Je kent het verhaal van mijn Amber van vroeger wel, zoals je weet heb ik met heel veel hulp doorgezet, maar dat was meer een kwestie van angst voor mijn eigen paard.

Wat jij nu hebt heb ik ook een periode met Par gehad, alles ging fout, wou ik naar links begon ze te rennen, naar rechts begon ze ook weer te rennen.
Alles wat ik deed onder het zadel deed ik fout, en als Kim er dan opstapte ging het opeens goed.
Dus lag het aan mij, dus was ik wel eerlijk om haar aan te houden terwijl ze het blijkbaar en zichtbaar bij andere beter deed?
Heb ook vaak aan Kim gevraagt of ik nou wel het goede was voor haar, 7 jaar niet gereden en geen paardenervaring opgedaan.
Par pikte het allemaal zo snel op en ik bleef naar mijn gevoel zo steken in alles.
Voelde me dus lichtelijk zoals jij je voelt nu.....ben er wel doorheen gekomen, ook door jou omdat jij zei dat het allemaal wel goed zou komen, en door Kim en nog een paar mensen die allemaal zeiden dat het wel goed zou komen.

Daarbij: Zoals eerder gezegt jullie hebben op de grond al zo lang zo'n goede band, ik kan me voorstellen dat het dan een teleurstelling is als die band als je er 1maal opzit zo breekbaar blijkt te zijn.
Terwijl je ernaast alles met haar kan doen.

Ik zou zeker niet opgeven, je hebt goede begeleiding, een goede knol en je wilt het graag anders zet je er geen topic over neer.
Zoals Spokie al zegt je geeft veel om Amber, logisch dat je het beste voor haar wilt en soms zal jij dat niet zijn naar jouw gevoel.

Niet opgeven dus hoor, je kan al lekker met haar naar buiten en dat is iets waar ik voorlopig alleen maar over kan dromen.