hoi lieve bokkers,
bij deze wil ik even iets van me af schrijven.
Een maand geleden ben ik opgevangen in de crisisinterventie,de maximale tijd daar is 4 weken (vandaar ook 'crisis' ). We hebben toen na een paar dagen al gekeken naar wat ik verder wilde,er hieruit kwam dat ik absoluut niet terug wilde naar mijn ouders maar zelfstandigheidstraining wilde gaan doen. Dus ik heb contact opgenomen met de pi-groep,hier kun je zelfstandig wonen (koken,wassen,school regelen,andere zaken etc.) maar heb je wel hulp bij je psychische problemen,die ik dus wel heb. de wachttijd hiervoor is echter 3 maanden,en daarom hebben we gekeken naar een overbrugging. en waarschijnlijk kan ik eind deze week terecht bij een andere opvang,en daar kan ik dan blijven totdat er plek is bij de pi-groep. Alleen nu ben ik dus alweer 4 dagen thuis en ik moet er nog ongeveer 3 tot 5... en ik vind het zo vreselijk moeilijk. Na iedere stage/schooldag zie ik er zo tegenop op naar 'huis' te gaan. ik voel me verdrietig en eenzaam hier in dit huis. in de crisisopvang waren er allerlei jongeren,altijd gezelligheid,altijd dingen ondernemen en vaak even met zn allen een filmpje kijken en er was altijd gezelligheid en vrolijkheid. En ik weet dat het maar voor een paar dagen is en ik heb een nieuw plekje in het vooruitzicht maar toch is het zo moeilijk. Ik ben nooit iemand geweest die heel veel vriendinnen had,en de vriendinnen die ik wel heb komen dan ook niet uit de omgeving. En daar hoefde je maar naar de slaapkamer naast de jouwe te kijken en te vragen of diegene zin had om iets leuks te doen..
kortom voel ik me helemaal niet goed hier,gelukkig hebben we volgende week gesprek met de psychiater en dan gaan we kijken wat voor medicatie er nodig is en of mij dat kan helpen.
ik wilde dit even van me af schrijven,bedankt voor het lezen!
Liefs Femke