Ik moet dit toch weer even van mij afschrijven
In juli 2014 is mijn oma aan de gevolgen van kanker overleden. Mijn opa is toen alleen achter gebleven, hij is al in de tachtig dus niet ideaal vooral omdat hij eigenlijk niet voor zichzelf kan zorgen.
Maar goed hij heeft het zo dus bijna een jaar vol gehouden. Afhaal maaltijden, appelmoes en vla hielden hem nog aardig op de been, ook al vond ik in maart (toen ben ik weer heen geweest) dat hij aardig was afgevallen, maar mentaal was hij nog aardig goed voor zijn doen, en zo veel rustiger dan voorheen. Mijn opa wilde altijd in het middel punt van de belangstelling staan en was dus ook altijd vervelend als niemand op hem lette. Nu mijn oma er niet meer is krijgt hij alle aandacht.
Maar goed, nu wil hij dus niet meer verder ... Hij mist mijn oma toch wel heel erg
En daar komt bij dat niemand bij hem op bezoek gaat omdat hij eerder altijd zo vervelend was. Mijn oom woont op twee en een half uur rijden van zijn huis en gaat dus elke week even bij hem langs maar dat is lang niet genoeg. Mijn oudere broer en zus wonen nog in Nederland maar gaan niet meer naar hem toe, mijn neef en nicht gingen helemaal niet meer heen, ook niet toen mijn oma er nog was.Mijn opa heeft nog wel een broer en een zus die vlak bij wonen maar die krijgen niks meer voor elkaar. Eten hoeft hij niet, tafeltjedekje was al voor gesteld maar wil hij ook niet.
Nu is hij afgelopen vrijdag onwel geworden simpelweg omdat hij niet meer genoeg eet. Dus nu krijgt hij dus eindelijk de hulp die hij nodig heeft (4 keer per dag komt iemand bij hem thuis), word van de week volledig onderzocht of hij echt ziek is of alleen niet genoeg voeding meer krijgt. Maar in alle gevallen gaat hij het huis uit want het kan zo niet meer.
Maar nog wil hij niet eten ... Wij zitten dus in Frankrijk, zo'n 11 uur rijden bij hem vandaan en kunnen dus ook niet zomaar even komen aanwaaien om hem te helpen, is het alleen maar om even gezellig te komen eten bij hem ... En dan is een immigratie naar het buitenland dus echt poedersuiker !
De 11de ga ik nu naar Nederland om hem op te halen, maak mij niet uit wat mijn ouders zeggen, of de ooms en tantes. Ik ga gewoon heen, blijf daar twee dagen, zorg dat hij weer wat binnen krijg en neem hem mee voor minstens 2 weken.
Mijn oma haar laatste woorden waar "laat hem alsjeblieft niet in de steek als ik er niet meer ben" en daar ga ik gewoon voor !
Bedankt voor het lezen, hoop alsjeblieft met mij mee dat hij het nog zolang volhoud
Nu nog weer naar een normaal eet ritme 