Dankjullie wel voor de reacties en de sterktewensen. Doet me wel goed om te lezen dat ik niet de enige ben. In mijn directe omgeving ken ik niet echt mensen die hetzelfde of soortgelijks hebben meegemaakt met een naaste, dus het is fijn ervaringen te lezen van jullie.
Gwen: Heel erg bedankt voor je reactie. Het is prettig om een verhaal te horen van iemand die het zelf heeft meegemaakt. Echt heel heftig om te horen, aan de andere kant natuurlijk heel fijn dat je het kunt navertellen. Mag ik vragen hoe het bij jou was toen je niet meer kon praten? Wilde je wel, maar lukte het niet? Was het besef er wel dat je uberhaupt geluid kon maken? Want dat vraag ik me zo af, mijn oma kan wel hoesten en dan hoor je haar stemgeluid ook maar het lijkt soms net of ze niet beseft dat ze kan praten zegmaar. Je bericht geeft me wel hoop. Het is inderdaad nog erg vers, maar het lijkt nu even alsof het nooit meer goedkomt.. Gelukkig is ze wel een enorme vechter en staat ze altijd enorm positief in het leven. Hopelijk werkt dat in haar voordeel. Ik weet dat ze nu ook het beste maakt van de situatie zoals hij is, dat kan ik opmaken uit haar reacties die ze geeft op de vragen die ik haar stel, en de dingen die ik vertel. Ze trekt gekke bekken en lacht als ik een grapje maak dus dat doet me goed.
Ze heeft inderdaad ook hekjes om haar bed.
femo: Van het onbewuste weten we niet echt veel. Ze heeft niet de neiging om te gaan lopen ofzo. We leggen wel regelmatig haar goede hand op haar verlamde arm en dan zit ze echt zo te kijken want dat voelt eng, denk ik. Alsof je de arm van iemand anders vasthoudt. Ik vermoed dat ze wel weet wat er gebeurd is.. maar zeker weten doe ik niet.