Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Shivatjuh01 schreef:In het officiële gedoe kan een arts de diagnose burn out niet stellen: die bestaat niet. De burn out zelf wel, uiteraard.Mijn verhaal begint een aantal jaar terug. Ik heb toen het labeltje burn-out, matig tot zwaar depressief gekregen. Ik ben toen een het psychische traject ingerold en heb daar een tijdje wel wat uit kunnen halen. Totdat de kosten daarvoor helaas te hoog voor mij werden en toen ben ik daardoor gedwongen moeten stoppen. Wetende dat ik er nog niet was, had ik wel een terugval verwacht. Deze terugval heb ik helaas al twee keer gehad. Een keer ongeveer een jaar geleden, geen hulp gezocht en nu weer.
Citaat:Ik herken mijn eigen symptomen (helaas) maar al te goed, dit mede door de cognitieve therapie die ik gedaan heb. Het lusteloze, levenloze gevoel. Het niet uit bed kunnen komen. De hele dag tranen achter m'n ogen voelen. Alles maar dan ook werkelijk alles is een trigger om of compleet dicht te slaan, of om juist zwaar emotioneel te reageren. Ik sta op standje overleven in plaats van leven. Mijn huishouden blijft liggen, mijn eetpatroon bevat geen patroon meer. Ik sleep mezelf naar 'leuke dingen' omdat het zou moeten helpen, maar ook dat valt tegen. Het liefst wil ik in bed liggen en me terug trekken van de wereld. Maar ook dat helpt niet want dan lig ik weer te piekeren en vat ik de slaap niet voor ergens heel vroeg in de ochtend. En uiteindelijk ben ik een volwassen persoon en kan ik me niet als een klein kind gedragen, wordt er verwacht dat ik gewoon functioneer en doe wat er moet gebeuren.
Citaat:Ik besef me heel goed dat ik op korte termijn weer hulp nodig heb en wil dit ook weer gaan proberen. Maar nu zit ik in een heel turbulente periode. Het bedrijf waar ik werk wordt overgenomen. (....) Hulp zoeken nu voelt erg dubbel, vooral omdat ik weet dat ik nog dieper ga zakken daardoor voordat er een stapje omhoog gaat komen. Ik weet niet of ik dat nu ga trekken.
Bonny_CT schreef:ik meld me ook, vorig jaar november thuis komen te zitten met een burn-out, verwacht dat ik in november wel weer full time kon werken, maar het uwv waarschuwde me al dat dat niet ging lukken..Nu net begonnen met 2 uurtjes vrijwilligers werk om rustig aan wat te kunnen doen. Het geval van 'moeten' dat is voor mij heel lastig.. Dan val ik gelijk weer terug
Shivatjuh01 schreef:Ik herken mijn eigen symptomen (helaas) maar al te goed, dit mede door de cognitieve therapie die ik gedaan heb. Het lusteloze, levenloze gevoel. Het niet uit bed kunnen komen. De hele dag tranen achter m'n ogen voelen. Alles maar dan ook werkelijk alles is een trigger om of compleet dicht te slaan, of om juist zwaar emotioneel te reageren. Ik sta op standje overleven in plaats van leven. Mijn huishouden blijft liggen, mijn eetpatroon bevat geen patroon meer. Ik sleep mezelf naar 'leuke dingen' omdat het zou moeten helpen, maar ook dat valt tegen. Het liefst wil ik in bed liggen en me terug trekken van de wereld. Maar ook dat helpt niet want dan lig ik weer te piekeren en vat ik de slaap niet voor ergens heel vroeg in de ochtend. En uiteindelijk ben ik een volwassen persoon en kan ik me niet als een klein kind gedragen, wordt er verwacht dat ik gewoon functioneer en doe wat er moet gebeuren.