presentTot mijn 20e zei ik steevast ik wil nooit kinderen. Rond mn 27e dacht ik bij sommige dingen die ik met mijn vriend deed zou dit niet leuk zijn om met een kind te doen? Dit terwijl ik inderdaad na oppassen of visite wel soms echt op kan zijn als je de kinderen moet zien te vermaken. Toch heb ik het gevoel dat als het een kindje van jezelf is het ook anders is en werd ik steeds nieuwsgieriger na hoe een kindje van ons zou zijn.
Na een kraamvisite zei mijn man wat is jouw idee nou eigenlijk? En toen bedachten we zomaar een datum waarop we het wouden gaan proberen. Ik heb wel duidelijk gezegd dat ik geen rammelende eierstokken heb en ook voorbeelden gegeven van hoe ik het niet zou willen (bij 2 die we kennen doet de vrouw veel meer dan de man, de man is alleen met werk bezig). Maar hoewel er geen weg terug is ben ik overtuigd dat mijn man een fantastische vader zal zijn en dat we het samen kunnen.
Ik heb normaal ook heel snel slaap te kort, maar tot nu toe hoor ik wel van iedereen dat dat door je hormonen echt te doen is en mijn man is een avond mens en ik een ochtend mens dus dat wisselt mooi af en ik wil dan ook direct gaan kolven zodat mijn man ook voedingen kan doen.
ik weet verder gewoon niet wat ik er op kan zeggen, want woorden zijn voor zoiets denk ik niet genoeg