Rena heeft overigens ook van die trekjes , maar bij haar zijn het momenten dat mijn kleine fijne Rena "weg" is en er ineens zo'n angstig geval staat waar geen contact mee te krijgen is bijna , helemaal angstig afgesloten en teruggetrokken in haar eigen wereldje.....
Ze kan ook uuuuuren naar een niet bestaand punt in de verte staan te turen. Als gebeeldhouwd , hele lijfje keihard , koppie gespitst in de lucht en neusgaten wijd open....
Ik hou expres heel weinig regelmaat en voorspelbaarheid aan : het dier moet een stoere , koele kikker worden die weet dat alles wel goed zit en die niet hangt aan maniertjes.
En ik moet zeggen dat ze tegenwoordig echt een stuk koeler en stoerder is , meer lef , zekerheid en , met het gevaar haar een menselijke eigenschap toe te dichten
, de humor wel van zichzelf inziet.Als er weer iets niet-bestaands is waar ze van schrikt , en ze staat ineens als gebeeldhouwd stil in de "onbereikbaar-modus" , dan pak ik haar manenkam vast voor een schuddend kriebeltje en zeg zoiets van : Hee , vergeet niet te ademen
En dan zie je een soort reactie van : O 
Hihihihi 
*wandel* Het is echt een superfijne pony in de omgang geworden , bij de paardentandarts een paar weken geleden was ik echt trots op haar , WAT een braaf paardje en wat had ze zichzelf goed onder controle
Ze was wel wat angstig maar hield zich ZO ontzettend goed...
Dat afsluiten hoort nu eenmaal bij haar en ik weet wel hoe ik het kan voorkomen of er doorheen kan breken. Komt ook zelden voor. Snue is het wel voor het dier , is toch een soort gestoordheid die je niet zomaar krijgt , imo moet er daar toch wel heel wat indrukwekkends voor gebeurd zijn anders leert een paard zichzelf dit niet aan
Ook heel veel onzekerheid he. Moet je constant weer bevestigen dat je blij met haar bent , anders steekt die onzekerheid weer de kop op.
En dat schrikken natuurlijk. Ze kan in de wei zich het apezuur schrikken van haar eigen scheet. Tijdens een rit buiten kan ze momenten van achtervolgings-waanzin hebben , dat ze ineens een paar snelle stapjes "met de staart tussen de benen" maakt en zich omdraait om te zien wat er in godsnaam voor gruwelijks in haar staart hangt
Dan is er echt he-le-maal niks , geen hond / mens wat dan ook in de verte of takje op de grond , waar ze van heeft kunnen schrikken...
het dier is in haar hoofd zoveel onrust aan het kweken wat helemaal niet nodig is...
Terwijl het normaal gesproken gewoon een fijne koele kikker is , de nieuwe Rena.
Die oude Rena zal er toch altijd een beetje blijven denk ik
Trouwens wel grappig dat als ze zo paranoïde doet alsof er wat in haar staart hangt of dat er iets engs is (ze schrikt ECHT dan....) , dat ze dan TOCH achterom kijkt .
Da's wel stoer : ik heb haar van begin af aan geleerd : schrikken okee , maar er wordt NIET weggerend en EERST gekeken. Wel humor dat ze dat zelf op een gegeven moment ook op is gaan pakken , die kleine tuttebol
