Nou als pony ruiterje was ik echt zo`n dressuurprikkertje. Dus moest er na de pony ook een dressuurpaard komen. Ik kwam thuis met een paard dat alles behalve een dressuur talent was maar wel aardig kon springen. En waar je paard goed in is daar ga je als ruiter vaak in mee dus ik ging met hem springen, best wel fanatiek. Totdat ik een paar keer een crash maakte in een hindernis, toen was het vertrouwen helemaal weg. Mijn paard heeft namelijk een slechte galop en het was daarom altijd hard werken om hem goed bij de sprong te krijgen. Dus we misten wel eens een afstand. Hier in Texas kan ik niet meer naar springwedstrijden omdat ik altijd regelmatig op wedstrijd moet om hem optimaal te laten springen. Als hij een tijdje niet meer op concours is geweest krijg je hem dus echt niet rond, zo kijkerig is hij. En aangezien je aan een springwedstrijd hier al snel 1000 dollar kwijt bent kan ik het dus niet meer veroorloven. Je verdient het wel in veelvoud terug als je goed springt maar met mijn paard (en mijn wedstrijdzenuwen!) weet je nooit waar je aan toe bent. De ene keer springt ie fantastisch en de andere keer krijg je hem de ring niet eens in en daar ga ik dus geen 1000 dollar voor riskeren. Ik heb vaak heel veel geld voor dit paard kunnen krijgen maar ik kan het gewoon niet over mijn hart verkrijgen hem te verkopen. Voor dat geld zou ik een heel mooi dressuurpaard kunnen kopen (wel 3!) maar dan zou ik dus ook de rest van mijn leven in tranen zijn. Ik weet niet wat het is maar ik heb gewoon een heel speciale band met dit paard en die vind ik meer waard dan geld....