Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-11-13 17:18

Op zoek naar een stuk herkenning.

Geplaatst: 19-11-13 17:18

Ik heb er lang over nagedacht of ik wel een topic zou openen.
Maar omdat ik inmiddels al op verschillende manieren het topic in mijn hoofd ben gestart en het mij niet los laat waag ik het er toch maar op.

Het stomme is dat hoewel ik al op verschillende wijze dit topic heb geopend in gedachten en dan precies kan beschrijven in mijn hoofd wat ik kwijt wil.
Zit ik nu te staren naar het scherm en weet ik het niet meer.

Ik heb sinds enkele weken behoorlijk last van een down gevoel en zit in een negatief gedachten patroon.
Hoewel het iets beter gaat zat ik tot 2 maand geleden zo in een negatieve spiraal dat ik verlangde naar de dood.
De trigger was een medische keuring die ik moest ondergaan in opdracht van Sociale Zaken.
Ik keek hier zo enorm tegen op dat ik psychisch op een breek punt stond (of eigenlijk al over het breek punt was).
Voor mij was dit genoeg om te beseffen dat ik wat zou moeten gaan doen aan mijn problemen.
Ik heb last van Faal angst waardoor ik ordinair perfectionistisch ben en ik de lat erg hoog leg voor mezelf.
Die Faalangst heb ik ontwikkeld omdat ik erg onzeker ben, 'voldoe ik wel?' , 'vinden mensen me wel aardig' , 'wat als ik het niet goed doe?' , 'straks stel ik teleur' .
Nu zijn mijn gedachten zo ver dat ik geloof dat ik er niet toe doe en dat ik een aansteller ben.
Daarnaast durf ik geen grenzen aan te geven omdat ik bang ben dat mijn grenzen er niet toe doen.

Ik kon er niet langer om heen en ben naar de huisarts geweest en heb een doorverwijzing gekregen naar de GGZ.
Ik heb inmiddels 2 persoonlijkheidstesten gedaan, beide bestaande uit 572 vragen en drie intake gesprekken.
Volgende week heb ik de terugkoppeling van de testen en die week daarna het advies gesprek.

Door die testen alleen al ben ik best wel gaan nadenken over mezelf want bij bepaalde vragen had ik nooit echt stil gestaan en ik bedacht mij, is mijn doen en laten wel zo normaal.
Kijk ik kan er niet omheen dat ik een problematische kinder-/ puberteit heb gehad.
Gescheiden ouders en woonde bij een vader die nog al passief was (Ik kon er geen gesprek mee voeren over mijn gevoelens) mijn vader leunde op mij en zocht zijn steun bij mij.
Mijn moeder was behoorlijk prestatie gericht en niet snel tevreden en al woonde ik niet bij haar vond ik het wel belangrijk hoe ze over mij dacht. Helaas was zij geestelijk niet stabiel.
Ik heb van mijn moeder meerdere keren een afwijzing te verwerken gekregen (als in ik heb er spijt van dat je mijn dochter bent - auw)

Ik heb mij daar naar wat ik dacht als kind en puber wel aardig door heen gemanoeuvreerd.
Ik denk dat het aller eerst komt door dat ik van mijn 11e de verzorging voor een merrieveulen had, waar ik uiteindelijk verder mee ben opgegroeid.
Daarnaast was ik altijd in mijn eigen wereldje, altijd aan het fantaseren en aan het dag dromen.
Dit is door gegaan tot ik mijn beste vriendin moest laten inslapen, vanaf dat moment werd ik meer geconfronteerd met de werkelijkheid om mij heen.
Na een half jaar nam ik de verzorging van een ander paard op mij en heb die uiteindelijk van mijn vader over genomen.
Helaas moest ik die nu iets meer dan een jaar geleden verkopen omdat ik financieel niet meer samen met mijn man rond kon komen.
Mijn man was zijn baan kwijt geraakt door bezuinigingen en ik had de beslissing moeten nemen minder te gaan werken vanwege lichamelijk klachten.

En toen viel ik eigenlijk in een gat, van elke dag na mijn paard toe te gaan naar helemaal niet meer een paard aanraken.
Voor mij was paard echt een passie waar ik mij helemaal in kon verliezen.
Ik vergat de tijd, had geen oog voor andere dingen en kon echt uren bezig zijn met mijn paard. (Zo kon ik gerust 2 uren poetsen).
Voor mijn man niet altijd leuk want ik kon het alleen maar over mijn paard hebben en had niet echt oog voor wat er in huis moest gebeuren. Mijn man moest mij echt steeds vragen " Wil je een wasje draaien?" of "Wil je even afwassen? of "denk je even mee w.b.t de boodschappen"
Ook de administratie had ik geen interesse voor.
Toen ik mijn paard verkocht had besloot ik dat meer mijn man zou gaan helpen, we zijn immers getrouwd en het is niet meer dan normaal om samen de huishouding te doen.
Inmiddels help mijn zus zo nu en dan met haar paard maar dat is toch anders.

Ik doe mijn best maar ben er al wel achter gekomen hoe vergeetachtig ik ben en hoe chaotisch ik in mijn hoofd ben.
Ik zie het werk soms niet en het lukt me soms niet om mij er toe te zetten.
Het ontbreekt me aan motivatie zou je kunnen zeggen en dan is er de discipline die compleet ontbreekt bij mij.
En als ik mij dan down voel wat de laatste tijd echt vaak is dan komt er niets uit mijn handen.
Wat mij opvalt is ook dat ik erg hang op mijn man en als hij moe is en mij geen aandacht geeft dan ga ik negatief denken en haal ik in mijn hoofd dat hij niet van mij zou houden.
Ik heb dan ook vaak bevestiging nodig.
Nu weet ik dat mijn beeld niet klopt maar het punt is dat ik het niet kan stoppen op zo'n moment.
Het is nu afwachten wat GGZ gaat zeggen.

Respect voor diegene dit onwijs ordinaire lange verhaal hebben gelezen.

Wat ik nu eigenlijk met mijn verhaal wil is eigenlijk weten of er meer mensen zijn die dit soort problemen herkennen en hoe je er mee bent om gegaan?

**Geplaatst**: 19-11-13 17:23

Geplaatst: 19-11-13 17:23

Knap dat je je verhaal hier weggezet hebt en naar de huisarts bent gestapt. Dat is al een hele grote stap en een goed begin naar innerlijke rust.

Wat zijn je grootste struikelblokken?

**Geplaatst**: 19-11-13 17:33

Geplaatst: 19-11-13 17:33

Mijn grootste struikel blokken weet ik eigenlijk niet goed te benoemen, volgens mij is het voornamelijk dat ik gewoon niet meer weet wat mijn talenten zijn en waar ik goed in ben.
Eigenlijk vraag ik me steeds af "Wie ben ik nou eigenlijk?" en "Wat kan ik goed?" en bij die laatste vraag voel ik gewoon dat ik niets goed kan.
Ja een paard poetsen

**Geplaatst**: 19-11-13 17:39

Re: Op zoek naar een stuk herkenning.

Geplaatst: 19-11-13 17:39

Google maar eens op quarterlife crisis daar ga je vast heel veel herkenning in vinden!!!

**Geplaatst**: 19-11-13 17:42

Geplaatst: 19-11-13 17:42

Ik herken veel in je topic, het is niet gek of raar. Ik denk dat het goed is dat je hulp gezocht hebt, tenslotte zijn zij er in gespecialiseerd en kunnen zij je handvaten geven om met jezelf en je gevoelens om te gaan. Veel succes en kracht.

**Geplaatst**: 19-11-13 17:59

Geplaatst: 19-11-13 17:59

Het klinkt wel aannemelijk, ik ben benieuwd of het dat zou kunnen zijn.
Ik heb gekeken op deze site http://www.lifebuilding.nl/quarterlife-crisis.aspx

Waar ik mij alleen niet in kan vinden is het stukje hoog opgeleid.
Ik heb MBO niveau 4 en dat is geloof ik gewoon gemiddeld.
Daarnaast had ik geen baan in de sector waar ik een opleiding voor had gedaan.
Ik was gewoon ten einde raad na mijn opleiding dat ik uiteindelijk maar in de wasserij ben gaan werken.
Alwaar ik niet voldeed want ik haalde de aantallen niet en dat terwijl er mensen werkten met hartklachten en nierklachten die dat werk prima aan konden en wel de aantallen haalden.
Ik heb ook geen gedachten als ik heb de verkeerde keuze gemaakt w.b.t mijn opleidingen.

Ik loop alleen tegen verwachtingen aan van andere mensen waar ik zelf ervaar dat ik niet voldoe.

**Geplaatst**: 19-11-13 18:39

Geplaatst: 19-11-13 18:39

Ik zie mezelf vertellen als ik je verhaal lees. Ook een oliebol gehad en nu enorme onzekerheid.
Het gevoel hebben dat je niet belangrijk bent, je nergens goed genoeg voor voelen.
Geen beslissingen durven te nemen en overal het negatieve in zien.

Ik heb vandaag het eerste gesprek bij de psycholoog gehad, en wat huiswerk mee gekregen.
Als je even lekker tegen iemand wil zeuren, of gewoon wat gedachten eruit wil gooien, mag je me pb-en.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte toe, want ook eraan werken is niet gemakkelijk.

**Geplaatst**: 19-11-13 21:17

Re: Op zoek naar een stuk herkenning.

Geplaatst: 19-11-13 21:17

Heb je nu wel een beetje een zinvolle dagbesteding dan?

Als je het gevoel hebt dat je niks presteert dan voel je je al snel belabberd en minderwaardig.
Je moet wel iets doen natuurlijk, om er trots op te kunnen zijn

Dat hoeft niet meteen wereldschokkend te zijn verder.

Heb jij je huishouden goed op orde of wat mooi bloeiende planten dan kun je daar al heel veel tevredenheid en trots uit halen.

Of van mijn part helpen in een asiel, iets van folders bezorgen of koffie rondbrengen ergens of vrijwilligerswerk in een asiel, mooie truien breien en verkopen op Marktplaats.... noem maar iets op.

Iets voor jezelf waar je waardering voor krijgt en trots op kunt zijn

**Geplaatst**: 19-11-13 22:59

Geplaatst: 19-11-13 22:59

Yellow bird ik vind het fijn te lezen dat iemand mijn verhaal herkend.
Goed van je dat je ook naar de psych gaat, mag ik je vragen hoe ik dat huiswerk moet zien? als opdrachten die je moet uitvoeren?

Pmarena mijn dagelijkse bezigheden kan zomaar bestaan uit de hele dag achter de pc hangen.
De tijd vliegt als ik achter de laptop zit.
Je zou bijna denken dat het een verslaving is.
Maar ik probeer wel te beperken tot niet meer dan 4 uur per dag alleen een dag zoals vandaag kom ik niet onder die 4 uren.
Ik heb op zich wel een weekplanning maar vaak lukt het me niet omdat te volgen.
Ik werk 16 uur per week, en daar om heen fitness ik 2 x per week, ga ik 2x per week naar stal om mijn zus te helpen met haar paard en doe ik 1x per week het huishouden.
Het huishouden loopt wel aardig mede dankzij mijn man die gewoon ook netjes is en me gewoon ook wijst op dingen wanneer ik huishoudelijke taken te lang laat liggen.
Hij kookt, ik doe de afwas, ik stof af en hij stofzuigt, ik doe de was en de bedden en hij houd de kattenbak schoon. Oo en hij doet de administratie.
Tot voor kort was ik gastvrouw in de kerk tijdens de middag diensten maar dat heb ik nu op een laag pitje gezet.
Simpel weg omdat ik erg slecht in mijn vel zit en het mij tegen stond om met een glimlach mensen te ontvangen terwijl ik mij niet fijn voel.
Nu doe ik dat nog maar 1x per maand.
Voorlopig ga ik dan ook geen nieuwe dingen aan omdat het voor mij al lastig genoeg is om de activiteiten (stal en fitnessen) naast mijn 16 uur werk uit te voeren.
Ook omdat ik veel last heb van mijn rug, schouders en mijn nek.

Nu ik trouwens mijn OP terug lees zie ik dat ik beschrijf dat ik pas problemen ben gaan krijgen toen ik mijn paard moest laten in slapen.
Echter de problemen van onzekerheid, faalangst en geen grenzen aan kunnen geven waren er al op het VBO en ik liep er ook tegen aan op het MBO.
Ik wist dat echter te verbloemen door mijn perfectionisme en kon weg vluchten (zoals mijn man het noemt) in mijn paarden wereldje.
Nu ik sinds een jaar geen eigen paard meer heb wordt ik meer geconfronteerd met mijn problemen.

**Geplaatst**: 21-11-13 11:51

Geplaatst: 21-11-13 11:51

Ik ben eigenlijk wel wat teleurgesteld dat er zo weinig mensen hebben gereageerd..... (Stom eigenlijk dat ik mij dat aan trek

)

Gisteren was ik naar stal en heb even fijn gewerkt met het paard van mijn zus.
Het zonnetje scheen heerlijk al was het koud en zoals gewoonlijk vergat ik de tijd.
Ik heb op dat moment mij heerlijk kunnen ontspannen maar op het moment dat ik naar de klok keek begon de onrust.
oliebol dacht ik, ik zou om 13.00 thuis zijn en we waren al bijna een uur verder.
Vervolgens dus keihard naar huis gefietst maar ik was te laat.
Ik had afgesproken met mijn man om mee te gaan naar de volkstuin samen met zijn vader om twee bomen te poten.
Mijn man kwam ik tegen in de auto en ik kon aan zijn gezicht zien dat hij er niet blij mee was.
We hebben elkaar even kort gesproken en toen is hij verder gegaan. Ik achter blijvend met een klote gevoel.
Ik heb geprobeerd dat weg te stoppen door wat bezigheden in huis te doen (was opvouwen, wasje draaien en wc schoongemaakt).
Vervolgens ROF inleveren bij SoZa en informatie inwinnen bij Friesland Zorg verzekeraar.
En toen was het ook al tijd om naar mijn werk te gaan en later weer thuis hebben we elkaar niet echt gesproken.
Ik vind dat dan erg vervelend en zit dan met een schuld gevoel.
Dit gevoel heb ik overigens ook bij vriendinnen of familie en bij mijn familie heeft dat ook wel tot frustratie van hun kant geleid.

Dit soort momenten heb ik best vaak als ik weer eens iets vergeet of als ik afwezig ben en niet goed mee krijg wat ik afspreek.
Ik doe enorm mijn best om dit te voorkomen maar het is ontzettend moeilijk voor mij.
Met tijd ergens heen gaan maakt voor mij dat ik niet tot echt ontspannen kom omdat ik steeds die tijdsdruk voel.

Faal.............. Voel me nu echt klote

**Geplaatst**: 21-11-13 12:06

Re: Op zoek naar een stuk herkenning.

Geplaatst: 21-11-13 12:06

Ik heb alleen nog maar je openingspost gelezen, omdat ik nu geen tijd heb om de rest te lezen.

Maar ik wil je even laten weten dat je niet de enige bent..
Ik herken echt bijna alles wat je schrijft.
De situatie vroeger, het sombere gevoel, continu bevestiging nodig hebben, zo perfectionistisch zijn dat je het toch nooit goed kan doen, vast lopen in negatieve gevoelens en dan niks meer kunnen.. ja, een en al herkenning.

Dat je zoveel bevestiging nodig hebt is heel begrijpelijk. Waarschijnlijk heb je toen je klein was niet de basis en bevestiging gekregen die je zo hard nodig had. En dan is het logisch dat je daar nu onbewust naar opzoek bent.

Als je niks uit je handen krijgt en het werk niet meer ziet zou je misschieb lijstjes kunnen maken met wat er moet gebeuren. Zodat je altijd iets om handen hebt als je er doorheen zot.
Let er wel op dat je met zo'n lijstje niet teveel van jezelf gaat eisen.

Verder vind ik het echt super knap van je dat je je toch staande houd!

**Geplaatst**: 21-11-13 12:15

Geplaatst: 21-11-13 12:15

Irene_sarah bedankt voor je reactie.
Ik maak wel planningen, t probleem is alleen dat het mij niet goed lukt om ze te volgen.

Ik heb er net een zorg bij

.
Binnenkort een gesprek bij SoZa. Krijg net een uitnodiging door de brievenbus. Weer genoeg redenen voor mij om te gaan paniekeren.
Bah kan er ook nog wel bij.

**Geplaatst**: 21-11-13 12:29

Geplaatst: 21-11-13 12:29

Klinkt als heel veel onverwerkte dingen in het verleden die jou nog best wel dwars zitten..
Scheiding van je ouders een moeder die zegt dat ze spijt van je heeft.. Dat zijn dingen wat gewoon heel erg zwaar valt voor een mens. Ik vermoed daarom dat jij echt zit met onverwerkte emoties en daar kan je heel ongelukkig van worden.

Wat hier écht ontzettend goed tegen helpt is een EMDR therapie ik zou dit ook zeker vragen aan je behandelend arts en vragen of hij dit in behandeling wil zetten voor je..

**Geplaatst**: 21-11-13 12:43

Re: Op zoek naar een stuk herkenning.

Geplaatst: 21-11-13 12:43

Ik ken het gevoel van het niet zien. Ik kan echt 100x langs iets lopen en dan denken dat moet ik echt even oprapen maar na een weekl ligt het er nog.
Zelf ben ik niet zo van naar mijn verleden kijken. Dat is gebeurt en dat maakt me hoe ik nu ben.
Als ik bij de huisarts aan geef dat ik zo moe ben dan wordt dat niet serieus genomen ( ja je doet ook zo veel zegt ze dan)
Hopelijk krijg je goede hulp.

**Geplaatst**: 21-11-13 13:05

Geplaatst: 21-11-13 13:05

Dat vraag ik mij dus af Kir_Ples.
Ik heb inderdaad veel te verwerken gehad maar ik heb vroeger ook al wel veel gesprekken gehad met Voogdes, Maatschappelijk werker van mijn vader en Gespecialiseerde gezinsverzorgster.
Dus ik dacht dat door het vele praten ik ook wel veel verwerkt heb. Ik kan zonder blikken of blozen vertellen wat er vroeger allemaal heeft afgespeeld.
Zoals het pesten op school, ouders gescheiden, boerderij afgebrand en nog iets heftigs wat ik liever niet openbaar beschrijf maar wel verteld heb in de intake gesprekken bij GGZ.
Het enige wat mij echt van de kaart brengt en mij raakt is wanneer ik het heb over het afscheid van mijn eerste paard waar ik mee ben opgegroeid.

Volgens een vriendin kon dat te maken hebben met het overlevings-mechanisme wat mijn gevoelens zo diep heeft weg gestopt dat het lijkt dat ik het heb verwerkt.
Ik weet niet of dat zo is want na even te hebben gekeken wat EMDR nu precies is moet ik wel bekennen dat ik geen nachtmerries heb.
Feit is wel dat ik problemen heb die mijn leven op dit moment belemmeren dusdanig dat ik niet goed kan functioneren.

Kohtje tis niet zo dat ik met een gevoel rond loop, 'O wat ben ik in het verleden slecht behandeld als kind'.
Nee zeker niet, ik heb ook gewoon goed contact met mijn ouders.
Ze konden er in mijn ogen niks aan doen dat ze niet de juiste zorg konden geven want zij hadden dat nu eenmaal ook niet geleerd van hun ouders vroeger.
Ik kijk om die reden ook niet terug al was het wel nodig tijdens de intake gesprekken van GGZ.
En dat heeft mij wel doen aanzetten tot nadenken over wie ben ik nu eigenlijk? waar komen mijn problemen vandaan? Wat kan ik er aan doen?

**Geplaatst**: 21-11-13 13:15

Re: Op zoek naar een stuk herkenning.

Geplaatst: 21-11-13 13:15

Ik weet niet of het wel slim is om de schuldvraag te stellen , want als ik alles zoon beetje lees kan ik je nu wel vertellen wie jij denkt dat de schuldige is...

Het verleden heeft je gevormd wie je nu bent , zoek niet naar de schuldvraag , maar pak het aan , en dat doe je al!
Ik zou wel een verwijzing vragen naar de tweede lijn , en niet in de eerste lijn blijven hangen.

**Geplaatst**: 21-11-13 13:17

Re: Op zoek naar een stuk herkenning.

Geplaatst: 21-11-13 13:17

Hihi , zit net je onderschrift te lezen , die eerste , zorg dat dat ook voor jezelf geld , maw , wees lief voor jezelf!

**Geplaatst**: 21-11-13 14:02

Re: Op zoek naar een stuk herkenning.

Geplaatst: 21-11-13 14:02

Gesprekken kunnen oppervlakkige traumas's wel weg laten ebben. Maar misschien zit het bij jou toch dieper, het kan best zijn dat er echt nog iets zit terwijl jij denkt dat je dat al hebt verwerkt.
EMDR kan je overigens gewoon proberen mocht er bij jou niets meer zitten kan je het onderwerp trauma wegstrepen.

**Geplaatst**: 21-11-13 14:36

Geplaatst: 21-11-13 14:36

Hoi Osmo,
goed om een topic te openen...!
Wat je schrijft, klinkt mij bekend in de oren. Okee: ik had een moeder, die zowel op me leunde, als me afwees. Net iets anders dan bij jou - maar qua gevoel herken ik veel in wat je schrijft. et betekent, dat je van jongs af aan went aan hard werken zonder al te veel waarderign en wat al niet aan fijne energie tereug te krijgen. En dat je qua gevoel het "nooit goed genoeg" zou zijn...!

Ook ik heb tijdden gehad, dat ik me helemaal kon verliezen in mijn eigen wereldje - daar was het tenminste fijn...!!
En "onbewust" werken al die boodschappen van je ouders ('jij bent niet belangrijk', etc.) toch door.
En mbt. die boodschappen kan de GGZ een goede bondgenoot zijn: het helpt, om die boodschappen een voor een de nek om te draaien! (Zoals een vriendin van mij zegt: "Niet mee omgaan - er is beslist leuker gezelschap!"

)
Dat helpt ook met de faalangst te laten verdwijnen en jezelf toestaan de lat lager te leggen, als je daar zelf achter staat. En om grenzen te stellen, inclusief "ik vind, dat het nu wel mooi genoeg is!"

En dat je giga moe wordt, van de angst om tegen te vallen en wat al niet, dat herken ik ook!! Logisch, dat je chaotisch wordt in je hoofd en dingen gaat vergeten, vaak is dat "gewoon" vermoeidheid.

OsMo schreef:
Wat mij opvalt is ook dat ik erg hang op mijn man en als hij moe is en mij geen aandacht geeft dan ga ik negatief denken en haal ik in mijn hoofd dat hij niet van mij zou houden.

Heel erg rot om te voelen...!!! :(:)

Maar, mogelijk wel belangrijk: het zjn eigenlijk geen gedachten, het is 90% gevoel.
Laat de ggz dus alsjeblieft je geen therapie geven op basis van "ga nou anders denken over dit soort situaties". Het is een rotgevoel, punt uit. Erkenning helpt. En het rotgevoel komt "ergens" vandaan, van eerdere afwijzingen, alsof jij net de moeite waard zou zijn - en daaar wringt m de echte schoen.

In aansluiting op wat Kir_Ples schreef: emdr is een prima middel om die rottige oude "zinnetjes" de nek om te draaien. (Het is niet zo, dat emdr pas zin heeft, als je nachtmerries hebt, of als er een complete ptss kan worden vastgesteld. Hier staat wel een leuk artikel: http://nl.wikipedia.org/wiki/Eye_moveme ... processing ; vooralover de misverstanden mbt. emdr. )
Not to mention de andere dingen die je noemt: de scheiding zelf, gepest worden, ding X, een brand, het afscheid van je eerste paard dat jou tot op de huidige dag van de kaart kan maken - het is nogal niet niets...!

...en soms, als dingen heel heftig zijn, gaan mensen, om zichzelf te beschermen redeneren van "Neehee - er is niets". Volgende stap: je bent een aansteller. Wat eigenlijk het gevoel is "ik loop rond met zo'n berg aan emoties, als ik daar eenmaal aan begin, hoei....!!!!" Dat stuwmeer kan heel griezelg voelen...! (Het valt doorgaans, met een beetje verstandige aanpak, heel erg mee en het is in wezen ook gewoon alleen maar je eigen kracht.)
Idd: overlevingstechnieken...
Op zich zijn dat nuttige dingen - maar als je "uit de rotsituatie" bent, keert zo'n techniek zich vaak tegen je. (Je stoer houden als je wordt gepest is - als het lukt - heel erg verstandig!!!! Maar dat wil niet zeggen, dat het dus in het echchies geen zeer doet.)

En wat op zich vast wel de nuchtere waarheid is - is "dat je ouders er niks aan konden doen dat ze niet de juiste zorg konden geven want zij hadden dat nu eenmaal ook niet geleerd van hun ouders vroeger." - Ik geloof het grif, maar voor jou van binnen "maakt dat niet uit".
Ze deden het fout en doet doet pijn - je hebt daar nadeel van.
In de buitenwereld kan het idd wel een reden zijn, om niet met ze te breken.

Met emdr zijn er allerlei technieken, om jou tegen dat "stuwmeer" te beschermen. Leren, om jezelf te troosten, te kalmeren, elke dag een ontspaningsoefening doen, noem maar op. En dan het stuwmeer leeg maken!

**Geplaatst**: 21-11-13 16:48

Geplaatst: 21-11-13 16:48

Janneke2 bedankt voor je heldere reactie.
Ik heb je link even bekeken maar was nog al veel tekst om geconcentreerd naar te lezen.
Iets te veel , ik heb het wel gelezen maar ben ook al het grootste gedeelte weer kwijt.
klinkt allemaal wel heel interessant.

Ik wacht eerst de terug koppeling af van de testen (persoonlijkheid testen) en de week er na zal ik tijdens het advies gesprek wel horen wat ik kan verwachten.
Ik hoop dat zij kunde genoeg hebben om te beoordelen of EMDR wat voor mij is.

Nammie Hoe vaak ik dat wel niet heb gehoord

Wees niet zo streng voor jezelf, gun jezelf wat meer waardering of een vaak gehoorde opmerking "Je bent veels te lief voor anderen, wees is lief voor jezelf".
Ja mijn onderschrift zou ik idd wat meer op mezelf moeten toepassen.
Maar goed dat is iets wat ik verstandelijk wel weet maar in de praktijk schijnbaar vergeet.
Overigens begrijp ik je opmerking over de schuld vraag niet helemaal, bedoel je dat ik me afvraag waar mijn problemen weg komen?
Ik ben zelf schuldig aan de puinhoop in mijn hoofd, ik loop weg voor mijn gevoelens en durf ze niet te uiten.
Ik durf mijn grenzen niet aan te geven en dat maakt dat ik uiteindelijk teleurgesteld raak in mezelf.
Dat doe ik allemaal zelf en ik weet het ook maar het lukt me niet het om te switchen tenminste nu zeker niet.

**Geplaatst**: 21-11-13 17:16

Geplaatst: 21-11-13 17:16

Ik weet niet of het wel slim is om de schuldvraag te stellen , want als ik alles zoon beetje lees kan ik je nu wel vertellen wie jij denkt dat de schuldige is...

IK ben zelf schuldig aan de puinhoop in mijn hoofd, Ik loop weg voor mijn gevoelens en durf ze niet te uiten.
IK durf mijn grenzen niet aan te geven en dat maakt dat IKuiteindelijk teleurgesteld raak in mezelf.
Dat doe IK allemaal zelf en IK weet het ook maar het lukt me niet het om te switchen tenminste nu zeker niet.

Snap je nu wat ik bedoel? Je reageert precies zoals ik verwacht had , en van zoon gedachte wordt niemand vrolijk.

Je leeft op een overlevingsmechanisme ,en dat heb je al zolang gedaan dat je het knopje niet zomaar meer uit kan zetten.
Precies het verhaal van Janneke2.

Lees dat anders nog maar eens , want ze kan het veel beter verwoorden dan ik , maar ik bedoel hetzelfde .
:(:)

**Geplaatst**: 22-11-13 11:24

Geplaatst: 22-11-13 11:24

Owh bedoel je zo Nammie.
Ja dan is het wel duidelijk inderdaad, en het klopt wel ik zie mezelf vooral als de veroorzaker 'de schuldige' aan mijn eigen ellende

.

Dat loslaten is zoiets als 3/4 van mijn leven omturnen als ik niet al geheel zo vast zit in dit gedachten patroon.

**Geplaatst**: 27-11-13 12:34

Geplaatst: 27-11-13 12:34

Ik heb vannacht mega slecht geslapen, uiteindelijk toch tegen de ochtend vast geslapen en zojuist wakker geworden met flinke hoofdpijn.
Ik voel me vandaag leeg en de motivatie is ver te zoeken.

Vandaag zie het leven als compleet zinloos, ik weet dat ik eigenlijk weinig te klagen heb. Zeker te bedenken dat er mensen dood gaan van de honger en er mensen worden uitgebuit.
Ik mag het nog steeds als zegen zien dat ik even lekker onder de douche kan stappen en even lekker weg kan stomen en dat ik met een kleedje lekker op de bank voor de tv kan hangen.
Maar goed hoe ik mij dat ook voor hou kan ik er niks aan doen dat ik mij ellendig voel.
Voel als of mij niks gegund is (ik schaam mij zo voor die gedachte

)
Ik faal gewoon in het kijken naar mijn zegeningen.

Volgende week moet ik op gesprek komen bij SoZa en mij samen met mijn man verantwoorden voor een bedrag wat we hebben ontvangen uit een afkoop van een pensioen.
Mijn man had net werk geaccepteerd en ik dacht mooi we geraken uit de bijstand (weg met die druk en die hete adem in je nek) en dacht dat bedrag hoeven we niet op te geven.
Te naïef gedacht want mijn man had net niet genoeg uren waardoor we nog steeds voor een klein bedrag afhankelijk zijn van SoZa.
Nu moeten we dus verantwoorden $:\$ , dat geld is allang op uiteraard aan rekeningen waarin we achter liepen.

Daarnaast had ik gisteren gesprek met mijn zus. Ze kan haar paard niet meer betalen.
Tis een paard wat ik haar had gegeven (in goede financiële tijden), zelf gefokt uit mijn aller eerste paard.
Emotioneel sterk aan verbonden, het stukje tastbare wat ik nog heb van mijn eerste paard.
Samen zitten huilen over hoe nu verder? paard verkopen is de enige optie. Ik kan niet verlangen dat mijn zus financieel helemaal in problemen raakt.
Het is al heel mooi dat ze hem wilde overnemen en haar geld wilde steken in hem zodat hij in de familie kon blijven. Ik ben haar enorm dankbaar dat ze dat heeft gedaan voor mij.

Ik had nog zo afstand genomen van hem maar door problemen met bij-rijdster ben ik toch meer met hem gaan doen.
Het is mij niet gelukt op een zakelijke manier met hem te bezig te gaan en ik kon gewoon merken door weer lekker met een paard bezig te zijn dat ik mij wat beter begon te voelen in mijn koppie.

Maar nu.....................................................
Ik kan niet in woorden uitdrukken wat er door mij heen gaat momenteel.

**Geplaatst**: 27-11-13 22:35

Geplaatst: 27-11-13 22:35

22 reacties en ongeveer 1200 kijkers...................
Toen ik mijn neerslachtige berichtje schreef waren er 1100 kijkers.
Van die 100 die mijn topic hebben gezien geen 1 die ook maar iets van een hart onder de riem berichtje kon plaatsen?

Voor diegene die mijn topic wel lezen maar toch niet reageren een oprechte vraag....
Wat maakt dat je niet kunt of wilt reageren? weet je gewoon niets qua reacties te plaatsen.
Vind je dat ik mij aanstel? of vind je dit het zoveelste klaag topic?

Ik zou het best fijn vinden om wat meer reactie te krijgen al weet ik best dat bokkers geen psychiaters zijn, tis gewoon fijn om je hart te luchten en dat daar respons op komt.
Al is het alleen maar om het gevoel van begrepen te worden krijgen.

**Geplaatst**: 27-11-13 23:06

Geplaatst: 27-11-13 23:06

Weet je wat het is.... Er zijn zoveel topics op bokt mensen reageren niet op alles want dat zou gewoon niet mogelijk zijn helaas.
Daarnaast zijn er ook best veel andere topics waar mensen soms even een steunend berichtje op prijs stellen. Ik denk ook niet dat mensen die hier helemaal geen 'verstand' van hebben snel zullen reageren.
Ik zou er maar niet zo over in zitten want daar word het niet anders van, ik snap ook dat je een steuntje in de goede richting nodig hebt maar ik denk niet dat bokt daar een hele geschikte plaats voor is.