Bokt.nl

Lisewiesje schreef:

Gister met de punctie zijn er 22 aangedrukt, net telefoontje. 15 goed om te bevruchten, 9 goed bevrucht geraakt. 4 in de embryscoop om door te groeien voor dinsdag. 5 in de vriezer.

Ons zoontje was destijds de enige die van de 4 overbleef. Zo spannend weer hoe groot de afval race nu zou zijn.

_IJsvogel schreef:

Klopt 8 tot 12 weken. Maar Gent is nog veel langer 4,5 maand plus dan weer op uitslagen ook zo 3-4 maanden zeiden ze iig
Onze zorgverzekering heeft er geen contract mee...krijg je 75%
Of veranderen van verzekeraar...zit daar nu naar te kijken

Morgenzon schreef:

Pfff van harte Damber! Dat kan toch geen toeval zijn zeg. Ik ben benieuwd naar jouw waardes. Bij mij was tzt ook iets te zien dat mijn schildklier in de toekomst problemen zou kunnen geven, vraag mij nu toch sterk af of dat nu dan niet al het geval was/is.

Poffertje schreef:

Wauw damber, gefeliciteerd! Bijzonder dat een paar dagen medicijnen voor je schildklier zo’n verschil kan maken..

Bij mij hebben ze in het eerste bloedonderzoek wel de schildklier meegenomen. Mijn TSH was 1,16 en vrij T4 17,8. Ze zeggen dat dit goede waarden zijn, heb me er zelf verder nooit in verdiept.

Damber2 schreef:

Poffertje schreef:

Wauw damber, gefeliciteerd! Bijzonder dat een paar dagen medicijnen voor je schildklier zo’n verschil kan maken..

Bij mij hebben ze in het eerste bloedonderzoek wel de schildklier meegenomen. Mijn TSH was 1,16 en vrij T4 17,8. Ze zeggen dat dit goede waarden zijn, heb me er zelf verder nooit in verdiept.

En je antistoffen?

Lieffiefi schreef:

Hoi meiden,

Ik heb me een laaangeeee tijd geleden gemeld hier.
Ik ben stille meelezers geweest, zelf een topic geopend, ik heb dit topic weer ontstipt.
Soms vond ik het fijn mee te lezen, soms ook echt niet.

Sommige zullen mij herkennen, anderen niet.
Ik zal het kort uitleggen.
Sinds 2016 gestart met zwanger proberen te worden.
Helaas volgde miskraam op miskraam.
Vreselijke tijd gehad waarbij ik erg wisselende reacties kreeg van mijn omgeving.
Het ziekenhuis wilde niets doen: "je wordt toch zwanger? Dan ben je vruchtbaar. Er komt er vanzelf 1 die blijft plakken."
Zo frustrerend. Want hoelang moeten wij nog zo door. Dat bleek vrij lang helaas.

Vorig jaar ben ik opnieuw naar de arts gegaan, we konden een hsg doen.
Dit is helaas compleet mislukt. Zodra de ballon erin ging schreeuwde ik moord en brand, dat deed zn zeer.
De arts is direct gestopt en weigerde verder te gaan; terecht. Ik wilde alleen maar naar huis.

In oktober 2020 bleek ik zwanger te zijn. Echter had de gynaecoloog 3 dagen daarvoor gebeld dat we, na diep beraad, een iui traject mochten ingaan.
We besloten niets tegen het ziekenhuis te zeggen. Dit omdat als dit niet goed zou gaan, we vast weer 0 op rekest kregen voor wat het iui traject betrof.

Dit hebben we volgehouden tot 11 weken.
Toen hebben we gebeld en moesten we met spoed komen.
Helaas bleek het fout, lege vruchtzak die er zsm uit moest.
Ik kreeg medicijnen mee en dan kon ik het zelf opwekken. Ronduit traumatisch.
Ik heb vreselijke weeën gehad, het ziekenhuis wilde me op den duur ophalen om me plat te spuiten.
Mijn man heeft me onder de douche gezet waar het bloed er eigenlijk gewoon uitspoot.
Ik kreeg een cocktail van tramadol, diclofenac, naproxen en paracetamol. Hij moest me alles in 1 x geven (heel onwerkelijk allemaal als ik het zo typ. Ik praat er nooit over.)
Hierna ben ik in slaap gevallen met de elektrische deken om mijn buik heen.

Wonderwel reageerde het ziekenhuis en de arts heel begripvol.
Ik gaf aan dat hun ook zeker snapte en er superveel over gelezen had en weet dat zij protocollen volgen van het overkoepelende orgaan. Maar ik werd voor mijn gevoel gestraft voor elke miskraam.
Ze snapte het en gaf aan dat ik 3 maanden even pauze moest nemen en dan mochten we alsnog starten met iui.

Inmiddels mag ik zachtjes aangeven dat ik na poging 3 inmiddels 11 weken zwanger ben.
Het hartje klopt, placenta groeit goed. Mijn buik ook.
Ik zal er nooit gerust op zijn, pas als we de kleine in ons armen hebben.

Vanwege de vele miskramen mocht ik meedoen met een experiment; het gebruik van vagina progesteron in het eerste trimester.
Het valt me zwaar, maar het is alles ongemak meer dan waard als het lukt.
Progesteron remt/stopt het samentrekken van de baarmoeder.

Langzaamaan voel ik wel wat meer vertrouwen in mijn lichaam maar het blijft "eng".
Eigenlijk willen we wachten tot week 16 met het vertellen, maar mijn buikje groeit gewoon te snel. Dat kan ik niet meer verhullen met mijn sportmentaliteit.

Lieve meiden, ik hoop oprecht dat jullie iets hebben aan mijn verhaal. Aan het verloop, de progesteron, mijn ervaring.

Mijn pb box staat altijd open. Ik duim voor mezelf en voor jullie... ♡