Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-10-16 20:50

Geplaatst door de TopicStarter : 22-10-16 20:50

Azmay schreef:
Iedereen is terminaal, zo is het leven want het eindigt altijd.
Hoe lang moet ze hebben voor je bij haar wil blijven? Weken, maanden, jaren?
Wat als ze onverwacht toch super reageert op de behandeling en veel langer heeft dan verwacht?

Ik vind het moeilijk om daar vooraf antwoord op te geven. We zijn inmiddels al een maand verder, dus weken zeker. Maanden ook geen probleem, en dan heb ik het niet eens over terminaal zijn, maar gewoon een behandeltraject. Of ik het jaren vol zou kunnen houden durf ik zo niet te zeggen. Het heeft ook geen zin om mezelf helemaal gek te maken over iets dat misschien helemaal niet aan de orde is. Er is op het moment teveel onzekerheid om daar een beslissing over te maken. We weten niet eens of het wel kanker is, laat staan dat het terminaal is!

Goof, het is niet mijn probleem, maar dat hoeft ook niet om iemand te helpen. Ik denk dat ze zelf ook liever een sociaal vangnet zou hebben, maar dat soort dingen zijn moeilijk voor haar. Het is niet zo dat ze met opzet zo aan mij hangt. Ik stuur je ook even een PB.

Citaat:
De vrouw heeft kanker en moet dan ook nog is naar relatie therapie,voor iemand die niet commited is?eenig idee hoe zwaar dit voor haar is/word?voor iemand die haar inprincipe al die tijd heeft gebruikt?nee ts,heel snel eerlijk tegenover haar zijn!en op je knieeen bidden dat er nooit iemand in je leven komt die zo met jou om zal gaan.

1. We weten nog niet wat ze heeft.
2. Relatietherapie werd door iemand anders voorgedragen. Ik zie daar zelf ook geen heil in.
3. Dat ik haar al die tijd gebruikt heb lees jij er zelf in, maar dat is echt niet zo.

Citaat:
Toch herken ik het wel heel erg.. Je zit continu in twijfel, er zijn ook nog genoeg leuke momenten en over het algemeen heb je het leuk. De twijfel ontstaat omdat je je afvraagt of 'leuk' wel genoeg is en zakt ook vaak genoeg weer naar de achtergrond.. [knip]

Ik denk het niet, het is meer het niet de knoop door durven hakken, omdat het daarvoor niet ernstig genoeg is..

Dit inderdaad!

Citaat:
Het punt is bij mij dan weer wel, dat ik dus letterlijk ten dode was opgeschreven, werkelijk waar iedereen uit mijn omgeving hem smeerde, op mijn moeder na. Mijn relatie, alle vrienden en bekenden, familie, echt alles en iedereen.

En dat vind ik dus niet kunnen. Juist dat wil ik voor haar niet. Ik vind dat oprecht verschrikkelijk voor je.

Sidera, echt een normale relatie is hier niet nee, maar ik denk dat dat voor veel mensen wel geld. Van de buitenkant ziet alles er vaak zo mooi uit, terwijl er achter gesloten deuren van alles speelt waar niemand geen weet van heeft.

Ik wil op dit moment niet uit elkaar, omdat ik dat zelf geen stijl vind.

Ann, ik kan vanuit mijn omgeving wel op begrip kan rekenen. De situatie is niet zo zwart-wit als het lijkt. Het is niet zo dat ik al jarenlang weg wil. Wel heb ik regelmatig getwijfeld, maar ervoor gekozen om aan onze relatie te werken, in plaats van gelijk het bijltje in de ring te gooien. Iedereen valt nu over dat moment waar mijn paard meegespeeld heeft in mijn beslissing, maar was dat echt zo erg? Ik had op dat moment ontzettend veel twijfel; kon net zoveel redenen bedenken om te blijven, als om te vertrekken. Ik wilde het uitmaken, maar tegelijkertijd wilde ik samen oud worden. We hadden veel problemen, maar we hadden ook nog steeds vol lol samen. Ik had een muntje kunnen opgooien, maar ik plaats daarvan heb ik naar mijn omstandigheden gekeken en gezegd ik kijk het nog even aan. Als de twijfel gebleven was dan had ik het alsnog uitgemaakt, maar na een paar dagen ging het weer goed. Ik ben niet in een slechte relatie gebleven om mijn paard te bekostigen.

Speedfiets, veel sterkte met je ziekte! Ik heb zeker mijn redenen om weg te willen en sommige heb ik hier ook over verteld, maar verder wil ik daar hier niet over uitweiden. Dat is voor deze discussie ook niet belangrijk. Mijn vriendin weet wat er speelt, daar hebben we het al vaak over gehad, waarbij ik ook eerlijk gezegd heb dat ik niet weet of onze relatie stand kan houden tenzij er iets verandert.

Citaat:
Hoe stressvol is het, dat als je ergens heen gaat en uit moet kijken of je iemand tegenkomt? Het is toch voor jou ook niet leuk dat de familie jou niet als partner ziet?

Zo erg is het niet hoor. Ze kent maar heel weinig mensen, dus de kans dat we iemand tegen komen is minimaal en we zijn helemaal niet klef in het openbaar. Het is wel eens gebeurd dat we door een collega gespot werden, maar behalve "x heeft ons gezien en volgens mij vermoed ze iets" was er niks aan de hand. Sindsdien noemt ze die collega altijd 'de spion' en zo hebben we er nog best lol om.

Haar familie weet ook heus wel dat ik haar partner ben (of ze moeten wel heel snugger zijn), het wordt alleen niet besproken. Ze zijn vriendelijk en ik krijg bij de feestdagen ook gewoon een cadeautje enzo. Het is niet zo dat ik helemaal buiten de familie val. Echt leuk is het niet, maar er zijn zo wel ergere dingen te bedenken.

**Geplaatst**: 22-10-16 21:01

Geplaatst: 22-10-16 21:01

Jeetje mina wat een verhaal joh. Ik snap jouw twijfel heel goed. Ik zie eigenlijk in jouw beginpost het egocentrische niet, je bent gewoon heel eerlijk hier. Alle opties zijn hier wel een beetje gegeven en besproken denk ik. Ik wil je vooral veel sterkte wensen. Wat je ook doet, het zal voor je gevoel misschien niet goed zijn, mensen zullen er misschien kritiek over hebben, maar het is uiteindelijk jouw leven. Doe wat voor jou nu het beste voelt. Als je blijft en je zegt nog even niks, dan lijkt me dat toch prima? Blijkt dat het niet gaat, dan kaart je het alsnog aan. Je lijkt me eerlijk gezegd niet iemand die de kantjes eraf gaat lopen op het moment dat je besluit te blijven. Mocht je besluiten wel te gaan, dan is dat denk ik ook prima.

Nogmaals, veel succes...het zal moeilijk zijn, hoe dan ook. Doe dat waarvan je denkt dat je daar zelf vrede mee kan hebben. Als weggaan daar nu niet in past...dan is dat niet de juiste beslissing...

**Geplaatst**: 22-10-16 21:01

Geplaatst: 22-10-16 21:01

hmm ik vind het lastig TS. Ik ben hem gepeerd na 5 dagen samen wonen. Achteraf gezien (dat is natuurlijk makkelijk praten) vielen er een hoop dingen op z'n plek. Zo ook al die kleine dingen die jij opnoemt. Ik zat tegen een burn out aan maar wilde dat niet erkennen. Ik liep de huisarts plat, had altijd wel iets.. Maar wat de echte reden was? Geen idee, en een verwijzing psycholoog lag al klaar voor als ik alsnog hulp nodig achtte. Maar ik? Ik had het gewoon wat druk. Echter was ik zo ontwijkend bezig in mijn relatie dat samen wonen of uberhaubt de relatie zelf niet als het probleem zag. Ik had gewoon wat koud water vrees zoals men dat noemt. Echter na 2 dagen in alle topdrukte waar ik naast mijn werk, opleiding en vrijwilligerswerk nog een vrijwilligerstaak opnam, waar ik zo enorm warm opgenomen werd en ik ineens inzag dat ik wel de moeite waard ben heb ik nog 3 dagen gewacht. 3 dagen levende in het diepste van het dal. Want hoezo kon ik dat na 1 dag eigenlijk al weten? Weten dat dit hem niet ging worden. En ineens viel alles van een half jaar ervoor op z'n plek. Na 5 dagen het lef genomen om er een eind aan te maken. Vele woedende mensen heb ik op mijn hals gehad. Tja, hoe moeilijk ook. Ik kies voor mijn eigen geluk. En dat zou jij ook moeten doen. Hoe rot de situatie ook is. Ze heeft niets aan een onstabiele factor die eigenlijk weg is. Er is nooit een juiste timing en nooit een goed moment om dat te doen.

Maar nu ben je zelf niet gelukkig en dat zou je wel moeten zijn. Het leven is te kort om te treuren of ongelukkig te zijn.
En ja je zal je vriendin pijn doen. Wat denk je dat ik heb gedaan. En hoe dan ook is mijn ex niet ziek, het zal altijd pijn doen.

Voorliegen vind ik erger dan de waarheid vertellen..

Zorg voor je eigen geluk, een ander doet dat niet!

**Geplaatst**: 22-10-16 21:29

Geplaatst: 22-10-16 21:29

Ik leg het niet goed uit ben ik bang:

Ik ben uiteindelijk eenzamer geweest in de relatie, dus dat je zogenaamd met zijn 2-en door het leven gaat, als dat ik toen ik alleen (ik had mijn paarden waar ik voor leefde en knokte) mijn ziekte aan het overwinnen was...

Geef je partner het respect door eerlijk te zijn, dat is het minste wat je voor haar kunt doen.
Ze vergeeft het je nooit meer als ze er achteraf of tijdens haar gevecht tegen haar ziekte achter komt, omdat er een keer ( en die keer komt geheid als je bij haar blijft) ontploft en alles eruit gooit...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-10-16 21:46

Geplaatst door de TopicStarter : 22-10-16 21:46

Weer bedankt voor jullie reacties. Jullie zijn erg lief voor me!

Citaat:
Voor sommige mensen is het gewoon makkelijker om in een relatie te blijven dan eruit te stappen

Dat zeker. Je weet immers wat je hebt en je hoeft de confrontatie niet aan te gaan. Daartegenover staat onzekerheid, en verdriet voor beide partijen. Als je zeker weet dat het voorbij is dan is het makkelijker om dat voor lief te nemen, maar als je twijfelt dan weegt dat natuurlijk wel mee.

Citaat:
Maar ze houdt blijkbaar niet genoeg van TS om haar voor te stellen als partner bij de familie...

Zo zie ik dat zelf niet. Ik vind het jammer dat jullie haar daar zo op veroordelen. Zij heeft daar haar redenen voor en ik heb daar vrede mee. Het doet m.i. geen afbraak aan haar liefde voor mij.

Citaat:
Je mag je zelf ook eens gerecht afvragen wat jouw rol is geweest in het niet meer sporen van je relatie...misschien heb je er zelf wel meer schuld aan dan je je nu beseft.

Dit is zeker iets waar ik wel eens over nadenk. We hebben allebei fouten gemaakt. Teveel gezegd, te weinig gezegd, het verkeerde gezegd, op het verkeerde moment gesproken. Een opstapeling van kleine irritaties, die grote irritaties werden. Maar waar het uiteindelijk op neer komt is dat we uit elkaar zijn gegroeid en daar is niemand schuldig aan behalve de tijd.

Spatter, ik denk niet dat ze nog meer voor me verzwijgt. Ik weet ook niet waarom ze hier zo geheimzinnig over deed, maar zo is ze normaal niet. Ze is juist enorm lief en zorgzaam. Het zal inderdaad wel iets met angst/verdriet/mij niet ongerust maken te maken hebben.

Ze werkt buitenshuis en doet vaker de boodschappen dan ik, dus ze komt het huis wel uit alleen niet om leuke dingen te doen. Af en toe maakt ze plannen om iets nieuws te doen, dan koopt ze bijv een fiets, maar na 1 ritje staat die dan maar te verstoffen in de garage. Ik probeer haar dan wel aan te moedigen, maar er is maar een dunne lijn tussen aanmoedigen en zeuren. En als zij gelukkig is voor de TV wie ben ik dan om te zeggen dat ze beter een andere hobby kan zoeken, omdat ik daar zelf weinig voldoening uit haal?

**Geplaatst**: 22-10-16 21:51

Geplaatst: 22-10-16 21:51

Is er wel eens nagedacht over het feit dat je partner wel eens een depressie kan hebben of iets dergelijks. Wat je hier beschrijft lijkt vreselijk op wat mijn zus jaren lang gedaan heeft en die bleek een flinke depressie te hebben, en nog steeds heeft ze dat ze niet kan kiezen voor haar zelf, het eten kiezen is hier ook altijd zo iets.
Ze heeft ook verder geen hobbies en heeft eigenlijk geen vrienden, jaren lang trekt zei zich op aan mij. En ik werd daar soms echt moe van.

Toen ik zelf in een depressie zat had ik ook geen echt sociaal leven, sterker nog ik kwam de deur niet eens uit. Mijn wereld waren tv series en inderdaad het internet. Nu worstel ik hier nog steeds mee. Tv series zijn eigenlijk mijn coping mechanisme geworden.
Ik wil hier zeker niet op de stoel gaan zitten van een psychiater maar dit is zo wat ik zelf heb ervaren met mezelf en mensen in mijn omgeving. Ik weet dus als geen ander dat dit echt mensen kan slopen.

Los van het feit dat ze mogelijk ernstig ziek is, moet je jezelf gewoon afvragen is het eerlijk naar ons allebei. Je moet ook voor jezelf kunnen kiezen binnen een relatie, kanker is een slopend traject, die jaren kan duren. Kun jij dit aan?

Vind je helemaal niet egoïstisch, je kiest soms voor verkeerde dingen, het feit dat je zo over je relatie nadenkt en eigenlijk gewoon hulp vraagt zegt dat je wel degelijk om haar geeft.

**Geplaatst**: 22-10-16 21:57

Geplaatst: 22-10-16 21:57

Maar delen jullie dan wel iets, behalve liefde? Het klint voor mij namelijk alsof jullie maar weinig/niets gemeenschappelijks hebben.
Ook ik vind het niet uitkomen wel zorgelijk. Je noemt het veroordelen, maar het is gewoon wel een heel vreemde situatie. Net als dat jij niet meegenomen wordt in voorstelrondes. Heeft het te maken met jullie leeftijdsverschil? Of speelt er meer?

Kop in het zand steken en uitstellen een arts te bellen etc zijn op zich redelijk normale manieren (coping mechanisms) om met grote stress situaties om te gaan, en hoe frustrerend dat voor de partner ook is, denk ik niet dat dat meteen iets is om achterdochtig over te zijn. Wel vraag ik me af hoe zij jullie relatie ziet, of die gebasseerd is op liefde, of dat ze alleen maar heel bang is jou kwijt te raken omdat ze verder niemand heeft?

**Geplaatst**: 22-10-16 22:13

Re: In een relatie blijven vanwege ziekte partner

Geplaatst: 22-10-16 22:13

Ik zou hier toch snel een punt achter zetten. Uit je verhaal is het duidelijk dat jij niet meer bij haar wil blijven, doe dat dan ook niet. Je leeft maar een keer!
Daarnaast denk ik dat er maar weinig mensen zijn die willen dat hun partner bij ze blijft uit medelijden/slecht moment om het uit te maken. Of ze dit nou weet of niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-10-16 22:42

Geplaatst door de TopicStarter : 22-10-16 22:42

Citaat:
Ze vergeeft het je nooit meer als ze er achteraf of tijdens haar gevecht tegen haar ziekte achter komt, omdat er een keer ( en die keer komt geheid als je bij haar blijft) ontploft en alles eruit gooit...

Nee, echt niet. Misschien wel een ontploffing waarbij al mijn ergernissen naar buiten komen en het alsnog ineens uit is, maar ik zou haar, zelfs als ik witheet ben, nooit op zo'n manier pijn doen. Verder blijf ik erbij dat het voor haar beter is als ik blijf. Voor jou was dat niet zo, maar elke situatie is anders.

Citaat:
Je lijkt me eerlijk gezegd niet iemand die de kantjes eraf gaat lopen op het moment dat je besluit te blijven.

Zeker niet, anders kan je er beter gelijk mee stoppen vind ik. We hebben veel kleine meningsverschillen, maar bijna nooit ruzie en ik houd nog steeds van haar, dus dat maakt het ook een ander verhaal dan bij bijv. een vechtscheiding. Lief tegen haar doen is ook geen opgave, maar iets dat vanzelf gaat.

Alice, nee dat is eigenlijk nooit bij me opgekomen. Ze is in al die tijd dat ik haar ken niet echt veranderd en het is volgens mij meer de aard van het beestje. Ik heb ook vrienden en familie met depressie, maar daar herken ik haar niet in. De moeite met kiezen heeft ook meer te maken met het mij naar mijn zin maken, dan dat ze zelf niet kan kiezen. Als we een dag niet samen kunnen eten, dan weet ze precies wat ze wil.

Laura, we hebben zeker wel dingen gemeen en denken over de belangrijke dingen vaak hetzelfde, maar misschien niet (meer) genoeg. Het er niet voor uitkomen is gezien de omstandigheden wel begrijpelijk. Daar wil ik verder liever op ingaan.

Citaat:
Wel vraag ik me af hoe zij jullie relatie ziet, of die gebasseerd is op liefde, of dat ze alleen maar heel bang is jou kwijt te raken omdat ze verder niemand heeft?

Ik kan niet voor haar antwoorden, maar ik denk op liefde.

**Geplaatst**: 22-10-16 23:05

Geplaatst: 22-10-16 23:05

Als je voor jezelf écht 100% zeker weet dat je jouw leven niet meer met haar wil delen in een romantische relatie, dan zou ik het uitmaken door middel van een een rustig gesprek en gewoon heel duidelijk communiceren (want ik lees ook dat jullie dat niet veel doen). Gewoon alles op een rijtje zetten wat je wil zeggen: dat je van haar houdt en hebt gehouden, maar geen romantische gevoelens meer voor haar hebt, en ook duidelijk maken dat je het moeilijk vindt omdat je het idee hebt dat je haar alleen laat zonder vangnet, maar dat je ook héél graag voor jezelf en je eigen geluk wil gaan nu.

Ik zou dat zo rustig en duidelijk mogelijk brengen, maar er dan wel rekening mee houden dat je ex-vriendin daar (heel) moeilijk mee om kan gaan en emotioneel "instort", zeker omdat ik haar uit jouw stukken over vind komen als een sociaal onzeker en emotioneel van jou afhankelijk persoon (het jou altijd naar de zin willen maken, niet jouw vrienden durven ontmoeten, niet met andere mensen af willen spreken en veel thuisblijven, etc). Misschien zit er ook wel een stukje autisme in, en wellicht speelt diezelfde onzekerheid mee in het feit dat ze tegen haar (strenge?) familie al 10 jaar lang niet durft te vertellen dat jullie een relatie hebben.

Als er echter ook maar het kleinste beetje twijfel is dat dit de "verkeerde" beslissing is - dat je toch nog romantische of sterke gevoelens over jullie band koestert náást je wens om een nieuwe baan en een nieuw leven op te bouwen - zou ik relatie-therapie voorstellen of in elk geval in een rustig gesprek aankaarten dat je denkt dat jullie vastzitten in een sleur en dat je graag eens iets heel anders zou willen doen dan voor de tv zitten: vaak werkt een vakantie waar je naast relaxen dingen uit kan spreken erg goed. Een patroon doorbreken gaat niet ineens, maar je vriendin klinkt als iemand die graag dingen voor jou doet en zich voor jou/de relatie in wil zetten. Ik denk dat een openhartig gesprek over patronen en wat jullie allebei nou écht willen en fijn en vervelend vinden ook wel eens heel veel opluchting kan brengen

Zeker met een eventueel zwaar traject in de toekomst lijkt me dat wel handig, en dan kun je ook best aankaarten dat je het vervelend vindt dat je ziet dat ze geen sociaal vangnet en weinig "eigen" hobbies heeft.

Bovendien: zo'n nieuwe baan en nieuwe uitdaging kan toch ook met haar naast je? Of kijk je toch (ook) op tegen het eventuele medische traject dat je met haar in moet? Ook dan lijkt me een goed, serieus, emotioneel gesprek waarin je dit toegeeft niet verkeerd.

Het komt sowieso een beetje op me over of jullie 'langs elkaar heen leven', en nooit echt diepe gevoelens of gedachten met elkaar delen, en dat is in welke relatie dan ook erg belangrijk. Dan leven jullie allebei eigenlijk met een "masker" naar de ander op, nooit echte onzekerheden of emoties delen. Lijkt me voor allebei best eenzaam.

**Geplaatst**: 23-10-16 11:36

Geplaatst: 23-10-16 11:36

Lieve ts, kort door de bocht na al je reacties gelezen te hebben:

Kies nu eens voor jezelf.
Ga leven! Maak een echt leven!
Het leven is al te kort en iedere dag die voorbij gaat is een kans gemist.. Die dagen komen niet meer terug.

Mijn mening wordt versterkt door het feit dat jij geheim wordt gehouden als partner. Begin alsjeblieft aan een mooi leven.

**Geplaatst**: 23-10-16 12:12

Geplaatst: 23-10-16 12:12

Wat een verhaal! In eerste instantie krijg ik bij het lezen een bepaalde overtuiging; wat egoïstisch! Maar, bij de verdere uitleg krijg ik steeds meer respect voor je. Mij leert het in ieder geval weer (opnieuw) dat mensen toch altijd hun redenen hebben voor hun gedrag en dat die allemaal goed en oprecht zijn. Daar hoef en kan ik geen mening over hebben! Relaties zijn niet gelijk, wat de ene persoon raar of ongezond vind, vindt de ander juist prettig en geborgen. Er is geen goed of fout. Je bent samen, ieder evenveel, verantwoordelijk voor hoe je de relatie vorm geeft. Of je nu iets "doet" of iets accepteert/nalaat. Mensen groeien vervolgens en veranderen, ook daarin is geen goed of fout. Het zou mooi zijn om gezamenlijk te groeien en goed te kunnen communiceren daarover maar ook dat is geen garantie dat ook de liefdesrelatie goed blijft. Je hebt het gewoon te doen met je eigen mogelijkheden en met die van je partner. Anderen kunnen daar nooit een oordeel over vellen. Juist door dit allemaal op te schrijven bewijs je jezelf een dienst. Je gaat je eigen leven en je keuzes duidelijker en van een afstandje zien. Dat helpt je ongetwijfeld bij je verdere stappen. Die verre van makkelijk zijn! Ik wens je veel liefde en wijsheid toe.

**Geplaatst**: 23-10-16 12:59

Re: In een relatie blijven vanwege ziekte partner

Geplaatst: 23-10-16 12:59

Ik zou niet willen dat mijn partner bij mij blijft omdat ik ziek ben.
En ja, ik zou er kapot van zijn als mijn partner van me weg zou gaan, tuurlijk, ik houd van hem. Maar ik hoop toch dat hij op zijn minst durft te zeggen wanneer de liefde van zijn kant over is zodat we op een fatsoenlijke manier uit elkaar kunnen gaan ipv dat hij uit medelijden bij me blijft.

**Geplaatst**: 23-10-16 13:19

Geplaatst: 23-10-16 13:19

josien_m_ schreef:
Wat een verhaal! In eerste instantie krijg ik bij het lezen een bepaalde overtuiging; wat egoïstisch! Maar, bij de verdere uitleg krijg ik steeds meer respect voor je. Mij leert het in ieder geval weer (opnieuw) dat mensen toch altijd hun redenen hebben voor hun gedrag en dat die allemaal goed en oprecht zijn. Daar hoef en kan ik geen mening over hebben! Relaties zijn niet gelijk, wat de ene persoon raar of ongezond vind, vindt de ander juist prettig en geborgen. Er is geen goed of fout. Je bent samen, ieder evenveel, verantwoordelijk voor hoe je de relatie vorm geeft. Of je nu iets "doet" of iets accepteert/nalaat. Mensen groeien vervolgens en veranderen, ook daarin is geen goed of fout. Het zou mooi zijn om gezamenlijk te groeien en goed te kunnen communiceren daarover maar ook dat is geen garantie dat ook de liefdesrelatie goed blijft. Je hebt het gewoon te doen met je eigen mogelijkheden en met die van je partner. Anderen kunnen daar nooit een oordeel over vellen. Juist door dit allemaal op te schrijven bewijs je jezelf een dienst. Je gaat je eigen leven en je keuzes duidelijker en van een afstandje zien. Dat helpt je ongetwijfeld bij je verdere stappen. Die verre van makkelijk zijn! Ik wens je veel liefde en wijsheid toe.

Ontzettend mooi verwoord want zo is het ook.
TS je zult vanzelf weten mettertijd wat het beste is, zowel voor jou als je partner. Komt tijd, komt raad.

**Geplaatst**: 23-10-16 13:37

Re: In een relatie blijven vanwege ziekte partner

Geplaatst: 23-10-16 13:37

Ik ben van het type altijd eerlijk en open zijn. Voor jezelf maar ook voor een ander. Niemand heeft er wat aan om ongelukkig te zijn. Leven is soms hard en t is soms klote en je kan niet voor alles wegrennen maar in een geval als dit zou ik het wel ter sprake brengen. En dan ook met je gevoel erbij dat je haar niet in de steek wil laten maar dat voor jouw jullie relatie wel einde is.

**Geplaatst**: 25-10-16 17:49

Geplaatst: 25-10-16 17:49

Hannanas schreef:
Lieve ts, kort door de bocht na al je reacties gelezen te hebben:

Kies nu eens voor jezelf.
Ga leven! Maak een echt leven!
Het leven is al te kort en iedere dag die voorbij gaat is een kans gemist.. Die dagen komen niet meer terug.

Mijn mening wordt versterkt door het feit dat jij geheim wordt gehouden als partner. Begin alsjeblieft aan een mooi leven.

Bij het verder lezen........vind ik nu ook dat je voorjezelf moet gaan kiezen.
Het is dubbel maar.....:

Alleen al om hoe ze met de relatie van jullie omgaat en van hoe haar familie met jou omgaat......dus ik zou daar voor bedanken.

**Geplaatst**: 25-10-16 23:54

Geplaatst: 25-10-16 23:54

Elpharo schreef:
Nogmaals, veel succes...het zal moeilijk zijn, hoe dan ook. Doe dat waarvan je denkt dat je daar zelf vrede mee kan hebben. Als weggaan daar nu niet in past...dan is dat niet de juiste beslissing...

Ik sluit me hierbij aan, hoewel je volgens mij eigenlijk sowieso al besloten had te blijven.
Overigens vind ik uit je berichten juist blijken hoeveel je van haar houd. Ik denk wel dat je op moet passen met 'voor haar denken'. Je wil van alles om haar te beschermen, maar uiteindelijk kan dat haar ook het meeste kwetsen.

Ik denk dat relatietherapie helemaal niet zo'n gek idee is. Het klinkt misschien wat zwaar, maar ik denk dat zoiets best informeel is en mee valt. Het helpt jou ook je hart te luchten zonder haar buiten te sluiten. Je geeft aan dat zij dat niet zal willen, maar ik lees heel veel dingen die zij niet wil. Zij zal ook ergens water bij de wijn moeten doen. Dit gaat niet om iets kleins. Het gaat hier om iets heel belangrijks, jouw gevoel! Jij zit hier dagelijks mee. Waarom is hoe zij zich voelt belangrijker? Bovendien is het idee achter relatie therapie dat je er BEIDE van profiteert, dus uiteindelijk doet ze zichzelf er ook een plezier mee.

**Geplaatst**: 26-10-16 00:22

Geplaatst: 26-10-16 00:22

Ik kan me voorstellen hoe erg dat moet zijn, dat ze 'geheim houdt' dat ze naar de dokter gaat, dat ze mogelijk kanker heeft en niet achter de uitslag wil aanbellen. Ze kan ook gewoon heel bang zijn, kijkend vanuit haar punt niet willen bellen, bang voor het onbekende. Dat ze jou niet duidelijk wil maken waarom niet (uit laks zijn wil ik niet geloven, geen mens met gezond verstand is te laks om achter de uitslag van een kanker onderzoek aan te bellen), dat is jullie probleem.
Relatietherapie is een mogelijkheid. Ga in ieder geval praten over wat je dwars zit, hoewel ik ook al las dat je veel praat. Vertel haar in dat het je echt dwars zit dat ze zo luchtig doet over zo'n zwaar onderwerp. Wat je keuze ook is, lucht in ieder geval je hart bij haar. Maak haar ook vooral duidelijk dat je op het punt van weggaan begint te komen, dat je er serieus over nadenkt. Want het ligt niet alleen aan jou! Als zij niet tot reden is te brengen, geen moeite wil doen voor jou vind ik dat ze geen enkel recht heeft om hysterisch te gaan doen als jij weg gaat, want het is nou niet bepaald dat ze het niet zag aankomen.

De timing is een beetje vervelend, maar misschien is het ook wel de laatste druppel.

**Geplaatst**: 26-10-16 00:49

Geplaatst: 26-10-16 00:49

Ik vermoed dat zij wel weet waar je mee worstelt. Een goed gesprek met de billen bloot kan bevrijdend werken. Voor allebei. Je hoeft je niet schuldig te voelen voor je gevoelens. Ze mogen er zijn en je mag ze uiten. Jij bent ook belangrijk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-10-16 18:34

Geplaatst door de TopicStarter : 26-10-16 18:34

Bijna iedereen zegt uitmaken, maar uiteindelijk blijft het mijn keuze en op dit moment voelt blijven als de beste oplossing. Dat wil niet zeggen dat het de juiste beslissing is, maar wel eentje waar ik vrede mee heb. Dat wanhopige gevoel van mijn eerste bericht is gelukkig weg.

Het is onmogelijk om iets volledig te beschrijven online en daardoor zien jullie de situatie meer zwart-wit dan hij in werkelijkheid is. Mijn vriendin en ik maken allebei fouten, maar we doen ook veel goed. Nu worden de slechte dingen er bijna als een karikatuur uitgelicht, terwijl dat in het dagenlijks leven natuurlijk niet zo is. We zijn toch vrij normale mensen.

Ygritte, de twijfel zal denk ik nooit weg gaan. Dat is een beetje de aard van het beestje (ik). Ik zie zelf overigens ook weinig heil in relatie therapie. Ik denk dat ik dan met een waslijst met problemen kom, terwijl zij weinig tegengas zal geven. Dat lijkt me voor ons allebei erg ongemakkelijk.

Citaat:
Bovendien: zo'n nieuwe baan en nieuwe uitdaging kan toch ook met haar naast je? Of kijk je toch (ook) op tegen het eventuele medische traject dat je met haar in moet?

Dat zeker. Als ik in mijn proeftijd zit heb ik waarschijnlijk weinig inspraak in mijn rooster en kan ik me niet zomaar "ziek" melden als ze me nodig heeft. Bij mijn huidige baan zouden ze daar wel begrip voor hebben en hoef ik niet bang te zijn om opeens op straat te staan. Ook lijkt me de stress van een nieuwe baan me op dit moment niet bevorderlijk.

Lara, het is zeker niet dat zij geen moeite doet. We proberen allebei ons zo goed mogelijk aan te passen en rekening met elkaar te houden, maar dat wil niet zeggen dat het altijd even goed gaat.

Josien, bedankt voor je wijze woorden. Dit topic heeft me inderdaad veel stof tot nadenken gegeven en dat heeft de beslissing veel makkelijker gemaakt. Het was goed om iedereens mening te horen, maar ik heb misschien nog wel meer geleerd van mijn eigen reacties daarop.

Iedereen ontzettend bedankt! Ik laat het nu even rusten, maar ik houd jullie op de hoogte als er iets verandert.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-11-16 22:40

Geplaatst door de TopicStarter : 13-11-16 22:40

Het is definitief kanker.

Ze moet in ieder geval een operatie hebben, chemo en/of bestraling is nog niet duidelijk. We weten nog niet om welk stadium het gaat. Al met al veel onzekerheid. Nu is het wachten op een afspraak met een oncoloog. Gelukkig voelt ze zich lichamelijk goed.

Ik had gedacht dat ik er veel moeite mee zou hebben om nu te blijven, maar ik wil alleen maar dat ze zo snel mogelijk weer beter wordt. Onze problemen vallen hierbij ontzettend in het niet. Als dit alles achter de rug is kijken we wel verder.

**Geplaatst**: 13-11-16 22:41

Re: In een relatie blijven vanwege ziekte partner

Geplaatst: 13-11-16 22:41

Sterkte voor jullie allebei!

**Geplaatst**: 13-11-16 22:53

Re: In een relatie blijven vanwege ziekte partner

Geplaatst: 13-11-16 22:53

He verdomme wat een ruknieuws

Heel veel sterkte voor jullie TS... Op dit moment is het dan gewoon iemand om wie je enorm veel geeft he?

Ik wens haar alle kracht om dit gevecht te winnen en jou om haar te steunen. Mijn PB staat nog steeds open voor je :(:)

**Geplaatst**: 13-11-16 23:05

Geplaatst: 13-11-16 23:05

Toch slecht nieuws.. heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 13-11-16 23:05

Geplaatst: 13-11-16 23:05

Sterkte voor beide :(:)