Bokt.nl

**Geplaatst**: 31-08-18 10:56

Geplaatst: 31-08-18 10:56

Dat klopt, maar als je in het verleden in de WAO hebt gezeten en terug aan het werk gaat, blijft het 5 jaar lang nog als vangnet gelden wanneer je toch een terugval hebt. Dat was bij mij (helaas

) het geval en dus val ik onder de oude WAO regeling ipv WIA.

**Geplaatst**: 31-08-18 11:03

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 31-08-18 11:03

Ah begrijpelijk. Ik ken alleen de wia en zijn vangnet.

**Geplaatst**: 04-09-18 19:42

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 04-09-18 19:42

Hoe gaat het met iedereen?

Ik ben net gestart met groepstherapie die 8 maanden gaat duren. Ik ben benieuwd of het mij gaat helpen.

**Geplaatst**: 04-09-18 20:14

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 04-09-18 20:14

Hoe vond je het?

Hier in een dip op moment. Al een paar dagen niet fit en eet bijna niks. Zit weer eens in zo'n cirkeltje.

**Geplaatst**: 04-09-18 20:16

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 04-09-18 20:16

Jammer zeg, ik ken het cirkeltje. hopelijk kom je eruit.

Ik weet nog niet zo goed of groepstherapie wat voor mij is. We gaan het merken.

**Geplaatst**: 04-09-18 20:53

Geplaatst: 04-09-18 20:53

Succes Geerte...!

Heb je deze groep zelf uitgekozen...?
En wasr gaan jullie aan werken..?

**Geplaatst**: 04-09-18 21:41

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 04-09-18 21:41

Met mij gaat het nog steeds met ups en downs. Vorige week voelde ik me heel goed, deze week weer minder.. Lamlendig, moe en nergens zin in. Ik kom aan het einde van mijn revalidatietraject en dat vind ik best spannend. Ga hierna in groepstherapie deeltijd als het goed is.

Hoezo weet je nog niet zo goed of groepstherapie wat voor je is Geerte?

**Geplaatst**: 04-09-18 21:46

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 04-09-18 21:46

Omdat ik het gevoel heb dat het bij mij wel meevalt. Vooral als ik de andere hoor praten, en dan wil ik niet teveel tijd in beslag nemen want zei hebben het ook nodig.

Ik merk dat ik daardoor in de hulpverlener rol ga en hun alleen maar advies aan het geven ben. Dus ik hoop dat ik daarin ga veranderen.

**Geplaatst**: 04-09-18 21:48

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 04-09-18 21:48

Dat is inderdaad niet de bedoeling. Ondanks dat voor je gevoel andere mensen het "meer" nodig hebben, heb jij ook hulp nodig. Je mag best je zegje doen. Geef ook aan dat je het moeilijk vind om je plek in te nemen als hulpzoekende in de groep, dan kunnen de anderen daar misschien rekening mee houden en jou er meer in betrekken.

**Geplaatst**: 04-09-18 23:15

Geplaatst: 04-09-18 23:15

geerte schreef:
Omdat ik het gevoel heb dat het bij mij wel meevalt. Vooral als ik de andere hoor praten, en dan wil ik niet teveel tijd in beslag nemen want zei hebben het ook nodig.

Ik merk dat ik daardoor in de hulpverlener rol ga en hun alleen maar advies aan het geven ben. Dus ik hoop dat ik daarin ga veranderen.

Laat dat idd juist je doel zijn in de therapie. Ik heb zelf ook in groepstherapie gezeten en de helft van de groepsgenoten denkt zo

laat dat een troost zijn.

**Geplaatst**: 05-09-18 04:19

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 05-09-18 04:19

Een goede therapeut prikt daar ook doorheen.
Ik heb zelf ook groepstherapie gedaan, en ondanks dat het echt niets voor mij is, viel me wel op dat de therapeuten het goed konden coördineren.
Zo zat er iemand in de groep die rustig drie kwartier aan elkaar kon doorpraten over zijn problemen. Zo'n persoon moet het dus echt bij de hoofdpunten houden en niet de gelegenheid krijgen om te ver af te dwalen waardoor de rest geen tijd meer heeft om over zijn of haar problemen te praten.
Ik ben ook iemand die zich dan snel gaat weg cijferen, maar daar anticipeerden de therapeuten erg goed op en ze vroegen net zolang door tot ik ook onbewust mijn zegje had gedaan.

**Geplaatst**: 05-09-18 14:21

Geplaatst: 05-09-18 14:21

geerte schreef:
Omdat ik het gevoel heb dat het bij mij wel meevalt. Vooral als ik de andere hoor praten, en dan wil ik niet teveel tijd in beslag nemen want zei hebben het ook nodig.

Ik merk dat ik daardoor in de hulpverlener rol ga en hun alleen maar advies aan het geven ben. Dus ik hoop dat ik daarin ga veranderen.

...dat is een nuttig idee: "ik ga leren om tijd en 'ruimte' voor mijzelf op te eisen"!

En als je dit in groepstherapie doet, kun je ter plekke oefenen en kan de groep jou helpen met je valkuilen.

(Natuurlijk kun je ook in individuele therapie werken aan dit thema, maar het is wel anders.)

**Geplaatst**: 05-09-18 23:10

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 05-09-18 23:10

Met mij gaat het goed! Ik heb heel veel aan julie gehad en wil jullie bedanken voor alle lieve woorden en steun.
Ik ben inmiddels tegen een nieuwe baan aangelopen, maandag gesprek over de startdatum. Maandagavond ook weer een uurtje paardrijden na 6 maanden.

Ook al gaat het voor jullie gevoel niet goed en lekker en zie je het niet meer zitten, denk aan de kleine dingen, die houden je op de been. Tenminste bij mij dan.

**Geplaatst**: 06-09-18 13:31

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 06-09-18 13:31

Fijn Purny...!!!
...en alvast succes gewenst in je nieuwe baan!

**Geplaatst**: 06-09-18 13:32

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 06-09-18 13:32

Gefeliciteerd Purny!

**Geplaatst**: 06-09-18 14:43

Geplaatst: 06-09-18 14:43

Hi, mag ik mij hier ook melden? Las al een tijdje mee maar nog niet durven te posten hier

Ik ben afgelopen april gediagnosticeerd met een angststoornis, extreem slecht zelfbeeld en een recidiverende depressie. Ben altijd al wel gevoelig geweest voor depressieve klachten, maar vorig jaar is het een beetje uit de hand gelopen. In 2015 ben ik geopereerd aan mijn voet en heb ik daar posttraumatische dystrofie aan over gehouden, chronische pijn dus. Ik vind het heel moeilijk om dat te accepteren, en dagelijks pijn is ook gewoon ontzettend vermoeiend. Ik heb ruim 2 jaar met krukken gelopen (eerst ruim een half jaar met twee stuks, later met 1) wat gewoon irritant is. Ik heb een revalidatietraject doorlopen maar het helemaal accepteren vind ik gewoon erg moeilijk.

Daarnaast ben ik vorig jaar ontzettend hard gevallen met de fiets, zware hersenschudding waardoor ik een tijd niks kon... Ik was ontzettend veel vergeten, kon geen dingen meer onthouden, herkende soms mensen niet (toen ik net gevallen was zelfs mn ouders en vriend niet) of kon niet meer op hun naam komen. Daardoor ging mijn school helemaal de mist in. Ik studeer aan de kunstacademie en zat afgelopen jaar in het vierde jaar, maar door mijn val heb ik mijn minor niet gehaald en kon ik ook niet afstuderen. Als ik een essay moest schrijven, was ik na twee zinnen alweer vergeten wat ik daarvoor geschreven had, werd dus compleet onsamenhangend.

Daardoor ben ik een beetje in een neerwaartse spiraal terecht gekomen, en had ik het gevoel dat ik echt nergens goed voor ben en niks kan e.d.

Als ik een slechte periode heb kan ik mezelf ook echt niet aankijken in de spiegel, dan denk ik alleen maar "jeetje, wat ben ik toch lelijk". Daardoor durf ik dan ook niet zo goed meer naar buiten en word ik erg onzeker als er veel mensen in de winkel staan op werk bijvoorbeeld.

Die sombere gevoelens gingen zo ver dat ik 's ochtends het liefst m'n bed gewoon niet meer uit kwam, school even helemaal opgegeven heb en me gewoon super ellendig voelde. Inmiddels ben ik onder behandeling bij een hele fijne psycholoog en slik ik sinds kort sertraline, en die combinatie helpt best goed! Ik heb meer rust in m'n hoofd, maak me wat minder druk om dingen en begin morgen weer met school.

Ik moet nu mijn minor in gaan halen en af gaan studeren, mijn afstudeerproject wil ik heel graag over de afgelopen tijd doen, ik merk dat er best wel een taboe op psychische problemen zit en dat vind ik best vervelend. Ik durf er niet zo goed over te praten, en dat zou ik graag veranderen!

Dus daar ga ik nu mee aan de slag voor school. Spannend, maar ik denk dat het wel heel interessant kan zijn.

Sowieso wil ik iedereen een hart onder de riem steken, en mocht er iemand behoefte hebben aan een praatje mag je mij altijd een PB sturen!

**Geplaatst**: 10-09-18 09:46

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-09-18 09:46

Wat een verhaal Warboel! Ik herken het stukje school, ook het onbegrip van hun kant. Heb destijds heel wat strijd gehad. Zit nu op een school die hier wel begrip voor heeft, dat maakt het wat makkelijker.

Kom ik meteen bij het volgende, want het gaat op moment gewoon weer k*t hier.
Op werk hartstikke druk, ik heb 2 banen maar heb die andere nu tijdelijk stop gezet. Ik weet ook niet goed of ik daar mee verder wil, liefst zoek ik wat anders maar kan nog niet echt wat vinden wat in mijn plaatje past (max 8 uur per week).
Maar goed, ik heb nu het uitzendbureau achter mij aan waarom ik nou weer afzeg bla bla.
School start weer maar heb nog niks voor mekaar.
Vanavond eigenlijk vergadering maar denk dat ik afzeg, het is hier hartstikke druk en ik heb totaal geen zin.
Ondertussen een paard staan die al een maand niet is gereden waar ik al behoorlijk commentaar op heb gehad...
Ik loop weer eens lekker vast dus.

Hoe plannen jullie alles in? Fulltime+ baan, 1 dag school (bbl) verzorging van 2 paarden en het rijden van 1, een vereniging die aandacht opeist de komende maanden voor een evenement en het huishouden. Ik kan het allemaal niet handelen en weet niet wat ik evt weg kan strepen. Probeer al minder tijd te stoppen in stallen uitmesten, deed eerst elke dag alles weg maar nu alleen nog de ene dag alleen de mest de volgende dag alles.
Ik word gek! Bovendien loop ik op moment financieel vast en dat frustreert mij ook heel erg.

Sorry voor deze negatieve uitspuwing, lucht wel weer even lekker op.

**Geplaatst**: 10-09-18 14:49

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-09-18 14:49

Misschien leaser zoeken voor je paard zodat je met 1 baantje kan stoppen? En meer tijd echt met je paard kan doorbrengen i.p.v. alleen mesten.

**Geplaatst**: 13-09-18 20:33

Geplaatst: 13-09-18 20:33

Jeetje wat een verhaal Warboel... Ik vind het dapper dat je je afstuderen op deze periode wil richten, en hopelijk heb je er voor jezelf en je eigen ontwikkeling ook wat aan!

En inderdaad wat MarlindeRooz zegt, is zo gek nog niet volgens mij, Myrthe3. Dan kun je misschien weer iets meer gaan genieten in plaats van dat het voelt als een onoverkomelijk moeten. Succes!

Laatst bijgewerkt door Avis op 30-03-23 20:53, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-09-18 09:20

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 14-09-18 09:20

Hey Avis, even een digitale knuffel voor jou :(:)

.

Wat vervelend dat het zo slecht met je gaat. Volgens mij ben je ook echt heel druk geweest, dus dat je geen energie hebt vind ik niet zo heel vreemd. Ik denk dat het heel goed is om met school een gesprek over jezelf te hebben. Probeer je daar niet rot over te voelen, jouw gezondheid is het belangrijkste wat er is.

Kun je vandaag in het afsluitende gesprek met de kliniek niet aangeven dat het heel moeilijk voor je is om daar weg te gaan? Is het mogelijk om een ander traject aan te gaan? Eventueel ergens anders? Het klinkt niet fijn dat de steun die je daar waarschijnlijk had, opeens wegvalt.

Met mij gaat het ook niet best. Ik loop ook tegen het einde van mijn traject. Ik ga in deeltijdbehandeling hierna, maar ik moet nu weer een gesprek aangaan met de huisarts voor een verwijzing. Ik zie er zo tegenop.. Voor het traject wat ik nu doe voelde ik me zo vreselijk. Vooral het lange wachten voordat je eindelijk aan de slag kan, en daar zit je dan 24/7 thuis.

Verder heb ik ook niet echt hele leuke weken gehad, weer heel depressief. Vorig weekend bij mijn ouders gaan eten en daar best wel ruzie gehad. Mijn moeder heeft het veel te druk en dan wordt ze heel gevoelig, en dat werd op mij afgereageerd (ging over dat ik niet enthousiast genoeg reageerde op de vraag of ik wilde komen eten, ik had namelijk gezegd dat het prima was en hoe laat ik welkom was, in plaats van krachttermen te gebruiken als "super gezellig" en "leuk". En er was een gebrek aan smileys). Ik probeerde niet in emotie te schieten maar uiteindelijk gebeurde dat wel. Ik voelde me zo alleen.. Ze vragen nooit hoe het met me gaat, zijn helemaal niet geïnteresseerd.

Daarnaast heb ik gister mijn vriend meegenomen naar het revalidatiecentrum voor een gesprek met mijn psycholoog. Dat was ook heel erg heftig en emotioneel, maar wel fijn om zo open te kunnen praten met iemand erbij die er verstand van heeft. En nu ben ik op.. Ik heb weer overal pijn en moet vanmiddag eigenlijk weer sporten, maar heb de halve nacht wakker gelegen omdat ik door de pijn helemaal niet fijn kan liggen. Misschien is het beter als ik een keer niet ga.

Sorry, weer een mega lang verhaal, maar ik heb verder niemand met wie ik dit echt kan bespreken en die het ook echt snapt, dus ik heb jullie een beetje nodig. Jeetje, ik word meteen weer emotioneel hier

**Geplaatst**: 14-09-18 13:46

Geplaatst: 14-09-18 13:46

Warboel: Welkom, en wat heftig wat je allemaal hebt meegemaakt. Ik hoop van harte dat het je lukt om weer je draai te vinden en je studie af te ronden!

Myrthe: Ik lees vooral dat je gedrukt gaat onder de vewrachtingen van anderen, klopt dat?

Avis: Begrijp ik ht nou goed dat je stopt bij de kliniek, maar je eigenlijk nog niet klaar bent? Wat bizar zeg. En wat deprimerend... Maar goed, wel fijn dat je een gesprek aan kunt gaan met je tutor, misschien neemt dat al een stuk spanning weg.

Jip: Wat balen dat het nog niet lekker gaat -O-

Lekker thuis blijven vanmiddag, en jezelf de rust gunnen. Verlang alleen datgene wat haalbaar is

Maar wat goed dat je vriend mee is geweest naar de psych!!

Hier gaat het ehh, wauw ehh, goed. 2 weken geleden alweer zijn we getrouwd, en eigenlijk is het nog steeds een wondermooi besef dat iemand zoveel van me kan houden ondanks al mijn flaws en alle heftige dingen die we hebben meegemaakt.

Na de bruiloft ging het snel bergafwaarts. Dat hd ik wel verwacht, al die emoties kon ik niet helemaal lekker reguleren. Maar ipv van acepteren, ging ik er tegenaan trappen, ik moest en zou het onder controle komen, ik moest en zou weten wat er nou precies was, wat ik voelde, en waarom ik dat voelde. En daardoor raakte ik bekaf en voelde ik me alleen maar slechter. School begon, en ook dat was spannend...

Maar toen ineens, merkte ik dat ik weer zo verandert was met naar school gaan. Ik voelde me altijd heel kwetsbaar in de klas, alsof ik er niet helemaal bij hoorde, onzeker en angstig. Maar nu, voelde ik me krachtiger dan ooit. En dat was al stap 1 dat ik dacht wow, dit is fijn.
Dus ik naar huis, kom ik op het station in de boekenzaak een boek tegen, waarvan ik wist dat ik die moest hebben. En ik begon in de trein te lezen en ik moest bijna huilen. Ik wist dat dit het laatste zetje was die ik nodig had.
En nu, nu voel ik me binnen 1,5 week krachtiger dan ooit. Eerst had ik altijd motivatie voor school, maar liep ik altijd vast. Nu, als ik iets moet doen, doe ik het ook, snap ik het ook, en lukt het me ook. Dat is zo'n bevrijding. Wat ik wil, dat lukt nu gewoon. Ok, het is nog steeds har werken, maar ik hoef niet meer te vechten.

Goed, het is een lang verhaal geworden, maar ik wilde het toch met jullie delen, om aan te tonen dat er hoop is. Want als ik me weer zo kan voelen, dan kunnen jullie dat ook. Ik voel me echt lichter, bevrijd. En nee, daar heb ik echt geen zweverige oliebol voor nodig gehad, enkel een paar mooie wijze woorden uit een prachtig boek, die ik iedereen wil aanraden.

Afbeelding

**Geplaatst**: 14-09-18 14:20

Geplaatst: 14-09-18 14:20

2 weken geleden getrouwd... ben ik wel ff nieuwsgierig in welke jurk..

Fijn dat je je hoop wil delen!

De diepte punten delen is goed, maar elkaar vertellen dat je je ooit ook anders kan voelen is nog beter!

Hier gaat het ook oké. Soms mindere momenten, maar kan zeggen dat ik steeds rustiger word in mijn hoofd.

Ook alweer fulltime aan het werk, al is dat wel vermoeiend.

Laatst bijgewerkt door Anomien op 14-09-18 14:23, in het totaal 1 keer bewerkt