Precies een topic voor mij, wou eigenlijk gaan slapen maar kan het verhaal nog wel even uit typen op mijn telefoon.
Toen ik 6 (volgensmij) was, ben ik met mijn vader naar Turkije gegaan. Heen weg was er niks aan de hand maar de terug weg werd de man naast mij enorm misselijk waardoor hij meerdere keren moest overgeven. Ook meerdere keren over mij uiteraard. Sinds die tijd heb ik een angst ontwikkeld waar ik dagelijks mee gehinderd wordt. In de trein, in de bus, met uit gaan, snachts over straat etc. Als iemand al zegt dat hij ziek is, vraag ik meteen; ben je ook misselijk? Als diegene ‘ja’ zegt, krijg ik al hartkloppingen en raak ik volledig in paniek. Zo stom eigenlijk. Ook als iemand te lang hoest ben ik bang dat ze zo beginnen te kotsen.
In therapie durf ik (nog) niet, voor mijn gevoel ben ik er nog niet klaar voor. Mijn vriend kan zich niet zo goed verplaatsen in mij, en dat geeft ook niet want hij weet niet hoe ik mij voel soms.