ookal moest het, de dwang voelde ik niet).
Tot na een half jaar thuis te zijn. Toen ongewild op de anti-depresiva, ook gewoon meegestopt toen ik erachter kwam wegens de bijwerkingen (ik voelde letterlijk niks meer).

Was ondertussen jaar of 18.
Heb toen 4jaar ruzie, problemen, gezeik gehad op school, thuis, maar nooit met mijn vrienden of ik moest ze weg duwen.

Tot ik 21 was en zelf na een relatiebreuk door had hoe diep ik eigenlijk zat.
Dus weer naar een crisis opname, en na 4 weken was ik weer de rust zelve. Precies alsof er niks was. Tot ik 2 weken thuis zat. En weer ging het mis.

En juist op dat moment was hier in belgie in de krant een intervieuw over asster in sint-truiden. Zij werkten zowel met de tieners als met de ouders. Niet alleen met de tieners. Dus met ik dit las op school vertrokken naar huis en met mijn ouders aan tafel gaan zitten. En gebeld voor een intake toen mijn ouders het er mee eens waren.
3 maanden heb ik daar gezeten met begleiding en testen (diagnose tekenen van borderline gekregen).

Maar in die 3 maand hebben mijn ouders ook begleiding gekregen. Begleiding en duidelijkmaking hoe het in mijn hoofd eraan toe gaat. En nu gaat het toch niet perfect. Ik doe nog steeds bijna niets thuis (niet dat ik hier trots op ben) omdat ik het mentaal nog steeds niet trek om die dingen te doen. Ik ben nog steeds de grootste chaoot die er bestaat. Op school ging het nog steeds volledig verkeerd. Maar nu op mijn werk sta ik met een lach op, werk 15+ uren per dag, 6 dagen in de week. En heb met mijn ouders de afspraak dat ik een deel van mijn loon afsta als kost en inwoon en voor een poetsvrouw omdat ik het gewoon echt niet kan.

In mijn opname hebben mijn ouders en ik zitten zoeken naar een middenweg die werkte. En voor mij is dit dat ze het 1x vragen, dan krijg ik een x-aantal uur om eraan te beginnen. Nog niet begonnen eisen ze het pas. En voor mij werkt dit. Geen ruzie en druk meer, waardoor ik het wel doe en stuk sneller doe.

Hem pushen en dwingen helpt niet. Hem loslaten en ruimte geven (maar wel laten voelen dat je er bent voor hem) werkt veel beter. Hoe moeilijk dit ook is als ouder zijnde. Praat met hem. Leg hem uit hoe jij je voelt ZONDER hem verwijten te maken. En vooral VRAAG hem om samen naar een psycholoog of psychiater te gaan om SAMEN te zoeken naar een weg die werkt voor jullie.

Mijn ouders hebben nooit mee willen denken naar oplossingen tot ik in Asster zat, hebben het altijd op mij en mijn depressie gestoken (zoals sorry dat ik dit zo hard zeg, jij nu ook doet, zoals ik in je berichten lees). En dit werkte niet.
Nu mijn ouders (mama en mijn stiefvader die ik eerder als mijn echte papa zie) doorhebben hoe het in mijn hoofd werkt en we samen naar oplossingen gezocht hebben gaat het wel redelijk tot goed. En dit voor ons allemaal

Dus nee ik zie geen verslaafde manipulatieve zoon die om aandacht schreeuwt. Ik zie/lees een kind dat zoveel meegemaakt heeft dat die er niet onderuit geraakt. Niet meer weet hoe het op te lossen en waar te beginnen. En in mijn ogen hoor je dan als ouder bij jezelf te zoeken. Hij is ziek, en al wat jij kunt doen is hem helpen ipv te dwingen.

Sorry dat ik zo hard ben hierin. Maar het is wel zo. De dag dat mijn ouders oprecht wouden luisteren en niet omdat ze moeten is de dag dat het goed is beginnen gaan. Is de dag geweest dat ik hun oon kon begrijpen. Maar dat is ook de dag geweest dat ik durfde te zeggen hoe ze konden helpen. Want waarom vragen als je het toch niet oprecht meent? Want als je hem niet begrijpt kun je hiet niet menen. Ookal denk je en ben je ervan overtuigd dat je het wel meent.

Dus praat met hem, zeg hoe jij je voelt hierin zonder te verwijten. Dat je wilt leren hem te helpen. Maar dat je hiervoor samen elkaar moet leren begrijpen. En ga samen naar een psycholoog.


Bedankt voor je open bericht!
Ik besef heel goed dat ik dingen verkeerd deed en doe. Alleen is het heel moeilijk om dingen te veranderen als je niet weet wat je wel moet doen.
Ik vraag hem dingen te doen zonder dat hij direct aan de slag moet. Na 1,5 uur wordt mijn verzoek toch wel dwingender.

Denise_Storm

Berichten: 2368
Geregistreerd: 29-01-14
Woonplaats: Zuid-Holland

Re: Als je kind niet meer wil leven

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 15:01

Lieve TS, ik kom geen advies geven, ik kan je geen advies geven, maar ik wil je wel iets anders geven: een dikke knuffel! :(:)

Storm in de Lente: [ITP] Storm in de lente: bloesemdroom komt uit!
http://www.swiffershoeve.nl - Dierenopvang bij ziekte van dier en mens
Haflinger Storm B+13 L1+5

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 15:02

cynthia5 schreef:
TS, ik denk dat het niet heel erg verstandig is echt adviezen van ons aan te nemen omtrent je zoon.
Als je zoon niet bluft met die zelfmoord acties, en je probeert wel adviezen van ons op te volgen om hem bijvoorbeeld een schop onder te kont te verkopen dan kan dit nog best wel naar uitpakken.

Ik denk serieus dat jouw zoon meerdere problemen heeft en niet alleen specifiek een probleem heeft.
Een daarvan is, dat hij weet hoe hij jou moet bespelen.
Het is misschien heel erg simpel begonnen, wellicht met een schuld gevoel aan jou kant voor wat hij heeft moeten meemaken?

Verder zou ik zorgen dat je contact hebt met een instantie of zo. Ik weet niet of jeugdzorg er nog is voor jong volwassen maar dat zou wel een ingang kunnen zijn. Ik heb verschillende contacten binnen jeugdzorg als je zou willen kan ik voor je navragen wie jou nog meer kan helpen. In dat geval moet je mij maar een pb doen.

Verder wil ik je het advies geven om zelf met iemand te gaan praten. Een therapeut of zo.
(Volgens mij kan dit geregeld worden bij jouw huisarts)
Ik kan me voorstellen dat het héél zwaar moet zijn zo iedere dag.
Je kan daar je verhaal kwijt, maar hun kunnen je ook helpen hoe je op sommige dingen moet reageren.
Maar ook omdat er waarschijnlijk bij jou zelf ook iets dwars zit omdat je je zo laat behandelen.

Om maar een voorbeeld te noemen; je kan een hond wat hulp nodig heeft wel naar een specialist brengen maar jij als baas zal ook aan jezelf moeten werken wil het resultaat hebben.

Succes in ieder geval TS!


Ik zoek geen adviezen, wel ouders die hier ervaring mee hebben. Dat staat ook in mijn OP.
Als mensen tips willen geven vind ik dat prima, ik kijk wel wat ik er mee doe en kan altijd overleggen met de psych.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 15:02

Denise_Storm schreef:
Lieve TS, ik kom geen advies geven, ik kan je geen advies geven, maar ik wil je wel iets anders geven: een dikke knuffel! :(:)


Dank je wel!! Dat doet mij goed :j

BlackShadowZ
Berichten: 2172
Geregistreerd: 11-05-10
Woonplaats: Venlo

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 15:06

Het enige wat ik kwijt wil, is dat hele kleine, simpele, alledaagse dingen enorm zwaar kunnen zijn voor een depressief persoon.
Het kost mij vaak al enorm veel moeite om me te douche en kleren aan te trekken. Iets wat andere mensen ombewust doen, kost ons gruwelijk veel moeite.
Op tijd opstaan, afspraken nakomen, opruimen, douchen, enzovoorts.

GUSTIxBILL

Berichten: 1979
Geregistreerd: 22-09-12
Woonplaats: Limburg

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 15:08

Het is ook geen verwijt naar jou trouwens, ookal klinkt het mischien wel zo. Hoop dat je dit ook beseft.

Mijn ouders geven me gewoon 's ochtends een papier waar alles opstaat wat ik doen moet. Zodat ik dit zelf door mijn dag kan inplannen. Is het 's avonds nog niet gedaan heb ik wel pech. Want dan zit het er wel dik tegen. Maar het feit dat ik kan bepalen wanneer ik wat doet helpt voor mij goed.

En het is als ouder enorm moeilijk (vandaar dat ik zo een diep respect heb voor mijn ouders, maar eigenlijk alle ouders van kinderen met). Vandaar dat ik zeg, praat met hem, zonder hem verwijten te maken. En stel het voor om samen naar een psycholoog of psychiater te gaan die kan bemiddelen in die gesprekken.

De eerste gesprekken in Asster las mijn psychiater gewoon een brief van mijn ouders aan mij voor en omgekeerd. Pas na 1,5 maand werd er echt gepraat. Maar die eerste 1,5 maand hadden we dan wel de tijd om na te denken, om te praten.
En door de week tot de volgende sessie praten we daar ook niet over. Maar mochten we dan pas antwoorden op de brief van vorige week.

Het waren muizenstapjes. Maar wel muizenstapjes die werkten. Want als het nu misgaat schrijven we het ook terug op in een boekje. En dan word er ook alleen in dat schriftje hierover gecommuniceerd tot de partij voor wie de eerste brief was er zelf over begint tegen de partij die het geschreven heeft. Soms word er zo twee-drie maand alleen in dat boekje geschreven. Maar als mijn ouders of ik dan het gesprek aangaan kunnen we dit wel rustig. Want we hebben een inzicht in wat er speelt en we weten dat de andere dit ook heeft door de reeds geschreven teksten

Als je wilt kan ik altijd aan mijn mama vragen of zij op papier wilt zetten hoe zij alles ervaren heeft. Kan niet beloven dat ze dit doet. Maar je weet nooit

Roquen

Berichten: 1603
Geregistreerd: 18-12-08

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 15:08

Lieve TS, dit is een hele moeilijke tijd, ik kan helaas uit eigen ervaring spreken. Ik ben dan wel geen ouder, maar wel een zus die een broer heeft die ook suicidaal is. Het beeld wat je schetst, komt bij bekend voor. Ik ga je daarom vanavond een PB sturen.

    20 years from now, you will be more disappointed by the things you didn't do than by the ones you did do.
    So throw off your bowlines, sale away from the safe harbour and catch the trade winds in your sails.

IHN
Berichten: 2331
Geregistreerd: 12-02-11
Woonplaats: Geeste

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 15:09

cynthia5 schreef:
TS, ik denk dat het niet heel erg verstandig is echt adviezen van ons aan te nemen omtrent je zoon.


Dit is eigenlijk nog het verstandigste advies in het hele topic...hoe goedbedoeld ook..niemand hier weet wat zoon van ts heeft. Ieder zijn advies is gekleurd door eigen ervaringen maar zoon van ts heeft echt professionele hulp nodig.
En ik denk ts zelf ook.

En laat je vooral niet aanpraten dat je het niet goed doet, omdat je hem bijv. een draai om zijn oren wil geven...er zit een groot verschil tussen voelen en doen en ik lees het meer als een uiting van machteloosheid omdat je alles wel wilt doen om je zoon weer gelukkig te zien. En vergeet daarbij niet de wissel die het op jou trekt....en toch ga je door..zoek je door naar wegen omdat het je kind is. En daarbij zul je heus ook dingen fout doen..so be it...we hebben er geen gebruiksaanwijzing bijgekregen en snap dat jij het ook nodig hebt gewoon je ei ff kwijt te kunnen. Dikke knuffel voor jou en je doet het goed!

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 15:29

Inmiddels bericht van zijn school gehad. Hij gaat een negatief studieadvies krijgen. Wat dat inhoudt weet ik nog niet..

Iedereen bedankt voor de pb-tjes die ontvang

Een briefje werkt helaas niet Gustyxbill dat hebben we ook al geprobeerd

Goof

Berichten: 28527
Geregistreerd: 12-05-05
Woonplaats: Thuis

Re: Als je kind niet meer wil leven

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 15:30

Dat betekent dat hij zijn opleiding niet mag voortzetten. Een negatief studieadvies is bindend.

Rocamor

Berichten: 10693
Geregistreerd: 21-11-02

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 15:31

Negatief studie advies betekent toch vertrek van school?

Heb je het briefje ook geprobeerd met daaraan een eindtijd gekoppeld? Dus niet eerder "zeuren" voordat die tijd is aangekomen?

Rockes <3

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 15:31

ow.. dat klinkt niet heel positief

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 15:32

Rocamor schreef:
Negatief studie advies betekent toch vertrek van school?

Heb je het briefje ook geprobeerd met daaraan een eindtijd gekoppeld? Dus niet eerder "zeuren" voordat die tijd is aangekomen?


nee dat hebben wij niet gedaan.

LoveBodin

Berichten: 4335
Geregistreerd: 18-12-09
Woonplaats: Under The Northern Lights

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 15:41

Pff TS, dit klinkt echt heel heftig. Heel veel respect voor jou dat je blijft proberen, en een hele dikke knuffel!

Over het negatieve studieadvies:
Een negatief studieadvies betekent dat hij niet genoeg tentamens heeft gehaald. In het eerste jaar moet je namelijk een x aantal tentamens halen/opdrachten maken. Wanneer dit niet lukt, mag je niet meer verder met de opleiding. Je mag dan ook het volgende jaar niet opnieuw beginnen.
Je kan echter wel bezwaar hiertegen maken (bv vanwege persoonlijke omstandigheden of andere dingen waardoor je het niet hebt kunnen halen. Een vriendinnetje van mij heeft een flink auto ongeluk gehad bv.), wanneer je toch graag verder wil. Maar dan moet hij dat natuurlijk wel willen..
Verder mag je vaak rond de 3 jaar niet opnieuw aan die opleiding bij die school beginnen. Hoeveel jaar is afhankelijk van de school.
Edit: wanneer je denkt dat hij wel graag verder wil, kan je het beste een gesprek met een studieadviseur aangaan. Iets wat misschien sowieso wel handig is?

Now Tom said, "Mom, wherever there's a cop beating a guy, wherever a hungry newborn baby cries
Where there's a fight against the blood and hatred in the air, look for me, Mom, I'll be there
Wherever somebody's fighting for a place to stand or a decent job or a helping hand
Wherever somebody's struggling to be free, look in their eyes, Ma, and you'll see me"

Kuggur

Berichten: 13893
Geregistreerd: 04-07-06

Re: Als je kind niet meer wil leven

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 15:50

Veel sterkte gewenst TS. Ik hoop dat jullie goed door deze moeilijke tijd komen.

Prrrr
Moderatorrrr

Berichten: 30179
Geregistreerd: 08-10-05

Re: Als je kind niet meer wil leven

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 15:55

Met dat negatieve studieadvies kun je ook naar de psychiater gaan en vragen of hij het verstandig vindt toch te proberen de opleiding voort te zetten. Een verklaring van de psychiater kan opleveren dat je zoon het jaar opnieuw mag doen, of extra tijd krijgt voor de niet gehaalde tentamens. Op tijd in overleg met de pyschiater en de school is dan wel verstandig.

Het lijkt me ongelofelijk moeilijk, een depressief suicidaal puberkind. Je had al geen handleiding, en zo'n ziekte maakt het alleen maar moeilijker. Fijn dat je hulp hebt bij de psychiater... :(:)

The purpose of life is to live it
Eleanor Roosevelt

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 15:58

Ik ga maar even naar mijn paard, misschien dat die mij weer even blij kan maken :(

Ik laat morgen wel weten wat meneer de psychiater te vertellen had. Ik vertel mijn zoon daar ook wel dat hij een negatief advies krijgt (al weet hij dat vast wel)

lisem94

Berichten: 676
Geregistreerd: 01-03-10
Woonplaats: Ergens in zuid-west Brabant

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 15:58

Ik heb hier geen ervaring mee maar misschien dat je wat hebt aan mijn objectieve kijk op jullie situatie. Mede gevormd door een tiener in mijn familie die ook volledig het spoor bijster was.

Ts ik denk niet dat jij dit op kan lossen en zeker niet terwijl je zoon nog thuis woont. Jullie zitten samen in een vicieuze cirkel en daarnaast ben jij ook teveel zoekende, wat helemaal logisch is hoor!

Voor je zoon maar ook zeker voor jou moet deze situatie doorbroken worden, dat kan niet thuis. Hij heeft een nieuwe (tijdelijke) woonsituatie nodig met andere mensen om hem heen. Niet alleen om jullie even te scheiden maar vooral ook om vreemde mensen om hem heen te hebben die hem weer een nieuwe kijk op zijn leven kunnen geven. Daarnaast waar nodig professioneel kunnen begeleiden. Gewoon alles even helemaal anders en gestructureerd.

Jullie situatie zo is veel te vastgeroest om hem te bewegen om te helen en zichzelf te vinden. Het feit dat hij nu een bindend studieadvies heeft gekregen, hij moet dus stoppen, bevestigt alleen nog maar meer dat hij helemaal de weg kwijt is. Hij weet niet wat hij wil, wat hij voelt en wie hij wil zijn. Studeren is, zoals alles nu voor hem zo voelt, compleet onbelangrijk en zinloos. Ik zou je willen adviseren om verder ook niet teveel in te gaan op dat hij nu moet stoppen. Hij voelt zichzelf waarschijnlijk al wel nutteloos genoeg, knuffel hem liever en vertel hem dat alles wel goed komt. Leg alle nadruk op dat jullie samen gaan zoeken naar de persoon die hij wel wil zijn. Hij moet nu gewoon flink naar zichzelf op zoek. Mocht dat betekenen dat hij toch wil blijven studeren (je kan bezwaar aantekenen i.v.m persoonlijke omstandigheden) is dat natuurlijk prima. Het gaat er nu om wat het beste is voor hem, ook als dat betekent dat door studeren nu niet de beste keuze is. (Wel even uitgaande dat hij sowieso intern gaat herstellen, thuis zitten is natuurlijk geen goed idee).

Verder heb jij ook wat ademruimte nodig om de situatie opnieuw te beoordelen en waar nodig tips en tricks van professionals te krijgen. De waarschijnlijk onnodige "fouten" die je nu maakt zijn mede te wijten aan dat je compleet vastloopt in je hoofd. En dat is zo zonde omdat jij nu amper energie overhoudt om de persoon te zijn die jij wil zijn voor hem.

Jullie komen zo beiden niet verder. Ergens anders (tijdelijk) wonen en herstellen is nu waarschijnlijk de beste oplossing voor hem maar ook zeker voor jou en voor jullie relatie.

Veel sterkte gewenst!
Laatst bijgewerkt door lisem94 op 01-05-17 16:11, in het totaal 2 keer bewerkt

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 16:02

Be_positive schreef:
Bizzybijtje schreef:
Ik sluit me aan bij AnnaB. Jij moet zorgen dat hij hulp krijgt. Uitspraken als "het liefst een draai om zijn oren geven" vind ik echt, echt, echt niet kunnen. Alsof ie zich voor zijn lol zo op stelt? Schroom niet om direct de crisisdienst te bellen wanneer hij weer een poging doet. Er moet gewoon echt iets veranderen. Ik vermoed dat (tijdelijke) opname hier echt wel gepast is, het is ontzettend complexe problematiek en zoals het nu gaat gaat het ook niet natuurlijk. Voor hem niet, maar ook voor jou niet. Schakel dus aub de juiste hulp in en steun hem.



Ik hoop dat jullie nooit een kind krijgen die dit hebben.. Natuurlijk geef ik hem geen draai om zijn oren. Het is machteloosheid. Ik kan je verzekeren dat je je als ouder zijnde echt machteloos voelt als je in zo'n emotionele achtbaan terecht komt. De dagelijkse angst, bij ieder geluidje s'nachts wakker worden en luisteren of hij niet het huis uit glipt (wat hij al eens gedaan heeft) omdat er iets was voorgevallen. Wij wonen vlak bij het spoor, weetje hoe mijn hart te keer gaat als ik een trein hoor toeteren? Is het dan zo vreemd dat je je als ouder zijnde na een half jaar onzekerheid ook een keer verschrikkelijk machteloos voelt? En ja, ik krijg dan die gedachte! Ik ben ook maar een mens. Hij mag wel roepen dood te willen maar ik mag niet roepen dat ik hem het liefst een draai om zijn oren zou geven in de hoop dat hij wakker wordt?

Morgen gaan we naar de psych, daar gaan we bekijken wat het beste is voor hem.


Ik begrijp je TS, het is ook een verschrikkelijke situatie en ik kan me voorstellen dat je je machteloos voelt. Echter is het gewoon zo dat er goede hulp moet komen, hoe je het ook wendt of keert. Zo doormodderen levert niks op. Misschien kwam mijn reactie wat hard aan, sorry als dat zo is. Zelf heb ik met ernstige angstklachten gelopen (met alle gevolgen van dien) en ik "moest me niet zo aanstellen". Ook al spreek je zoiets niet uit naar je kind, je voelt het wel. En juist als ouder is het belangrijk steun te bieden in deze situatie. Mij lijkt dat de depressie gevolg is van onbegrip uit de omgeving en onbegrip naar zichzelf. Belangrijk is gewoon dat hij weer levenslust krijgt. Suïcidale neigingen hebben inderdaad niet zozeer te maken met dood willen maar meer met niet meer willen leven. Klinkt hetzelfde, is het niet.

Azmay

Berichten: 17977
Geregistreerd: 01-01-09
Woonplaats: Geldrop

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 16:07

Negatief advies is in principe bindend maar met de psychiater valt vaak nog wel wat te regelen.
De vraag is alleen of je zoon dat wil en kan, vraag hem wat hij zelf denkt te gaan doen.

Mijn ex is na 3 jaar ook van de ICT opleiding gegaan maar heeft toch een baan als programmeur weten te krijgen door de ervaring die hij op de opleiding heeft op gedaan tot dat punt. Einde opleiding is gelukkig niet einde droom, dat moet jouw zoon ook zeker horen nu denk ik. Maar dan zal hij daar wel aan moeten gaan werken uiteindelijk.
Laatst bijgewerkt door Azmay op 01-05-17 16:15, in het totaal 1 keer bewerkt

Blue_flower
Berichten: 1916
Geregistreerd: 26-01-15

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 16:07

Jester_ schreef:
Misschien wat naief: maar kinderen die dat zo vaak zeggen doen het vaak niet. Er zit natuurlijk een hele hoop achter, het is een schreeuw om aandacht


Helaas zijn er ook die het wel zeggen en ook doen. Dit soort uitspraken vind ik echt absoluut niet kunnen.

Diablo

Berichten: 9826
Geregistreerd: 20-03-05
Woonplaats: Duitsland

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 16:14

TS, ik kan je helaas geen advies geven en dat lijkt me ook helemaal geen goed idee, omdat ik jou en je gezin niet ken.
Ik kan me wel inleven in jou. Ik ben zelf moeder van drie kinderen (20, 18 en 14 jaar) en ken je de uitspraak: een moeder is zo gelukkig als haar ongelukkigste kind? Die uitspraak is heel erg waar, dus ik begrijp hoe je je moet voelen en ik geef je een dikke virtuele knuffel.

Mijn pb box staat open, mocht je er behoefte aan hebben.

Zij die achter mijn rug om spreken, staan op de juiste plek om mijn schoentje te kussen

Pandora2
Berichten: 19831
Geregistreerd: 04-01-13
Woonplaats: Belgie

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-05-17 16:15

Ik kan mij een klein beetje voorstellen in wat voor trieste situatie jullie verzeild geraakt zijn.
Het eerste wat in mij opkwam toen ik je posts las, is een eventuele opname voor je zoon. Als hij hier zelf aan wil meewerken natuurlijk. Zoals eerder al gepost, die Yeswecanclinincs.nl of iets gelijkaardigs.
Ik denk dat het belangrijkste op dit moment is dat er eerst wat rust komt, zowel voor je zoon als voor jezelf. Even wat ademruimte zodat jij ook uit die negatieve spiraal geraakt, want niemand kan van jou verwachten dat je hem handvatten gaat aanreiken als je zelf op je tandvlees zit door de hele situatie.
Ik denk dat dit in elk geval een goed punt is om aan te kaarten bij de psych. Veel beter dan een wekelijkse praatsessie en eventuele medicatie, want zo doorbreek je die vicieuze cirkel thuis nooit.


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: AhrefsBot en 11 bezoekers