2021 zou een knaller worden. Is dat even anders gelopen...

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

Antwoord op onderwerpPlaats een reactie
 
 
PerleB
Berichten: 340
Geregistreerd: 15-05-16

2021 zou een knaller worden. Is dat even anders gelopen...

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 30-09-21 09:42

2020 was best heftig met de coronapandemie in volle gang. Klap op de vuurpijl was dat ik in December zelf uitviel door corona. Twee weken op de bank gelegen en geen voet kunnen vervoeren. Zo ziek was ik. Dat vergeet ik nooit meer. Nieuwjaar vieren was ook best vreemd.. elk jaar vier ik nieuwjaar samen met mijn vriend en de vriendengroep die daar bij hoort. Dan zijn we met zo’n twaalf personen en dan wordt er echt stevig gevierd. Altijd leuk. Dit jaar zat dat het feesten met de hele vriendengroep er duidelijk niet in. Ik en mijn vriend besloten om samen met mijn ouders nieuwjaar te vieren. Het was een beetje aanpassen en anders maar toch ook heel erg gezellig. Oh wat waren we blij dat het 2021 werd, het zou vast een beter jaar worden. Met minder ziekte (3 van de 4 van ons gezin werden ziek en twee daarvan echt heel erg ziek) , een succesvol werkjaar en niet te vergeten.. Dit ging hét jaar worden waarin mijn toekomstige topper eindelijk zadelmak gemaakt zou worden en we eindelijk aan de bak zouden kunnen. Oh, 2021 zou een knaller worden. Ha, is dat even anders gelopen.

Ik begin even bij het begin…

In Februari 2021 (ja echt, we zitten een maand in het nieuwe jaar) maakte ik een ontzettend harde val van een paard waar ik toen mee reed. Toen ik de grond raakte, wist ik meteen dat het fout was. Twee weken later was daar het verdict van de dokter: mijn onderste ruggenwervel was gebroken. Nét die ruggenwervel waar ze eigenlijk niet veel aan kunnen doen. Een korset zou niet helpen want de breuk zat te laag. Het enige wat zou helpen is rust. Lange rust. Ik had niet alleen breuk opgelopen in mijn onderste wervel maar ook in mijn (zelf)vertrouwen. Al snel kreeg ik flashbacks van het ongeluk waarbij ik alle angstgevoelens van dat moment weer opnieuw ervaarde. Ik werd er ’s nachts van wakker en voelde echt paniek. Het was niet alleen die paniek en de angstgevoelens die kwamen opspelen maar ik voelde me als ruiter ook echt gefaald. Dus ik moest niet alleen fysiek herstellen maar ook mentaal. Ik moet toegeven dat ik nog nooit echt bang geweest ben op een paard maar sinds die val voelde ik mezelf steeds verstijven van de angst. Ik durfde niks meer. Zelfs op mijn meest bomproof paard, die ik al tien jaar heb voelde ik angst. Mijn vertrouwen in het paardrijden en in mezelf als ruiter zat echt onder nul. Nu begrijp ik mensen die zeggen dat ze angstig zijn op een paard. Ik begreep en begrijp het echt. Ik beloofde dan ook plechtig aan iedereen dat ik “nooit meer op dat paard zou rijden”. Ik hoor het mezelf nog zo zeggen.
Mijn lichaam en hoofd begonnen zichzelf langzaam maar zeker te herstellen. Ik ging naar een sportpsycholoog om over die val (een trauma volgens haar) te praten. Het begon me steeds meer te lukken om de val te relativeren en om het in te kaderen. Het hielp mij om de val niet te bekijken als een mislukking maar om juist te leren uit de fouten die ik toen maakte. Ik deed ook sessies om het trauma te neutraliseren. Het was al snel duidelijk dat het opbouwen van dat vertrouwen een werk van lange adem zou zijn. . Ik begon al doemscenario’s te bedenken als ik nog maar dacht aan terug op dat paard te stappen.

Terwijl ik nog vol in mijn fysiek en mentaal herstel zat, werd mijn liefste vosse furie weggebracht om zadelmak te maken. Ze deed het zo ontzettend braaf allemaal. Er was even een periode waarin ze het allemaal niet zo grappig vond maar ook dat was eigenlijk snel van de baan. Ze is eigenlijk altijd vrij gemakkelijk geweest.

In Maart 2021 sloeg er een nieuwe bom in. Ik was nét gaan samenwonen met mijn vriend toen de huisdokter een burn-out bij mij vaststelde. Over een perfect timing gesproken... Na periodes van drukte, stress, veel te veel hooi op mijn vork te nemen en later ook huilbuien, enorme vermoeidheid, sterretjes zien en duizelen waren daar de woorden van de dokter. Een burn-out. De grond werd echt letterlijk onder mijn voeten weggetrokken en het enige wat ik kon was in de zetel zitten. Series kijken en me voleten met alles wat ongezond is. Maar het voelde wel goed om op adem te komen. Om niks te moeten. Om de tijd op me af te laten komen. Tegelijk was het ook heel moeilijk en confronterend want ik had/heb altijd dat kritische stemmetje in mijn hoofd dat het heerlijk vindt om me te vertellen hoe lui of onnuttig ik ben. In de zetel zitten was dus echt een tweestrijd voor mij. Langs de ene kant wist ik dat ik dit nodig had, langs de andere kant werd ik er ook erg onrustig van. Door psychologische begeleiding kreeg ik er steeds meer rust in en leerde ik mijn situatie te accepteren. Ik leerde steeds meer om een balans te vinden tussen rust en actief zijn.

April – mei – juni – juli – augustus vlogen eigenlijk als een waas voorbij. Ik ben veel van die periode kwijt en kan me weinig herinneren van die periode. Ik herstelde vooral en dat kostte ook veel energie.
In Juni kreeg ik wel het super fijne nieuws dat mijn rug volledig hersteld was. Er was niets meer op de beelden te zien en ik mocht ook terug beginnen met paardrijden. Dat betekende ook dat ik eindelijk op mijn rossie furie mocht gaan zitten! In het begin was dit met knikkende knieën en een hoofd dat compleet op hol sloeg. Ik en Laurie (van Stal ’t Achterhof – jullie zullen haar wel kunnen van hier op bokt) deden de overname van het vosje dan ook heel erg langzaam en stap per stap. Ik begon al stappend, aan de longe en verder dan dat durfde ik niet. Elke keer als ik haar ging bezoeken lukte het om een stapje verder gaan. Uiteindelijk, op het einde, reed ik los in de piste in draf met een smile tot achter mijn oren. Voor het eerst na mijn val, wist ik eindelijk weer een beetje te genieten van het paardrijden en het belangrijkste: mijn vertrouwen groeide. Oh wat was ik daar blij mee! Bij onverwachte bewegingen of wanneer ik spanning voelde, ging mijn hart nog steeds te keer maar hé, ik reed weer en kon min of meer blijven rijden. Ik was best trots op mezelf dat ik dit overwonnen had.

Omdat het zo goed ging met mijn eigen vosje, wilde ik toch nog eens proberen rijden met het paard waar ik toen zo hard ben af gekletterd (ja echt waar – passie hebben is soms leuk maar is ook onvermoeibaar). Ik zocht en raapte al mijn moed bij elkaar. Oh boy, ik deed echt in mijn broek toen ik terug voor het eerst een voet in de beugel zette. Ook dit deed ik samen met Laurie en ook dit deden we stap voor stap. Ook weer stappend aan de longe begonnen en zo stap voor stap er in geslaagd om de cirkel rond te maken. Ook met dat paard durfde ik weer. Vertrouwen was er zeker nog niet voor de volle 100%. Zeker niet. Elke keer als ze een oor opzij deed hield ik mijn hart vast. Maar we oefenden samen, deden het samen en uiteindelijk vond ik het best leuk om met haar te rijden.
Daar ben ik vandaag de dag nog steeds heel trots op. Dat ik mentaal zo goed ben kunnen herstellen van die angst. Dat ik heb doorgezet en dat ik mezelf – als ik dat zo even mag zeggen- heb overtroffen op het vlak van doorzettingsvermogen. Ik ging van “ik ga daar nooit meer opzitten” naar “zullen we samen gaan trainen?”. Het is een heftig parcours geweest, dat zeg ik met volle overtuiging en af en toe komen die doemgedachten zeker nog opspelen maar de scherpe kantjes zijn eraf en de angst is controleerbaar.

In September ging het zo goed met mijn vosse merrie Senza dat ik besloot mee te doen aan een dressuurwedstrijd voor drie jarige paarden. En die gebeurtenis deed me weer herleven. Ik voelde de spanning en de vlinders. Na maanden thuis zitten met een burn out zorgde deze wedstrijd dat het vuurtje weer begon te branden. Het deed mij deugd om al die gevoelens weer te ervaren. Het was zeker ook vermoeiend (mijn energiebatterij laad
niet zo snel op en gaat ook heel snel leeg – dus het was ook een balans zoeken in mijn energiepeil) maar dat deerde mij eigenlijk niet. Ik vond het heerlijk om weer een vooruitzicht en een doel te hebben. Ik werd er helemaal blij, enthousiast en levendig van. Dat we daar samen 71% reden was heel erg leuk maar was voor mij niet belangrijk. Deze wedstrijd was de kers op de taart van al mijn harde werk: van niet meer durven rijden en aan de longe huilend herbeginnen naar een driejarige competitie meerrijden. Van nergens zin meer in hebben en helemaal opgebrand zijn naar alles geven en me kapot genieten van een wedstrijd. Deelnemen aan deze wedstrijd was een voldoening op zoveel vlakken.
Ik had het gevoel dat het zoveel beter ging met mezelf. Zoals ik zei: het vuur begon weer te branden. Wel is waar een beginnend vuurtje maar hé het vuur was er al weer! En daar was ik ook zo blij mee! Het was heel fijn om te voelen dat het weer beter ging, dat ik mijn leven weer op de rails kreeg.

Het vuur was er.. maar werd even snel ook weer uitgeblazen.

Zondag reden we de wedstrijd en donderdagmiddag stonden we met mijn babykampioen in de kliniek omdat ze haar hoofd en hals in de ochtend niet meer kon optillen. Ze werd door verschillende onderzoeken gehaald en ook dit verdict was keihard: niet meer geschikt voor de sport. Hé? Het paard dat ik heb gekocht op éénjarige leeftijd, die ik met al mijn liefde heb opgeleerd tot een sterk volwassen paard die de sterren van de hemel loopt. Het paard waar ik regelmatig complimenten over ontving over hoe leuk ze wel niet is/was. Niet meer geschikt voor de sport. In een vingerknip waren al mijn toekomstplannen weg. Foetsie. Alles waar ik al die jaren voor heb gespaard, heb voor gewerkt, heb naar toe gestreefd, is weg. Het toekomstperspectief dat me zoveel hoop gaf, was er gewoon niet meer.

Ik kan je vertellen… De dagen daarna voelde alsof ik terug in het begin van mijn burn out zat: ik huilde, deed niks. Zat alleen maar op de bank en had zin in niks. Ik had/heb moeite met me aan mijn routine te houden (tot zover je een routine kan hebben als je niet werkt). Ondertussen zie ik alweer wat mogelijkheden en zijn we aan het zoeken naar oplossingen. Maar het is echt niet gemakkelijk. De harde mentale klappen die ik heb gekregen (en natuurlijk zijn deze ook in perspectief te plaatsen hé, ik weet dat er mensen en families zijn die veel hardere klappen krijgen te verduren) eisen echt wel hun tol. Herstellen van een angst en heropbouwen van (zelf)vertrouwen, herstellen van een burn-out en tegelijk herstellen van een enorme teleurstelling/tegenslag is heel veel herstellen in acht maanden tijd. Dat maakt dat ik eigenlijk nog maar weinig perspectief durf hebben, mijn hoofd volledig op hol slaagt op bepaalde momenten en dat het plezier in het paardrijden en het houden van paarden momenteel erg laag is. Het kost me simpelweg enorm veel energie om alles min of meer op orde te houden. Ik ben heel vaak gewoon te moe om iets met de paarden te kunnen en willen ondernemen wat er voor zorgt dat ik vaker niet ga dan wel (ze staan beide op een hele fijne stal waar ze elke dag de hele dag naar buiten gaan in grote groep dus ze hebben genoeg vrije beweging en vriendjes waar ze mee kunnen spelen).

Het is ook weer gewoon iets waar ik door moet en uiteindelijk zal alles wel op zijn pootjes terecht komen maar leuk is het verre van. Ik hoop dat mijn portie pech voor dit jaar van de baan is en dat de rust weer mag terugkeren. Ik zou zeggen: ik kijk uit naar 2022 maar daar ben ik toch voorzichtig mee. Het lijkt me verstandiger om te zeggen dat ik het allemaal op me laat af komen.

Ik word begeleid door een psycholoog en heb regelmatig gesprekken bij mijn huisdokter. Toch wilde ik het ook even van me af schrijven. Schrijven geeft me een bepaald soort rust. Het ordent mijn gedachten en zorgt er voor dat ik rust kan vinden in de gedachtenmolen in mijn hoofd.

Respect voor als je mijn hele verhaal hebt gelezen. Echt dankjewel om open te staan om mijn verhaal in je op te nemen.

Liefs,
Ponymens


Matheno

Berichten: 7930
Geregistreerd: 06-01-11
Woonplaats: Buitengebied Urk

Re: 2021 zou een knaller worden. Is dat even anders gelopen...

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-09-21 09:56

Poeh, dat is zeker een heftig jaar tot dusver.
Sterkte met het rotnieuws TS :knuffel:

If you could kick the person in the pants responsible for most of your trouble, you wouldn’t sit for a month.
--
[PP] Edje heeft een nieuw baasje! *Updates vanaf pag 13*

dioni

Berichten: 817
Geregistreerd: 05-08-12

Re: 2021 zou een knaller worden. Is dat even anders gelopen...

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-09-21 10:33

jeetje wat een rollercoaster. Respect voor hoe je jezelf er door heen geslagen hebt. Hopelijk gaat 2022 weer de goede kant op voor je

To the well organized mind, death is but the next adventure...[o]

plutolover

Berichten: 11702
Geregistreerd: 30-07-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-09-21 10:41

wat een verhaal. en sterkte met je paardje. Ik mis alleen in je verhaal wat heeft je paardje dan dat ze niet meer de sport in kan?

ik ken vele verhalen van paarden die afgeschreven zijn voor de sport en doormiddel van ander manier van trainen toch weer de sport in gaan ondanks hun beperkingen? Is ook de basis sport gewoon starten voor de lol ook niet meer mogelijk? en dan wel zien hoe ver je komt met je paardje?

Ik heb mijn oudere haf tot m1 gestart, we zouden meer kunnen maar ik zelf bouw te veel spanning op en hij daardoor ook. En toen hij 19 was is er atrose in beide voorbenen. Ik ben anders gaan trainen aangepast en hij is nu 23 jaar en loopt eigenlijk veel beter dan toen. Ik zou zo weer op wedstrijd kunnen.

mijn andere haf is bijna 3.5 en daarmee wil ik wel starten. MAar ik start om te kijken hoever we samen kunnen komen. En niet zo zeer omdat ik bijv zz zwaar niveau wilt behalen dan had ik geen haflinger moeten kopen.

komen we tot de M het goed, halen we de Z is het ook goed. Ik zie wel waar het schip strant.

probeer in oplossingen te denken. En ja je mag even flink balen hiervan!! je heb alt zo heftig jaar gehad. En super dat je het even van je afschrijft dat lucht op. heel veel sterkte.


Antwoord op onderwerpPlaats een reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: IASCrawler, LiDi en 33 bezoekers