Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-13 21:29

Verdriet verwerken

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-13 21:29

Het is nu bijna drie maanden geleden dat mijn pony Calimero overleden is.
In die drie maanden heb ik constant last gehad van auditieve hallucinatie, heb ik last van nachtmerries en spoken er allemaal vervelende gedachtes door mijn hoofd.
Mijn huisarts zegt dat ik door stress last heb van de hallucinatie. (Auditieve hallucinatie wil zeggen dat je de hele dag, 24/7, muziek hoort in je hoofd. Ik hoor nu al drie maanden de vier seizoenen van Vivaldi, de 9 symfonie van Beethoven en zijn 5e, door elkaar. Het verschilt per persoon wat je hoort.)
Ik heb ook nog steeds een schuldgevoel.
"Als je er was geweest, had je dat koppie vast kunnen houden en zeggen dat het goed was geweest dat hij ging." "Als je er was geweest, had je hem kunnen redden." "Je zat gezellig wat te eten met vrienden toen hij lag te verkrampen van de pijn."
's Nachts gaan mijn nachtmerries over het beeld van zijn ontzielde lichaam en mijn zus, die een kamertje verder slaapt, zegt me 's nachts boos te horen praten en mompelen.
Bij iedere stap die ik zet, bij ieder woord dat ik spreek en bij iedere (belangrijke) beslissing die ik neem heb ik het gevoel dat ik rekening met hem moet houden. Andere mensen zeggen me dat hij uit mijn hoofd moet, maar in mijn hart. Dan heb ik het gevoel weer dat ik hem los moet laten, terwijl het ook wel eens veilig voelt als hij erbij is, voor mijn gevoel.

Ik wil weten of er misschien meerdere mensen zijn die dit meemaken of ook zo beleefd hebben.
Ik heb een psycholoog in de arm genomen om me te kunnen helpen, maar dit is hels, vooral de hallucinatie.
Hoe hebben jullie het verlies van jullie paardje verwerkt en hoe lang heeft het geduurd voordat het eindelijk een plekje gevonden had?

Dankjewel.

**Geplaatst**: 10-11-13 21:39

Re: Verdriet verwerken

Geplaatst: 10-11-13 21:39

Ik heb het zelf nooit meegemaakt die hallucinaties. Maar de rest wat je noemt herkent iedereen wel in een rouwproces denk ik. Je voelt jezelf schuldig omdat je er niet bij was, is dit reeel? Niemand kan 24/7 naast zijn paard staan dan weten we allemaal.
Heb je wel goed over je verlies kunnen praten? Wat het allemaal met je doet ? Dit is wel heel belangrijk, zeker als je zoals jouw met een groot schuldgevoel zit. Geef jezelf ook wat tijd, rouwen is een proces en bij iedereen verloopt dat proces anders. Sterkte!!

**Geplaatst**: 10-11-13 21:41

Geplaatst: 10-11-13 21:41

Wat verdrietig dat je afscheid hebt moeten nemen van Calimero... Ik weet hoe het is om je beste vriendje/vriendinnetje te moeten missen. Mijn pony Layka was 10 jaar lang mijn allerbeste maatje en toen zij overleed voelde het alsof ik een zus verloor.... ik voelde me de eerste weken zo alleen.... Ik had het idee dat we altijd aan elkaar dachten (al zal dat vast niet zo geweest zijn, ze was ook dol op eten. ;-)

), en gewoon het gevoel dat ze er altijd 'was', was zo fijn. Maar Layka is wel 34 jaar geworden en ik was erbij toen ze stierf. Ze is met haar hoofd op mijn schoot ingeslapen. Ze kon die dag niet meer opstaan en ook met de hulp van mijn vader die haar wel vaker een zetje moest geven de laatste tijd, lukte het niet meer. Het was voor mij meteen duidelijk dat dit het moment was waarop ik mijn meisje moest laten gaan. De dierenarts heeft haar in laten slapen in haar eigen stal, temidden van ons gezin en mijn haar hoofd op mijn schoot. Ik heb geen schuldgevoel en ook over de leeftijd van Layka heb ik niet te klagen en ik denk dat dat me wel enorm geholpen heeft bij het verwerken van het verlies. Het is nu 13 jaar geleden dat ze stierf, maar ik kan me alles nog herinneren (haar eigenaardigheden, lieve koppie, onze band, het blind vertrouwen op elkaar, en soms zelfs haar geur). Haar foto staat nog altijd op mijn nachtkastje en ze zal in mijn hart altijd bij me blijven.
Ik weet niet hoe Calimero gestorven is en waarom je je schuldig voelt? Maar je weet zelf vast ook wel dat jouw rouwproces niet 'normaal' is...echt heel vervelend dat je er zoveel last van hebt naast het 'gewone' verdriet. Ik hoop echt voor je dat je een manier vind om het een plekje te geven. Heel veel sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-13 21:45

Re: Verdriet verwerken

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-13 21:45

Ik heb best veel over het verdriet kunnen praten, alleen ik ben bang mensen tot een last te zijn, omdat ik er juist al zo lang over praat.

Toen ik Calimero vond kwam er direct iemand bij en die vertelde dat het nog wel eens mogelijk is als een paard koliek krijgt, met hem te gaan rennen zodat de darmen weer aan de gang gaan en hij het kan overleven. Ik wilde niet eens weten hoe lang hij al was overleden, maar het feit dat ik het had kunnen voorkomen was al genoeg. Ik kan inderdaad niet altijd bij hem zijn, maar het moet overdag gebeurd zijn en overdags loop je toch wel het meest om die beestjes heen te drentelen.

Bedankt beiden.

**Geplaatst**: 10-11-13 21:51

Geplaatst: 10-11-13 21:51

"Toen ik Calimero vond kwam er direct iemand bij en die vertelde dat het nog wel eens mogelijk is als een paard koliek krijgt, met hem te gaan rennen zodat de darmen weer aan de gang gaan en hij het kan overleven. Ik wilde niet eens weten hoe lang hij al was overleden, maar het feit dat ik het had kunnen voorkomen was al genoeg. Ik kan inderdaad niet altijd bij hem zijn, maar het moet overdag gebeurd zijn en overdags loop je toch wel het meest om die beestjes heen te drentelen."

"wel eens" inderdaad.... dan kun je met je paard gaan wandelen/lopen. En soms helpt dat. Maar soms ook niet, ik ken heel wat paarden die aan koliek gestorven zijn. Ook al waren hun eigenaren erbij en hebben ze zich suf gewandeld met hun paardje en heeft de dierenarts ook vanalles geprobeerd helaas...
En hoe weet je zeker dat Calimero koliek heeft gehad? Hij kan toch ook een hartstilstand hebben gekregen? Of waren er tekenen die duiden op koliek?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-13 21:53

Re: Verdriet verwerken

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-13 21:53

Er is een hoogleraar van de agrarische school bij geweest. (Een kennis van mijn oom welke boer is).
Hij constateerde en stelde vast dat het koliek geweest moest zijn.
Ik had er zo graag wat aan willen doen en al lukte dat niet, dan had ik hem het liefst laten gaan waar ik bij was. Ik geen schuldgevoel, hij net alleen.

**Geplaatst**: 10-11-13 22:00

Geplaatst: 10-11-13 22:00

Ik snap dat het heel moeilijk is om op deze manier afscheid te nemen van je maatje... Ik zou het ook verschrikkelijk gevonden hebben.... Heel veel sterkte en probeer je niet meer schuldig te voelen, je kunt er niets aan doen...!

**Geplaatst**: 10-11-13 22:02

Geplaatst: 10-11-13 22:02

Je kunt er niks aan doen. Zulke dingen gebeuren hoe hard ook. Ik denk dat je jezelf onterecht een schuldgevoel aanpraat. Hoe vaak krijgt er een paard koliek en is het niet meer te redden? Heel vaak halen ze het gelukkig wel maar dat is niet gezegd dat dat bij jou paard ook zo was. Het is heel erg wat er gebeurd is maar je kunt er niks aan doen! Heel veel sterkte! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-13 22:04

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-13 22:04

Ik denk constant; had ik er maar wat aan kunnen doen! En de vraag is; hoe kom ik van dat schuldgevoel af? Ik heb nog nooit meegemaakt dat een paard stierf. Dit was het liefste beestje wat ik had en met hem had ik de sterkste band.

Bedankt.

**Geplaatst**: 10-11-13 22:04

Geplaatst: 10-11-13 22:04

Zonder onderzoek heeft het natuurlijk van alles kunnen zijn.. Dat maakt het voor jou niet meer of minder erg. Het is heel vervelend dat je je paard zo hebt gevonden, ik begrijp je schuldgevoel ook wel maar maakt het tijdstip echt uit? Wist je dat hij ziek was? Neem aan dat als je geweten had dat hij zo ziek was je wel bij hem geweest was. Denk als je je paard plotseling dood vind in de wei dat er weinig misschien zelfs wel geen dingen zijn die je had kunnen doen om dit te voorkomen, al had je ernaast gestaan. Ik denk dat je zelf ook wel weet dat je je niet schuldig hoeft te voelen, helaas kan het soms gewoon heel snel afgelopen zijn.

**Geplaatst**: 10-11-13 22:06

Geplaatst: 10-11-13 22:06

JoopC schreef:
Ik denk constant; had ik er maar wat aan kunnen doen! En de vraag is; hoe kom ik van dat schuldgevoel af? Ik heb nog nooit meegemaakt dat een paard stierf. Dit was het liefste beestje wat ik had en met hem had ik de sterkste band.

Bedankt.

Hoe denk je zelf van je schuldgevoel af te komen? Wat denk je dat jouw een beter gevoel zou geven? Voor iedereen werkt dit anders namelijk. De een wil perse de oorzaak weten ( had ik ook echt niks kunnen doen ) de andere heeft tijd nodig en afleiding.

**Geplaatst**: 10-11-13 22:08

Geplaatst: 10-11-13 22:08

Ik wil je heel veel sterkte wensen. Gun jezelf de tijd om te rouwen, en als je baat hebt bij een afscheidsceremonie, dan probeer zijn dood op deze manier een plekje te geven.

Rouwen mag, en de manier waarop je rouwt hoeft echt niet volgens een vast stramien. Praat erover, niet opkroppen. Ik hoop dat je genoeg mensen om je heen hebt die begrip tonen en die naar je verhalen willen luisteren. Ook als het iedere keer dezelfde verhalen zijn.

Mocht je willen, dan heb ik hier een filmpje voor je. Het gaat over het rouwen bij verlies van mensen, maar je mag gewoon ipv van mens invullen dat het om een paard gaat.

http://www.youtube.com/watch?v=UpZ3eUqGrl4

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-13 22:10

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-13 22:10

Calimero was kerngezond en juist de sterkste van het hele stel, op zijn achterste x-beentjes na.
Als ik het inderdaad geweten had, was ik bij hem geweest.
Hij lag er plots dood. Ik zocht hem omdat ik bang was dat hij in de sloot lag en er niet meer uit kon komen, daarop had ik me ook voorbereid.
Ik heb het schuldgevoel, maar kom er niet vanaf.
Ik heb zelf nog geen idee hoe ik er vanaf moet komen. Als ik maar een beetje weet of hij niet alleen was en of de kudde bij hem was. Hoogstwaarschijnlijk niet, want hij is in de bosjes gaan liggen.

@Cassidy
Ik heb zelf nog eens afscheid van hem genomen nadat mijn schoonzus en ik dat samen gedaan hebben. Toen het lijkje al naar de boerderij gebracht was om daar opgehaald te worden, ben ik erheen gereden en heb ik nog even dat hoefje vastgehouden, als afscheid.

Bedankt voor het filmpje.

**Geplaatst**: 10-11-13 23:08

Geplaatst: 10-11-13 23:08

Paarden kunnen ook overlijden aan een hartstilstand. En dat kan heel snel gaan. Als er geen sectie is gepleegd is het heel moeilijk om te achterhalen waaraan hij is overleden en of je iets had kunnen doen waardoor je hem eventueel had kunnen redden. Ik begrijp het schuldgevoel en dat je er bij had willen zijn om eventueel te helpen, dat je jezelf verwijt er niet voor hem te zijn geweest.

Wat voor verschil zou het uitmaken als je zou weten dat de kudde erbij was geweest?

En mocht je er open voor staan, er zijn mensen die met overledenen contact kunnen leggen. Ook met overleden dieren. Mocht je een naam willen, PB me maar.

**Geplaatst**: 10-11-13 23:23

Re: Verdriet verwerken

Geplaatst: 10-11-13 23:23

Wat vreselijk voor je..
Ik snap dat je zegt ja k had het kunnen voorkomen etc, maar doe dat niet meid, want je kan er niks aan doen, ook al was je er wel bij geweest en had je met hem gerend of wat dan ook had ie nog kunnen overlijden, praat jezelf aub geen schuldgevoel aan!
Ik moet zeggen dat ik mezelf wel herken in jou, heb nu mijn eerste paardje en ik lees hier wel eens de IM(in memorian) en soms denk ik ook jeetje ik zou het niet overleven als ik mijn paardje zou moeten laten gaan, dus ik snap dat je daar kapot van bent, en ik denk dat het ook echt tijd nodig heeft voor jou.
Zelf vind ik emoties verwerken ook lastig en als ik verdrietig ben ben ik ook echt verdrietig en heb ook er bijvoorbeeld ook heel lang over gedaan om het overlijden van mijn oma's te verwerken.
Het heeft gewoon tijd nodig, probeer dingen te doen die je blij maken, en neem ook tussendoor je tijd om te rouwen.
Mag ik vragen wat voor advies je huisarts je verder heeft gegeven?

**Geplaatst**: 10-11-13 23:29

Geplaatst: 10-11-13 23:29

JoopC schreef:
Ik denk constant; had ik er maar wat aan kunnen doen! En de vraag is; hoe kom ik van dat schuldgevoel af? Ik heb nog nooit meegemaakt dat een paard stierf. Dit was het liefste beestje wat ik had en met hem had ik de sterkste band.

Bedankt.

ik denk niet dat je iets had kunnen doen...een paard wat zo relatief 'snel' overlijdt aan koliek heeft vermoedelijk een slag in de darm gehad of een vetlipoma.(effect is hetzelfde).Wel kun je ter voorkoming van koliek zorgen dat je een goed ontwormschema hebt.

Misschien helpt veel praten erover?Dan wel met de juiste persoon.Iemand die weet hoe het voelt om een paard te moeten missen.
Mensen zonder paarden denken namelijk dat je gek bent

**Geplaatst**: 11-11-13 15:12

Re: Verdriet verwerken

Geplaatst: 11-11-13 15:12

Omdat het topic meer gaat over de psychische klachten, dan over de oorzaak hiervan (het verliezen van je pony), verplaats ik het topic naar MW.

IM > MW

**Geplaatst**: 11-11-13 15:21

Geplaatst: 11-11-13 15:21

JoopC schreef:
Ik denk constant; had ik er maar wat aan kunnen doen!

Ja, dat is heel naar. Soms kan dat helaas gewoon NIET.
(Je kunt niet 24 per dag bij je paard zijn. En zelfs als je dat wel zou zijn: ook dan kan hij sterven aan koliek. Al bel je op tijd de DA, komt hij op tijd, loop je uren met je knul... Dat is allemaal heel erg naar - maar het is wel zo.)

JoopC schreef:
En de vraag is; hoe kom ik van dat schuldgevoel af?

Soms zijn schuldgevoelens een "uitweg", een overlevingsmechanisme.
Als wat je meemaakt, te erg is, te confronterend, te chaotisch - kun je (puur onbewust) jezelf wijs maken "het IS wel degelijk te beheersen - ik had gewoon *xyz* moeten doen" - en daarna ga je jezelf op de kop geven, dat je geen xyz hebt gedaan.

JoopC schreef:
Ik heb nog nooit meegemaakt dat een paard stierf. Dit was het liefste beestje wat ik had en met hem had ik de sterkste band.

Dat is een hele nare combi!!!!
Ik heb het wat rusiger kunne leren - ik heb een serie dieren zien sterven, voor mijn lieveling aan de beurt was.
En op zich is het altijd verdrietig (dat is zo en blijft zo) maar tegelijkertijd, als het ged is, voel je ook iets van "het is goed zo" of "het kon niet anders".

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-13 19:21

Re: Verdriet verwerken

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-13 19:21

Bedankt voor jullie adviezen!