Ik wil dit graag even van me af schrijven.
Ik ben best een sterk mens. Letterlijk, maar ook in mn koppie. Het zit niet altijd mee en de afgelopen jaren zijn best ruig geweest. Mijn moeder overleed 3 jaar geleden na een kort en hevig ziekbed op te jonge leeftijd, ik moest van meerdere geliefde dieren afscheid nemen in korte tijd en daarna volgde mijn scheiding die onverwacht kwam en erg heftig verliep. Maar ik kijk vooruit, hoofd omhoog en mijn motto is doorgaan en het beste ervan maken. Maar soms, heel soms dan is dat even moeilijk.
Al jaren worstel ik met de pijn van fibromyalgie. Goede dagen, minder goede dagen. Het is te doen en gelukkig ben ik ook geen 20 meer. Maar wat als de pijn er steeds vaker is en intensiever? Als je steeds stijver wordt en steeds eerder op de dag amper nog kan opstaan uit je stoel? Als je je afvraagt waar het eindigt? Dan nog, het hoort nu bij me, ik kan ermee leven.
Maar dan komt er meer bij. Artrose.. in mijn heupen, in mijn knieƫn, in mijn enkels, in mijn voeten. Steeds een beetje meer, dan hier weer iets en dan daar. Het vreet je energie op, altijd maar pijn hebben. Maar mijn hoofd blijft omhoog en mijn blik naar voren. Zo lang ik nog maar kan doen waar ik voor leef, met mijn paarden bezig zijn. Nee, ik zit niet meer zo mooi, nee het wordt nooit meer zoals het ooit was. Maar ik kan het nog doen, dus ik leef! En geniet.. ondanks dat het vaak echt zeer doet.
Deze week controle gehad na mijn knie operatie. Weer een tegenvaller. Ondanks de verlichting na de operatie is de boodschap, geillustreerd met beelden, dat mijn knie volledig kapot is. Aan de binnenkant nog een restje kraakbeen, maar de buitenkant is bot op bot. Confronterend, ondanks dat ik het had kunnen weten. Weer een stukje lijf kapot. Onherstelbaar. Nu gaan we kijken hoe het met de andere knie zit en ik verwacht niet veel beter. Gezien de aanhoudende pijn in mijn handen en ellebogen, wil ik ook graag weten of het daar misschien ook al in zit, dus ik ben nog niet klaar in de medische molen.
Ik vraag me af waarom mijn lijf stuk gaat? Ik ben nog maar 40, geen 80 of 90? Ik wil nog zoveel.. waar stopt het? Of stopt het helemaal niet? Kan ik over 10 jaar nog paardrijden? Werken? Lopen? Genieten van mijn beestjes en mn huisje? Ik weet het niet.. en dat maakt me bang.
Zijn er meer mensen die op relatief jonge leeftijd deze diagnose hebben gekregen? Hoe gaan jullie ermee om? Ik wil graag mijn positieve blik naar voren weer terug, maar ik merk dat ik hem even kwijt ben.
Stal Muronia - Groninger Paarden fokkerij - gecertificeerde K.I.-service op locatie provincie Groningen / Drenthe
Veronia (v. Macho Polo), voor 2024 drachtig van Leffe (Lenard x Onno S) - Elonia (v. Ecksteins Eminenz) voor 2025 gedekt met Major (Mylord x Valentin) - Florentino (v. Florencio) - Wainonia (v. Oliver) - Elmira (v. Krimh)
[KS-MK] Stal Muronia gaat op naar een '24 Groninger veulentje