Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-06-18 23:50

Geplaatst: 16-06-18 23:50

Je moet er sowieso goed over nadenken! Ik vind persoonlijk dat als je twijfelt, je beter nog even kunt wachten. Lijkt me niet eerlijk tegenover het kind en al helemaal niet tegenover jezelf als je er later toch nog ‘spijt’ van krijgt. Iedereen staat er natuurlijk anders in, maar ik vind het persoonlijk erg belangrijk dat men hun leven heeft geleid voordat ze aan kinderen beginnen. In de trant van, als er nog grote dingen zijn die je graag wilt hebben gedaan (een soort bucketlist, denk ik?): doe het! Zorg dat mocht het zo zijn dat je uiteindelijk voor kinderen gaat, je in ieder geval terug kan kijken naar de tijd ervoor zonder spijt te hebben van dingen die je niet hebt gedaan en kansen die je niet hebt genomen. Kinderen betekent niet meteen dat het allemaal niet meer gaat, natuurlijk, maar het lijkt mij gemakkelijker als je ze nog niet hebt. Dingen zoals reizen, bijvoorbeeld

**Geplaatst**: 16-06-18 23:58

Geplaatst: 16-06-18 23:58

Kinderen veranderen je leven compleet, dat is een feit. En er is geen weg terug, ook dat is een feit. Nou is het wel zo dat bij de meeste mensen de hormonen wel zorgen dat je je eigen baby het mooiste kind van de wereld vindt en nog zo wat, dus als je twijfel is of je er wel van zult houden, kun je die in principe wel schrappen.
Ik heb er heel lang niet over nagedacht, had geen relatie en ook geen interesse in kinderen. Ook geen hekel eraan, heb zelfs nog als au pair gewerkt en dat was best leuk, maar ik hoefde niet zo nodig. Tegen de tijd dat ik een vaste relatie kreeg was dat ook mijn uitgangspunt en gelukkig trof ik een man die ook geen kinderen wilde. Ondertussen is het niet meer aan de orde en zijn we heel tevreden zonder kind(eren).

**Geplaatst**: 17-06-18 07:42

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 17-06-18 07:42

Van jongs af aan heel stellig geweest dat ik geen kinderen wilde. Combi van baby’s niet leuk vinden, bang voor de fysieke schade daaronder, zeker in relatie tot paardrijden, bang om geen tijd meer te hebben voor mijn paard, bang voor de toekomst van de wereld waarin je zo’n kind zet, en met name bang om net zo’n loeder als mijn moeder te worden.
Na mijn dertigers dilemma mijn hele wereld op zn kop gezet en een relatie met iemand begonnen die zelf wel een tweede leg wilde. Eventjes in de veronderstelling geweest dat dít misschien “de Ware” zou zijn voor wie ik al mijn twijfels zou vergeten. Gelukkig kwam ik snel weer bij zinnen, ook in deze man had ik -achteraf terecht- niet genoeg vertrouwen om er aan te beginnen en de twijfels zijn nooit meer terug gekomen. Ik heb de behoefte niet om moeder te worden, gewoon niet. Het lijkt me fascinerend om zwanger te zijn, om het hele oernatuurbladieblagevoel te ervaren, maar ik hoef geen baby.
Denk dat het uiteindelijk verklaarbaar zou zijn via labeltje hechtingsstoornis etc, maar ook daar voel ik geen behoefte om in therapie te gaan. Waarschijnlijk zijn er veel pro-kind-denkers die daar een enorme gemiste kans zien, maar nee, ik vind het best zo.
Ik ben een leuke suikertante, collega’s gun ik van harte een fijne zwangerschap, en zelf hoef ik ze gewoon niet.
Heerlijk! Ik heb mijn paarden, hond, kat, huis, baan en kan alles doen wanneer ik wil. En lat-vent heeft er al een waar ik me volledig aan onttrek: veel plezier ermee, ik ga paardrijden!

**Geplaatst**: 17-06-18 08:44

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 17-06-18 08:44

Ik zou het bij twijfel niet doen!Het is onomkeerbaar en het zet je hele leven op de kop. Een leven zonder kinderen is uiteindelijk veel gemakkelijker en daarom zou ik wachten tot de twijfels weggaan zodat je er 100 procent voor kan gaan.

Verdiep je ook goed in zwangerschappen en de periode na de zwangerschap want die zogenaamde roze wolk gaat maar voor heel weinig vrouwen op.

**Geplaatst**: 17-06-18 08:49

Geplaatst: 17-06-18 08:49

Je bucketlist hoeft trouwens niet af te zijn voor je kinderen krijgt. Ik heb er dingen opgezet die ik juist graag met de kinderen (als ik ze mag krijgen) zou willen doen.

Wildkamperen in Noorwegen lijkt me echt fantastisch.

Het voelt bij mij trouwens juist soms of ik me tegen gehouden voel door de maatschappij. Pesten, de druk van school/werken, CB, vastzitten aan een peperdure en drukke reisperiode omdat je daarbuiten niet weg mag, alle meningen van mensen. Soms denk ik als ik ergens op het platteland woonde of in een ander land ik misschien al meerdere kinderen had, nu wil ik er tot nu toe echt maar 1.

**Geplaatst**: 17-06-18 08:58

Geplaatst: 17-06-18 08:58

Ik denk dat je zoiets ook sterk kunt voelen, soms is er een gebeurtenis of een lot die je van de voetstuk doet vallen.
Maar je weet zelf ergens wel wat je wilt of niet...ik voelde zo sterk ik wilde absoluut niet nooit maar bij mij was samenloop van omstandigheden dat ik opeens mama werd

Ik was 16 en vond kinderen stom wilde geen kinderen
Ik was 21 en vond kinderen stom relatie ging uit
Ik was 23 en vond kinderen stom ging samenwonen was dezelfde toen ik 21 was
Ik was 26 en vond kinderen stom wij gingen uitelkaar
30 stom
35 stom

37 nieuwe relatie en 38 ongepland zwanger met grote liefde en zeer grote kinderwens van man.

Kan je vertellen dat dat een klote situatie was, welke keuze ik ging maken alles was fout.
Of ik verraadde de baby, mijn man of mijzelf.
Kind eruit zal zeker tot scheiding hebben geleid....hij zou bij me blijven en mijn keuze respecteren maar ik weet nu zeker dat ie dat me nooit had kunnen vergeven.

Inmiddels ben ik 41 en mama van meisje van 2 en over 2 weken komt er een nieuwe baby.
Had het niet verwacht maar is zo leuk, dat ik baal dat ik niet jonger was want ik zou een 3e dan niet uitsluiten.

Hier ervaar ik het niet zwaar .....ging vanzelf sprekend... zehoort erbij en draait mee in ons leven.
Ons leven dat wel anders is maar ergens ook niet onze hobbies zijn gebleven, we gaan veel samen weg, en we nemen ons kind overal mee toe.
Het kan zo anders uitpakken....maar eist wel wat flexibiliteit

Laatst bijgewerkt door tita op 17-06-18 09:03, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-06-18 09:00

Geplaatst: 17-06-18 09:00

Afgelopen weekend hadden we een familie weekend. Ook toen kwam de vraag: 'zouden jullie kinderen willen?' voorbij. Ik wist echt niet wat ik daar op moest zeggen.
Mijn vriend zou het wel leuk vinden een kleine, maar zou ook gelukkig kunnen zijn zonder kinderen.
Als ik soms moeders met hun kleintje zie vind ik het heel aandoenlijk en zou ik dat ook wel willen. Maar dan komt ook weer de angst.
Zelf heb ik als klein kind veel meegemaakt, ik heb geen jeugd gehad mede door de vechtsscheiding van mijn ouders en het feit dat ik al sinds m'n 13de geen contact meer heb met mijn eigen moeder. Daarnaast heb ik ook letterlijk een boze stiefmoeder gehad waardoor ik het vertrouwen in vrouwen helemaal kwijt was.
Mede hierdoor ben ik dus bang om aan kinderen te beginnen. Want wat als ik het zelfde als mijn moeder wordt of dat ik hierdoor geen goede moeder wordt? En zijn mijn vriend en ik over 10 jaar nog wel samen? Ik zou niet willen dat mijn kinderen het zelfde zullen opgroeien als dat ik ben opgegroeid. Daarom hou ik het voor nu bij geen kinderen. Misschien dat ik er over 5 jaar wel anders over denk, maar de angst zal vooralsnog blijven.

**Geplaatst**: 17-06-18 09:05

Geplaatst: 17-06-18 09:05

Ik weet nog dat mijn hele familie verrast was dat ik zwanger was: dieren waren voor mij nummer één en verkering wilde ik niet. Toch kreeg ik net als TS ook dat gevoel toen ik 23 was. "Als ik het wil, dan moet ik het nu gaan proberen", dacht ik toen. Voor mijzelf had ik de grens van 27 gesteld. Daarna zou ik te oud zijn, vond ik. Uiteindelijk was ik net 2 weken 24 toen ik beviel van mijn zoon. Het was heel spannend, want het is inderdaad wel een hele verantwoordelijke beslissing, maar wat ben ik na 18 jaar nog steeds super gelukkig dat ik die keuze heb gemaakt. Mijn zoon is vanaf zijn geboorte overal mee naar toe gegaan en ik heb nooit het gevoel gehad dat ik niets meer kon doen. Ik had een hele makkelijke zwangerschap en bevalling. Ook na de bevalling heb ik het geluk gehad dat mijn zoon heel makkelijk was: sliep goed, at goed, huilde nauwelijks (alleen als er echt iets aan de hand was). Dus die horror-verhalen hoeven niet altijd waar te zijn.

Wat mij wel opvalt is dat men tegenwoordig zo lang wacht met de keuze maken. Op latere leeftijd is de kans op complicaties groter en ook bestaat er de kans dat het niet meer lukt. Om mijzelf als voorbeeld te geven: als ik op latere leeftijd de keuze had gemaakt het te willen proberen, dan had het niet mogelijk geweest vanwege vervroegde overgang. Met 37 jaar is dat bij mij al ingegaan.

**Geplaatst**: 17-06-18 09:12

Geplaatst: 17-06-18 09:12

Dat had ik ook, dat veel dingen me juist leuker leken om te gaan doen & delen met je eigen kind

En dat vind ik ook echt, het geeft toch een verrijking aan je leven. "Als je dingen deelt dan vermenigvuldigen ze" dat klopt echt :+:

Dat is voor mij echt doorslaggevend voor de keuze: zie je in jouw toekomst jezelf met nageslacht of niet.

En dan heb ik het niet over een baby want dat duurt maar zo kort, dat vertekent het hele beeld waar je voor kiest want zat mensen die niks met babies hebben maar wel heel blij zijn met hun kinderen.

Voor mij is het moederschap het mooiste maar ook het zwaarste dat er is.

Urine-verlies herken ik totaal niet gelukkig, maar een makkelijke baby ook niet

Helaas hoor je steeds vaker dat babies erg onrustig ter wereld komen (en blijven) door de medicatie die bij het inleiden van een bevalling wordt gebruikt. Iets om rekening mee te houden mocht je zwanger worden

Natuurlijk gaat een inleiding niet bij alle babies fout, maar als je het kan voorkomen: Doen!! Hoe meer mensen er van buitenaf tegenaan gaan bemoeien, hoe groter de kans op complicaties en elke vorm van medicatie kan een vervelende uitwerking hebben.

Sowieso wil ik nooit meer zoveel bemoeiziek volk om me heen hebben die allemaal iets van me willen en die me allemaal iets op willen dringen, wat een circus zeg als je zwanger bent, aan het bevallen bent en daarna laten ze je ook nog niet met rust....constant staat er ineens iemand in je huis die eerste week / weken. Dat schijnt normaal te zijn

Misschien heel leuk als je houdt van veel mensen om je heen maar van mij hoeft het niet zo

Nu ik het zelf heb meegemaakt snap ik ineens veel beter dat er dames zijn die niet aan controles bij een verloskundigenpraktijk doen, met hand en tand hun thuisbevalling verdedigen en die ook geen kraamzorg in huis willen hebben. Ik vond dat eerste en laatste altijd vrij bizar maar nu niet meer

Laatst bijgewerkt door pmarena op 17-06-18 09:12, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 17-06-18 09:12

Geplaatst: 17-06-18 09:12

Hier ook geen oermoeder van 2 oepsies en 1 geplande.
Ik zeg bij twijfel en niet jezelf weg willen cijferen niet doen! En dat is zeker niet egoïstisch.
Als je kind er is kan je niet meer terug en zal je zeker heel veel vrije tijd kwijt zijn!

**Geplaatst**: 17-06-18 09:43

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 17-06-18 09:43

Ik ben 22 en vind mijzelf nog veel te jong om kinderen te krijgen. Tot een paar maanden terug wilde ik het überhaupt niet, te veel dingen die je niet meer kan doen. Ik zie niet hoe ik werk, een kind en paarden in mijn leven kan houden.
Maar sinds ik verhuist ben, een eigen appartement heb, een fijne stabiele relatie ( 4,5 jaar). Kijk ik er toch anders tegenaan en merk ik dat in mijn cyclus vaak een periode heb dat ik denk, Ohh wat zou ik toch graag een kindje willen. Mijn verstand zegt: Nee nu nog niet, eerst maar de studie afmaken, een baan en een eigen huis. Mocht ik onverwacht zwanger raken, zou ik het wel houden.

**Geplaatst**: 17-06-18 09:46

Geplaatst: 17-06-18 09:46

Wat een mooie eerlijke reacties allemaal, heel persoonlijke verhalen

Wat voor jou de beste keuze is kun je alleen zelf voelen en beslissen.
Ik vond babies echt helemaal niks, hoefde ze ook nooit vast te houden of in kinderwagens te kijken

Maar echt veel tijd om over onze eigen keus na te denken en te wikken en te wegen heb ik mezelf niet gegeven.
Kom we proberen het gewoon, wie weet is het ons wel helemaal niet gegund. Dat was ook een mooie samenvatting van hoe ik in het leven sta en stond.
En toen was ik meteen zwanger, en kregen we een huilbaby en toen die na een maand of 6 eens ophield met huilen dachten we, nou dan wil ik er nu nog wel een en anders nooit meer, want dan hebben we het maar gehad. :')

En zo zit er tussen de oudste en de jongste 17 maanden.
Nee roze wolken heb ik nooit gehad, ik vond het zwaar, vooral geen tijd voor jezelf. Het niet meer kunnen doen en laten wat je zelf wil, leven bij de dag. Allemaal weg. Met een huilbaby uit eten is geen strak plan. Iemand op je huilbaby laten passen is best moeilijk.
Maar wat is het goed voor mij persoonlijk geweest. Bam! verantwoordelijk zijn voor je leven, je kinderen, je wordt er met je haren bij gesleept.
Van je kinderen hou je onvoorwaardelijk, totaal anders dan van je partner.
Daar hoef je niet bang voor te zijn.
Een huilbaby is zwaar maar inmiddels is de oudste 23 en hij huilt al lang niet meer de hele dag _O-

Ik heb destijds de wijkverpleegkundige gebeld; Nu moet je komen want ik gooi hem het raam uit. En toen kregen we ook hulp.
Achteraf kijk ik erop terug als een prachtig avontuur met hoogte en diepte punten.
Onze twee zoons zijn volwassen en leiden hun eigen leven.
Zonder kinderen hadden we een heel ander leven gehad, vast met enorme wereldreizen en een andere carrière.
Was ook fantastisch geweest maar ja niet over nagedacht destijds.

Ik weet niet of deze verhalen je het makkelijker gaan maken bij je keuze. Maar met iedere keus die je maakt, ga ervoor! blijf niet twijfelen. Zie het als een avontuur, een pad dat je inslaat waarop je fantastische momenten gaat beleven en momenten waarop je zeker weet dat het nooit meer goed komt. Maar kijk niet achterom; "wat als" is je grootste rem op je leven.

**Geplaatst**: 17-06-18 09:49

Geplaatst: 17-06-18 09:49

Shenavallie schreef:
Wat mij wel opvalt is dat men tegenwoordig zo lang wacht met de keuze maken. Op latere leeftijd is de kans op complicaties groter en ook bestaat er de kans dat het niet meer lukt. .

Ik denk dat veel mensen tegenwoordig de keus maken op latere leeftijd ouders te worden, maar niet perse dat de keus zelf ook later gemaakt wordt? Wij hebben nu een kindje van een half jaar en ik ben 31, toch wist ik al vanaf mijn 15e ofzo dat ik moeder wilde worden. Wat dat betreft heb ik hier niks te zoeken

Wat betreft het ‘vastzitten’ aan kinderen, zie ik het andersom. Het kind zit vast aan ons. Tot nu toe hebben wij nog niks gelaten om ons kindje, vakanties, op pad met vrienden, werken. Alleen iets beter plannen maar dat bedenk je snel genoeg als je een keer zonder luiertas de deur uit gerend bent.

Qua twijfels: als je echt twijfelt of je je leven wil delen met een kindje dan is het misschien (nog) geen tijd. Als je bang bent dat je het niet kan dan ben je misschien wel geschikter dan je denkt als moeder, want dat betekent dat het je wat waard is om het te laten slagen :))

**Geplaatst**: 17-06-18 09:57

Geplaatst: 17-06-18 09:57

Ik heb ook getwijffeld rond die leeftijd en na 2 zeer teleurstellende relaties kwam er een derde die van begin af aan anders voelde en ik kan je alleen zeggen als de tijd daar is dan weet je dat, het is heel wat zo een kindje maar vergeet niet je krijgt er een hoop voor terug. ( ranzige luiers ,uitgespuugd eten ,gebroken nachten een huis wat elke dag een overhoop getrokken rotzooitje is). Maar dat zijn slechts kleine dingen het verrijkt je leven ook positief. En het brengt een hoop belevenissen vanuit jou jeugd ook weer terug, kikkerdril zoeken,zwemles en kadotje's voor vaderdag.

het is en blijft uniek elke dag weer zo een klein mensje in je leven. van twijfelaar tot overtuigd positief!
En nog even over de vorige post wij zijn dus ook oudere ouders, niet bewust maar eerder was ons leven er niet klaar voor! met 46 en 38 met 2 kindjes van 5 en bijna 2 hebben we wel besloten dat er geen 3e kindje komt omdat we onze kinderen wel volwassen willen zien worden. en stel dat je vroeg overlijd er nog wel hopelijk een ouder overblijft voor hun om op terug te kunnen vallen als er iets is. Natuurlijk is het koffiedik kijken maar we gaan uit van het positive!

En dat vond ik zo negatief overal gaan ze je dan van die testen en berekeningen opdringen hoeveel kans je wel niet hebt op een down kindje en alle andere negative dingen. wij hebben daar heel stellig

ee op geantwoord en we zijn gezegend met 2 volkomen normale kindjes. aan dat besluit moet je dan ook niet meer twijfelen,stick to the plan....bijstellen kan altijd nog als het er is!

**Geplaatst**: 17-06-18 10:26

Geplaatst: 17-06-18 10:26

Echt heel interessant om iedereens persoonlijke verhalen te lezen!

Als ik nog even advocaat van de duivel mag spelen; ik lees veel verhalen van mensen die twijfelden, toch een kindje kregen en daar heel blij mee zijn (gelukkig!). Maar ik realiseer me ook dat mensen die twijfelden, een kindje kregen en daar wél spijt van hebben dat niet zomaar kunnen delen. Ik ken een dochter uit zo'n gezin. Haar ouders houden van haar, maar er is ook zeker een gevoel dat als ze het over konden doen ze andere keuzes zouden maken. Dat is nogal wat, als je daar als jongvolwassene mee moet dealen.

**Geplaatst**: 17-06-18 10:35

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 17-06-18 10:35

Ik hoor hier ook niet thuis, want geen twijfel: geen polonaise aan mijn lijf.
Ik heb het geduld, de (prioriteit/)tijd, de hormonen en de voorliefde niet voor een kind. Is gewoon niet weggelegd voor mij.

Ik zou ook willen zeggen: bij twijfel niet oversteken. Liever spijt van geen kind, dan spijt van wel een kind. Dat laatste hoor je stiekem steeds vaker “ik dacht dat het zo hoorde” of welke mogelijke reden dan ook maar. Compensatiekinderen (je partner wil wel, jij niet perse, er komt toch maar een kind, want je wilt partner niet kwijt) is helemaal bizar. Het is niet een plant die je in de vensterbank zet...

En uiteindelijk gewoon niet gelukkig zijn met een kind. Dàt is pas echt erg vind ik, vooral voor het kind.

**Geplaatst**: 17-06-18 10:43

Geplaatst: 17-06-18 10:43

Blijheid schreef:
Echt heel interessant om iedereens persoonlijke verhalen te lezen!

Als ik nog even advocaat van de duivel mag spelen; ik lees veel verhalen van mensen die twijfelden, toch een kindje kregen en daar heel blij mee zijn (gelukkig!). Maar ik realiseer me ook dat mensen die twijfelden, een kindje kregen en daar wél spijt van hebben dat niet zomaar kunnen delen. Ik ken een dochter uit zo'n gezin. Haar ouders houden van haar, maar er is ook zeker een gevoel dat als ze het over konden doen ze andere keuzes zouden maken. Dat is nogal wat, als je daar als jongvolwassene mee moet dealen.

Yep, dat is een enorm taboe. Tegenwoordig is er wel wat meer openheid over gelukkig. Maar je hoeft echt nergens aan te komen met "als ik het over kon doen zou ik het hebben gelaten".

**Geplaatst**: 17-06-18 10:44

Geplaatst: 17-06-18 10:44

Ondanks dat ik moeder ben vind ik niet alle kinderen leuk.
Ik heb buurkinderen die ik zoveel mogelijk probeer te ontlopen.
Wat een lawaai en ruziemakende blagen zijn dat.

Zoon is 17 jaar en heeft soms nog puberstuipen.
Maar dat echte puberen vond ik best een ding. Ging bijna aan mezelf twijfelen.

Je kind kan ook een ziekte hebben.
Onze heeft mijn bindweefselziekte.
Kind van mijn zus heeft diabetes1 gekregen op haar 4e.
Dat zijn veel slapeloze nachten. Steeds prikken. Boos kind vanwege hoge waardes, doodmoe kind vanwege lage waardes. Pomp die ingesteld is, maar kind reageert apart op insuline.

Een kind is niet zaligmakend.
Ken genoeg mensen zonder kinderen die een heerlijk leven hebben.

**Geplaatst**: 17-06-18 10:55

Geplaatst: 17-06-18 10:55

Wat een mooi topic met mooie levensverhalen! Moet eerlijk zeggen dat ik zelf nooit heb getwijfeld.
Ik wilde van jongs af aan al geen kinderen. Ik snap ze ook echt niet. Was zelf al geen typisch kind, ik was graag alleen, las veel, was rustig, huilde bijna nooit. Dus dat echte kinderlijke met liedjes en spelletjes en buiten spelen, ik vond en vind dat niks. En je zal daar tot op zekere hoogte toch in mee moeten gaan, met wat het kind wil. En tja, daar heb ik eigenlijk helemaal, absoluut geen zin in.
En ik moet bekennen dat ik de zenuwen krijg als ik aan het hele lichamelijke deel van een kind krijgen denk. Weet ook nog dat ik op een gegeven moment bang was dat ik, ondanks alle voorzorgsmaatregelen, toch zwanger was. Dikke paniek! Ik was toen zo onwijs opgelucht dat het niet zo was. Dat was ook wel een bevestiging dat ik het echt niet wil. Zou het wel leuk vinden als mijn zus ze kreeg en ik kan inmiddels ook wel leuk zijn met kinderen(dat heb ik echt moeten leren wel, via school en uit boeken). Want als je ze echt niet snapt, hebben ze dat zo door. Zou ook graag een tante zijn waar ze graag langskomen. Maar voor mezelf hoeft het allemaal niet. Gelukkig een vriend die het ook echt niet wil, om andere redenen, dat wel. Hij vind dat er inderdaad veel te veel tijd en geld in gaat zitten, wat hij liever voor hobby's, reizen, mooie dingen gebruikt. En daar kan ik mij ook helemaal in vinden.

Mijn zus daarentegen is vanaf jongs af aan echt een oermoeder. Zij wil ook dolgraag kinderen. En dat gun ik haar ook van harte. En zij gunt mij dat ik een leuk kinderloos leven heb. Er is geen goed of fout aan een keuze, al met al maak je die voor jezelf. Maar hoe zou je erin staan als je morgen zwanger werd? Ben je dan blij of niet? Welk gevoel je hebt bij het idee van kinderen krijgen, dat is een goede om naar op zoek te gaan denk ik. Dat zal al veel twijfel wegnemen.

**Geplaatst**: 17-06-18 11:27

Geplaatst: 17-06-18 11:27

Ik kan je het verhaal van twee kanten vertellen. Heel jong getrouwd en binnen 2 jaar moeder van 2 zonen. Niet omdat ik nu zo graag moeder wilde zijn, wel omdat mijn man een sterke kinderwens had.
‘Had’, want hij is kort na de geboorte van de tweede met de jongens in de auto verongelukt.
Het verliezen van je kinderen doet zo ontzettend veel pijn. Dat laat zich niet beschrijven.

Omdat ik nog zo jong was, kon ik als het ware opnieuw beginnen. Ik ben gaan studeren en heb het studentenleven in al z’n facetten beleefd. Na de studie een leuke baan gevonden en een fijne man ontmoet, die nog aan het begin van het volwassen leven stond.
Hij had niet echt een kinderwens, hoewel hij dol is op z’n neefjes. Dus de keuze is als vanzelf gemaakt; wij bleven met z’n tweetjes, er kwam geen gezin.

Inmiddels ruim 25 jaar getrouwd en de 50 gepasseerd. Mijn ouders -met wie ik een sterke band had- zijn overleden en eerlijk gezegd voel ik me vaak alleen. Niet eenzaam (dat is wat anders), maar echt alleen. Er is niets meer op deze wereld waar ik mijn leven voor zou geven, niets is nog belangrijk genoeg. Niemand wiens geluk belangrijker is dan het mijne.
Dat klinkt misschien egoïstisch, maar het voelt vooral leeg / alleen.

Ik denk dat kinderen op een bepaalde manier je ook een doel geven in het leven.

Wetende wat ik nu weet.. had ik een andere keuze gemaakt 25 jaar geleden? Nee, want de pijn die ik gevoeld heb (en soms nog voel) van het niet hebben kunnen beschermen van mijn jongens, is ondraaglijk.
Dat risico durf ik nooit meer aan.

**Geplaatst**: 17-06-18 11:29

Geplaatst: 17-06-18 11:29

Ik reageer hier ook even

Ik heb het altijd heel rationeel benaderd en dat is eigenlijk nooit veranderd. Ik vind mijn leven leuk zoals het is en ik heb zeker ambities.... en een kind is er niet één van. Een kind vult niets aan, ik moet er alleen maar voor inleveren, dus waarom zou ik er aan beginnen?
Bovendien heb ik bij mijn moeder gezien wat het betekent, je geeft in feite je hele leven op. Bij haar speelde dat zeker toen mijn vader overleed, ze heeft met liefde haar hele leven in het teken van mij en mijn zus gezet. Ik ben haar heel dankbaar en ben er ook heel blij mee. Maar ik kan dat niet, ik wil dat niet.

Afgelopen week raakte ik ook met een collega aan de praat hierover. Zij is ongewenst zwanger geraakt, door de pil heen, one night stand. Ze wilde het laten weghalen, maar heeft zich laten ompraten om het toch te houden. Inmiddels zijn we heel wat jaren verder, het kind is nu een jonge volwassene en zij heeft eindelijk haar leven terug.... -O-

Ze zei ook letterlijk "ze zeggen allemaal dat je er zoveel voor terug krijgt, maar ik zou niet weten wat dat is". Natuurlijk houdt ze van haar kind, ze is zeker geen ontaarde moeder. Maar wel een alleenstaande moeder, die nu, ruim 20 jaar later haar leven weer terug heeft.
En natuurlijk hebben de mensen die gezegd hebben te zullen helpen dat ook gedaan, maar toch, laten we het zo stellen, we herkennen een hoop in elkaar. Ze begrijpt ook heel goed dat ik geen kinderwens heb, want eigenlijk had ze die zelf dus ook niet.

**Geplaatst**: 17-06-18 11:41

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 17-06-18 11:41

Jazza wat een vreselijk verhaal zeg, geen woorden voor.

**Geplaatst**: 17-06-18 11:43

Geplaatst: 17-06-18 11:43

Jazza, ik ben er even helemaal stil van.
Wat verschrikkelijk om dat mee te maken Y;(

**Geplaatst**: 17-06-18 12:56

Geplaatst: 17-06-18 12:56

Om antwoord te geven op je vraag: voor de overgang.
Daar zit ook meteen wijsheid in want je hebt dus nog een hele tijd om hierover na te denken. Dat mensen dingen van jou verwachten moet je je niks van aantrekken, al krijg je met 45 nog je eerste kind, dat is toch keuze. Als je keuze weloverwogen maakt kan je er nooit spijt van hebben. En een kind is niet niks, zeker als het niet zo gezond wordt geboren als je hoopt. Sowieso is het een last en een zegen tegelijk. De keuze kan alleen jij maken. Goddank dat er tegenwoordig een keuze is.

**Geplaatst**: 17-06-18 12:58

Geplaatst: 17-06-18 12:58

jazza schreef:
Ik kan je het verhaal van twee kanten vertellen. Heel jong getrouwd en binnen 2 jaar moeder van 2 zonen. Niet omdat ik nu zo graag moeder wilde zijn, wel omdat mijn man een sterke kinderwens had.
‘Had’, want hij is kort na de geboorte van de tweede met de jongens in de auto verongelukt.
Het verliezen van je kinderen doet zo ontzettend veel pijn. Dat laat zich niet beschrijven.

Omdat ik nog zo jong was, kon ik als het ware opnieuw beginnen. Ik ben gaan studeren en heb het studentenleven in al z’n facetten beleefd. Na de studie een leuke baan gevonden en een fijne man ontmoet, die nog aan het begin van het volwassen leven stond.
Hij had niet echt een kinderwens, hoewel hij dol is op z’n neefjes. Dus de keuze is als vanzelf gemaakt; wij bleven met z’n tweetjes, er kwam geen gezin.

Inmiddels ruim 25 jaar getrouwd en de 50 gepasseerd. Mijn ouders -met wie ik een sterke band had- zijn overleden en eerlijk gezegd voel ik me vaak alleen. Niet eenzaam (dat is wat anders), maar echt alleen. Er is niets meer op deze wereld waar ik mijn leven voor zou geven, niets is nog belangrijk genoeg. Niemand wiens geluk belangrijker is dan het mijne.
Dat klinkt misschien egoïstisch, maar het voelt vooral leeg / alleen.

Ik denk dat kinderen op een bepaalde manier je ook een doel geven in het leven.

Wetende wat ik nu weet.. had ik een andere keuze gemaakt 25 jaar geleden? Nee, want de pijn die ik gevoeld heb (en soms nog voel) van het niet hebben kunnen beschermen van mijn jongens, is ondraaglijk.
Dat risico durf ik nooit meer aan.

Wat vreselijk, een onbeschrijflijk leed. Wat moet jij een sterke vrouw zijn.