omdat jullie allemaal samen heel veel levenservaring meebrengen, wil ik hier graag een topic beginnen over het opvoeden van kinderen tot weerbaarheid.
We weten allemaal dat mensen hard voor elkaar kunnen zijn en dat in groepen vaak het recht van de sterkste geldt. Ik vermoed dat iedereen die kinderen heeft wel eens met de situatie te maken heeft dat andere kinderen of volwassenen hen onheus bejegenen, uitsluiten, wegduwen, uitlachen,...
Hoe gaan wij hier als ouders mee om en op welke manieren kunnen we onze kinderen ondersteunen, zodat ze leren de kaas niet van hun brood te laten eten?
Ik trap de bal af met een voorbeeld:
Dochter (10 jaar) kwam gisteren van de sportclub terug en was eigenlijk best wel enthousiast aan het vertellen over de training. Na een stilte zei ze ineens:"Soms zou ik alle jongens wel een draai om hun oren willen geven!" Uiteraard stel je dan als ouder vragen. Wat bleek: tijdens het aanschuiven voor een oefening werd ze herhaaldelijk door jongens weggeduwd en voorbijgestoken, natuurlijk op momenten dat de trainer niet keek.
Mijn oplossingen wuifde ze weg:
Luidop zeggen: "Hee, ik sta hier en ik ben nu aan de beurt!" - Helpt niet.
Eens stevig van zich afbijten en eens terugduwen. - De jongens zijn sterker en volgens haar moet zij dan weer op de bank zitten, omdat de trainer dan net weer ziet dat zij een duw heeft gegeven.
In dat geval: praten met de trainer en uitleggen. - Die gelooft mij toch niet!
Na de training eens met de trainer praten, zodat die het de volgende keer beter in het oog houdt. - Op dit moment klapte mijn dochter al toe, riep iets van "je begrijpt me toch niet!" en een verder gesprek was niet meer mogelijk.
Een paar kanttekeningen bij dit verhaal:
1. Mijn dochter heeft nogal de neiging -ook thuis- zichzelf in een slachtofferrol te plaatsen. Het "iedereen is tegen mij en ik heb het altijd gedaan"-idee.
Daar wil ik haar natuurlijk graag uithelpen, want zolang zij dat blijft geloven zijn oplossingen natuurlijk niet mogelijk. Zolang ze een slachtoffer houding blijft aannemen is ze helaas een gemakkelijke prooi. Tegelijkertijd is zo'n slachtoffer houding een manier om ongemakkelijke gesprekken uit de weg te gaan, waar ze helaas een handje van weg heeft.2. Haar aanraden om op het moment dat iets gebeurt de trainer ter hulp te roepen heb ik bewust niet gedaan. Dat kan nog steeds, maar het krijgt al gauw de naam van klikken en ik zou liever zien dat ze problemen door eigen initiatieven probeert op te lossen. Volgens mij is dan de kans ook groter dat het niet meer gebeurt omdat ze haar als een weerbare persoon gaan zien.
3. Zelf met de trainer gaan praten wil ik voorlopig om bovenstaande redenen (nog) niet doen.
4. De sportclub is voor mijn dochter enorm belangrijk en tot hiertoe is ze er steeds enthousiast van teruggekomen en graag gegaan. Het is dus echt belangrijk dat ze zich er goed voelt. Nu geloof ik niet dat één incident haar plezier zal bederven, maar het is uiteraard iets om in het oog te houden.
Graag hoor ik van jullie ideeen hoe jullie in deze situatie zouden reageren, welke tips jullie voor ons hebben, welke ervaringen jullie zelf hebben gemaakt en welke situaties jullie zelf hebben meegemaakt.
Ook zou ik het leuk vinden om reacties van zowel ouders, als ook kinderen/jongeren te krijgen.
Kom maar op!
). Maar echt, als je er middenin zit en het je eigen familie betreft... 