hoi,

Dit herken ik wel een beetje, toen ik nog op de manege reed trokken mij de paarden die vb. kopschuw waren of de kont naar je keerden als je stal binnen wou het meeste, misschien had ik wel medelijden met ze en wou ze het vetrouwen weer teruggeven, helaas vaak onbegonnen werk op een manege omdat er na jouw weer iemand kan komen die alles weer verpest, ook bij de aankoop van mijn eerste pony had ik dit gevoel weer het was een pony die niemand wou hebben, beetje chaggie en niet echt een plaatje om te zien, dan ben ik automatisch al geintresseerd, gek maar echte patserpaarden waar de mooieigheid (?)aan alle kanten vanaf straalt, die vind ik ook wel mooi, maar trekken me niet aan op een bep. manier, vaak vind ik paarden met een verleden meer karakter hebben(mensen die in een leven al veel meegemaakt hebben zijn voor mij vaak ook intressanter), dit heeft natuurlijk ook weer z'n nadelen, maar het is weer de kunst om zo'n paard weer 'gelukkig' te maken, en dat geeft toch een speciaal gevoel.
Gelukkig vind ik geeneen paard saai, zelfs het makste schaap, kan nog raar uit de hoek komen, paarden zijn levende wezens en levende wezens zijn in mijn ogen NOOIT saai.

gr. cissie