Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
RelarDevi schreef:Ik denk dat je om het echt los te laten, je alle contact zal moeten verbreken met je ex.
CalipsoLover schreef:Maar contact verbreken lijkt me dan ook weer zo drastisch overdreven
Aangezien we nog altijd heel goed bevriend zijn, ik nog altijd kamp met een depressie en hier met niemand buiten hem over kan praten, en dit ook gewoon grof vind. Dan lijkt het alsof ik hem even nodig had als schouder om op te huilen en hem nu in 123 vervang voor iemand anders. Lijkt mij nogal gemeen, en zo ben ik ook totaal niet...
Booooo schreef:CalipsoLover schreef:Maar contact verbreken lijkt me dan ook weer zo drastisch overdreven
Aangezien we nog altijd heel goed bevriend zijn, ik nog altijd kamp met een depressie en hier met niemand buiten hem over kan praten, en dit ook gewoon grof vind. Dan lijkt het alsof ik hem even nodig had als schouder om op te huilen en hem nu in 123 vervang voor iemand anders. Lijkt mij nogal gemeen, en zo ben ik ook totaal niet...
Gemeen? Hij is degene die gemeen is...
Denk dat je 2 opties hebt, contact houden met je ex en je in een nog dieper dal laten trekken, en uitmaken met je huidige vriend, arme jongen.. Weet hij uberhaupt van jullie contact?
2e optie, contact met je ex verbreken en een toekomst opbouwen met je huidige vriend...
Of optie 3, helemaal geen vriend als je er niet aan toe bent.
liekec schreef:Sowieso wat je ook doet met je huidige vriend, contact verbreken met je ex. Je zit nog veelste veel vast aan hem. Ik vind het echt niet normaal/goed dat je er kapot van bent dat ie met andere date na dat jullie meer dan een jaar uit elkaar zijn (als ik de tijdlijn een beetje goed gevolgd heb in je verhaal). Dat geeft echt wel aan dat je er nog teveel aan vast zit. Als je het contact verbreekt is het voor jezelf veel makkelijker omdat je niet constant aan hem herinnerd wordt (spreek uit ervaring). Mocht je helemaal over hem heenkomen kan je altijd nog contact opnemen, maar je moet wel eerst losweken van hem. Hij zal dit ook wel moeten snappen als je dit aan hem uitlegt, zeker als je aangeeft dat dit voor jou het beste is (of je het iig wilt proberen). Lastige situatie wel! Ben je wel open naar je huidige vriend hierover?
Storm schreef:Ach meisje, wat maak jij het jezelf lastig. Niet bewust, maar toch.
Je eerste liefde vergeet je inderdaad nooit meer. Ikzelf denk er ook nog regelmatig aan, en ook waarom het uit ging enz. En ik ben nota bene 41 jaar.
Maar je moet voor nu het contact verbreken, anders kun jij niet eerlijk met een nieuwe liefde beginnen.
Maar het kan best tijdelijk zijn, over een tijd kun je best weer een klein beetje contact opnemen, weer toevoegen op Facebook ofzo.
CalipsoLover schreef:(...)
Toen ik 16 was leerde ik hem kennen, mijn eerste grote liefde. Ontzettend verliefd en gelukkig. Maar aan alles komt een einde, bij ons na een dik jaar. Nu ondertussen bijna een jaar verder, en ik kan het precies nog altijd niet lossen. Na onze break nog enkele keren geprobeerd maar leek maar niet te werken, er was altijd wel iets.
Ik heb er enorm veel liefdesverdriet aan overgehouden, na een tijdje ook (en door nog andere dingen) in een depressie gesukkeld.
We zijn altijd contact blijven houden, tot op de dag van vandaag. Hij was er als ik niemand anders had, hij was er als ik een schouder nodig had, hij was er, door dik en dun. Ken je dat tekstje, 'He feels like home', dat is hoe ik mijn gevoel het best kan beschrijven bij hem. Iets waar ik soms enorme heimwee naar heb.
(....)
Mijn familie en vrienden hebben hem niet zo graag, zeker omdat hij mij enorm gekwetst heeft. Ze steken het ook een beetje op hem dat ik in een depressie zit. Wat ook wel zo is, maar uiteindelijk was hij degene met wie ik er ook over praatte als ik me slecht voelde. Ik ben hem daarvoor ook heel dankbaar.
Maar we maakte nog altijd veel ruzie, ook in onze gewone vriendschap. Elkaar beschuldigen van waarom het fout is gegaan. "jij hebt dit gedaan" "maar jij hebt dat gedaan"... Ik voelde vooral frustratie en boosheid naar hem toe. Boos dat hij me zo gekwetst had en ik er de dupe van was geworden, meer dan hij dat was.
(...)
Ondertussen kwam ik er wel achter dat hij niet echt veel dates had, maar dit eerder zei om ervoor te zorgen dat ik afstand begon te nemen omdat ik zo ongelukkig was, en ook grotendeels door hem.
(....)
En elke date werd leuker en leuker, maar ik deed het wel rustig aan (Pas na 5-6 dates gekust) Hij wist hiervan, reageerde heftig, maar niet zo heftig als ik had verwacht. Hij dacht dat ik dit deed zodat ik hem kon vergeten. Ik ontkende dit en zei dat ik deze persoon ook oprecht leuk vond. Wat ook zo was.
(....)
Kan iemand mij helpen?
Janneke2 schreef:CalipsoLover schreef:(...)
Toen ik 16 was leerde ik hem kennen, mijn eerste grote liefde. Ontzettend verliefd en gelukkig. Maar aan alles komt een einde, bij ons na een dik jaar. Nu ondertussen bijna een jaar verder, en ik kan het precies nog altijd niet lossen. Na onze break nog enkele keren geprobeerd maar leek maar niet te werken, er was altijd wel iets.
Ik heb er enorm veel liefdesverdriet aan overgehouden, na een tijdje ook (en door nog andere dingen) in een depressie gesukkeld.
We zijn altijd contact blijven houden, tot op de dag van vandaag. Hij was er als ik niemand anders had, hij was er als ik een schouder nodig had, hij was er, door dik en dun. Ken je dat tekstje, 'He feels like home', dat is hoe ik mijn gevoel het best kan beschrijven bij hem. Iets waar ik soms enorme heimwee naar heb.
(....)
Mijn familie en vrienden hebben hem niet zo graag, zeker omdat hij mij enorm gekwetst heeft. Ze steken het ook een beetje op hem dat ik in een depressie zit. Wat ook wel zo is, maar uiteindelijk was hij degene met wie ik er ook over praatte als ik me slecht voelde. Ik ben hem daarvoor ook heel dankbaar.
Maar we maakte nog altijd veel ruzie, ook in onze gewone vriendschap. Elkaar beschuldigen van waarom het fout is gegaan. "jij hebt dit gedaan" "maar jij hebt dat gedaan"... Ik voelde vooral frustratie en boosheid naar hem toe. Boos dat hij me zo gekwetst had en ik er de dupe van was geworden, meer dan hij dat was.
(...)
Ondertussen kwam ik er wel achter dat hij niet echt veel dates had, maar dit eerder zei om ervoor te zorgen dat ik afstand begon te nemen omdat ik zo ongelukkig was, en ook grotendeels door hem.
(....)
En elke date werd leuker en leuker, maar ik deed het wel rustig aan (Pas na 5-6 dates gekust) Hij wist hiervan, reageerde heftig, maar niet zo heftig als ik had verwacht. Hij dacht dat ik dit deed zodat ik hem kon vergeten. Ik ontkende dit en zei dat ik deze persoon ook oprecht leuk vond. Wat ook zo was.
(....)
Kan iemand mij helpen?
1) "Dit ligt niet aan jou", als in 'ik kan hem niet loslaten', hij doet zijn best om het centrum van jouw leven te zijn.
Methoden: 'aantrekken afstoten' 'verdriet doen en troosten'.
...mijn advies zou idd ook zijn: zet hem uit je leven.
2) Persoonlijk geloof ik niet in zijn nobele bedoelingen 'laat ik veel daten, dat is het beste voor mijn ex'.
Ik denk dat het web dat hij wenst te spinnen tijd kost.
3) Koester je boosheid!
"Woede is de kracht tot verandering". Een uiterst nuttige emotie.
4) Iedere vriend / partner hoort gespitst te zijn op jouw welzijn. (Ik ben niet het centrum van Klaas' zijn leven, maar hij zorgt goed voor mij- en ik voor hem.)
En ik hou niet van terugkerende ruzies en verwijten.
Los het op (= maak goede afspraken), gil een keer samen en ga verder.
Of in dit geval: zet er een punt achter. (Vasthouden aan oude emoties: arreboe! Als hij jouw gevoel niet ruiterlijk erkent, ook al voelt hij het anders: benen maken!!)
5) Very typical: jouw date wordt door hem niet gezien voor wat het is (jij date iemand)
neehee - het is hoepla indirecte communicatie met hem. (Wist je nog niet, uiteraard , maar hij zal het wel even haarfijn uitleggen! Uiteraard weet hij "beter" dan jij hoe jij en jouw leven in elkaar steken...)
Sterkte!
Dit soort kluwens met klitten kunnen lastig te ontwarren zijn!!
CalipsoLover schreef:Maar contact verbreken lijkt me dan ook weer zo drastisch overdreven
Aangezien we nog altijd heel goed bevriend zijn, ik nog altijd kamp met een depressie en hier met niemand buiten hem over kan praten, en dit ook gewoon grof vind. Dan lijkt het alsof ik hem even nodig had als schouder om op te huilen en hem nu in 123 vervang voor iemand anders. Lijkt mij nogal gemeen, en zo ben ik ook totaal niet...