Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
BlueWorld schreef:Wauw, wat een reacties al... ik ben er even stil van. Fijn dat mensen het herkennen.
Citaat:Bovendien kent onze eigen huisarts het hele verhaal, dat praat gewoon makkelijker. En ik weet ook dat als ik volgende week op de eerste dag dat ze open zijn bel met dit probleem, er onmiddellijk ruim tijd ingepland word. Dat is me het wachten wel waard, hoe vervelend het nu ook even uitkomt.
Citaat:Het probleem met professionele hulp is dat wij eigenlijk allebei niet het idee hebben daar nog wat aan te hebben. Vanaf mijn vroegste jeugd is er hulp geweest, voor ons alle vijf, maar in het beste geval hielp het weinig en in sommige gevallen heeft het de situatie zelfs slechter gemaakt. Medicatie tegen de depressies heeft mijn moeder wel, maar ik vermoed dat ik haar niet kan overhalen naar een psycholoog te gaan. Lotgenotengroep en korrelatie ga ik naar kijken, misschien dat dat iets is. Is toch een andere insteek. Maar bovenal is mijn moeder inmiddels de 70 voorbij en het vechten simpelweg moe.....
Ik hoop dat je goed contact voelt met hen, maar zij hebben het ook niet makkelijk!Citaat:De verhoudingen met de andere kinderen zijn vanuit onze jeugd eveneens behoorlijk verstoord. Bij hun kan ik voor mezelf sowieso niet aankloppen. Daarnaast zijn twee ervan zelf ernstig ziek. Misschien dat ze zouden willen, maar ze kunnen simpelweg niet.
Citaat:En ik woon weliswaar niet bij mijn moeder in huis, maar wel zo goed als naast de deur. Als ik zie dat de hele dag de gordijnen niet open gaan, breekt toch mijn hart......
Citaat:Ik weet eigenlijk niet wat mijn moeder zelf van mij verwacht.... De verhoudingen zijn gewoon zo gegroeid, als je als moeder op een gegeven moment zo machteloos bent en alleen staat is het niet te voorkomen dat je kinderen dat op een gegeven moment zien. En het laatste wat je als kind wilt, is je moeder zien huilen. Misschien is dat toch een eerste stap voor nu, vragen wat ze van mij verwacht. Is het 'alleen' nog aan mij om uit te vinden wat ik wel en niet kan geven.
Dank jullie wel, zo schrijvende weg ontstaat er toch wat helderheid in mijn hoofd.
Edit: om verwarring te voorkomen: De partner die 7 jaar geleden overleed, was niet mijn vader. Mijn vader is al eerder overleden en was een groot onderdeel van de problemen en trauma's
Jester_ schreef:Misschien snap ik het niet omdat onze relatie altijd heel goed was, maar als je moeder zo verdrietig is dan steun je haar toch? Je moeder is verdrietig, haar echtgenoot en nu haar allerbeste maatje is weg.
Tuurlijk is het je moeder, maar die mag toch ook verdrietig zijn? En jullie staan het dichtst bij haar, die vertrouwd ze en daar moet ze haar ei kwijt. Het is toch ook pas gebeurd? Als mijn beste vriendin zou overlijden zou ik ook maanden verdrietig zijn, en dan zou mijn moeder daar ook zijn om mij te steunen, en andersom..
Babootje schreef:Misschien moet je je moeder ook gewoon eens als mens zien en niet als wonderwezen? Misschien zit ze ook gewoon aan de tax wat ze hebben kan. Ik vind jou nogal op jezelf gericht moet ik eerlijk zeggen.
Jester_ schreef:Misschien snap ik het niet omdat onze relatie altijd heel goed was, maar als je moeder zo verdrietig is dan steun je haar toch? Je moeder is verdrietig, haar echtgenoot en nu haar allerbeste maatje is weg.
Tuurlijk is het je moeder, maar die mag toch ook verdrietig zijn? En jullie staan het dichtst bij haar, die vertrouwd ze en daar moet ze haar ei kwijt. Het is toch ook pas gebeurd? Als mijn beste vriendin zou overlijden zou ik ook maanden verdrietig zijn, en dan zou mijn moeder daar ook zijn om mij te steunen, en andersom..