Bokt.nl

cnterpstra schreef:

Ook ik meld me weer even.

Ik heb het ook als killing ervaren. Ik heb er juist mega veel trainingskilometers op zitten met allerlei weersomstandigheden. Ik denk dat ik de 500 km met gemak haal sinds de eerste training in juli 2017 bij Santpoort. Eerst iedere 2 weken getraind, vanaf de bekendmaking dat ik was ingeloot vrijwel iedere week en meerdere malen 2 dagen gelopen. Al die kilometers maar 1x 1 blaar op mijn hiel gehad en daar kon ik gewoon mee doorlopen. Qua spieren en gewrichten dan ook geen last gehad, ook niet in de heuvels op dag drie.

Toch had ik in Nijmegen al op de eerste dag een drievoudige blaar onder mijn rechter kleine teen. Ondanks dezelfde schoenen en sokken, gebruik van talkpoeder en 2x mijn sokken wisselen onderweg i.v.m. de warmte. Ik deed alles volgens het boekje, maar het had geen enkel nut. Ik heb me die middag laten behandelen op de EHBO-post en mijn hielen zijn vervolgens preventief ingetapet. Mijn hakken heb ik dan ook totaal geen last meer van gehad. Helaas wilden ze mijn tenen niet tapen, kreeg alleen watten mee. De dag erop hetzelfde probleem maar dan links...dubbele blaar onder mijn kleine teen. Weer laten behandelen en watten mee gekregen. Maar op dag 3 een bloedblaar eronder gekregen bij mijn kleine teen en zeer waarschijnlijk die teen gebroken (morgen ga ik die bij de huisarts laten nakijken). Door de bloedblaar kon ik ze niet aan elkaar tapen voor steun maar ik kon er ook nauwelijks gewicht op zetten. De laatste 18 km met heel erg veel pijn doorgelopen. Mijn twee wandelmaatjes die dag hadden ook moeite en konden juist niet zo snel, terwijl ik bij langzaam lopen veel pijn kreeg. Dat was wel even schipperen, want wilde ze ook niet opeens in de steek laten terwijl ze al kilometers lang zo hun best deden mij mentaal een boost te geven. Ik kreeg somehow ook hele erge schuurplekken op mijn bovenbenen bij mijn kruis (nooit eerder gehad), zag 's avonds dat er echt pus uit kwam. Je kunt wel zeggen dat ik die dag echt op instorten stond. Heb mezelf bij tijd en wijle huilend naar de finish gesleept. Op de wedren na het afmelden ingestort en echt even een potje gejankt. Door een oudere vrouw naar mijn fiets geholpen. Ik voelde me zo k*t...moest steunen op iemand van 60-70+ die met meer gemak naar de fietsenstalling liep dan ik met mijn 31 jaar. Op de camping echt even gevraagd of de buren me met rust wilden laten. Na douchen en eten voelde ik me ietsje beter. Met wat mensen gesproken en me zodanig kunnen herpakken dat ik wel een wekker heb gezet, want eerst wilde ik niet eens meer aan de start verschijnen op vrijdag. Een vader en dochter hadden een goed idee voor de wonden op mijn bovenbenen, want dat deed eigenlijk na wat rust en douchen nog het meeste pijn. Heb er ontstekingsremmende creme op gesmeerd die ik heb voor mijn insectenallergie, wat de pijn al enorm verlichte na 2x smeren. De volgende ochtend mijn wekker een uur eerder gezet om alles wat blaar of bijna blaar was zelf maar te tapen. Toen watten en dat in mijn schoen gepropt. Ging echt net . En eigenlijk de laatste dag daardoor weer lekker kunnen lopen en kunnen genieten. Helaas was mijn nieuw gevonden wandelmaatje ernstig geblesseerd aan het begin van de laatste dag, waarschijnlijk spier bij knie gescheurd. Dus heb er veel energie in gestoken om haar mee te krijgen. Weet niet of ze het altijd even veel waardeerde , maar ik deed echt mijn best om haar weer energie te geven. Gelukkig ging het met mij zoveel beter dat ik dat kon, en hebben we beiden de finish gehaald rond 16 uur.

En ook ik riep op dag drie dit was eens en nooit meer. Echt nooit, nooit meer dat ik mijn lichaam dit aandoe. Ik was zo teleurgesteld dat na alle moeiteloze trainingen mijn voeten zo verrot gingen vanaf dag 1 in Nijmegen. Maar ik betrap mezelf erop dat ik, nu ik langzaam grotendeels herstel, als mensen ernaar vragen toch ook zeg wat ik anders zou aanpakken als ik ooit weer zo gek zou zijn . Zou ik dan toch dat virus te pakken hebben? Want ja, moet toegeven...na de kl*te afgelopen anderhalf jaar die ik heb gehad, ben ik stiekem zo onwijs trots dat dit kruisje nu in mijn bezit is. Dit heb ik toch maar even geflikt. Ik wist niet dat ik dit kon. Ik deed wel net alsof naar iedereen die ernaar vroeg toen ik me eenmaal had ingeschreven, maar ergens was daar de twijfel of ik dit zonder mijn voormalige vriend wel kon. En nu zit ik hier nu op de bank met het kruisje naast me. Verrotte voeten, dat wel...maar ik heb de finishlijn gehaald! Volgend jaar....ehm...