Als je kind niet meer wil leven

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

 
 
Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Als je kind niet meer wil leven

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 12:46

Ivm de privacy van mijn gezin plaats ik dit topic met een goedgekeurd schaduw account.
Bij herkenning van mij en/of mijn gezin verzoek ik je om het niet openbaar te maken.
Ik ga er van uit dat het vanzelfsprekend is dat er met respect mee omgegaan wordt.

Dit account heb ik een aantal maanden geleden al aangevraagd maar ik heb er tot op heden niets mee gedaan.
Inmiddels ben ik er toch aan toe om dit te plaatsen omdat de emotionele achtbaan enorm belastend is.
Hier op bokt lees ik regelmatig topics van mensen die suïcidaal zijn , ik probeer het te begrijpen en ik zoek naar herkenning waarom mijn zoon met het zelfde zit.

Mijn zoon heeft veel meegemaakt. In de steek gelaten door zijn vader, mishandeld door zijn stiefvader, weer een nieuw gezin wat ook niet bepaald standaard is.. Daar komt zijn stoornis ook nog bij kijken wat het niet eenvoudiger maakt. Hij lijkt enorm op zijn vader, zowel uiterlijk als innerlijk.

Mijn zoon is enorm passief, zit alleen maar op zijn kamer te computeren, wil de deur niet uit, wil niet onder de mensen komen, persoonlijke hygiene komt niet voor in zijn woordenboek. Het is dat ik zo nu en dan opdracht geef dat hij schone kleding aan moet of moet gaan douchen, anders deed hij dat nooit. Eten is iets om niet om te vallen. verder maakt het hem totaal niets uit wat hij eet of hoe hij er bij loopt.
Om hem iets te laten doen kost enorm veel moeite en helaas ook ergernis.

Een half jaar geleden waren wij weer eens boos op hem omdat hij weer alles aan zijn laars gelapt had. Die zelfde nacht stond in eens zijn vriendinnetje met haar moeder hier aan de deur omdat mijn zoon zelfmoord wilde plegen. Ik wist van niets. de volgende morgen heb ik direct contact opgenomen met de psych waar hij de volgende dag direct terecht kon. Medicatie gekregen en weer naar huis. Medicatie nam hij eerst wel maar hij voelde zich na een paar weken wel goed blijkbaar en die bijwerkingen waren niet heel fijn dus is hij er maar mee opgehouden. Ik wist van niets.. Toen ik hem vroeg hoeveel pillen hij nog had kwam ik er achter dat hij ze niet meer nam.
Lang verhaal kort gemaakt.
Zolang wij niets van hem vragen en/of verlangen dan gaat het blijkbaar goed. Maar zodra hij iets moet doen wat hij niet leuk vind begint hij direct weer met het zelfmoord gebeuren. En die drempel wordt steeds lager!

Gisteren heb ik weer van hem gevraagd even de keuken op te ruimen, was niet veel werk! Maar daar had hij geen zin in. Ik ben daar wel geïrriteerd van geraakt want hij had de hele dag in zijn bed gelegen en wij waren de hele dag druk geweest. Ik heb hem gezegd dat het wel normaal is dat we allemaal iets doen in huis. Ik was zijn kleding ook en dat gebeurt alleen als ik het weer eens na een een maand uit zijn kamer haal want anders gebeurt er helemaal niks! Het maakt hem namelijk totaal niets uit dat hij stinkt en in vieze kleding loopt.
Vanmorgen heeft hij zich weer "verslapen" dus ben ik weer op hem gaan mopperen. Ik heb hem laten aankleden en nadat ik een appje van zijn vriendinnetje heb gehad dat hij weer met zelfmoord gedachtes bij haar kwam heb ik hem achter zijn vodden aan gezeten en hem naar school gebracht.
Psych gebeld, school op de hoogte gebracht.

Het is echt een verschrikkelijke emotionele achtbaan. Ik weet niet meer wat ik hier mee aan moet. Inmiddels is hij 18 jaar (wat hij eerst al niet van plan was om te worden).
Het liefst gaf ik hem een draai om zijn oren dat hij maar eens even gewoon moet doen wat van hem gevraagd/verlangd wordt!! Aan de andere kant wil ik hem natuurlijk niet het zetje geven dat hij toch een keer een echte poging gaat doen om er een eind aan te maken..
Mijn zoon wil niet zeggen waar dit allemaal vandaan komt.
Hij wilde eerst voor de trein springen maar ik geloof dat hij door heeft dat het niet een zacht einde is. Hij zou nu op zoek zijn een "zachter manier". Zijn vader heeft ook een keer poging gedaan toen ik bij hem weg ging. De poging was serieus te noemen alleen is hij gevonden door omstanders wat hem "gered" heeft.

Ik weet dat er meer ouders zijn die hier mee zitten.. k hoop er mee in contact te komen.

Moderatoropmerking op pagina 6:
Moderatoropmerking:
Ik wil eventjes inspringen met een kleine herinnering om respectvol te zijn en te blijven tegen elkaar. Het is niet de bedoeling om elkaar met de vinger te wijzen of te blijven doorgaan op een misschien wat ongelukkige woordkeus uit de OP. Deze situatie is volgens mij al moeilijk en ernstig genoeg zonder elkaar nog te gaan veroordelen.
Verder wel mijn complimenten voor het algemene verloop van het topic!
Laatst bijgewerkt door Duhelo op 02-05-17 09:21, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: moderatoropmerking toegevoegd



Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 12:58

Thenexttry schreef:
lieve TS

Heftig dat je als moeder met je handen in het haar zit.
Het beste wat je denk ik kan doen is naast de psych kijken of er een opname of intensievere therapie mogelijk is.

Jij kan hem hier niet bij helpen omdat hij waarschijnlijk meester is in het manipuleren, zowel bewust als onbewust.
Jij hebt ( wat te begrijpen is ) moeite om hem te pushen bepaalde dingen te doen uit angst dat dit voor hem de druppel is en ook daar ga jij hem niet mee helpen.

Zoek meer/andere etc hulp voor hem, maar ook voor jezelf want zo'n situatie ga je zelf ook aan onderdoor.

Heel erg veel sterkte.


Dit klopt volledig!
Ik heb net onze psychiater gesproken. Hij zegt dat dit erg belastend is voor de ouders.
We hebben 90% kans dat het mis gaat zei hij, en 10% dat het goed gaat. Mijn zoon is net 18 dus een verplichte opname kan helaas niet. Morgen moeten we bij de psych komen, dan zal hij mij adviezen geven hoe ik hem kan sturen in e richting die wij willen.

Vragen wat hij wil hebben wij al heel vaak gedaan. Mijn zoon weet niets, hij is leeg en weet niet wat hij wil.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 13:06

Wesco schreef:
Wat een lastig verhaal. Het lijkt mij moeilijk als je kind zo ziek is.

Wat voor een stoornis heeft je kind? Dat is wel van belang van belang voor de verdere aanpak die je er op los kan laten.

Ik zou als ouder als eerste een goed gesprek aangaan om te kijken wat het probleem is.
En mocht het nodig zijn hem mee sleuren naar de huisarts voor een doorverwijzing naar een psychiater die ook bekend is met zijn stoornis.

Ik mis in dit verhaal wat voor een dagbesteding je zoon heeft? Gaat hij nog naar school of werkt hij? Of zit hij echt hele dagen thuis op zijn kamer? Een dagritme is echt belangrijk hoe lastig het ook kan zijn om daar aan vast te houden.

Dit ritme wat hij nou heeft is niet bevoordelijk voor zijn psychische toestand.

Ik vind het voor jullie ook vreselijk dat hij dreigt met zelfmoord want dan durf je op een gegeven moment hem niet meer aan te spreken op zijn gedrag.


Mijn zoon heeft een ernstige contactstoornis, en autist.
Hij komt bij de psychiater.
Hij zit op school maar spijbelt vaak en veel. Hij zegt dat het hem niet lukt.
Als hij niet op school is zit hij op zijn kamer achter de laptop.
Een enkele keer is hij heel spontaan en gezellig en maakt hij het een praatje. Het is ook een lief kind verder.

Dat hij manipuleert ben ik mij zeker bewust van.
Alleen als je kind al daadwerkelijk plannen heeft en de plek en tijd heeft uitgezocht inclusief de plek waar hij moet gaan staan voor een geslaagde poging ... ik kan je vertellen dat je dan wel voorzichtig wordt om hem een draai om zijn oren te geven amen met een enorme holpieper.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 13:19

als ik wil dat mijn zoon de keuken opruimt dan gaat dat ook gewoon gebeuren dus hij komt er niet onder uit. het manipuleren komt daarna, dus niet op het moment dat ik het verlang van hem.

Dat er problemen zijn en dat er dingen verkeerd zijn gegaan is wel duidelijk. Is hij het de depressie of weet hij alles zo goed te manipuleren?

Neem van mij aan, als je aan de zijlijn staat is het veel makkelijker dan wanneer het je zelf overkomt en het om je eigen kind gaat.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 13:55

Ellebel123 schreef:
Wat naar voor je TS, en ook voor je zoon.

Heb je met je zoon overlegt of hij ook in therapie wil? Ik kan me namelijk voorstellen dat hij zich daar ook niet fijn bij voeld. Vraag of hij hulp wil, inplaats van hem verplichtingen op te leggen zoals pillen of therapieën.

Bied hem afentoe iets aan, gewoon iets simpels, zoals een cola. Dit klinkt misschien als een slecht idee, maar je geeft hem dan ook de gelegenheid om na te denken over het feit dat niet iedereen alles maar van hem wil. Dat kan heel rustgevend werken inplaats van alleen maar negatief te zijn en bevelend, zoals "Ruim nu je kamer op", "Doe de afwas". Leg het meer neer als "Wil je alsjeblieft de afwas even doen?, want ik heb het nogal druk". en geef hem daarna een complimentje of laat hem juist met rust als hij dat fijner vind.

Want ik denk dat hij zich niet begrepen voelt door andere en alleen maar het negatiefe in een mens ziet.
Werk ook aan je eigen houding tegenover hem, dat is moeilijk maar helpt beslist.


Dat is precies wat ik al doe ;) alleen als hij zegt daar geen zin in te hebben benoem ik wel dat ik ook zo vaak geen zin heb om zijn was uit zijn kamer te halen omdat hij dat niet doet en toch zo nu en dan schone kleding aan moet. Misschien niet heel tactisch maar ik ben ook een mens!
Psychiater en medicatie is allemaal met zijn instemming dus niet "moeten"

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 14:17

inmiddels is hij weer thuis. Zijn vriendinnetje appte mij dat hij niet in de klas zit. Hij is dus gewoon weer naar huis gegaan.
Hij hangt nu op de bank met zijn playstation en heeft een kop thee van mij gehad.
Hij zegt dat hij een nieuw rooster heeft en al vrij is.
Hij wil mij niet zijn begintijd geven zodat ik hem kan helpen herinneren dat hij uit bed moet "want dan ga ik naar school" is zijn antwoord met een grote smile op zijn gezicht. Ik heb hem gevraagd wat hij dan wil, dat weet hij niet. Hij helpt graag op school, dingen uitleggen aan anderen vindt hij erg leuk. Hij helpt ook graag met openlagen etc.

Overigens doet hij een ICT opleiding. Hij moet dus ook veel op zijn laptop zitten.
Hij gaat zelf voor NIETS de deur uit.

Ik ben zelf sinds zijn vriendinnetje nachts aan de deur stond thuis. De eerste periode heb ik hem steeds naar en van school gebracht. Eind december en ik zelf overspannen geraakt en zit nu nog thuis. Ik kom twee dagen per week op het werk en ben boventallig. Ik mag zelf weten wanneer en hoe lang. Ik mag nog niet werken van de bedrijfsarts en mijn leidinggevende.
Ik heb zelf gesprekken met iemand van het GGZ en nu dus ook met de psych van mijn zoon.
Ik moet zeggen dat de hulpverlening voor ouders die hier mee te maken krijgen echt verschrikkelijk belabberd is!! Alles moet je zelf doen en zelf regelen.
twee weken geleden was er een zelfdoding op het punt waar mijn zoon het ook van plan was te gaan doen. Ik moest op dat moment net de deur uit naar de bedrijfsarts maar kon mijn zoon niet bereiken. Je wil niet weten hoe machteloos je dan staat als ouder zijnde..


Zoals jullie hier ook merken zijn de gedachtes over suïcidale en depressieve mensen verschillend. Als ouder/naaste zijnde is dat enorm lastig. Het is een verschrikkelijke tweestrijd!

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 14:26

Bizzybijtje schreef:
Ik sluit me aan bij AnnaB. Jij moet zorgen dat hij hulp krijgt. Uitspraken als "het liefst een draai om zijn oren geven" vind ik echt, echt, echt niet kunnen. Alsof ie zich voor zijn lol zo op stelt? Schroom niet om direct de crisisdienst te bellen wanneer hij weer een poging doet. Er moet gewoon echt iets veranderen. Ik vermoed dat (tijdelijke) opname hier echt wel gepast is, het is ontzettend complexe problematiek en zoals het nu gaat gaat het ook niet natuurlijk. Voor hem niet, maar ook voor jou niet. Schakel dus aub de juiste hulp in en steun hem.



Ik hoop dat jullie nooit een kind krijgen die dit hebben.. Natuurlijk geef ik hem geen draai om zijn oren. Het is machteloosheid. Ik kan je verzekeren dat je je als ouder zijnde echt machteloos voelt als je in zo'n emotionele achtbaan terecht komt. De dagelijkse angst, bij ieder geluidje s'nachts wakker worden en luisteren of hij niet het huis uit glipt (wat hij al eens gedaan heeft) omdat er iets was voorgevallen. Wij wonen vlak bij het spoor, weetje hoe mijn hart te keer gaat als ik een trein hoor toeteren? Is het dan zo vreemd dat je je als ouder zijnde na een half jaar onzekerheid ook een keer verschrikkelijk machteloos voelt? En ja, ik krijg dan die gedachte! Ik ben ook maar een mens. Hij mag wel roepen dood te willen maar ik mag niet roepen dat ik hem het liefst een draai om zijn oren zou geven in de hoop dat hij wakker wordt?

Morgen gaan we naar de psych, daar gaan we bekijken wat het beste is voor hem.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 14:31

Rocamor schreef:
mierkuhh schreef:
Ik heb ditzelfde gevecht met mijn ouders gehad een aantal jaar geleden. Van wat ik me kan herinneren van de gevoelens die ik had voelde ik me voornamelijk onbegrepen, en waren mijn ouders te hard op zoek naar een oplossing, maar waren ze dat meer voor zichzelf dan voor mij. Er stond zo'n ontzettende druk achter, en dat demotiveerde mij alleen maar uiteindelijk.

Ik kwam zelf ook liever niet meer uit bed, meldde mezelf vaak ziek van school en zei dat ik mezelf "niet lekker" voelde, maar kon wél leuke dingen met vrienden doen. Op een gegeven moment hebben mijn ouders mij dan ook compleet losgelaten, gezegd dat als het niet ging veranderen dat ik maar beter op zoek kon gaan naar een andere plek. Voor mij heeft dat gewerkt, want de veiligheid die ik thuis had, had ik nergens anders. Heb een flinke schop onder mijn kont gekregen en ben langzaamaan alles op gaan pakken, mijn ouders hebben zichzelf wel zo open gesteld dat áls ik wilde praten dat dat altijd kon. Maar ze hielden zich niet meer verantwoordelijk voor wat ik verder met mijn leven deed.

Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar misschien is het fijn om een soortgelijk verhaal van de andere kant te horen.


Herkenbaar, maar dan vanuit de kant van de moeder (die een vriendin van me is). Ook zij heeft haar kind, met pijn in het hart, losgelaten. En ineens kan het kind in kwestie wel werken, wel het bed uitkomen, wel de kamer opruimen. Maar er is wel degelijk een mogelijkheid om naar huis te komen. Kind is altijd welkom.

Heb je zelf ook goede hulp TS? het is niet mis, waar je tegenaan loopt. Ik neem aan dat het jou ook niet in de koude kleren is gaan zitten dat hij mishandeld werd door zijn stiefvader of dat zijn biologische vader een zelfmoordpoging heeft ondernomen. Als ik mijn vriendin zie, in een spagaat. Tussen mensen die zeggen dat kind een draai om zijn oren verdient / een skup onder zijn hol en tussen mensen die aangeven dat ze niet hard genoeg haar best doet om voor kindlief een veilig thuis te creeren. Linksom of rechtsom, iedereen heeft zo zijn of haar mening en in teveel gevallen zijn oordeel klaar.

Ik heb helaas geen passend antwoord voor je. Wil je wel een hart onder de riem steken. Ik heb gezien hoe mijn vriendin eronder lijdt / leed. Te vergelijken met een echt depressief persoon? Geen idee, anders, maar ook zwaar en uitzichtloos.


dat is het precies . Je weet niet waar je goed aan doet.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 14:34

Rocamor schreef:
TS, nog een vraag. Gebruikt jouw zoon ook verdovende middelen?


nee

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Re: Als je kind niet meer wil leven

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 14:38

Verslaafd is hij zeker.

Ik heb hem lang geleden zijn telefoon en tablet in genomen omdat hij te veel aan het gamen was, dat resulteerde in dat hij mijn mobiel had verstopt en ik het na 3 dagen in eens terug vond. Heel toevallig had hij op die dag zijn telefoon terug gekregen.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 14:58

GUSTIxBILL schreef:
Van zolang ik mij herhinner heb ik al mijn depresieve momenten. Ook zo erg als jou zoon. Bij mij door een zwaar agresieve biologische vader waar mijn mama van gevlucht is. Maar ben dit nooit vergeten, nu nog heb ik de nachtmerries.

Thuis in het huishouden helpen? Vergeet het maar.
Kamer opruimen? Wat is dat?
Respect tonen naar mijn ouders ? No way (ookal heb ik nu alleen maar diep respect dat ze me nooit opgegeven hebben)

Op mijn 15e begonnen met automutilatie, wensen dat ik nooit meer wakker zou worden, ...

Op mijn 16e een gedwongen crisisopname gevolgd door een langdurige opname waar ik (met toestemming van mijn ouders) na 3 weken vertrokken was. Ik was een heel ander kind. Ik voelde me anders. Ik voelde me opgelaten. Maar in deze crisis opname had ik rust gevonden. Regelmaat, zonder dwang (ookal moesten we ons programme afwerken, er werd gecommuniceerd en gekeken naar oplossingen en alternatieven die werkten. Dus ookal moest het, de dwang voelde ik niet).
Tot na een half jaar thuis te zijn. Toen ongewild op de anti-depresiva, ook gewoon meegestopt toen ik erachter kwam wegens de bijwerkingen (ik voelde letterlijk niks meer).

Was ondertussen jaar of 18.
Heb toen 4jaar ruzie, problemen, gezeik gehad op school, thuis, maar nooit met mijn vrienden of ik moest ze weg duwen.

Tot ik 21 was en zelf na een relatiebreuk door had hoe diep ik eigenlijk zat.
Dus weer naar een crisis opname, en na 4 weken was ik weer de rust zelve. Precies alsof er niks was. Tot ik 2 weken thuis zat. En weer ging het mis.

En juist op dat moment was hier in belgie in de krant een intervieuw over asster in sint-truiden. Zij werkten zowel met de tieners als met de ouders. Niet alleen met de tieners. Dus met ik dit las op school vertrokken naar huis en met mijn ouders aan tafel gaan zitten. En gebeld voor een intake toen mijn ouders het er mee eens waren.
3 maanden heb ik daar gezeten met begleiding en testen (diagnose tekenen van borderline gekregen).

Maar in die 3 maand hebben mijn ouders ook begleiding gekregen. Begleiding en duidelijkmaking hoe het in mijn hoofd eraan toe gaat. En nu gaat het toch niet perfect. Ik doe nog steeds bijna niets thuis (niet dat ik hier trots op ben) omdat ik het mentaal nog steeds niet trek om die dingen te doen. Ik ben nog steeds de grootste chaoot die er bestaat. Op school ging het nog steeds volledig verkeerd. Maar nu op mijn werk sta ik met een lach op, werk 15+ uren per dag, 6 dagen in de week. En heb met mijn ouders de afspraak dat ik een deel van mijn loon afsta als kost en inwoon en voor een poetsvrouw omdat ik het gewoon echt niet kan.

In mijn opname hebben mijn ouders en ik zitten zoeken naar een middenweg die werkte. En voor mij is dit dat ze het 1x vragen, dan krijg ik een x-aantal uur om eraan te beginnen. Nog niet begonnen eisen ze het pas. En voor mij werkt dit. Geen ruzie en druk meer, waardoor ik het wel doe en stuk sneller doe.

Hem pushen en dwingen helpt niet. Hem loslaten en ruimte geven (maar wel laten voelen dat je er bent voor hem) werkt veel beter. Hoe moeilijk dit ook is als ouder zijnde. Praat met hem. Leg hem uit hoe jij je voelt ZONDER hem verwijten te maken. En vooral VRAAG hem om samen naar een psycholoog of psychiater te gaan om SAMEN te zoeken naar een weg die werkt voor jullie.

Mijn ouders hebben nooit mee willen denken naar oplossingen tot ik in Asster zat, hebben het altijd op mij en mijn depressie gestoken (zoals sorry dat ik dit zo hard zeg, jij nu ook doet, zoals ik in je berichten lees). En dit werkte niet.
Nu mijn ouders (mama en mijn stiefvader die ik eerder als mijn echte papa zie) doorhebben hoe het in mijn hoofd werkt en we samen naar oplossingen gezocht hebben gaat het wel redelijk tot goed. En dit voor ons allemaal

Dus nee ik zie geen verslaafde manipulatieve zoon die om aandacht schreeuwt. Ik zie/lees een kind dat zoveel meegemaakt heeft dat die er niet onderuit geraakt. Niet meer weet hoe het op te lossen en waar te beginnen. En in mijn ogen hoor je dan als ouder bij jezelf te zoeken. Hij is ziek, en al wat jij kunt doen is hem helpen ipv te dwingen.

Sorry dat ik zo hard ben hierin. Maar het is wel zo. De dag dat mijn ouders oprecht wouden luisteren en niet omdat ze moeten is de dag dat het goed is beginnen gaan. Is de dag geweest dat ik hun oon kon begrijpen. Maar dat is ook de dag geweest dat ik durfde te zeggen hoe ze konden helpen. Want waarom vragen als je het toch niet oprecht meent? Want als je hem niet begrijpt kun je hiet niet menen. Ookal denk je en ben je ervan overtuigd dat je het wel meent.

Dus praat met hem, zeg hoe jij je voelt hierin zonder te verwijten. Dat je wilt leren hem te helpen. Maar dat je hiervoor samen elkaar moet leren begrijpen. En ga samen naar een psycholoog.


Bedankt voor je open bericht!
Ik besef heel goed dat ik dingen verkeerd deed en doe. Alleen is het heel moeilijk om dingen te veranderen als je niet weet wat je wel moet doen.
Ik vraag hem dingen te doen zonder dat hij direct aan de slag moet. Na 1,5 uur wordt mijn verzoek toch wel dwingender.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 15:02

cynthia5 schreef:
TS, ik denk dat het niet heel erg verstandig is echt adviezen van ons aan te nemen omtrent je zoon.
Als je zoon niet bluft met die zelfmoord acties, en je probeert wel adviezen van ons op te volgen om hem bijvoorbeeld een schop onder te kont te verkopen dan kan dit nog best wel naar uitpakken.

Ik denk serieus dat jouw zoon meerdere problemen heeft en niet alleen specifiek een probleem heeft.
Een daarvan is, dat hij weet hoe hij jou moet bespelen.
Het is misschien heel erg simpel begonnen, wellicht met een schuld gevoel aan jou kant voor wat hij heeft moeten meemaken?

Verder zou ik zorgen dat je contact hebt met een instantie of zo. Ik weet niet of jeugdzorg er nog is voor jong volwassen maar dat zou wel een ingang kunnen zijn. Ik heb verschillende contacten binnen jeugdzorg als je zou willen kan ik voor je navragen wie jou nog meer kan helpen. In dat geval moet je mij maar een pb doen.

Verder wil ik je het advies geven om zelf met iemand te gaan praten. Een therapeut of zo.
(Volgens mij kan dit geregeld worden bij jouw huisarts)
Ik kan me voorstellen dat het héél zwaar moet zijn zo iedere dag.
Je kan daar je verhaal kwijt, maar hun kunnen je ook helpen hoe je op sommige dingen moet reageren.
Maar ook omdat er waarschijnlijk bij jou zelf ook iets dwars zit omdat je je zo laat behandelen.

Om maar een voorbeeld te noemen; je kan een hond wat hulp nodig heeft wel naar een specialist brengen maar jij als baas zal ook aan jezelf moeten werken wil het resultaat hebben.

Succes in ieder geval TS!


Ik zoek geen adviezen, wel ouders die hier ervaring mee hebben. Dat staat ook in mijn OP.
Als mensen tips willen geven vind ik dat prima, ik kijk wel wat ik er mee doe en kan altijd overleggen met de psych.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 15:02

Denise_Storm schreef:
Lieve TS, ik kom geen advies geven, ik kan je geen advies geven, maar ik wil je wel iets anders geven: een dikke knuffel! :(:)


Dank je wel!! Dat doet mij goed :j

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 15:29

Inmiddels bericht van zijn school gehad. Hij gaat een negatief studieadvies krijgen. Wat dat inhoudt weet ik nog niet..

Iedereen bedankt voor de pb-tjes die ontvang

Een briefje werkt helaas niet Gustyxbill dat hebben we ook al geprobeerd

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 15:31

ow.. dat klinkt niet heel positief

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 15:32

Rocamor schreef:
Negatief studie advies betekent toch vertrek van school?

Heb je het briefje ook geprobeerd met daaraan een eindtijd gekoppeld? Dus niet eerder "zeuren" voordat die tijd is aangekomen?


nee dat hebben wij niet gedaan.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 15:58

Ik ga maar even naar mijn paard, misschien dat die mij weer even blij kan maken :(

Ik laat morgen wel weten wat meneer de psychiater te vertellen had. Ik vertel mijn zoon daar ook wel dat hij een negatief advies krijgt (al weet hij dat vast wel)

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 18:17

Sleeper schreef:
Be_positieve, ik denk echt dat je bij bokt op de verkeerde plek zit met de problemen die je zoon en jij hebben. Daarvoor zijn de problemen veel te complex. Iedereen hier heeft ervaringen, zelf bedachte diagnose's, oordelen of meningen (sommige echt tenenkrommend) Het klopt dat ouders keihard moeten vechten bij instantie's om goede hulp te krijgen. Dat jullie die nodig hebben lijkt me duidelijk. Je klinkt als een zacht persoon misschien tijd om bij psych morgen met de figuurlijke... of letterlijke... vuist op tafel te slaan. (als je dit niet al gedaan hebt). Heel veel sterkte.


nou, ik zie dat een beetje anders.
Ik kan best wel relativeren en beoordelen waar ik iets aan heb en waarin niet, ik weet ook echt wel dat ik hier geen oplossing ga krijgen.
Voor mij is het meer dat ik mijn verhaal kwijt kan want geloof mij, dit is echt niet prettig om te moeten doorstaan. Voor mijn zoon niet, maar voor mij ook niet.
Ik ben zeker zacht en tolerant, dat is mijn kwaliteit maar ook zeker mijn enorme valkuil! Daarom is het ook niet verkeerd om soms zelf even een schop onder mijn kont te krijgen. Als mijn grens bereikt is dan is die ook wel goed bereikt. Dat weet iedereen hier in huis ook.
Via PB krijg ik ook hele fijne berichten en nee, dat zijn niet allemaal tips. Soms heeft een mens gewoon weer even moed en kracht nodig om door te kunnen zetten. Als ik berichtjes lees van mensen die mij veel sterkte wensen of wat dan ook dan geeft mij dat weer wat energie.

Maartje1990, spijtig te lezen dat jij met beide te maken hebt gehad. Ik heb zelf ook met beide te maken gehad en ik ervaar dit als twee totaal verschillende soorten ziektes.
Ik begrijp niet zo goed waar jij vandaan haalt dat ik geen begrip heb voor zijn ziekte? Of begrijp ik je nu verkeerd? Volgens mij heb ik al die tijd ernstig rekening met hem gehouden. Ik heb gedaan wat ik kon en kan. Ik verwijt mezelf dus ook niet dat ik niet mijn best heb gedaan voor mijn zoon. Ik ben maar gewoon een simpele moeder die met haar handen in het haar zit en niet weet wat te doen. Niemand weet wat ik moet doen!

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 18:21

Suzanne F. schreef:
Jee wat zwaar lijkt me dat als ouder om je kind zo te zien. Ik weet wel dat het bij mij vooral een schreeuw om hulp was. Niet gehoord worden, je doet je verhaal maar niemand hoort je echt. Je krijgt te horen dat het gewoon zo is, dat je je niet aan moet stellen, dat het leven hard is en dat je dat maar moet leren, deal er maar gewoon mee. Je voelt je niet gehoord, niet serieus genomen in je gevoelens.
Misschien heeft hij dat ook wel zo?


Dat is wel iets inderdaad.
Alleen bij hem gaat dat iets anders. Hij blijft lang ergens mij in zijn hoofd zitten. Bij "kleinere" dingen komt hij in eens met een subtiele hint. Ik moet daar dan maar uit halen dat hij ergens last van heeft. Ik weet nu dat ik moet doorvragen alleen is het erg lastig om die subtiele dingetjes op te pakken.. Hij verteld het namelijk als iets doodgewoons wat hij heeft meegemaakt.
Daarnaast, alles wat je hem zegt kan tegen je gebruikt worden! Hij is daar ook heel goed in. Ik moet dus erg goed op mijn woorden passen.
De ernstige zaken benoemt hij niet. Nog steeds niet. De deur gaat dan op slot.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Re: Als je kind niet meer wil leven

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-05-17 18:51

Wat fijn dat jij dan wel een perfecte moeder bent maartje1990

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Re: Als je kind niet meer wil leven

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 02-05-17 12:36

Iedereen bedankt voor hun (ongezouten)mening, advies, tips, medeleven. Ook de pb's die ik heb ontvangen. Volgens mij heb ik iedereen beantwoord.

Inmiddels bij de psych geweest. De 15e moet hij weer heen.
De "doodswens" heeft hij nog steeds. Zijn hoofd is leeg, hij wil niets. Zijn verstand weet dat het goed is voor hem om naar buiten te gaan etc, maar zijn gevoel wil het niet. Het volgende gesprek gaan ze het daar over hebben.
Aan de andere kant, hij wil aan alles meewerken. Ik heb hem gezegd dat ik denk dat wij hem thuis niet kunnen helpen en dat hij misschien ergens naar toe gaat waar de hele dag mensen zijn die hem WEL kunnen helpen. Ook dat misschien iets van trauma verwerking wel een handige zet is.
Hij is er nu wel achter dat kleine dingetjes (die gepland zijn) eigenlijk geen moeite voor hem zijn. Volgens mij omdat dat gewoon moet en dat het automatisch gaat. Hij maakt van zijn vaste afwasdag bijvoorbeeld geen probleem. Hij ervaart dat ook niet als een probleem al vind hij dat niet leuk te doen. Er is meer besproken maar ik ga hier niet alles neerzetten. Ik benoem dit omdat het dus naar mijn idee wel een teken is dat hij best dingen kan doen die niet leuk zijn zonder het als een enorme druk te ervaren.

Al met al.. we hebben een kliniek gevonden speciaal voor de jeugd en jong volwassenen. Ouders worden intensief begeleid en er is nazorg. Slagingspercentage is daar hoog. Wij hebben ons aangemeld voor de info avond. Mijn zoon wil best even kijken wat het precies is (al werd hij al moe bij het lezen van het dagprogramma).
Het is niet voor autisten maar gezien hij niet een directe diagnose heeft omdat het niet geheel duidelijk is wat hij nou precies heeft willen wij toch naar deze avond. We komen er dan wel achter of hij daar wel of niet toegelaten zou worden.

Sinds we terug zijn zit mijn zoon weer de hele tijd gewoon beneden, nu heeft hij muziek aan staan die ik ook wel leuk vind :D Uit mijn tijd _O- Komt uit een film die hij afgelopen weekend heeft gezien.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Re: Als je kind niet meer wil leven

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 15-05-17 08:38

Iedereen bedankt voor jullie berichtjes en pb's!

Inmiddels hebben we hier weer gedoe thuis..

Mijn partner wil in eens niet meer mee naar de info avond...!! Ik was er al bang voor.. Ik zal mij er verder niet over uitlaten op internet, ik besef heel goed dat deze update weer gemengde en misschien wel weer harde reacties zal uitlokken hier op bokt maar ik kan het niet rooskleuriger maken.. Bovendien heb ik dit topic gemaakt om mijn verhaal kwijt te kunnen dus plaats ik deze update.
Ik had de kliniek al afgemeld maar ik ga toch er naar toe met mijn zoon! Mijn zoon begreep er niets van dat het in eens niet meer door ging maar hij wil het nog steeds!

Ik heb vannacht enorm slecht geslapen, ben dus moe en enorm boos op mijn partner en enorm verdrietig dat hij ons zo in de steek laat. Maar wij gaan er voor!!

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 15-05-17 09:02

Marliesv, wij zijn een samengesteld gezin. En hiermee zet hij inderdaad de relatie op het spel..

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Re: Als je kind niet meer wil leven

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 16-05-17 08:24

Mijn zoon en ik zijn gisteren eerst naar de psych geweest. Ik heb hem nadrukkelijk gezegd dat hij niet goed gaat thuis, hij lijkt de ernst er niet van in te zien..

Daarna zijn wij naar Eindhoven gereden. Helaas kwamen we te laat wegens file maar dat was niet heel erg gelukkig.
Voor mij was de info avond heel herkenbaar en het was erg prettig ervaringen te horen van zowel de kinderen die daar waren opgenomen als de ouders waarvan hun kind daar zit of zat.
Nadeel is dat bijna alles in en rond Eindhoven is, ook de begeleiding en terugkomdagen. Andere begeleidingsdagen zijn in de buurt van Amsterdam.
Maar goed, mijn zoon heeft er een goed gevoel bij. 10 weken is de opname, geen tv, mobiel, computer, helemaal niets. Een vol programma met groepssessies en 1 op 1 begeleiding.
Begeleiding bij terugkeer wordt hij op weg geholpen met werk/school zoeken etc.
De nabegeleiding kan je zolang je wil gebruik van maken! Heel prettig gevoel geeft dat.

Het is nu aan mijn zoon. Als hij daar aar toe wil moet hij zich inschrijven. Als hij dat doet komt er eerst een psychologisch onderzoek met een voorlopige diagnose. Als daaruit blijkt dat hij daar terecht kan komt er na een paar weken een definitieve diagnose.

Be_positive

Berichten: 28
Geregistreerd: 28-11-16

Re: Als je kind niet meer wil leven

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 16-05-17 09:31

Dank jullie wel! Ik hoop ook zeker dat mijn partner gaat bijdraaien. Ik ben wel nog enorm teleurgesteld in hem!!


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: AhrefsBot en 11 bezoekers