Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-11-20 11:47

x

Geplaatst door de TopicStarter : 18-11-20 11:47

x

Laatst bijgewerkt door Maren op 29-09-23 15:17, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 18-11-20 11:52

Re: Extreem angstig voor de liefde

Geplaatst: 18-11-20 11:52

Die angstige gedachtes, wat zijn dat precies? Waarom voelt het niet goed, en wil je weg?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-11-20 12:07

Geplaatst door de TopicStarter : 18-11-20 12:07

x

Laatst bijgewerkt door Maren op 29-09-23 15:17, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 18-11-20 12:09

Geplaatst: 18-11-20 12:09

Eigenlijk moet je bij verliefdheid op een roze wolk zweven.Als dat niet zo is maar je er gestresst van wordt dan lijkt het me toch niet goed.Maar,het is toch een beginnende verkering en je hoeft nog lang niet te beslissen of je met deze persoon wilt trouwen? Als ik jou was zou ik het puur vriendschappelijk houden nu en elkaar eerst beter leren kennen.Maar als je echt paniekaanvallen blijft krijgen bij de gedachte aan hem,nou dan is de boodschap van je lichaam en onderbewuste toch duidelijk dat dit niet de goede voor je is.Het moet toch ook niet,blijf dan lekker vrij.

**Geplaatst**: 18-11-20 12:10

Geplaatst: 18-11-20 12:10

Maren schreef:
Matheno schreef:
Die angstige gedachtes, wat zijn dat precies? Waarom voelt het niet goed, en wil je weg?

Verschilt onwijs per moment. Op dit moment spookt er een 'jullie passen gewoon niet bij elkaar, accepteer het en laat het los'. Daar luistert en reageert mijn gevoel naar, dan voel ik me onwijs poedersuiker, dan bedenk ik mezelf weer dat het waarschijnlijk gewoon een angstgedachte is want we passen juist goed bij elkaar en dat gaat dan zo door tot ik de angst weer even los kan laten.

Dan is het een kwestie van tijd tot er weer wat nieuws op komt.

Het voelt niet goed omdat ik voor mijn gevoel me niet kan openen, terwijl hij me daar 0 redenen voor geeft of heeft gegeven.

Maar waarom denkt jouw hoofd dat jullie niet bij elkaar passen?

**Geplaatst**: 18-11-20 12:13

Geplaatst: 18-11-20 12:13

Ik denk dat we ongeveer dezelfde leeftijd hebben en ik ben ook kind van gescheiden ouders. Ik denk dat dit er zeker mee te maken kan hebben en wat jij omschrijft inderdaad verlatingsangst is.
Dit is niet perse heel erg, het wordt beter! Toen ik mijn vriend leerde kennen had ik er ook wel vaak problemen mee, echt angstaanvallen zoals je omschrijft. Wat mij heeft geholpen is, praat erover. Met je vriend/date, met je ouders en met jezelf. Realiseer dat je angst onnodig is en neem het met een korrel zout.

**Geplaatst**: 18-11-20 14:40

Geplaatst: 18-11-20 14:40

Ik denk dat je je verwachtingen moet proberen aan te passen, en ook wat luchtiger moet blijven.
Als het niks wordt, jammer dan.

Er was zo'n mooie quote uit Alles is liefde:
“Ik sta eigenlijk op de ware te wachten.”
"Ja, wie niet hè? De vraag is: wat doen we in de tussentijd?”

Probeer dus niet zoveel van jezelf en van anderen te verwachten. Je kunt ook blij alleen zijn, daar heb je niemand bij nodig, en iedereen waarmee je de klik wel hebt, is mooi meegenomen.

**Geplaatst**: 18-11-20 20:13

Geplaatst: 18-11-20 20:13

Maren schreef:
Goedemorgen,

Lang, lang niks meer gepost maar ik zit met mijn handen in het haar en ik weet niet meer welke kant ik op moet gaan.

Wat kleine voorgeschiedenis: ik heb 1 relatie gehad in mijn leven (kinderliefde, lang niet zo’n diepe connectie als ik nu probeer aan te gaan) en ben 1 keer van de wereld halsoverkop verliefd geweest op iemand die niet bereikbaar was voor mij. Daarnaast zijn mijn ouders gescheiden toen ik 10 was en is dit een hele zware periode geweest mede door depressie bij 1 van de ouders.

Ik heb begin dit jaar een onwijs leuke jongen ontmoet, zijn begonnen met daten, hij moest weg voor zijn werk na een maand daten en komt ergens aankomende maand weer thuis.

Tijdens het daten wist ik al dat hij weg zou gaan en daarom ben ik er nooit heel serieus in geweest en heb ik een zekere mate van emotionele afstand bewaard. Drie dagen na vertrek telefonisch contact gehad, en toen kwam het gemis. Het contact werd intensiever, serieuzer en ondanks dat hij nog een hele lange periode weg zou zijn maakte hij me blij, spraken we continue via app en via videobellen. Ik verheugde me op het moment dat hij terug zou komen, al ging er heel af en toe wel eens de gedachte door m’n hoofd heen ‘dit is niet echt, zo leuk vond je hem niet in Nederland’. Die gedachte liet ik dan van me afglijden en merkte al snel dat het gewoon een gekke gedachte was, want deze jongen heeft letterlijk alles wat ik zoek in een relatie (innerlijk & uiterlijk) en ik kan me tot de dag van vandaag geen reden bedenken waarom het op dat vlak niet zou werken tussen ons.

Na ongeveer 1,5 maand kreeg ik voor het eerst van mijn leven last van paniekaanvallen, zodanig heftig dat ik niet kon werken en echt niet meer kon functioneren. Werd afgeschoven op gebruik van kunstmatige hormonen. De echte paniekaanvallen verdwenen, maar de constante angstgedachten kwamen daarvoor in de plaats. Ik haalde me allerlei gedachtes in m’n hoofd waarom ik niet met deze jongen wilde zijn, terwijl ik er nogmaals nooit een gegronde reden voor kon bedenken. Constant kwam ik erop terug, want diep van binnen wilde ik hem helemaal niet kwijt. De gedachtes zijn gebaseerd op niks en op aannames van dingen die ik pas kan uitzoeken als hij straks weer terug is.

Naar hoor, dat je zogezegd niet met jezelf op 1 lijn zit.
Een deel wil graag, een ander deel 'gaat in verzet'.

Citaat:
Via, via heel snel hulp gekregen van een psycholoog die ik nu regelmatig bezoek. De echte diagnose is er nog niet, maar er wordt sterk gedacht aan verlatingsangst met de symptomen van bindingsangst. Wat ik eraan kan doen? Niks, vertrouwen krijgen in de persoon met wie ik samen ben dat hij niet zomaar weg zal gaan.

Wat is precies de situatie 'dat de diagnose er nog niet is'? Zijn jullie nog bezig met extra testen, vragenlijsten, achtergrond gesprekken etc. - of is er een globale aanduiding en werken jullie nu op basis van de 'werkdiagnose'?

En dat je er niets aan zou kunnen doen, die vat ik niet.
Want angst, daar is juist anno 2020 heel veel aan te doen.
(Dus dat de psycholoog stelt 'nu nog niet', is een optie. Ook kan het zijn, dat of het beter is te zeggen 'ik kan weinig met angst', die psychologen heb je.)

Citaat:
mijn onderbuikgevoel zegt dat dat geen oplossing is, dat het niet aan de jongen zelf ligt en dat ik dan iets heel moois weggooi.

Gut feeling: altijd hartstikke belangrijk!

En op zich is de combi van zowel angst bij een relatie aangaan als angst om verlaten te worden een lastige.
Maar als gezegd: er is veel 'kruid gewassen tegen' angsten...!!!!

Citaat:
Ondertussen zijn we weer 2 maanden Hij is straks weer 2/3 maanden thuis, is dit genoeg om te weten of ik hiermee door wil gaan?

[/quote] Hmm, heeft hij een reizend beroep oid...?
Dat maakt het dan ook weer ingewikkeld...

**Geplaatst**: 18-11-20 20:38

Geplaatst: 18-11-20 20:38

Angst = slechte raadgever maar 'uitzetten' is ook niet zomaar gebeurd. Angst kan je soms ook een beetje overspoelen waardoor je ratio, je gezonde verstand even buiten spel lijkt te staan, dat is erg herkenbaar. Uit je verhaal proef ik een beetje dat je erg veel verwacht/moet en streng lijkt voor jezelf, klopt dat?

Jullie hebben een maandje in het echt gedate, dat is super kort. En misschien gaf het idee dat hij weg zou gaan en de fysieke afstand daarna jou wel een wat veiliger gevoel waardoor het toen lekkerder voelde allemaal. Nu komt hij terug en blijft hij (als ik t goed begrijp?) en zie ik je schrijven over diepe emotionele connecties, de liefde en relatie. Dat zijn behoorlijk zware termen, heb je er aan gedacht om het allemaal iets kleiner te maken?

Tussen lekker daten, een leuke tijd hebben, elkaar leren kennen vs emotionele connectie en serieuze relatie zit nog een enorm gebied. Zo werkt t bijvoorbeeld ook met vriendschappen, je leert iemand kennen die op bepaalde gebieden bij je aansluit, waar je leuke dingen mee doet etc. Je bent niet uit het niets BFF waar je al je lief en leed mee deelt. Dat groeit geleidelijk aan, of niet. En die 'niet' is ook okee.

Paniekaanvallen en angst komen ergens vandaan en uiten zich soms op de meest gekke momenten. Wees niet te streng als angst ineens op komt zetten, geef hem desnoods een naampje (oh, daar is Arie Angst weer) en laat hem er even zijn zonder jezelf te veroordelen of Arie heel snel de kop in te willen drukken als iets dat niet mag. Het is een stukje van jou en je hebt hulp gezocht om ermee om te leren gaan (waarvoor dikke complimenten want die stap op zich is al een grote)

Heb het leuk met de leuke jongen, probeer het allemaal wat kleiner te houden. Je leert elkaar net kennen, geniet ervan om te onderzoeken waar het toe kan leiden.

En voor wat t waard is: ik raak ook gespannen en gestresst van videobellen, zelfs met mijn eigen man of vriendinnen. Het is een manier van communiceren die ik totaal niet chill vind, dus t kan ook nog zo zijn dat die manier je gewoon niet zo ligt. Dat kan en mag ook

**Geplaatst**: 18-11-20 20:49

Geplaatst: 18-11-20 20:49

Maren schreef:
Wat ik eraan kan doen? Niks, vertrouwen krijgen in de persoon met wie ik samen ben dat hij niet zomaar weg zal gaan.

Welnee, je moet juist vertrouwen krijgen in jezelf en dat de wereld niet vergaat als het op niets uitdraait. Je wilt veel te graag en daarmee leg je een onmogelijke druk op jezelf. Dit is echt dé manier om een prille liefde in de kiem te smoren. Probeer eens niet verder dan één dag vooruit te kijken. Als je stopt met denken dat dit mogelijk de ware is en hem gewoon ziet als een leuk iemand om mee te oefenen in de liefde maak je het jezelf een stuk gemakkelijker.

**Geplaatst**: 18-11-20 21:06

Geplaatst: 18-11-20 21:06

In ieder geval kan ik je in één ding gerust stellen, er zijn meer mensen die hier last van hebben, in meer of mindere mate. Maar allemaal overeenkomend zijn de opdringerige gedachtes die voortkomen uit een overactief beschermingsmechanisme, die vaak te herleiden is naar de jeugd.

Ik ken ze zelf ook. Ondanks dat ik al bijna 4 jaar in een hele fijne en stabiele relatie zit. Kunnen er nog steeds gedachtes bij mij op poppen, meestal in de richting dat ik niet goed genoeg zou zijn en er wel een leuker iemand is. Rationeel en diep van binnen weet ik héél goed dat het niet klopt, maar het gevoel en de gedachte kan ik niet zomaar uitschakelen. Gelukkig is het bij mij niet meer overheersend. Ik laat het er nu gewoon zijn. Als ik getriggerd word waar mijn vriend bij is, wil ik nog wel eens in de tranen schieten (nu nog maar zelden), dan zeg ik dat gewoon en kan ik er ook om lachen omdat het nergens op slaat. :')

Ik omschrijf het wel eens alsof ik twee persoonlijkheden heb. En de een ben ik die gewoon in mijn kracht staat en de ander is een gekwetst meisje van vroeger die ik af en toe bij de hand moet pakken. Dat helpt mij heel erg om het te relativeren.

Twee boeken die ik je aan kan raden zijn Liefdesbang van Hannah Cuppen en Verslaafd aan de liefde van Jan Geurtz.

**Geplaatst**: 18-11-20 21:18

Geplaatst: 18-11-20 21:18

Weet de jongen ook van jou paniekaanvallen en gevoelens?

Is dat iets waar je open over zou kunnen zijn?
Ik snap dat dit natuurlijk zowieso allemaal super eng kan zijn, maar dit is wel een mooi begin.

Zo kan hij zijn 'houding' bijstellen op momenten waar dat nodig is (als jij een paniekaanval dreigt te krijgen bvb) en kan hij wat beter op jou inspelen, zo verloopt de rest mss nóg soepeler.

Nog belangrijker, wat triggert je?

Ik ben nu ook bezig met het vinden van mijn triggerpoints en dit heeft me al erg veel vooruit geholpen!

**Geplaatst**: 18-11-20 21:25

Geplaatst: 18-11-20 21:25

Gek genoeg herken ik mezelf enorm in je verhaal TS.. Mijn eerste echt serieuze relatie had ik ook last van heel erg op mezelf willen zijn, maar tegelijk ook heel graag samen willen zijn.. Uiteindelijk heeft dat veel stress bezorgd en heb ik ook enorm veel paniekaanvallen mogen beleven.

Ik merkte uiteindelijk pas veel later dat die jongen en ik eigenlijk helemaal niet echt perfect bij elkaar pasten en dat ik mezelf in de weg zat met wat ik graag wilde dat het zou zijn, en wat het daadwerkelijk was.. Mijn relatie daarna was veel beter.
Dat was echt de jongen van mijn dromen en heb ik 4,5 jaar heel gelukkig mee mogen zijn. Het eerste jaar had ik ze ook nog.. Dan lagen we samen in een tent en zei hij half slapend dat hij zich geen leven zonder mij meer wilde voorstellen.. Nou, dan sloeg de buikpijn enorm toe en werd de tent me veel te klein. Ik moest en zou dan naar buiten. En ik heb hem later pas kunnen vertellen waarin het 'm zat en hebben we iets kalmer aan gedaan, kleinere stapjes. Hij probeerde mij enorm te begrijpen en stelde me gerust. En dat hielp. Die relatie was wel héél anders dan die eerdere. En ook de mijne was vaak weg, op Rally als fotograaf.. Ik mocht mijn eigen weg kiezen en hij steunde mij enorm. De angst verdween. Ik was écht gek op hem en ik kon mezelf zijn. Dat gaf een enorme ademruimte en ik heb de aanvallen zelden nog gehad toen.. Dit jaar is hij enorm veranderd door zijn eigen problemen en hebben we moeten breken.. Ik moet nu even helemaal niet aan de liefde denken daardoor. Maar ik herken de spanning van verliefd zijn nog steeds enorm. De hoge buikpijn waardoor ik niet sliep of at..

Het is een heel stuk mentaal bij mij. Want los van relaties heb ik ook overdag of tijdens mijn werk wel eens angstaanvallen of gedachten die me in mijn adrenaline jagen. Soms zijn daar niet eens gedachten voor nodig en komt het gevoel vanzelf al. Ik dacht vroeger dat het door verliefdheid kwam, en dat kan soms. In de zin dat het je gesteldheid op hol jaagt. Verliefdheid en stress hebben enorm veel overeenkomsten en daar reageert je hoofd en lichaam ook op.. Ik kan echt heel ziek worden van verliefdheid. Met angstaanvallen toe. Dat voelt hetzelfde als wanneer ik heel erg moe ben en mentaal en fysiek veel te veel heb gedaan.. (Daarnaast heb ik ACNES, dus dat is helemaal funest met die samenstelling..)

Ik weet niet of we exact hetzelfde hebben, Misschien niet compleet, maar ik herken je omschrijvingen heel erg.. Misschien kunnen we elkaar een beetje helpen.

Goed dat je hulp hebt van een psycholoog.

Ik heb afgelopen week pas mijn eerste gesprek ooit gehad. Moet zeggen, praten doet enorm goed. Hopelijk heb jij die opluchting ook. :(:)