Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Vala schreef:Hoe gaat het met iedereen?
Ik heb even een paar weken pauze van de afbouw van de lorazepam en het gaat best goed.
Mijn grootste probleem is denk ik toch mijn pessimisme/negativiteit. Ik bekijk dingen vaak vanaf de negatieve kant. Ik vind het heel moeilijk om daar positieve gedachten tegenover te zetten, kan ze soms gewoon niet bedenken. Iemand tips? Een boek of begeleiding of cursus ofzo?
Anoniem schreef:Herkenbaar.
Hoewel ik echt wel gelukkig kan zijn, word ik echt al jaaaaaaren terugkomend overvallen door somberheid.
Ik hoop dat je er een weg in vindt. Weet dat je niet alleen staat.
Anoniem schreef:Ik heb dat ook wel, pieken en dalen.
Met medicatie was alles rustiger maar ook minder mooi. En dat zeg ik dan maar tegen mezelf als ik weer in een dal zit, al helpt dat natuurlijk niet echt.
Meer mensen hier die echt terugkerende f echt langdurige klachten hebben?
No offence, ik gun iedereen een zo kort mogelijke klote periode natuurlijk.
Maar als je al jaren last van depressies hebt, begint je omgeving wat moe van je te worden merk ik ( en begrijpen ze t niet.)
Anoniem schreef:Ik heb dat ook wel, pieken en dalen.
Met medicatie was alles rustiger maar ook minder mooi. En dat zeg ik dan maar tegen mezelf als ik weer in een dal zit, al helpt dat natuurlijk niet echt.
Meer mensen hier die echt terugkerende f echt langdurige klachten hebben?
No offence, ik gun iedereen een zo kort mogelijke klote periode natuurlijk.
Maar als je al jaren last van depressies hebt, begint je omgeving wat moe van je te worden merk ik ( en begrijpen ze t niet.)
Anoniem schreef:Ik heb dat ook wel, pieken en dalen.
Met medicatie was alles rustiger maar ook minder mooi. En dat zeg ik dan maar tegen mezelf als ik weer in een dal zit, al helpt dat natuurlijk niet echt.
Meer mensen hier die echt terugkerende f echt langdurige klachten hebben?
No offence, ik gun iedereen een zo kort mogelijke klote periode natuurlijk.
Maar als je al jaren last van depressies hebt, begint je omgeving wat moe van je te worden merk ik ( en begrijpen ze t niet.)
Cayenne schreef:Melissx, Dat klinkt heftig. Ik heb zelf ook een angststoornis, niet zozeer sociaal maar wel een gegeneraliseerde angststoornis. Het zit hem bij mij vooral in specifieke dingen (iemand moet niet onverwacht een deur dichtgooien, want daar kan ik echt van tegen het plafond zitten), maar ook de angst om manlief te verliezen etc. Bij mij is het waarschijnlijk ook doorverwoven in mijn persoonlijkheid omdat het zich al op jonge leeftijd heeft ontwikkeld (in de tijd dat je persoonlijkheid nog in de ontwikkelingsfase zit). Daarom is het ook zo moeilijk om dat gedrag eruit te krijgen. Je weet immers echt niet beter en bent met die angst opgegroeid.
Megaknap dat je je propedeuse hebt gehaald!
Ik klikte zelf ook totaal niet met mijn psychologe. Als ik jouw verhaal lees lijkt het bijna alsof we dezelfde psychologe hadden (maar dat kan niet). Ik heb haar meerdere keren subtiel verteld dat ik haar pogingen waardeer, maar dat ze er echt dingen bij haalde die er gewoon niet waren. Iedere keer ging ik met een nog rotter gevoel naar huis als dat ik er heen ging. Na een jaar ben ik bij haar gestopt en dat is echt een verademing.
Anoniem schreef:Ik prober wel elke dag echt even tegen mezelf te zeggen wat ik goed gedaan heb die dag, wat leuk was, wat aan mij goed is.
Maar constant alle gedachten sturen en op die manier dus je sombere gedachten kunnen “ sturen”... daar geloof ik niet in.
Depressie is niet “ een knop omzetten”.