mierkuhh schreef:Ik heb ditzelfde gevecht met mijn ouders gehad een aantal jaar geleden. Van wat ik me kan herinneren van de gevoelens die ik had voelde ik me voornamelijk onbegrepen, en waren mijn ouders te hard op zoek naar een oplossing, maar waren ze dat meer voor zichzelf dan voor mij. Er stond zo'n ontzettende druk achter, en dat demotiveerde mij alleen maar uiteindelijk.
Ik kwam zelf ook liever niet meer uit bed, meldde mezelf vaak ziek van school en zei dat ik mezelf "niet lekker" voelde, maar kon wél leuke dingen met vrienden doen. Op een gegeven moment hebben mijn ouders mij dan ook compleet losgelaten, gezegd dat als het niet ging veranderen dat ik maar beter op zoek kon gaan naar een andere plek. Voor mij heeft dat gewerkt, want de veiligheid die ik thuis had, had ik nergens anders. Heb een flinke schop onder mijn kont gekregen en ben langzaamaan alles op gaan pakken, mijn ouders hebben zichzelf wel zo open gesteld dat áls ik wilde praten dat dat altijd kon. Maar ze hielden zich niet meer verantwoordelijk voor wat ik verder met mijn leven deed.
Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar misschien is het fijn om een soortgelijk verhaal van de andere kant te horen.
Herkenbaar, maar dan vanuit de kant van de moeder (die een vriendin van me is). Ook zij heeft haar kind, met pijn in het hart, losgelaten. En ineens kan het kind in kwestie wel werken, wel het bed uitkomen, wel de kamer opruimen. Maar er is wel degelijk een mogelijkheid om naar huis te komen. Kind is altijd welkom.
Heb je zelf ook goede hulp TS? het is niet mis, waar je tegenaan loopt. Ik neem aan dat het jou ook niet in de koude kleren is gaan zitten dat hij mishandeld werd door zijn stiefvader of dat zijn biologische vader een zelfmoordpoging heeft ondernomen. Als ik mijn vriendin zie, in een spagaat. Tussen mensen die zeggen dat kind een draai om zijn oren verdient / een skup onder zijn hol en tussen mensen die aangeven dat ze niet hard genoeg haar best doet om voor kindlief een veilig thuis te creeren. Linksom of rechtsom, iedereen heeft zo zijn of haar mening en in teveel gevallen zijn oordeel klaar.
Ik heb helaas geen passend antwoord voor je. Wil je wel een hart onder de riem steken. Ik heb gezien hoe mijn vriendin eronder lijdt / leed. Te vergelijken met een echt depressief persoon? Geen idee, anders, maar ook zwaar en uitzichtloos.