Geplaatst Twee weken terug had ik een wat nare, gevoelige druk aan het einde van mijn borstbeen, richting mijn middenrif, dit trok door naar mijn rug, tussen mijn schouderbladen. Dit ging ook weer over, dus dacht dat ik ergens een spier had verrekt of mijn maagzuur in de weg zat. Echter werd ik maandag nacht wakker met helse pijn op dezelfde plekken die ik hiervoor aangaf. Uiteindelijk trok ik het niet meer en de HAP gebeld. Ik moest maar afkomen naar de HAP, helaas was het 3 uur in de nacht, ik heb geen auto en ik kon niemand bereiken. Ik moest dan maar paracetamol slikken. Dit gedaan, maar na een uur weer de HAP gebeld. Er kon eindelijk een arts komen. Die heeft gevoeld en een injectie diclofenac gegeven. Dit begon na een goed half uur te werken en ik ben terug in slaap gevallen. De dinsdag ochtend gelijk naar de huisarts die wilde dat ik bloed liet prikken, dus ook gelijk naar het lab gegaan om dit te laten doen. Het ging die dag redelijk tot ik rond 10 uur in de avond weer meer last begon te krijgen. Paracetamol genomen en het afgewacht. Na een kwartier weer helse pijn en de HAP gebeld. Ik moest gelijk naar daar komen. Gelukkig mijn moeder kunnen bereiken en met veel pijn en moeite de auto in. Eenmaal op de HAP nog een half uur moeten wachten, totdat ik schreeuwend en huilend van de pijn eindelijk een arts bij me kreeg. Die heeft me wederom een injectie diclofenac gegeven. na anderhalf uur had deze nog geen werking en kreeg ik er een spuit Morfine bij. Na 20 minuten begon eindelijk de pijn in mijn rug te zakken en uiteindelijk bij mijn middenrif ook.
Lang verhaal kort: huisarts en hap arts dachten aan galblaas stenen. Op echo niks te vinden. Woensdag weer terug naar de huisarts. Internist gebeld voordoorverwijzing, maar internist vond het niet nodig. Dus hop, weer bloed laten prikken voor meer waardes. bleek mijn leverfuncties omhoog te zijn gegaan. Hierop weer internist gebeld en ze kreeg het dit keer wel voor elkaar. Vandaag kon ik naar de internist voor een CT scan. Ik eenmaal daar en WEER alle vragen moeten beantwoorden. Zegt ze: volgende week kan ik je inplannen.
Ik zei dat ik dat niet pikte omdat ik telkens zoveel pijn had. Ik moest het maar met mijn diclofenac pilletjes doen.....toen is moederlief kwaad geworden en heeft ze alsnog een CT scan in kunnen plannen per direct. Contrast vloeistof via infuus en binnen 10 minuten klaar. Helaas totaal niks op te vinden. nu zit ik dus nog steeds met pijn, die net te dragen is met diclofenac. Maandag moet ik wederom bloed laten prikken omdat ze autoimmuun ziekte willen uitsluiten. En over 9 dagen kan ik pas terug op gesprek bij de internist.
oja: de dag dat ik zo heen en weer moest heb ik 3keer toe verschrikkelijk over moeten geven, zo erg dat ik bijna geen adem meer kon halen. Veel gal eruit. Dit was voor de CT scan. Kan het zijn dat galblaassteen er dan uit is gekomen?
Maar nu mijn eigenlijke vraag: Moet ik dit toelaten dat ze niks kunnen vinden en me met diclofenac naar huis sturen? (ik moet dit volgens internist af gaan bouwen. Maar zonder verga ik van de pijn, en ik ben zeer zeker niet kleinzerig!)
Moet ik gewoon afwachten tot de laatste bloeduitslag? en als dit ook niks aan uitkomst brengt, wat kan ik dan het beste doen? Want dit is wel het laatste onderzoek wat de internist voor me wil doen. ik voel me er een beetje naar en verdrietig van. En uiteindelijk toch een beetje verloren omdat ik niet verder geholpen kan worden momenteel.
