Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-08-17 00:48

Eten, waarom is 't zo lastig?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-08-17 00:48

Ik twijfelde zo of ik dit wel online wilde zetten. Maar ik durf het (nog) niet goed met mijn directe omgeving te bespreken, en hier ken ik bijna niemand persoonlijk wat het zoveel minder eng maakt. So here we go..

Zoals sommigen van jullie weten ben ik blind geraakt door een parasiet in mijn ogen. Alles stortte in, ik kon niks meer zelf en alleen maar voelen.

Nu is het zo dat ik in de eerste klas van de middelbare school geinteresseerd ben geraakt in gezond eten, dieten, sporten etc. Ik had een buikje en die moest weg, vond ik. Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik zal jullie een uitgebreid verhaal besparen, maar uiteindelijk had ik aardig ondergewicht en wilde ik niks ongezonds meer aanraken. Het was een obsessie geworden en ik durfde bijna niets meer te eten. Ik had een stemmetje ontwikkeld die bij alles zei 'nee, daar wordt je dik van. Niet eten. '
Richting eetstoornis dus. Gelukkig hebben mijn ouders me geholpen. Het ging in de twee jaar daarna langzaam beter. Ik kreeg een iets gezonder gewicht, ik leerde mijn stemmetje te negeren en daardoor durfde ik weer te eten en leerde ik weer genieten van iets lekkers. Ik was altijd aardig actief bezig, bewoog veel.

In september 2016 liep ik de parasiet op. Het enige wat ik kon doen, was zitten in een donkere kamer. Niks van beweging of wat dan ook voor mij. Veel beterschapschiocolade, bezoek en verder at ik door met mijn normale eetpatroon. Je kan het wel raden, ik kwam weer wat aan. Toen ik in december 2016 blind werd en mezelf niet meer kon zien werd het er niet veel beter op.
Zo'n 3 maanden geleden begon ik met sporten. Alles voelde flubby en daar kon ik gewoon echt niet tegen. Daar werd ik op mijn eerste dag daar gewogen en gemeten. 178 cm en 60 kg kwam er uit. Voor het eerst in tijden een gezond BMI. Maar ik schrok er zo van. 4/5 kg meer dan voorheen.

Ja en sinds toen.. ik kan mijn stemmetje steeds slechter negeren. Eten is precies op mijn bmr, ik durf niet meer. Ik Sport nu weer 3/4x in de week en rijd weer 3/4x per week paard. Ik weet zo goed dat het niet goed is wat ik doe. Maar weetje, ik voel me zoveel gelukkiger nu ik mijn lichaam kan aanraken en overal spier/niks flubbys voel. Ik heb door dat weegmoment een slecht beeld gecreëerd over hoe ik er toen uitzag. En nu is dat gewoon al veel beter in mijn hoofd, maar ik weet gewoon dat dit niet goed kan zijn. Ik vind het zo stom dat ik niet in de spiegel kan kijken en kan zien hoe ik er nu echt uitziet. In ieder geval lichter dan die 60, dat weet ik heel zeker en dat voelt fijn, maar is niet goed.

Deel 2.. ergens dit jaar gaan ze het hoornvlies van mijn ene oog transplanteren. Ik krijg dan medicatie tegen afstoting. De dokter heeft dan keuze uit ongeveer vijf medicijnen die hij aan mij kan geven of een combi daarvan. Ik weet dat de bijwerking van sowieso een van die medicijnen is dat je dikker wordt. Hier ben ik zo bang voor, bang dat ik die krijg. Bang dat het dan helemaal mis gaat in mijn hoofd en dat het stemmetje gaat overheersen en dat het dan een echte stoornis wordt. Hoe Kan ik uitleggen aan mijn arts dat ik die medicijnen psychisch gewoon niet kan hebben en hij als het zo ver is andere moet kiezen?

Door al het gedoe met mijn ogen moest ik daarvoor vaak naar sociale hulpverleners. Ik vond het totaal geen fijne mensen en daar wil ik echt niet hreen met dit. Daar voel ik me echt niet fijn bij. Mijn ouders zijn heel supportive en helpen met genoeg eten etc, maar over de medicatie zitten zij ook met de handen in het haar.

Verder weet ik niet goed hoe ik het moet uitleggen aan mijn vriendenkring. Ik praat er al niet graag over met mensen die ik ken en zal er dus ook nooit uit het niks over gaan praten. Toch wil ik wel graag dat ze het weten, zodat zij mij ook zouden kunnen helpen.

Het is een lang verhaal. Hopelijk niet te warrig. Het is ook wel aardig laat, maar het onweerde en slapen kan ik dan toch niet.

Ik vond het heel lastig en confronterend om dit op te schrijven. Wellicht hebben jullie ervaringen en/of tips..

**Geplaatst**: 20-08-17 01:11

Re: Eten, waarom is 't zo lastig?

Geplaatst: 20-08-17 01:11

Pfff jeetje, het zit je allemaal niet mee hè.

Het klinkt als een bekend verhaal, het moeite hebben met eten. Zelf rommel ik hier ook mee. Komt bij mij dan wel niet vanuit gewicht maar het presenteerd zich hetzelfde. Het is zo lastig. Wat betreft de medicatie, je zou dit op zijn minst aan kunnen kaarten. Ook wil ik je de tip geven om op zoek te gaan naar een goede psycholoog die bij jou past(als je die nog niet hebt). Dit klinkt als een probleem wat bij de kern aangepakt moet worden. Anders blijft het maar doorslepen, je geeft gelukkig zelf ook aan dat je weet dat dit niet goed is.

Ik hoop dat je je hier doorheen weet te slepen! Mocht je wat kwijt willen staat mijn PB box altijd open.

**Geplaatst**: 20-08-17 08:37

Geplaatst: 20-08-17 08:37

Ik denk dat het goed is om met de arts te bespreken dat je angst hebt om dikker te worden van de medicijnen. Met een beetje geluk denkt de arts met je mee en zijn er misschien wel medicijnen die ook goed werken zonder die bijwerkingen.

Een ander puntje is..als je tijdelijk iets dikker word van die medicijnen? hoe erg is dat als je daarna weer kunt zien? oftewel wat is belangrijker?
Als je iets dikker word kun je het er daarna wel weer af krijgen door gezond te eten en te sporten. Dus heb vertrouwen in jezelf dat mocht dat gebeuren dat het maar een tijdelijk iets is.

Daarnaast ben je erg mager..zelfs 60 kg met 1.78 cm is niet veel.
Kan het zijn dat je door het blind worden je vertrouwen in je lijf kwijt bent geraakt en dat controle over je gewicht hebben een houvast is geworden?

Ik snap dat je niet graag met hulpverleners praat hier over..praten heeft ook niet altijd zin.
Wat denk je zelf dat je nodig hebt?

**Geplaatst**: 20-08-17 08:55

Geplaatst: 20-08-17 08:55

Herkenbaar. Al zolang ik me kan herinneren heb ik een rare relatie met eten, hoewel ik altijd juist aan de bovenkant heb gezeten. Emoties en ongelukkig zijn at ik weg.
Op een bepaald moment is dit omgeslagen. Ik viel door een operatie aan mijn keel spontaan 18 kilo af en ik kreeg zulke positieve reacties dat ik in het jaar erna ruim 40 kilo ben kwijtgeraakt. Ik at nauwelijks. Altijd zeggen dat ik al gegeten had en zo. Ik zat nog steeds boven een gezond gewicht hoor. Ik was daarvoor echt heel dik.

Het moment dat ik compleet gestrest stond te ijsberen in de Albert Heijn omdat ik heel graag een bak tiramisu wilde kopen maar dat voor mij stond voor die periode dat ik wel te veel at (en dat mocht ik niet meer van mijn stemmetje) was het klaar. Ik was zo gefrustreerd met mezelf.
Toen ben ik weer doorgeslagen naar de andere kant $:\$ het is lang niet zo extreem als eerder en over het algemeen ben ik wel tevreden met mezelf maar dat blijft fragiel.
Soms zie ik een foto van mezelf en dan is meteen dat stemmetje er weer.

Ik kan je denk ik aanraden om eens contact op te nemen met een diëtiste. Die kan precies voor je uitrekenen wat je op een dag nodig hebt.
Spieren kunnen voelen hoeft niet slecht te zijn. Net onder BMI ook niet. Niet elk lijf is tenslotte hetzelfde. Als jij zorgt dat je je lichaam genoeg geeft om bij het sporten te ondersteunen is dat prima, ook als je dan vooral gespierd bent.

Wat die medicijnen betreft... Bespreek met je arts dat je moeite hebt met het krijgen van een realistisch lichaamsbeeld. Volgens mij ben je ook nog vrij jong. Je bent echt niet de enige.

En misschien klinkt het gek, maar heb je vriendinnen die jij je herinnert als mooi? Misschien mag je bij hen wel eens voelen? Al voelt dat misschien een beetje gek om te vragen :')

Heel veel succes ermee. Gewoon in discussie blijven met dat stemmetje.

Ohja en wat vervelend dat je je niet gehoord voelde door de hulpverleners. Ik ben er ook een. Soms heb je de klik en soms niet. Je mag in elk geval altijd PB'en

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-08-17 09:12

Geplaatst door de TopicStarter : 20-08-17 09:12

Ja, de ene kant van mijn hoofd weet heus dat het maar tijdelijk is mocht het wel gebeuren. Ik zit ongeveer een jaar aan de medicatie vast. Maar diezelfde kant weet ook dat het dan misgaat aan de andere kant. Dat ik dan gewoon helemaal niet meer wil eten en eindig in een stoornis. Omdat ik zelf bewust ben van wat er aan de hand is gaat het nu nog goed. Ik kan mezelf gewoon dwingen om nog iets te eten. En ik ben bang dat dat dan niet meer lukt.

Er zijn dus in principe medicijnen die deze bijwerking niet hebben. Daarom wil ik het ook graag met de arts bespreken, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet uitleggen. Ben bang dat het gewoon weggewuifd wordt. En hoe ik er over moet beginnen. Gewoon uit het niks?

Wat je zegt klopt idd, want het is zo dat ik bij mijn oude gewicht nog precies een beeld van mezelf kan vormen van hoe ik er toen uitzag. Daar was ik blij mee. Maar dit kan ik niet zien, en dus denk ik veel te overdreven waarschijnlijk. Dat ik veel dikker ben dan in werkelijkheid. Maar ik kan er niks aan doen dat ik dat beeld heb. Dat is er gewoon. En dan, als ik mijn oude gewicht weer heb, tja dan kan ik weer bedenken hoe ik er nou echt uitzag. Snap je? Maar eten is dus sowieso al meerdere jaren een puntje.

Ik weet niet zo goed wat ik wil. Sowieso dat mijn arts er vanaf weet. Eigenlijk ook mijn omgeving, zodat die me ook kunnen helpen. Maar ik weet niet hoe ik het moet gaan vertellen, het is zo'n ingewikkeld verhaal en ik ben vooral bang voor de reacties. Vooral Van die dingen als: o maar bij jou kan er nog makkelijk 20 kg bij of maar je bent al zo mooi en dun. Ik weet niet waarom ik bang ben voor die soorten reacties, want negatief zijn ze niet. Maar toch vind ik ze eng

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-08-17 10:57

Geplaatst door de TopicStarter : 20-08-17 10:57

Tjee Lente dat is ook nogal wat. Jij ook nog succes.
Ging dat omslagpunt helemaal vanzelf, of heb je wel hulp gezocht? Of daarna? Of heb je alles zelf gedaan?

Haha, dat voelen :')

ik zie het al helemaal voor me. Maar eigenlijk vind ik iedereen mooi, alleen mezelf niet als ik dikker ben. Helaas hebben mijn vriendinnen echt totaal geen vergelijkbare lichaamsbouw, maar ik zou het eens kunnen proberen. Ik denk niet eens dat ze me raar aankijken, ze zijn wel wat gewend haha

Ja, die hulpverlening was gewoon niet fijn. Ook vanuit de organisatie waaruit dat werd geregeld. Ik moest daar verplicht heen van de organisatie, omdat zij wel dachten te weten hoe het voor mij was om ineens blind te zijn en hoe zielig ik wel niet was en blablabla. Maar eigenlijk ging het best wel goed met mij, verwerken ging oké en als ik problemen had wilde ik daar liever met mijn vrienden over praten. Maar dat respecteerden die mensen waar ik heen moest niet waardoor die gesprekken het allemaal eigenlijk alleen maar slechter hebben gemaakt.
Ik geloof zeker dat er ook goeie tussenzitten. Alleen hoe vind ik gelijk een goede zodat de ervaring niet nog slechter wordt? Idem voor een dietist.

Jeetje, als ik alles zo lees lijkt het echt alsof ik overal bang voor ben :')

**Geplaatst**: 20-08-17 15:33

Re: Eten, waarom is 't zo lastig?

Geplaatst: 20-08-17 15:33

Wat ook kan helpen: met nadruk goede therapie tegen het stemmetje.
"Leren dat je het kreng kunt negeren" is een nuttige eerste stap - maar negeren is wel werk. Ovebodig werk.
Vaak is zo'n stemmetje de boodschapper van iets anders, zoiets als je ontevredenheid met jezelf, een gevoel dat je niet goed genoeg bent (niet slank genoeg, niet lief genoeg, de eisen kunnen erg uitgebreid zijn, "een hels eisenpakket"). Het kan erg nuttig zijn om dit deel van jou eens goed onder handen te nemen, zodat het duiveltje kan veranderen in een bondgenoot.
(Wat erg scheelt tov constant een vijand in de smiezen houden.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-08-17 20:22

Re: Eten, waarom is 't zo lastig?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-08-17 20:22

Maar hoe doe ik dat? Ik vrees dat het lastig is omdat helemaal weg te krijgen, want ook in mijn goede periodes was het er dus nog. Alleen gewoon in mindere mate Naar wat voor therapeut moet je dan? Een dietist? Een psycholoog? Mijn angst voor dat soort mensen staat in het bericht. Ik wil het graag proberen, heus. Maar hoe vind ik in een keer een goed iemand zodat ik er een keer een goede ervaring aan overhoudt in plaats van weer een slechte?

**Geplaatst**: 20-08-17 21:21

Geplaatst: 20-08-17 21:21

Ja, daar zeg je idd een waar woord: "hoe ter wereld vind ik een goede...?"

Ten eerste: diëtisten zijn er om informatie over eten te geven, zaken als zelfbeeld, 'stemmetjes in je hoofd', en gedoe grenzend aan een eetstoornis valt niet binnen hun takenpakket.

Een psycholoog is dus de betere optie.
Nu dus nog de heikele kwestie: een goede...!

Een belangrijk maar soms ook lastig criterium is jouw gevoel. Het moet klikken, je moet je op je gemak voelen, je gezien weten en gerespecteerd weten.
En ja: dat moet - en dat is een eis aan de professional, NIET aan jou!! Je hebt recht op een vrije keuze en mag en kan weggaan als het niet bevalt. Een recent mislukte 'intake' hoef je niet te melden als je bij de volgende psychologe aan het uittesten bent of het klikt, of je gerespecteerd wordt, etc.

Tja - soms is dit dus al een halve therapie...! Maar de vertrouwensband is belangrijk. (En dus nadrukkelijk niet iets 'dat jij maar moet leren slikken' of dat soort ongein.)

Een 2e tip: zoek iemand die emdr in haar pakket heeft. Emdr werkt erg goed met zelfbeeld. (Er staat wel een goed artikel over emdr op Wikipedia - en nee, emdr is niet alleen geschikt tegen trauma.) En het eindresultaat van emdr is, dat het duiveltje als duiveltje compleet weg is. Het gaat dan niet om een inzicht "dat je dan maar de rest van je leven moet toepassen", maar om de stabiele ervaring dat het duiveltje weg is/ nu een bondgenoot is.

**Geplaatst**: 22-08-17 07:28

Geplaatst: 22-08-17 07:28

Janneke2 schreef:
Ja, daar zeg je idd een waar woord: "hoe ter wereld vind ik een goede...?"

Ten eerste: diëtisten zijn er om informatie over eten te geven, zaken als zelfbeeld, 'stemmetjes in je hoofd', en gedoe grenzend aan een eetstoornis valt niet binnen hun takenpakket.

Zeker wel. 80% van onze opleiding bestaat uit "gedrag" en "gedragsverandering". Maar de meeste dietisten gaan daarna aan het werk om mensen te laten afvallen of iets anders. Het stukje kennis over dit soort dingen wordt niet getraind omdat het minder voorkomt in een praktijk.
Ik zou dus zelf ook niet naar een psycholoog gaan maar beginnen bij een dietist met specialisme op eetstoornissen. Mijn ervaring is dat als je daar start het balletje vanzelf gaat rollen en een psycholoog met ervaring hiering ook vaak binnen handbereik ligt.
Maar kies niet "gewoon" voor de dietist uit de dokterspraktijk oid.
Als je wat verder uit de stad woont kan het lastig zijn. Dan zou ik misschien wel meteen een psycholoog zoeken.

**Geplaatst**: 22-08-17 11:15

Geplaatst: 22-08-17 11:15

secricible schreef:
Janneke2 schreef:
Ja, daar zeg je idd een waar woord: "hoe ter wereld vind ik een goede...?"

Ten eerste: diëtisten zijn er om informatie over eten te geven, zaken als zelfbeeld, 'stemmetjes in je hoofd', en gedoe grenzend aan een eetstoornis valt niet binnen hun takenpakket.

Zeker wel. 80% van onze opleiding bestaat uit "gedrag" en "gedragsverandering".

...begrijp ik, dat jij dietiste bent?

Citaat:
Maar de meeste dietisten gaan daarna aan het werk om mensen te laten afvallen of iets anders. (...)

Wat mij verwart is dit.
Dat 'afvallen' een gedragsverandering 'is', geloof ik grif.
Troosteten zou je ook nog gedrag kunnen noemen - maar zodra je dus 'stopt met troosteten' komt het verdriet of wat dan ook opzetten.
Dat verdriet etc etc etc is geen gedrag.
'Stemmetjes leren negeren' kun je wel gedrag noemen, maar zo te lezen weinig zinvol.
En knoerthard zijn voor jezelf (meaning: veel sporten en weinig eten) zou je ook nog wel gedrag kunnen noemen, maar de drijvende, achterliggende emoties lijken mij de hoofdzaak. (Not to mention het calvinisme dat in de Nederlandse rivierklei zit: jezelf afkraken, je bent nooit goed genoeg, plezier is slecht, je bent pas goed als je je te pletter werkt etc etc.)

Citaat:
Ik zou dus zelf (...) maar beginnen bij een dietist met specialisme op eetstoornissen. Mijn ervaring is dat als je daar start het balletje vanzelf gaat rollen en een psycholoog met ervaring hiering ook vaak binnen handbereik ligt.
Maar kies niet "gewoon" voor de dietist uit de dokterspraktijk oid.

Een goed gespecialiseerd iemand kan uiteraard erg zinnig zijn.

**Geplaatst**: 22-08-17 11:59

Re: Eten, waarom is 't zo lastig?

Geplaatst: 22-08-17 11:59

Goh meid, wat een lastige situatie maar ik vind je ongelooflijk moedig door de manier waarop jij alles bekijkt en er zo open over praat!

Mij lijkt dat je zo spoedig mogelijk je bezorgdheid omtrent het verdikken van de medicatie aan je specialist moet voorleggen. Heel misschien maak je je zorgen om niets. Wie weet kan hij(/zij) je gerust stellen door te zeggen dat er andere medicijnen bestaan. Nu dénk je dat. Maar indien je dit nou weet, hoef je je daar toch geen zorgen meer om te maken?
Of geeft de arts je info waardoor je toch een soort van geruststelling vindt. Ik zeg maar wat, dat je bv 5 kg bijkomt omdat je lichaam meer water vast houdt maar dat dat spontaan weer weg gaat wanneer je met de medicatie stopt ...

Nu los van wat ik hierboven suggereer dat er een blok van je schouders kan vallen wanneer je exact weet wàt er je te wachten staat, neemt dat dé kern van de zaak niet weg, nl dat je toch een issue met verdikken hebt. Daarvoor zou het een goede begeleiding door een fijne psycholoog wel wat kunnen helpen.

Ik wens je nog veel sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 22-08-17 13:07

Geplaatst: 22-08-17 13:07

In de hoop dat je het goed begrijpt (ik kan niet zo mooi quoten als jij haha)
Ja, ik ben diëtist. In een heel ander vakgebied overigens, vandaar dat ik hier niet inhoudelijk gereageerd heb. Iets met bij je leest blijven

Gedrag moet je groter zien, niet alleen letterlijk wat je doet. Maar ook hoe je om gaat met emoties, je eigen zelfbeeld en alles daar omheen valt in die noemer onder gedrag. "verdriet" is geen gedrag. Maar wel "hoe ga je om met je verdriet" "je verdriet accepteren" enz.
Het heeft als dietist niet zoveel zin om iemand alleen te vertellen dat hij die reep chocolade niet mag eten als je iemand wilt helpen met afvallen. Een (goede) diëtist is juist iemand die met jou kan uitzoeken waarom je die reep chocolade pakt terwijl je zegt af te willen vallen. Waarom je toch grijpt naar troosteten. En wat je beter kan doen als dat.
Mijn ervaring is dat zodra dat gaat om je emoties rondom eten veel psychologen er eigenlijk niet heel ver mee komen, omdat ze het inhoudelijke gedeelte missen. Juist een gespecialiseerd dietist op het gebied van eetstoornissen kan die brug slaan tussen het psychologische gedeelte en het stukje kennis wat nodig is rondom voeding op dit gebied. En een (nogmaals: goede) dietist weet ook wanneer het teveel psyche is en kan dan adviseren naar een psycholoog te gaan en juist de psycholoog bij te staan rondom het inhoudelijke.

Ik zeg bewust: een goede. Veel diëtisten zijn minder goed op dit psychologische stukje. Inclusief mezelf overigens, daarom ben ik ook uit het "gewichtsbeheersing" stukje gebleven en me gaan richten om ouderen e.d. Meer kennis, minder psyche over het algemeen. Maar er is echt heel veel kaf tussen het koren.