Bokt.nl

**Geplaatst**: 04-04-17 08:47

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 04-04-17 08:47

Ik hoop dat je mij niet verkeerd begrijpt en dat ik een beetje gied kan verwoorden wat ik bedoel.
Maar ik lees dat je heel veel vecht, vecht tegen pijn, vecht tegen verdriet.
Maar heb je het al eens geprobeerd te accepteren. Accepteer dat je verdriet hebt en pijn en dat het oke is om dat te voelen.. Vergeet het "normale leven". Heb niet het gevoel dat je je aan een bepaald beeld moet meten om "normaal" te zijn. Maak je eigen normaal.
Wees blij met alle kleine dingen die jou op dat moment blij maken, een zonnestraal( of in jou geval een onweersbui met het chasen wat je doet) het poetsen van een paard of gewoon al puur in de buurt zijn van, je kat, je vriend.

Want ik denk dat acceptatie een stap zal zijn. En van daar uit verder werken.

Want dat was het voor mij, en ik hoop dat het voor jou ook zal helpen.

**Geplaatst**: 04-04-17 08:53

Geplaatst: 04-04-17 08:53

Els1984 schreef:
Ooit ergens van internet geplukt.
Een poster in de wachtkamer bij een psycholoog.

[ [url=m/uBb4L4.jpg]Afbeelding[/url] ]

Bij dezen wil ik je graag een virtuele 'stick' overhandigen.
Vanuit een diep dal kun je alleen maar omhoog.

Kan je niet helpen joolien, want zit er zelf midden in, maar ik vind bovenstaande wel een hele mooie om zelf ook wat vaker te lezen.
Ik houd voor mijzelf 1 doel vast in mijn leven, dat is waar ik voor doorblijf gaan nu. En ook al ziet het er niet naar uit dat ik het werkelijkheid kan laten worden, houd mij het werken er naar toe wel op de been. Moet er ook niet aan denken wat er gaat gebeuren als ik zekerheid heb dat ik mijn doel niet bereiken ga...

**Geplaatst**: 04-04-17 09:00

Geplaatst: 04-04-17 09:00

Ik herken het heel erg goed. En ik zou wel mee willen kletsen alleen ben ik wel heel erg suïcidaal. Ook al 4 maanden opgenomen ondertussen.

Ik heb me aangemeld bij de Levenseindekliniek. Ik hoop dat ik groen licht krijg voor euthanasie. Het leven heeft me al zo vaak teleurgesteld en ik ben niet meer in staat te incasseren.

Misschien een beetje te heftig voor dit topic? Als ik niet mee mag praten begrijp ik dat.

Heel veel sterkte, Jolien. Ik hoop dat er voor jou nog een lichtpuntje mag komen, een strohalmpje waar je je aan mag vastklampen.

**Geplaatst**: 04-04-17 09:02

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 04-04-17 09:02

Ik ken het gevoel... weet niet wat ik zeggen moet, behalve: sterkte! En blijf bewegen, zoooo belangrijk... Hoe rot je je ook voelt, bewegen, bewegen en bewegen.... Sterkte Joolien!

Wat een prachtige tekst van Aillil!

**Geplaatst**: 04-04-17 09:14

Geplaatst: 04-04-17 09:14

mala26 schreef:
Ik hoop dat je mij niet verkeerd begrijpt en dat ik een beetje gied kan verwoorden wat ik bedoel.
Maar ik lees dat je heel veel vecht, vecht tegen pijn, vecht tegen verdriet.
Maar heb je het al eens geprobeerd te accepteren. Accepteer dat je verdriet hebt en pijn en dat het oke is om dat te voelen.. Vergeet het "normale leven". Heb niet het gevoel dat je je aan een bepaald beeld moet meten om "normaal" te zijn. Maak je eigen normaal.
Wees blij met alle kleine dingen die jou op dat moment blij maken, een zonnestraal( of in jou geval een onweersbui met het chasen wat je doet) het poetsen van een paard of gewoon al puur in de buurt zijn van, je kat, je vriend.

Want ik denk dat acceptatie een stap zal zijn. En van daar uit verder werken.

Want dat was het voor mij, en ik hoop dat het voor jou ook zal helpen.

Heel herkenbaar, dat was het voor mij ook

De tip van het boekje van Louise Hay was voor mij destijds ook een hele goede.

Hele dikke knuffel van deze kant, mocht ik iets voor je kunnen betekenen (mocht je bijvoorbeeld een weekje willen uitwaaien in de achterhoek oid), dan hoor ik het graag.

**Geplaatst**: 04-04-17 11:16

Geplaatst: 04-04-17 11:16

Zo, een boel om bij te lezen. Ik wil iedereen alvast bedanken voor de pb's en lieve woorden hier. Ik reageer even waar kan.

Bizzyb: klopt, ik probeer kleine stapjes te zetten, dan kan t alleen maar meevallen. Ik ben nogal goed in te grote doelen stellen, en de lat hoog leggen, en dan kun je er alleen maar onderdoor wandelen.

Alarm, wat balen dat je je vriend kwijt bent.

Mooie woorden Aillil(ben ff je naam vergeten

), dat zet me wel aan tot denken. Dank je wel

En schiet maar op, lijkt me gezellig

Tootje, die vragen stel ik mezelf altijd wel. Cognitief ben ik ook al heel ver, mn hoofd is meestal wel rustig, het is puur het nare gevoel dat het zo hard maakt.

Dank je voor de knuffel Elise, en natuurlijk de anderen ook

Mala, ik snap wat je bedoelt. Ik vecht niet tegen de gevoelens, ik weet hoe zwaar het is. Ik wil er kennis mee maken, ontdekken waar het vandaan komt. Het is meer een gevecht om niet toe te geven aan de narigheid.

Heftig Nadine. Ik denk soms ook wel eens wanneer is het voorbij. Maar ons moet toch ook wel een goed leven gegund zijn? Al lijkt dat nu even niet zo... Soms is het zo oneerlijk...

Bewegen. Ik ben zo somber, zo moe, zo futloos dat mezelf aanzetten tot bewegen echt een ongelooflijk gevecht is. Ik weet dat het goed is, maar het lukt me bijna niet.

Ik ga nu een poging doen om te klussen met Sabine. Ze komt hier in wonen. Ik voel me nog steeds ontzettend somber, maar niet meer zo verloren als gisteren gelukkig.

**Geplaatst**: 04-04-17 11:18

Geplaatst: 04-04-17 11:18

Jemig NAdine, dat vind ik wel heel heftig, maar je zult niet over één nacht ijs zijn gegaan met zo'n besluit. Hoe staat je omgeving hierin? :(:)

Joolien, sterkte meid. Ik hoop niet dat je het verkeerd opvat, maar heb je weleens nagedacht over een timeout? Dat is mij ook eens aangeraden en het schijnt wel lekker te zijn om de controle op die manier eens voor een weekje uit handen te geven en met een frisse blik opnieuw te beginnen. Het is niet zo 'zwaarwegend' als het klinkt overigens.

**Geplaatst**: 04-04-17 11:21

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 04-04-17 11:21

Al is het maar 5 minuten een paar keer per dag Joolien, kom op! Het komt goed, blijf daarin geloven! Je hebt het vaker gedaan en ook deze keer gaat het je lukken. Niet teveel vechten tegen gevoel: laat maar komen en weet dat het weer weggaat... Zoek de zon op en loop een stukje... al is het maar een piepklein stukje en herhaal dat. Sterkte! Weet hoe het voelt...

**Geplaatst**: 04-04-17 11:32

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 04-04-17 11:32

dikke knuffel :(:)

**Geplaatst**: 04-04-17 11:33

Geplaatst: 04-04-17 11:33

Ik herken veel.... en veel is ook al gezegd en misschien valt dit verkeerd maar...
Is nu een psychologie opleiding volgen wel een verstandige keus...

**Geplaatst**: 04-04-17 11:42

Geplaatst: 04-04-17 11:42

Jeetje zeg....ik las de naam en denk: huh? Toch niet die goedlachse beroemdheid van facebook? Zoveel mensen die je laat genieten van je heerlijke filmpjes en het dan zelf zo moeilijk hebben...ooit was het voor mij ook zo zwaar.Dat zwarte gevoel wat ik toen had kan ik me nu zelfs niet meer voorstellen. Als ik daaraan denk is het of dat een ander persoon was...ik hoop dat jij dat over een tijdje ook kunt zeggen, en gewoon kan genieten van wat het leven te bieden heeft....

Nadine S....jeetje wat heftig. Respect voor de manier waarop je probeert jouw keuze te bewerkstelligen.. ik hoop dat je krijgt wat je wilt maar eigenlijk hoop ik dat ook weer helemaal niet....zo verdrietig als een leven alleen maar zoveel teleurstellingen heeft gekend dat zelfs het oerinstinct om te willen leven het daarvan verliest....

**Geplaatst**: 04-04-17 11:58

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 04-04-17 11:58

Helaas kan ik het niet 24 uur per dag, het hele jaar door giga laten stormen. Hoe mensen met psychische problemen zich voelen, geen idee. Ondanks dat mijn leven ook niet altijd op rolletjes liep kwam er altijd een oplossing. Ook als kind geen ernstige rottigheid meegemaakt dus advies kan ik je niet geven, ik hoop dat jij en toch ook Nadine een handvat vinden, medicatie, zorg of wat dan ook dat jullie toch het leven leuker vinden dan de dood. De dood is definitief, ook voor je familie en vrienden maar ik kan me in sommige situaties voorstellen dat mensen verlangen naar rust. Hopelijk vinden jullie dat in het leven en niet in de dood. Sterkte, alle twee en ook andere mensen die worstelen.

**Geplaatst**: 04-04-17 12:07

Geplaatst: 04-04-17 12:07

Sterkte Joolien, het is gewoon een rotziekte.

De kans is groot dat er weer mooie momenten komen en tot die tijd: laat die rotgevoelens komen en zit ze uit, probeer verder goed voor jezelf te zorgen (eten, slapen, eventjes naar buiten) en geef de medicijnen de tijd om te gaan werken.

Edit: is het een optie om bijvoorbeeld een uurtje te werken per dag zonder klantencontact? Ik vond dit zelf erg prettig. Je hebt iets wat structuur geeft en voelt je nuttig (relatief gezien dan).

**Geplaatst**: 04-04-17 12:14

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 04-04-17 12:14

Ik kan me voorstellen dat wandelen en sporten een beetje lastig is op dit moment. Maar paardrijden dan? Kun je niet een wat makkelijker bijrijdpaard zoeken waarmee je gewoon twee keer in de week naar de bossen kan?

**Geplaatst**: 04-04-17 14:03

Geplaatst: 04-04-17 14:03

mala26 schreef:
Ik hoop dat je mij niet verkeerd begrijpt en dat ik een beetje gied kan verwoorden wat ik bedoel.
Maar ik lees dat je heel veel vecht, vecht tegen pijn, vecht tegen verdriet.
Maar heb je het al eens geprobeerd te accepteren. Accepteer dat je verdriet hebt en pijn en dat het oke is om dat te voelen.. Vergeet het "normale leven". Heb niet het gevoel dat je je aan een bepaald beeld moet meten om "normaal" te zijn. Maak je eigen normaal.
Wees blij met alle kleine dingen die jou op dat moment blij maken, een zonnestraal( of in jou geval een onweersbui met het chasen wat je doet) het poetsen van een paard of gewoon al puur in de buurt zijn van, je kat, je vriend.

Want ik denk dat acceptatie een stap zal zijn. En van daar uit verder werken.

Want dat was het voor mij, en ik hoop dat het voor jou ook zal helpen.

Dit was ook voor mij DE manier om een hele donkere periode door te komen. Ja, ik heb momenten gehad dat ik dreigde terug te vallen, maar ook dan blijf je actief werken aan jezelf. In mijn ervaring blijf je toch je hele leven veranderen, leren, ontwikkelen. Vergelijk jezelf eens met pakweg 5 jaar geleden en zie waar je nu al staat!

Het is oke om je zo te voelen.
Het is oke te zijn wie je bent.
Het is oke om 's nachts wakker te liggen, je hoofd vol gedachten.
Het is oke om overdag bijna in slaap te vallen, omdat het 's nachts niet lukt.
Het is oke om verdrietig te zijn.
Het is oke om boos te zijn.
Het is oke om blij te zijn met een zonnestraal, een kat die komt kroelen, een leuke film.
Het is allemaal oke.

Stap voor stap, dag tot dag, kom je er wel. Is het niet nu, is het morgen, of overmorgen, of volgend jaar. Niets moet, dus ook je eigen hoge latten niet.

It's always darkest before the dawn :(:)

**Geplaatst**: 05-04-17 01:53

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 05-04-17 01:53

Ik heb zelf nooit een depressie gehad, wel van dichtbij meegemaakt. Kwam dit plaatje laatst op school tegen, vond m euhm.... indrukwekkend? Ik dacht ook altijd dat het alleen maar "sadness" is, maar dit klinkt veel
Logisxher. Stuur je ook even een pb

**Geplaatst**: 05-04-17 07:35

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 05-04-17 07:35

Lieve Joolien, ik ben een stille meelezer van jou topics.
ik volg ook je storm chase verhalen op Facebook.
Ik zou je graag willen helpen, maar helaas is een depressie iets wat alleen jij kan overwinnen ( en ja als je al depressief bent klinkt dit helemaal hopeloos).
ik kampt op het moment zelf voor de 4e keer met een zware depressie, en wat mij voorheen heeft geholpen is toch bezig blijven met de dingen die je normaal gesproken plezier geven.
ook al voel je je er nu klote bij.
Dus bijvoorbeeld toch met de paarden bezig blijven, ook al voelen je je alsof je een marathon aan het lopen bent zonder conditie.
Ik ga ervan uit dat het mij nu weer gaat helpen.
mijn pb staat voor je open. :(:)

**Geplaatst**: 05-04-17 07:53

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 05-04-17 07:53

Lieve Jolien,
Hopelijk vindt je de kracht en het licht om verder te gaan.
Vanuit hier een virtuele knuffel.

Lieve lieve Nadine,
Wat schrik ik van jou berichtje, deze moet ik even verwerken.
Ben helemaal van slag.
Dikke knuf voor jou ook, ook van Daphne. liefs Irene

**Geplaatst**: 05-04-17 08:10

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 05-04-17 08:10

Lieve Jolien, wat een verschrikkelijke manier om te voelen en dus te leven, helaas ken ik het gevoel ook, het gevoel dat er maar niks wil veranderen, dat het maar niet beter wil worden. Wat ik ook inmiddels weet, is dat jij alleen het beter kan maken voor jezelf. Het is in je zelf, anderen kunnen je steunen, maar alleen jij kunt er uit komen. Het is mij ook nog niet gelukt, maar door weer te gaan paardrijden, voel ik me geestelijk sterker. (Verder betwijfel ik of mijn dal zo diep als het jouwe is/was)... Ergens komt hopelijk ook voor jou het moment, waarop je weer het gevoel hebt verder te kunnen, dat de leuke dingen weer overheersen (het zal echter altijd met ups en downs gaan...) en dat je weer naar deze tijd om kunt kijken, met........dat heb ik weer gehad/gedaan en ben door gegaan. Anderen kunnen je honderd keer vertellen hoe sterk je bent, maar als dat niet zo voelt van binnen, geloof je het maar af en toe.... Heel veel sterkte met het overwinnen van de negativiteit en angsten, zolang de daad van zelfmoord je afstoot, gaat het je lukken!!!!!!!!!!!!!!!

**Geplaatst**: 05-04-17 10:01

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 05-04-17 10:01

En gewoon even een dikke knuffel van mij voor jou

**Geplaatst**: 05-04-17 10:24

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 05-04-17 10:24

Ik weet ook niet zo snel wat te zeggen, maar je komt op mij altijd heel sterk over hier op bokt. Ik hoop dat je ergens een oplossing vindt en dat je je beter gaat voelen.

Dikke knuffel!

**Geplaatst**: 05-04-17 10:33

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 05-04-17 10:33

Joolien, heel veel sterkte de aankomende periode. Door diepe dalen heen gaan is moeilijk. Maar ik geloof wel dat je in die diepe dalen veel leert over jezelf en de mensen om je heen. Je leert ook je eigen kracht kennen. Je mag best eens heel resoluut tegen jezelf zeggen: na al deze oliebol sta ik nog wel. Ook al voel ik me nog zo rot, ik ben en er nog wel en blijf doorgaan.

Schuldgevoelens maken je zware gevoel alleen maar erger. Je vriend houdt van jou als totaalplaatje. Niet van alleen de vrolijke energieke Joolien. Gewoon het welbekende 'in voor en tegenspoed' verhaal.
Je hebt concrete stappen ondernomen om je beter te gaan voelen. Medicatie, therapie, manueel therapie enz. Uit eindelijk gaat dit zijn vruchten afwerpen.

Wat ik je op het hart wil drukken is dat je gezond en genoeg blijft eten. Als je je zo beroerd voelt heb je natuurlijk weinig eetlust en heb je de neiging maaltijden over te slaan of niet helemaal op te eten. Maar voor je mentale gezondheid en je energiehuishouding is gezond eten wel heel belangrijk. Drinken ook! Maak er alsjeblieft een sport van om dat wel te blijven doen, goed en gezond eten, is zo essentieel!

Heel veel sterkte met alles. Je kunt me altijd een pb sturen als je wilt sparren over e.e.a. Je hart wilt luchten of wilt weten weten hoe ik uit mijn dalen ben gekomen. Dus op zoek bent naar wat ervaringsdeskundigheid.

Veel sterkte Joolien :(:)

**Geplaatst**: 05-04-17 14:39

Geplaatst: 05-04-17 14:39

Cayenne schreef:
Jemig NAdine, dat vind ik wel heel heftig, maar je zult niet over één nacht ijs zijn gegaan met zo'n besluit. Hoe staat je omgeving hierin?

Nou, ik vraag me dat ook wel af. Ik vind het behoorlijk heftig om eerlijk te zijn.
Ik zie ook in je profiel dat je kinderen hebt??

**Geplaatst**: 05-04-17 14:58

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 05-04-17 14:58

Dit topic lijkt me niet de juiste plaats om dit te bespreken

**Geplaatst**: 07-04-17 16:45

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 07-04-17 16:45

Even een update. Nogmaals bedankt voor de lieve reacties hier.
Ik ben gelukkig niet meer helemaal tot het gaatje gegaan, maar ik voel me wel iedere dag ellendig. Mn lichaam werkt ook niet mee, mede door rugproblemen en de afbouw van medicatie. Dus ik ben nogal een wrak, maar op de een of andere manier houd ik mezelf goed bezig met iedere dag klussen in huis. Voornamelijk schilderen en schuren, maar ik doe t mooi maar even.
Gisteren in Pessotherapie wel weer een zware klap(realisatie) te verwerken gehad, waar ik gisteren helemaal kapot van was. Mijn hele fundament werd opgeschud... En dat was heftig, maar ook weer de realisatie dat ik niet gek ben.