Bokt.nl

Mavelle schreef:

Uh, kan je uit het vonnis van die rechter niet concluderen dat levenslang dus níet levenslang is? Dat is toch de reden dat ze hem 28 jaar en tbs hebben gegeven, zodat het in praktijk wel mogelihk was om hem levenslang vast te houden?

Babootje schreef:

Het is echt te hopen dat de jongen goed wordt behandeld en begeleid want deze jongen gaat gewoon terugkomen in de maatschappij

Askja schreef:

Overigens Nikass dit gaat dus nadrukkelijk over Michael P. Ik zeg nergens dat de jongen die Savannah doodde ook voor de rest van zijn leven vast moet zitten. Wel dat ik hoop dat hij nooit meer de kans krijgt om in de toekomst nog een slachtoffer te maken. Dat is niet hetzelfde.
Deze jongen is nog (net) minderjarig en kan hopelijk door behandeling veranderen, in de zin dat hij zijn geweten en impulscontrole beter ontwikkelt. Die kans moet hij krijgen. Er zal echter door de behandelaars ook rekening mee gehouden moeten worden met de mogelijkheid dat hij níet verandert. Juist die inschatting: genezen of niet, klaar voor terugkeer in de maatschappij of niet, luistert zo nauw en vraagt om een objectief oordeel, dat mag m.i. niet uitsluitend overgelaten worden aan behandelaars die rechtstreeks met de jongen te maken hebben en daardoor wellicht (logischerwijs) te weinig objectief zijn in hun oordeel.
Daar zijn naar mijn idee in het recente verleden te veel vermijdbare fouten mee gemaakt.

Nikass schreef:

Babootje hoe kun jij iets zeggen over een eventuele stoornis van de dader van Savannah? Op die leeftijd wordt er nog helemaal niet gesproken van een persoonlijkheidsstoornis, aangezien je persoonlijkheid dan nog in ontwikkeling is.
We mogen allemaal gruwelen van de daad maar hou je even in met een oordeel over de persoon.

En het is te hopen dat hij terug kan komen in de maatschappij en uiteraard gaat dat niet zonder begeleiding en/of behandeling.

Citaat:

Volgens beide rapporteurs is bij verdachte sprake van een gebrekkige ontwikkeling van zijn geestvermogens in de zin van een reactieve hechtingsstoornis en een bedreigde persoonlijkheidsontwikkeling richting cluster B, waarbij met name de narcistische trekken op de voorgrond staan. Daarnaast is er sprake van een ouder-kindrelatieprobleem.

Verdachte probeert de regie te behouden over vrijwel alle gesprekken en situaties. Als dit niet lukt, neemt de druk bij hem toe en neemt de mate van zelfregulatie af. Onderliggend is er sprake van een persoonlijkheidsstructuur waarbij hij zich over het algemeen adequaat kan gedragen, maar zodra hij geconfronteerd wordt met krenkingen en dus onder druk komt te staan, vervalt hij in eerste instantie in primaire afweer, passief agressief gedrag.

Verdachte lijkt bij (dreigende, vermeende of daadwerkelijke) krenking eerst het gewicht van de krenking te willen verminderen (door de ander te devalueren, minder belangrijk te maken). Wanneer dit een onvoldoende effect teweeg brengt, zal hij de ander op afstand proberen te houden, het contact verbreken of door middel van manipuleren of dreigen de krenking ongedaan proberen te maken.
Indien de druk niet verlaagd wordt en verdachte niet meer de controle of regie heeft over die situatie, kan hij uiteindelijk vervallen in agressieve impulsdoorbraken.
Al met al is een beeld ontstaan van een onthechte jongen, die onvoldoende werd aangestuurd, maar ook geen aansturing verdraagt, resulterend in een situatie waarbinnen (belangrijke) anderen nauwelijks toegang tot hem hadden en er helemaal geen zicht was op de ontwikkeling van zijn ‘binnenwereld’. Door de gebrekkige communicatie in het gezin lijkt hij weinig vertrouwen in anderen te hebben en ‘eigen werkelijkheden’ te hebben gecreëerd waaraan hij vrij rigide vasthoudt.
Over het verband van diagnose en het laste gelegde merken de rapporteurs op dat, doordat verdachte een overwegend ontkennende verdachte is en hij inhoudelijke gesprekken heeft afgehouden, er geen zicht is gekomen op het delictscenario. Indien het ten laste gelegde bewezen wordt verklaard, is vanuit de problematiek van de verdachte door de rapporteurs het navolgende overwogen. Zij zien het hierboven uiteengezette gedragspatroon terug in de relatie met het slachtoffer, voor zover onderzoekers dat uit het strafdossier konden reconstrueren. Verdachte en [slachtoffer] kenden elkaar door middel van social media en verdachte zou [slachtoffer] leuk hebben gevonden, maar [slachtoffer] was ambivalent in haar gevoelens jegens hem. [slachtoffer] zou, blijkens het app-verkeer, verliefd zijn op verdachte, maar ze onderhield tegelijkertijd contact met andere jongens en later zegt zij iets met weer een andere jongen te willen. Vervolgens is verdachte boos, maar blijft hij contact zoeken met [slachtoffer] . Het app-verkeer laat zien dat verdachte een dreigende krenking probeerde af te wenden. Het app-contact dat hij met [slachtoffer] had volgt een patroon, waarbij hij echter geen controle lijkt te krijgen op het gedrag van de ander. En als een ander belangrijk is voor verdachte (een affectieve lading krijgt), verdraagt hij deze krenking niet. Er volgt een proces van aantrekken en afstoten (ofwel contact zoeken en elkaar blokkeren op social media). Om weer de regie te krijgen over de relatie die hij met haar wilde, manipuleert of chanteert hij haar.

Onderzoekers vervolgen dat het hypothetisch gezien en vanuit gedragsdeskundige oogpunt en dus beredeneerd vanuit de problematiek van verdachte, mogelijk is dat verdachte zich verbonden voelde met het slachtoffer, maar dat er sprake was van constante ambivalenties tussen hen, waarbij verdachte geen controle lijkt te krijgen op het gedrag van de ander. Vanuit deze problematiek is onderzoekers bekend dat verdachte, in een ultieme poging de regie te krijgen, kan komen tot agressieve impulsdoorbraken.

Verdachte heeft niet willen spreken over het ten laste gelegde, waardoor onderzoekers in het ongewisse zijn gebleven wat betreft de precieze toedracht. Onderzoekers zijn echter, gezien de emotionele lading en de daarbij behorende gedragspatronen, van mening dat er in ieder geval sprake is van enige doorwerking van zijn gebrekkige ontwikkeling van de geestvermogens in het ten laste gelegde feit. Onderzoekers adviseren hem het (onder 1) ten laste gelegde daarvoor verminderd toe te rekenen. De precieze mate - licht verminderd of juist sterk verminderd - is, door het onduidelijk blijven van het echte delictscenario, voor onderzoekers niet vast te stellen.

Vanuit de beschreven problematiek blijkt dat verdachte over behoorlijke regulerende mechanismen beschikt, die onaangenaam kunnen zijn, maar niet strafbaar. Er is sprake van een opgeblazen gevoel van eigenwaarde en een beperkte emotionele diepgang. De beheersing over het eigen gedrag is overwegend gecontroleerd en beheerst, maar kan plotseling tekortschieten als hij de regie verliest. Aan de oppervlakte is hij voldoende adequaat functionerend en hij kan dit lang volhouden. Of deze regulerende mechanismen in een bepaalde situatie voldoende zijn, lijkt niet van verdachte af te hangen, maar van de reactie van de ander hierop. Als de ander hem inderdaad met rust laat (feitelijk of gevoelsmatig), zal het daarbij blijven. Maar als de ander verdachte niet kan loslaten en ook na deze pogingen in contact blijft, waardoor een afwijzing door de ander (en dus buiten de regie van verdachte om) voor verdachte een reëel gevaar blijft, dreigen er impulsdoorbraken. De kans op gewelddadig gedrag, indien geen behandeling en beveiliging volgt, wordt als hoog beschouwd en dan vooral in de relationele sfeer.

De problematiek van verdachte is fors en zorgelijk. Verdachte zal moeten leren de dreiging van afwijzing en krenking te verdragen. Dat dit moeilijk zal zijn voor hem, een jongen die grote afstand tot zijn directe omgeving bewaarde (geen contact met ouders, niet meer naar school, vriendschappelijke relaties vooral online) is duidelijk voor onderzoekers.
Het lijkt echter wel van groot belang te zijn om de relatie met mensen in zijn omgeving veilig te houden, maar ook om te voorkomen dat verdachte een uiterst eenzaam leven krijgt. Dat zou het gevolg zijn wanneer hij zijn huidige copingstrategieën zou behouden zonder dat hij nieuwe coping aanleert. Om van - intensieve - behandeling te kunnen profiteren zal verdachte zich open en kwetsbaar moeten durven opstellen, hetgeen voor zowel verdachte als zijn (behandel-) omgeving een grote opgave zal zijn. Tijdens de observatieperiode geziene schijnaanpassingen zorgen ervoor dat hij zo min mogelijk opvalt binnen zijn omgeving, maar kan ook veroorzaken dat hij niet daadwerkelijk in behandeling komt. Hierop zullen toekomstige behandelaren alert moeten zijn.

Gezien de leeftijd, de ernst van het ten laste gelegde en de ernst van de problematiek zijn onderzoekers van mening dat er sprake moet zijn van een langdurige behandeling. Gezien het feit dat verdachte in het verleden nauwelijks medewerking heeft verleend aan hulpverlenende instanties en gezien zijn beperkte zelfinzicht en neerbuigende houding jegens hulpverlenende instanties, zijn onderzoekers van mening dat er geen andere mogelijkheid is dan verdachte een behandeling op te leggen in het kader van een onvoorwaardelijke PIJ-maatregel.

Babootje schreef:

Sommige mensen moeten gewoon niet meer vrijkomen. Dat is in het geval van Michael P nu goed geregeld met een maximale celstraf en TBS. Echt levenslang mag niet meer heb ik begrepen; er moet een uitzicht zijn voor een lang gestrafte, maar de TBS en zijn diagnose zorgen ervoor dat hij nooit meer vrij komt. Het is bekend dat een psychopaat nauwelijks te behandelen is. En Michael P is er zo een. Ik vrees dat Maaike gelijk heeft, voor verkrachting word je nu eenmaal niet de rest van je leven opgeborgen. Michael P weigerde destijds meen ik ook een psychische beoordeling. Deze zoon van een redelijk welgestelde familie zal ongetwijfeld ook een goede advocaat hebben gehad.

De moordenaar van Savannah heeft mogelijk een soortgelijke stoornis. Zijn weigering om mee te werken aan het onderzoek, ook al staat zijn schuld onomstoten vast door het gevonden bewijs (oa dat hij zich in de sloot heeft bevonden waar Savannah is gevonden,) lijkt ingegeven door gebrek aan spijt en een gebrek aan inlevingsvermogen voor de familie van Savannha. Maar omdat hij nog zo jong is kan behandeling not enig succes hebben. Het is echt te hopen dat de jongen goed wordt behandeld en begeleid want deze jongen gaat gewoon terugkomen in de maatschappij

benangelique schreef:

Askja, ja. Ik ben 1 van de betrokken onderzoekers in deze zaak.

Mogelijk, lijkt en kan zijn woorden waarmee gespeculeerd wordt, maar babootje schrijft als iemand die het onderzoek zelf heeft verricht gezien zij de aangewezen dader vanuit een sterk psychologische hoek beschrijft. Ik vind dat opvallend en niet terecht

Nikass schreef:

Misschien moet de leek dan iets minder snel conclusies trekken? Jezelf iets afvragen of een mening hebben komt beter over, dan dat je het wel even denkt te weten.
En je kunt gewoon aannemen dat benangelique betrokken is bij het onderzoek hoor.

CharleyT schreef:

benangelique schreef:

Askja, ja. Ik ben 1 van de betrokken onderzoekers in deze zaak.

Mogelijk, lijkt en kan zijn woorden waarmee gespeculeerd wordt, maar babootje schrijft als iemand die het onderzoek zelf heeft verricht gezien zij de aangewezen dader vanuit een sterk psychologische hoek beschrijft. Ik vind dat opvallend en niet terecht

Misschien is het beter als je als betrokken? onderzoeker helemaal niets plaatst hier op Bokt. A; lijkt me professioneler, B: jouw mening/jouw kant van de zaak, dus gekleurd.
De reacties hier komen voort uit de info die men krijgt via diverse mediakanalen, daar moet de buitenstaander het mee doen.

benangelique schreef:

Jij schrijft dit:
De moordenaar van Savannah heeft mogelijk een soortgelijke stoornis. Zijn weigering om mee te werken aan het onderzoek, ook al staat zijn schuld onomstoten vast door het gevonden bewijs (oa dat hij zich in de sloot heeft bevonden waar Savannah is gevonden,) lijkt ingegeven door gebrek aan spijt en een gebrek aan inlevingsvermogen voor de familie van Savannha.

Op mij komt dat over op vastgestelde feiten en dat vind ik kwalijk. Ik snap de emoties bij een dergelijke zaak, maar men vergeet (en dat is al eerder in het topic besproken), dat ook de familie van de aangewezen dader hun kind kwijt is en zij levenslang hebben