Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-16 17:08

Gevallen in een diep zwart gat

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-16 17:08

Dit is een goed gekeurd schaduw account. Als je mij in het verhaal herkent, graag niet openbaar maken, maar stuur een berichtje. Dank je wel.

Eerder heb ik een topic geopend met wat problemen. Toen was ik nog niet in de hulpverlening, maar met hulp en steun van jullie heb ik toch de stap weten te zetten om professionele hulp te gaan zoeken.

We zijn nu een paar jaar verder en ik wilde graag een nieuw topic maken, met een vervolg op mijn oude verhaal.
Augustus 2015 ben ik gestopt met therapie. Ik deed alsof het goed ging, er was geen klik met de behandelaar, en op dat moment kon ik er wel een beetje weer tegenaan. Helaas ging het paar maand later weer niet goed. Helemaal niet goed, slecht eigenlijk. Ik begon met extreem afvallen. Ik heb dit nooit laten weten aan mijn omgeving maar ben op eigen initiatief naar de huisarts gegaan en verteld wat mij dwars zat. Wel enkel vanuit het depressieve oogpunt. Het probleem met afvallen heb ik maar zo gelaten, er was immers geen probleem toch?
Helaas was het wel een probleem. Na al een tijd bezig te zijn met gewicht te verliezen, was ik een week tot anderhalf week gestopt met eten en drinken en kwam niet meer mijn bed uit. Na een hele hoop hulpverleners over de vloer te hebben gehad, had een psychiater me uiteindelijk acuut naar het ziekenhuis gebracht. Hier werd ik voor 2 week opgenomen inclusief sondevoeding. Toen zat ik op meer dan 20% ondergewicht.

Omdat ik bij de instantie waar ik denk ik 2 maand heb gezeten, niet kon zitten omdat zij niet gespecialiseerd waren in eetstoornissen, was ik naar een andere instantie gegaan.
In Augustus werd ik ook opgenomen bij een crisisdienst. Hier heb ik 2 week gezeten vanwege suïcide gedachten.

Ondertussen heb ik 6 week dagbehandeling gevolgd voor mijn eetstoornis, ik heb de stempel anorexia gekregen. Dagbehandeling heeft goed aangeslagen maar ook heel veel losgemaakt. Duidelijk geworden is dat mijn eetprobleem en depressieve gedachten voortvloeien uit het pestverleden. Als ik eenmaal in die sfeer zit, kom ik terecht in paniekaanvallen bestaande uit hyperventileren en dissociaties. Of dat ik flauw val van het hyperventileren. Hiervoor ga ik intensieve behandeling doen die op een kliniek plaats vindt.

Het eten gaat nog niet van zijn lije dakje, maar het gaat stapje voor stapje bezig. Ondertussen zit ik nu op 10% ondergewicht. Ik ben er intensief mee bezig en hier word ik door mijn behandelaar ook in ondersteund en volg ik therapieën gericht op het eten. Wat mij daarbij niet helpt zijn die negatieve gedachten. Ze zijn vaak erg suicidaal. Dit jaar heb ik meer dan 10 suicide pogingen gedaan. 3 afgelopen 3 week. En als ik eerlijk naar mezelf moet kijken, denk ik ook niet dat dit de laatste zijn geweest. Ik mis steun in mijn omgeving, ik voel me alleen in het proces. Iedereen om me heen denkt dat als ik alles gedaan heb, alles weer goed is, maar ze beseffen niet dat zij ook een rol spelen. Dit heb ik ook met ze besproken, maar gesprekken lopen helaas niet zo soepel hier. Een belangrijk persoon in mijn directe omgeving vertelde me onlangs dat die het jammer vond dat diegene me op de wereld had gezet. Dit wordt tot op de dag van vandaag ontkent.

Behandelaar is op de hoogte van alles, en ik ben er ook hard mee bezig met het advies wat mij gegeven is, door verschillende professionele hulpverleners, even lijkt het te helpen, maar dan gaat het weer is.

Wat ik met dit topic wil bereiken, is misschien advies, herkenning, lotgenoten vinden en de voornaamste reden is om anoniem mijn verhaal kunnen doen en steun vinden via deze route.

**Geplaatst**: 02-11-16 17:34

Re: Gevallen in een diep zwart gat

Geplaatst: 02-11-16 17:34

Dat er tegen je wordt gezegd dat je er beter niet had kunnen zijn is héél kwalijk en zegt héél veel over de persoon die dat tegen je heeft gezegd en heel weinig over jou.

Ik weet dat het waarschijnlijk weinig waard is maar ik ben blij dat je er bent.

**Geplaatst**: 02-11-16 19:00

Geplaatst: 02-11-16 19:00

28kamilont28 schreef:
Helaas ging het paar maand later weer niet goed. Helemaal niet goed, slecht eigenlijk. Ik begon met extreem afvallen. Ik heb dit nooit laten weten aan mijn omgeving maar ben op eigen initiatief naar de huisarts gegaan en verteld wat mij dwars zat. Wel enkel vanuit het depressieve oogpunt. Het probleem met afvallen heb ik maar zo gelaten, er was immers geen probleem toch?

Meis toch!
In de vrouwengroep waar ik ooit in zat, noemden we dit 'overleven'.
Okee, het gesprek met de huisarts (PRIMA....!!!!) is daar een breukje in. "Nee, het gaat wel. (= Laat mij maar met rust, svp geen gedoe, ik wil geen uitzondering zijn - dat soort dingen.)

Citaat:
Ondertussen heb ik 6 week dagbehandeling gevolgd voor mijn eetstoornis, ik heb de stempel anorexia gekregen. Dagbehandeling heeft goed aangeslagen maar ook heel veel losgemaakt. Duidelijk geworden is dat mijn eetprobleem en depressieve gedachten voortvloeien uit het pestverleden.

Pesten is vaak traumatisch - om de simpele maar trieste reden dat een groep mensen er op uit is jou te treiteren.
Dat dit hard aankomt wil dus niet zeggen dat jij een malle meid zou zijn, maar dat de ellendelingen het grondig hebben aangepakt. "Het oog van de wereld ziet niets" is een van de vele valkuilen mbt pesten.
:(:)

Nu ja, goed om te weten, nu traumatherapie!

Citaat:
Als ik eenmaal in die sfeer zit, kom ik terecht in paniekaanvallen bestaande uit hyperventileren en dissociaties. Of dat ik flauw val van het hyperventileren. Hiervoor ga ik intensieve behandeling doen die op een kliniek plaats vindt.

Eh - ik ben even het spoor bijster.
Traumatherapie bestaat uit meerdere fasen en als jij nu hyperventileert en dissociëert, is fase 1 aan de orde.
Uiteraard kan dit intensief,

waarom tenslotte ook niet.
Fase 1 houdt in, dat ten eerste jouw veiligheid voorop staat. Wat voor neutrale dan wel gezonde dingen heb jij nu nodig om je rustig te voelen? Je krijgt informatie over goed slapen en het is ook de bedoeling

dat je 's nachts 8 uur lang doorslaapt.
Verder kan enige informatie over sociale relaties zin hebben, uitleg over emoties (verdriet is zoiets als de kracht om los te laten - woede de kracht om te veranderen; angst is in wezen geen emotie maar je overlevingssysteem) - en veilige dingen die je kunt doen als je boos, bang of verdrietig bent.
Gebruik de 5 zintuigen, dat helpt. Geuren, beweging, muziek, etc. etc.

Citaat:
Ik mis steun in mijn omgeving, ik voel me alleen in het proces. Iedereen om me heen denkt dat als ik alles gedaan heb, alles weer goed is, maar ze beseffen niet dat zij ook een rol spelen. Dit heb ik ook met ze besproken, maar gesprekken lopen helaas niet zo soepel hier. Een belangrijk persoon in mijn directe omgeving vertelde me onlangs dat die het jammer vond dat diegene me op de wereld had gezet. Dit wordt tot op de dag van vandaag ontkent.

Verschrikkelijk!
Ten eerste : als jij er zo aan toe bent, heb je steun KEIhard nodig, punt uit!
(Bedoel je gespekken op de afdeing? I saw it been done! 'de gesprekken op de afdeling lopen niet soepel maar ze willen wel een intensief programma met mij doen". Later ze in een vuurwerkfabriek gaan werken! )

En eerst word je tot in je kern ontkend en daarna glashard alles ontkennen! Brrrr :brr:

Goed dat de behandelaar op de hoogte is!
En hartstikke goed om ook hier steun te zoeken, je doet je best - en je doet het GOED +:)+

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-16 13:14

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-16 13:14

Lente schreef:
Dat er tegen je wordt gezegd dat je er beter niet had kunnen zijn is héél kwalijk en zegt héél veel over de persoon die dat tegen je heeft gezegd en heel weinig over jou.

Ik weet dat het waarschijnlijk weinig waard is maar ik ben blij dat je er bent.

Het is een uitspraak die me heel veel gedaan heeft. Maar als de tegenpartij die ontkent en uitmaakt voor leugenaar, begin ik wel te twijfelen.

Dank je wel, maar toch gek om aan te nemen. Je kent mij namelijk niet, denk ik.

Janneke2: Het pesten heeft heel veel invloed gehad op het hier en nu.
Over dat traumatherapie. Slaaptraining heb ik (gehad) en merk dat dat wel wat meer rust brengt in het slapen.
En heb toegestemd om mijn emoties ook durven te tonen. Dat was wel de voorwaarde om dit traject te begaan.
Met de gesprekken bedoel ik thuis de gesprekken.

Ik doe mijn best maar heb het idee dat dit niet genoeg is. Is het genoeg? Doe ik wel écht mijn best?

**Geplaatst**: 03-11-16 13:40

Geplaatst: 03-11-16 13:40

28kamilont28 schreef:
Het is een uitspraak die me heel veel gedaan heeft. Maar als de tegenpartij die ontkent en uitmaakt voor leugenaar, begin ik wel te twijfelen.

Qua patroon mag dit van mij ook pesten heten.
Een trieste, heftige variant op 'eerst een paasei maken, en daarna 'moet jij niet zo gevoelig doen', 'gevoel voor humor hebben', etc.

Citaat:
Janneke2: Het pesten heeft heel veel invloed gehad op het hier en nu.
Over dat traumatherapie. Slaaptraining heb ik (gehad) en merk dat dat wel wat meer rust brengt in het slapen.

Hiep hoi! Een goede nachtrust "mijn oma zei het al" is een eerste vereiste voor herstel.

Citaat:
En heb toegestemd om mijn emoties ook durven te tonen. Dat was wel de voorwaarde om dit traject te begaan.

ik hoop maar dat jij die instemming uit vrije wil en in/ vanuit vertrouwen hebt gegeven.
....en dat 'hullie' tenminste een beetje willen kunnen zien hoe je je voelt, dat snap ik ook prima.

Citaat:
Met de gesprekken bedoel ik thuis de gesprekken.

...het is triest, maar de gesprekken op de afdeling gaan gelukkig goed. Dat is belangrijk!

Citaat:
Ik doe mijn best maar heb het idee dat dit niet genoeg is. Is het genoeg? Doe ik wel écht mijn best?

...dit is de taal van de bully: "wat jij ook doet, het is never nooit genoeg!"
Goed om te onderkennen - en trap niet in deze valkuil!
Als Harry Potter fan ken ik het zinnetje 'it is purely he exists'. Je wordt door bullies tot in je kern ontkend en dat geeft een diffuus en naar soort pijn, 'schaamte' geheten.
...praten over schaamte is niet makkelijk, maar houd het in elk geval in je achterhoofd!!!

**Geplaatst**: 03-11-16 14:18

Geplaatst: 03-11-16 14:18

Ten eerste heel goed dat je professionele hulp hebt gezocht en hiervoor openstaat.
Ik hoop dat het feit dat je dit topic hebt geopend, betekent dat je de moed niet opgegeven hebt. Je vraagt om advies, om verhalen van lotgenoten, om steun. Dat vind ik heel dapper van je!

Het missen van steun in een proces dat voor jou heel belangrijk is, kan heel eenzaam voelen.. Ik heb dit zelf ook in zekere zin meegemaakt. En als er aan de andere kant mensen zijn bij wie je even alles eruit kunt gooien en flink kunt uithuilen, mensen die je begrijpen, lucht dat ontzettend op. Ik weet zeker dat er zulke mensen ook voor jou zijn, of dat je ze in ieder geval zult ontmoeten. Hoop dat je de vrijheid tot het uiten van zulke gevoelens ook hebt bij je therapeut. Hoe vind je de gesprekken zelf gaan?

In ieder geval: zet hem op meid, en heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 03-11-16 17:06

Re: Gevallen in een diep zwart gat

Geplaatst: 03-11-16 17:06

Een pestverleden kan veel met je doen, ik heb hier op mijn 26ste pas iets mee gedaan, wat mij een veel leuker en makkelijk leven heeft gegeven. Een combinatie van cognitieve gedragstherapie en EMDR was voor mij erg goed.

Accepteer dat je door je verleden bepaalde denkpatronen hebt, maar realiseer je dat je nu niet meer zo hoeft te denken. Vooral het gevoel niets waard te zijn zat er goed ingesleten bij mij, dat is een gevoel waar ik zelfs nu af en toe nog naar terug schiet als er veel stress is.

Dikke knuffel van mij in elk geval. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-11-16 14:21

Geplaatst door de TopicStarter : 05-11-16 14:21

Janneke2 schreef:
28kamilont28 schreef:
Het is een uitspraak die me heel veel gedaan heeft. Maar als de tegenpartij die ontkent en uitmaakt voor leugenaar, begin ik wel te twijfelen.

Qua patroon mag dit van mij ook pesten heten.
Een trieste, heftige variant op 'eerst een paasei maken, en daarna 'moet jij niet zo gevoelig doen', 'gevoel voor humor hebben', etc.
Citaat:
Janneke2: Het pesten heeft heel veel invloed gehad op het hier en nu.
Over dat traumatherapie. Slaaptraining heb ik (gehad) en merk dat dat wel wat meer rust brengt in het slapen.

Hiep hoi! Een goede nachtrust "mijn oma zei het al" is een eerste vereiste voor herstel.
Citaat:
En heb toegestemd om mijn emoties ook durven te tonen. Dat was wel de voorwaarde om dit traject te begaan.
ik hoop maar dat jij die instemming uit vrije wil en in/ vanuit vertrouwen hebt gegeven.
....en dat 'hullie' tenminste een beetje willen kunnen zien hoe je je voelt, dat snap ik ook prima.
Citaat:
Met de gesprekken bedoel ik thuis de gesprekken.

...het is triest, maar de gesprekken op de afdeling gaan gelukkig goed. Dat is belangrijk!
Citaat:
Ik doe mijn best maar heb het idee dat dit niet genoeg is. Is het genoeg? Doe ik wel écht mijn best?
...dit is de taal van de bully: "wat jij ook doet, het is never nooit genoeg!"
Goed om te onderkennen - en trap niet in deze valkuil!
Als Harry Potter fan ken ik het zinnetje 'it is purely he exists'. Je wordt door bullies tot in je kern ontkend en dat geeft een diffuus en naar soort pijn, 'schaamte' geheten.
...praten over schaamte is niet makkelijk, maar houd het in elk geval in je achterhoofd!!!

Dank je wel voor je feedback!
Voor trauma behandeling zijn wel verschillende 'eisen' om er aan deel te kunnen nemen. Emoties beter beheren, goed eten want het kost veel energie en mezelf niet straffen wat betreft pillen misbruik, automutileren en verhongeren. Daar ga ik de komende 2 week mee aan de slag. Behandelaren zijn wel overtuigd dat ik dit alles kan. Eerder heb ik bewezen dat ik het kan.
Praten over schaamte is niet makkelijk, en verschuil me dan liever. Maar wel iets om te onthouden ja.

CoolHorse schreef:
Ten eerste heel goed dat je professionele hulp hebt gezocht en hiervoor openstaat.
Ik hoop dat het feit dat je dit topic hebt geopend, betekent dat je de moed niet opgegeven hebt. Je vraagt om advies, om verhalen van lotgenoten, om steun. Dat vind ik heel dapper van je!

Het missen van steun in een proces dat voor jou heel belangrijk is, kan heel eenzaam voelen.. Ik heb dit zelf ook in zekere zin meegemaakt. En als er aan de andere kant mensen zijn bij wie je even alles eruit kunt gooien en flink kunt uithuilen, mensen die je begrijpen, lucht dat ontzettend op. Ik weet zeker dat er zulke mensen ook voor jou zijn, of dat je ze in ieder geval zult ontmoeten. Hoop dat je de vrijheid tot het uiten van zulke gevoelens ook hebt bij je therapeut. Hoe vind je de gesprekken zelf gaan?

In ieder geval: zet hem op meid, en heel veel sterkte

De moed is niet geheel verdwenen, maar voor 99% is die weg. Dank je wel

De gesprekken gaan goed, maar tranen tonen vind ik nog lastig. Maar dit wil ik wel meer gaan toelaten, ook met het oog op intensieve traumabehandeling.
Of deze mensen bestaan, of in elk geval voor mij, weet ik niet. Het feit dat ik me zo alleen voel, draagt hier ook niet aan bij. Maar moet ook eerlijk zijn dat er nu wel iemand in mijn leven gekomen is, die mij een beter gevoel geeft. Hij geeft me het gevoel dat ik er mag zijn, en dat is prettig. Hij weet overigens ook van de situatie af.

Dank je wel

zonnebloem18 schreef:
Een pestverleden kan veel met je doen, ik heb hier op mijn 26ste pas iets mee gedaan, wat mij een veel leuker en makkelijk leven heeft gegeven. Een combinatie van cognitieve gedragstherapie en EMDR was voor mij erg goed.

Accepteer dat je door je verleden bepaalde denkpatronen hebt, maar realiseer je dat je nu niet meer zo hoeft te denken. Vooral het gevoel niets waard te zijn zat er goed ingesleten bij mij, dat is een gevoel waar ik zelfs nu af en toe nog naar terug schiet als er veel stress is.

Dikke knuffel van mij in elk geval.

Aangezien ik wel benieuwd ben naar de effecten, heb ik wat vragen. In welke zin heeft het je een makkelijker en leuker leven gegeven? Hoe was het eerst, en hoe ziet dat er nu uit?

Cognitieve gedragstherapie heb ik ook tijdens de dagbehandeling gevolgd, welke ik als zeer nuttig heb ervaren. Dus dat is wel fijn.

Dank je wel

**Geplaatst**: 05-11-16 15:31

Geplaatst: 05-11-16 15:31

Voor therapie had ik 3 grote punten voor mezelf.
- Veel verwachten van mezelf. Door mijn pestverleden en andere dingen in mijn jeugd had ik nooit het gevoel dat ik goed genoeg was, ik moest altijd nog beter.
- Angst in groepen, bang buiten de boot te vallen, in mijn hoofd altijd bezig met wat willen ze horen i.p.v. mijn eigen mening geven.
- Angst op straat, bang om achtervolgd te worden, ook veroorzaakt door mijn pesters.

Na de therapieen heb ik mezelf beter geaccepteerd zoals ik ben, leg de lat nu zo hoog als haalbaar is of ietsje hoger i.p.v. torenhoog. Ik ben liever voor mezelf, als iets even niet wil dan geef ik mezelf niet meer op mijn kop. Groepen vind ik nog steeds moeilijk, kost me veel energie omdat ik altijd alles en iedereen in de gaten wil houden, maar ik durf nu wel mezelf te zijn en mijn mening te geven, zelfs als ik weet dat de ander daar anders over denkt.
Op straat voel ik me nu prima, ga gewoon naar buiten wanneer ik wil, ook alleen. Alleen als ik stress heb of moe ben wil mijn hoofd wel eens in de oude stand schieten, maar zodra ik dat herken kan ik dat meteen relativeren en is het ook weer over.

Zeker qua werk, gezin en familie heb ik meer energie omdat ik me niet meer constant wil bewijzen. Ik ben niet altijd de beste moeder, soms eten we 3 dagen minder gezond omdat we druk zijn en ik geen zin heb om uitgebreid te koken. Het huis is niet altijd even netjes en dat is prima. Wij moeten hier leven en anderen niet.

We zijn gezond, gelukkig en dit is ons leven en dat wij hier tevreden mee zijn is belangrijker dan wat een ander er van vindt of denkt.