Ik heb niet alles gelezen, maar hier nog een andere kant.
Hier ook iemand die ontzettend depri was. Niet naar school gaan, spijbelen, alleen in bed liggen, letterlijk schimmelend eten naast mijn bed en daar tussendoor mijn kleren. Een grote ramp!
Bij mij was het ook een grote schreeuw om hulp. Maar naar mijn schreeuw werd niet geluisterd helaas .. Uiteindelijk zoveel schoolverzuim gehad dat ik met reclassering, rechters enz in aanmerking kwam. En toen zag ik het helemaal niet meer zitten.
Ook ik manipuleerde of probeerde het toch. Maar mijn ma was zo druk bezig met zichzelf dat ook dat niet hielp. Ik heb afscheidsbrieven en al geschreven. Het enige wat mij nog het huis uit liet komen waren de paarden.
Zo heb ik toen een jongen leren kennen en hij en zijn moeder hebben mij in huis genomen. Ben ze daar nog altijd erg dankbaar voor. Wat ik thuis nooit heb gehad kreeg ik daar, structuur! S'morgens hup mijn bed uit en ontbijten, s'middags was ik dan alleen maar had wat huishoudelijke taken die ik moest doen. En s'avonds om 6 uur stond het eten klaar en keken we samen tv of ging ik met mijn ex weg. En dat elke dag hetzelfde. Dat heeft mij zo geholpen!
Toen ik erachter kwam dat die jongen mij meerdere keren bedrogen heeft ben ik na 1,5 jaar doorvechten terug naar mijn moeder gegaan en daar ben ik weer compleet ingestort. Tot ik na al die jaren eindelijk eens voor hulp ben gaan vragen en mijn moeder weigerde me te helpen en ik compleet ben doorgedraaid en erna letterlijk een flink pak rammel heb gekregen. En op straat ben gegooid zonder mijn spullen of auto. Ik had geen dak boven mijn hoofd, niks meer.
Raar maar waar, vanaf dat moment is er bij mij een knop omgegaan. Ik ben toen weer beginnen vechten voor mijn leven en nu 1,5 jaar later kan ik oprecht zeggen dat ik gelukkig ben. Ik had enkel een beste vriend die letterlijk ALLES voor mij deed. En nu nog als ik hem nodig heb. Ik ben hem daar eeuwig dankbaar voor! Zonder hem was het voor mij niet goed afgelopen denk ik..
Voor de eerste keer zolang ik me kan herinneren. Tuurlijk heb ik nog de pijn van vroeger maar ik ben nu zelfs klaar om daar met iemand over te gaan praten..
Wat ik wil zeggen.. met oh en ah zal hij er niet komen. Hoe of wat hem helpt kan ik geen antwoord op geven. Dat is bij elk persoon die hiermee te maken heeft compleet anders. Ik hoop oprecht dat jullie erdoor komen en wil je een dikke virtuele knuffel geven!!
"Do a loony-goony dance
'Cross the kitchen floor,
Put something silly in the world
That ain't been there before."